In al onze wijsheid en kennis weten we maar relatief weinig over het rond onze planeet aanwezige heelal. We kunnen het als normale lieden met onze menselijke observaties nauwelijks voorstellen hoe vijandig het daar toe gaat en dat wat wij een georganiseerde samenleving noemen in de ruimte geen enkele basis vormt om zich als daar aanwezig rotsblok te gedragen naar onze normen en waarden. De ellende van dat Heelal is dat het miljarden jaren geleden is ontstaan uit een complete chaos. Op elkaar botsende hemellichamen, gasbollen, gesteenten vormend die op zich weer tegen elkaar aan klotsten en af en toe door de kracht der toenmalige dingen de verre ruimte in werden geslingerd.
De wetten van de zwaartekracht zorgden voor een soort plaksel, waardoor o.a. onze zon een reeks planeten aan zich kon binden die keurig hun rondjes draaiend de boel aan onze kant van dat Heelal in evenwicht houden. Maar het gaat soms erg mis. Verbijsterend zijn de beelden van botsingen met hemellichamen die we als mensen die ze observeren slechts nummers meegeven. Zogenaamde ‘scheerders’ die ergens uit de oerruimte opdoemen en een koers aanhouden die voor ons of buurplaneten wel eens akelige gevolgen kunnen hebben. Kleine brokjes van dat puin vallen nog wel eens door de dampkring heen en ploffen dat veelal in onherbergzaam gebied op Aarde, maar de grotere jongens hebben ons veelal (op een haar na) gemist. Een van de grotere brokken wordt nog steeds gezien als oorzaak van het uitsterven van de dinosauriers die tot voor een paar miljoen jaren geleden de dienst uitmaakten op onze Aarde.
Opgravingen en conclusies maken wel duidelijk dat binnen korte tijd na de crash van die grijzige komeet (laten we het lelijke brok puin zo noemen) het licht door de opgeworpen stofwolken en aardbevingen letterlijk was uit gegaan. De vegetatie verdween, de dino’s hadden geen leefomgeving meer en stierven. Muggen en kakkerlakken overleefden. In de meer recente geschiedenis zijn heel wat van die ruimtebrokken langs onze planeet heen gevlogen. Vaak op korte afstand, in dat kader vinden wetenschappers tienduizenden kilometers al een ‘close call’. Wat te doen als zo’n ding wel op ramkoers naar de Aarde is? Ergens uit een verscholen hoek van dat onmetelijke Heelal? Raketten er op afschieten? Het kan, maar krijg je dan niet dat zo’n ding verpulvert en alsnog in duizenden brokken en ook nog eens radioactief besmet op Aarde neer komt? Wat te doen als hij de Maan raakt? Als die zusterplaneet ook maar een paar graden uit de koers gaat is het voor ons ook ineens een heel ander leven op Aarde. We nemen alles op onze planeet als vanzelfsprekend, onze orde houdt de chaos buiten. Maar lukt dat echt bij zulke grote potentiele bedreigingen? In 2024 komt er weer zo’n ding langs las ik. Een grote dit keer. Hij ligt op ramkoers, maar kan ons ook op korte afstand missen. Laten we maar hopen op het laatste. Want als we denken dat de wereld nu een rommeltje is, dat kon na een inslag van die grootte wel eens heel anders zijn. Koesteren maar zou ik denken….. (beelden: archief)
Paar weken terug, bericht op de Telegraaf-website. Een vrouw had in Zuid-Engeland een tweetal meiden uit zee gered van de verdrinkingsdood. De eerste jonge dame was in zee gaan zwemmen, werd meegezogen door de stroming, om hulp geroepen, waarop de tweede puber de zee in was gerend om de eerste te redden. Uiteindelijk kwamen ze er samen niet uit, waarop de in het bericht genoemde dame (34) in zee sprong en de meiden er uit viste. Maar wat mij vooral opviel was de kop. ‘Topless vrouw redt twee meiden uit zee’. Topless! Alsof dat iets bijzonders was. De daad leek me meer van belang dan het feit of zij al dan niet een bovenstukje van haar bikini had aangetrokken. Opvallend genoeg werd het woord topless diverse malen genoemd in het artikel. En zelfs dat de betrokken vrouw haar bij de bikini passende string had aangedaan voor ze in zee sprong. Ze lag immers op een naaktstrand, wat kennelijk in Engeland nog te vinden is. Naaktheid als iets bijzonders.
Topless een fenomeen dat we nog slechts doen op afgelegen plaatsen waar het vroeger in de jaren negentig nog maar, schering en inslag was. Logisch want niks mis mee. Maar sinds we in een wereld leven waarin aan de ene kant het preutse Amerikaanse christendenken voet aan wal zette in onze streken en aan de andere kant jonge lieden uit conservatieve islamitische kring ons land binnenkomen en die stranden zien als showroom voor te keuren vlees, is dat toplessgebruik toch wat in de ban geraakt. We moeten ons nu kennelijk schamen voor ons lichaam. Want zondig! En wie zich toont aan de wereld in alle glorie die een mooi lijf nu eenmaal te bieden heeft, is iemand voor wie schaamte kennelijk geen plek heeft. Daarbij ben ik van mening dat je vooral moet doen waar je zin in hebt. Naadloos bruinen of een alles bedekkend badpak, het is aan jezelf. Net zoals ik best snap dat je soms schaamte voelt voor die 10 kilo te veel of een overdaad aan haargroei. Maar het mag niet zo zijn dat zij die moed vertonen om gewoon zichzelf te zijn, ineens schaamte moeten voelen omdat hen dit door anderen wordt opgelegd. 50 jaar geleden was dit wellicht nog normaal pandoer in ons land.
Schaamte omdat ongeveer alles ‘niet kon’ of inderdaad ook toen al zondig was. De traditionele kerken hielden de spiegel voor. Zondig was een toverwoord. Maar gelukkig wierpen we dat juk van ons af en werden vrijer. Nederland een baken op dit punt in een vaak met belangstelling kijkende wereld om ons heen. De eerste borsten werden ontbloot in de jaren 70, en we hielden dat best een langere tijd vol. Tegenwoordig ben je een heldin als je niet alleen mensen redt maar ook nog eens zonder bovenstukje. Het geeft te denken. Terwijl ik juist vind dat zij die dit allemaal veroordelen zich diep moeten schamen. Om hun oordeel, hun mening, ook al heeft iedereen dan de vrijheid een eigen mening te vormen. MOET je dan met blote borsten (of meer) over het strand paraderen? Nee natuurlijk, maar de vrijheid dit te doen mag nooit worden beknot door vertrutting of frustratie bij hen die nog een aantal eeuwen terug leven qua gedachten en de vrouw vooral zien als ingepakt stuk vee. Als iets vrouwen en mannen gelijk stelt dan dit. En het feit dat zelfs al de Telegraaf topless ziet als bijzonderheid geeft te denken. Vertrutting als norm, schaamte tot geloof verheven. Wie zich niet schaamt mag zich melden en uiteraard zij die dat niet doen ook. Zeker niet voor het eigen lijf. Want hoe dan ook, dat is toch de drager voor jouw bestaan. Niet mee eens…..vertellen maar….Ik schaam me er niet voor. (Beelden: Archief)
Persoonlijk heb ik niks met bepaalde ver weg gelegen continenten, landen, steden of wat ook. Maar ik ben wel van de trips. Heb er in het leven heel wat gemaakt en hoop dat ook in het nieuwe normaal sommigen op het lijstje van wensbestemmingen nog invulling gaan genieten. Al ben ik niet meer van al dat gevlieg, je kunt ook met de auto een eind op streek komen. En het voelt als ‘afkicken’ als het om een of andere reden niet kan zoals nu in deze lastige periode waarin mondjesmaat vrijheid wordt gegeven van reizen die met plezier van doen hebben. Ik maakte uiteraard ooit ook vakantietrips. Toch wat meer in tijden van jeugdig kroost en dan naar plekken waar het warm was en het water van de zee al zo plezierig van temperatuur dat je toen al aan verandering van het klimaat had moeten denken. (Not!) De warmste plek ooit was Gran Canaria waar we als gezin in de tweede helft van de jaren tachtig precies in het hoogseizoen naartoe vlogen en een bungalow huurden met zwembad op een soort resort waar je zelf moest zorgen voor je eigen potje. Het was er druk, bloedheet, en de kakkerlakken van ongekende omvang.
Maar ook wel leuk met al die echt blote mensen op het strand die bil aan bil lagen te zwemmen in het eigen zweet vermengd met zonnebrandolie. Na een paar dagen waren mijn voeten ernstig verbrand om het over de rest van het naakte lijf maar niet te hebben. We vonden uit dat in bepaalde winkelcentra in dat gebied Nederlands of Duits standaard voertalen waren en je het kroost kon voeden met Nederlandse kroketten en friet. Ik zou er nadien nooit meer heen reizen. 45 graden in een brandende zon die recht boven je kop staat is geen genoegen voor een blondharig type met blauwe ogen en lichte huid. Ik was zelf meer van de trips naar Engeland en Schotland. Heerlijke sfeer en dat hele land prachtig. Tuurlijk zoek je dan niet de achterbuurten op, die zijn daar ook, maar wat we zagen was indrukwekkend. Omdat je ook de nodige cultuur vindt en er altijd ergens een heftig stuk geschiedenis wordt gepresenteerd.
Als je de meestal linkse en fanatieke milieupartijen moet geloven staat de wereld op dit moment de ene ramp na de andere te wachten. Omdat we maar niet willen betalen voor onze vervuiling, (men bedoelt eigenlijk dat we gewoon een alsmaar oplopende boete betalen voor ons bestaan, een boete die na ontvangst kan worden ingezet om andere leuke dingen van te doen, maar zelden om het milieu daadwerkelijk te redden) smelten de Polen af en komt al dat waardevolle ijs van bijvoorbeeld Antarctica in het omringende zeewater terecht. En dat zou slechts heel slecht nieuws zijn volgens die altijd luid schreeuwende lobby. Maar dan lees ik een artikel in het toch redelijk bij de les zijnde tijdschrift Quest van een jaar of wat geleden. Het fenomeen smeltend ijs wordt daar niet alleen gezien als een soort ramp, maar vooral als een zegen voor veel dieren in de oceaan.
Het waarom zit hem in de binnen de ijsmassa’s opgesloten voedingsstoffen als nitraten en ijzer. Smelten die ijsbergen lost dat spul in de zee op en vormt een voedingsbodem voor het plankton. Dat fytoplankton is weer een maaltje voor kleine diertjes die wij als krill kennen. Maar ook walvissen en dolfijnen kennen dat krill en eten daar tonnen van. Ook pinguins, albatrossen en andere grote dieren in de oceanen zijn er gek op. Je reinste kringloopsysteem dus. En niet alleen maar slecht nieuws. Daarbij blijkt uit dat artikel ook dat ijsbergen op zich broeikasgassen uit de lucht halen doordat het eerder beschreven effect van die omzetting van voedselstoffen naar krill een groene drap veroorzaakt die net als bossen en struiken fotosynthese veroorzaakt wat o.a. CO2 op vangt. Gaat plankton dood, zakt het naar de bodem, inclusief die kooldioxide.
Een klein deel van de opwarming van de aarde wordt zo teniet gedaan. Het is dus absoluut niet alleen maar kommer en kwel op milieugebied. Ook al zijn de onheilsprofeten dan vaak zo eenduidig in hun verslaggeving. Ik noem het maar propaganda met als doel om ons te ontdoen van een moderne leefstijl. Een leefstijl die overigens best iets mag worden gematigd hoor, daar niet van. Maar met lastenverhogingen zoals men in die linkse kringen altijd schermt krijg je het milieu echt niet schoon. Met belonen van goed gedag mogelijk wel. Blijf dus weg bij partijen die u dat eenzijdige verhaal maar blijven vertellen. Vaak hebben die een groen logo! (Foto: Internet/BMA)
Altijdmijnmening 