Wij leerden haar redelijk recent (althans zo voelt dat) in 1982 kennen. In Almere, toen we daar net als zij waren gaan wonen in een nieuwbouwwijk waar het zand nog door de straten werd geblazen en de net aangekomen bewoners vrijwel allemaal uit Amsterdam afkomstig. Fransje en Wim, met hun twee kinderen Esther en Harrie. Echte Mokummers, enorme vriendenkring, mensen van de sport, soms zelfs bij Ajax bekend, maar altijd feest en gezelligheid. Ook voor de directe omgeving. De buren, overburen, waar wij nog wat terughoudend waren bij het openstellen van onze deuren, voor Frans en Wim was het nooit druk genoeg. Fransje altijd druk, en vaak gierend van de pret. Een sigaret en pilsje veelal samen bijdragend aan extra genot. Altijd open huis op Oudejaarsavonden. Met visschotels en drank. De kinderen brachten dan weer een hele rij vrienden en bekenden mee en samen met de buren werd het dan een jaarwisseling om nooit te vergeten. Maar Almere bleek voor ons uiteindelijk een brug te ver. Letterlijk. Gek van de files heen en weer naar de werkplek besloten wij op enig moment het oude land weer op te zoeken en verlieten de indertijd zo geliefde pionierswijk. Frans en Wim deden kort daarna hetzelfde. Wij naar de zuidkant van de stad, zij gingen naar Noord. Weer een nieuwbouwproject maar ook voor hen geen echte files meer. Wim tevreden, Fransje ook omdat de kinderen weer in de buurt woonden na hun uitvliegen van het ouderlijk nest. Een paar jaar later verloor Frans haar geliefde Wim. Ik heb hem hier al eens beschreven een paar jaar terug. En helaas verloor Frans daarna de spirit om door te gaan. Ze had er ineens geen zin meer in. Uiteraard bezochten wij haar een aantal malen. Als altijd zat ze dan weer vol verhalen, foto’s kwamen op tafel, maar ook haar zelf gebakken lekkernijen. Want de gastvrijheid bleef. Vaak sprak ze over Amsterdam, over de kinderen, de kleinkinderen. En zeker ook over de hond van nu en die van vroeger. Ze was actief op Facebook, deelde mee in de door mij opgezette Amsterdamse groep daar. Maar ook dat stopte op enig moment. Ze had geen zin in ‘negatieve commentaren van zure en uitgedroogde mensen’. De laatste periode van haar leven hield ze het voor gezien. Haar hondje, de omgeving, de kinderen. Maar verder niks meer. Verenigd wilde ze worden met haar Wim. En wij hopen oprecht dat dit nu heeft plaatsgevonden. Fransje is niet meer. Een icoon uit ons persoonlijke leven en verleden vond hopelijk haar zo verlangde echte rust. En zal vast in haar geliefde stad worden begraven. We missen haar nu al…..En wensen haar nabestaanden alle sterkte die hoort bij dit enorme verlies!