Tagarchief: verkopen

De echte verzamelaar….

Posted on by • Geplaatst in Prive • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 4 reacties

Aan het einde van een kalenderjaar inventariseer ik altijd mijn collecties en zie dan wat ik kocht, verkocht of ruilde met medeverzamelaars. En het batig saldo blijft me altijd verbazen. En ik weet vrijwel zeker dat dit geldt voor elke verzamelaar in de breedste zin des woords. Of het nu gaat om automodellen of sigarenbandjes of beeldjes van engelen, die laatste  nieuwe of net onbereikbaar geachte is altijd het meest bijzonder. Is natuurlijk niet zo, maar voelt vaak wel zo. Echte verzamelaars weten wat er te koop is, wat nieuw uitkomt en ook welk stuk ze perse willen toevoegen aan hun al dan niet grote verzameling. Elk TV-programma dat gaat over het fenomeen neem ik natuurlijk tot me. Al was het maar om te zien dat het ‘altijd nog erger of gekker kan’. En echt, dat kan het! In mijn eigen verzamelgebied ben ik weliswaar een breedverzamelaar, maar numeriek echt geen grote als ik soms zie wat anderen bij mekaar harkten door de jaren heen.

Mensen met 25.000 stuks automodellen van een enkel merk zijn geen uitzondering meer. Nou, ik kom daar echt niet bij in de buurt. En bij de meeste verzamelaars van dit specifieke spul komt het vaak voort uit een verlangen naar vroeger. Iets bewaren van wat we vroeger zoal meemaakten. Denk maar eens aan de auto van Pa, of het merk dat hij altijd reed. Anderen verzamelen op schaal alles wat ze zelf ook reden en dan bouwt het zich al snel uit. Ik heb Ferrari-liefhebbers leren kennen, maar ook mensen die gek zijn op Opel, Toyota, Morris of wat ook. En allemaal met die blik in hun ogen als er weer iets van de gading op het zoekpad komt. Zelf doe ik dan ook nog aan de vliegende metalen vrienden. Vanaf de prilste jeugd al.

En dan natuurlijk elk boek of tijdschift dan wel foto bij mekaar halen opdat je nog wat na te lezen hebt over de feiten die de verzamelingen kunnen ondersteunen. Want ook dat typeert ons verzamelaars, zonder kennis geen macht en dus… Wat me vanaf mijn prille jeugd ook steeds weer opvalt….die laatste nieuwe aanwinsten zijn snel vergeten als er weer iets nieuws te behalen valt. Dan komt het zoekinstinct op gang. Want dat ‘is toch wel heel bijzonder en ook aan die of die heb ik nog een geweldige herinnering’. Soms overkomt het me zo maar dat ik iets vind waaraan de nodige herinneringen zijn te koppelen. Zo vond ik vorig jaar in de zomer tijdens een jaarlijks bezochte zomermarkt in het Zeeuwse een schaalmodel van een Ford Vedette.

Een Franse auto uit de jaren 40/50 waarin mijn vader ooit rond reed. Lastig te vinden maar deze had ik ineens te pakken. In vitrine, nieuwstaat en voor een nette prijs. Kijk, die ging mee. Af en toe kijk ik er even naar. Terug naar de jeugd. Zal velen met deze hobby bekend voor komen. En dan heb ik de pech dat veel familieleden ‘in de auto’s’ zaten en er dus veel herinneringen zijn. Dus u wilt me wel vergeven. De ware verzamelaar stopt nooit. Nou ja, als de laatste adem wordt uitgeblazen wellicht. Voor de erfgenamen een lastige klus om dan alles in kannen en kruiken te krijgen. Maar ook dat zal bekend voorkomen vrees ik. Ben wel benieuwd wie van de lezers herkent wat ik zo schreef in dit nieuwe jaar. Waarin de kansen weer groot zijn dat er weer iets op het pad komt dat onweerstaanbaar is. Onderdeel van de beste wensen…..U wilt me wel vergeven…

Leven met de Vliegende Pijl – 27 – De laatste loodjes voor de achterwielaandrijvers…

Posted on by • Geplaatst in Automening, Geen categorie, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , • 4 reacties

Terwijl al snel duidelijk was dat er in Tsjecho-Slowakije bij ons oudste merk iets aan de gang was wat zou kunnen leiden tot een compleet nieuwe reeks personenwagens, sleutelde men daar intussen nog eens driftig aan de bestaande reeks. Vanaf bouwjaar 1987 kregen alle modellen, ook de goedkoopste, tandheugelbesturing, wat de spoorgevoeligheid ook bij de budgetmodellen sterk verbeterde. Daarnaast deed men het nodige aan geluidsisolatie, werkte het interieur bij en voegde een paar voor de fabrikant belangrijke nieuwe reeksen toe aan het gamma. Zo kwam de 120L nu met een standaard vijf-versnellingsbak wat veel scheelde in geluid en verbruik. De 130GLS kwam in de showrooms van ons dealers, een auto met een ruim 60pk leverende 1300cc motor die ook een vijfversnellingsbak kende. Dat lagere verbruik was belangrijk, ook toen al, ook al kostte dat goedje in vergelijking met de moderne tijd een luttel bedrag. Bij die meest luxe versie kreeg je ook een toerenteller en nog wat aardige zaken die de wagen duidelijk luxer en comfortabeler maakten. In feite zette men nu de sedan technisch op hetzelfde niveau als de duurdere en wat exclusievere Rapid Coupe.

De prijzen waren ook wat wel steviger voor een Skoda in die dagen en erg veel van die meest luxe wagens zouden wij niet meer verkopen. De goedkopere Skoda’s deden het in die zin nog best goed, al was het maar omdat ze nu ook meer uitgerijpt bleken en best plezierig om mee te rijden. Maar het concept van die motor achterin was intussen echt wel neo-klassiek en overleefd. Hoe zeer men bij importeur De Binckhorst ook inventief omging met reclame en promotie. In die jaren zette men ook in ons land een rallyteam in om met een door de fabriek geleverde Skoda 130LR deel te nemen aan wat landelijke kampioenschappen. En het was met verve dat men zich in die wereld stortte. Aangestuurd door Dick van Yperen, in feite de technische manager bij De Binckhorst, maar zeer thuis in de wereld van het sportieve. Het deed veel goed voor het imago, al wilden veel anti-Skoda-‘kenners’ nog wel eens badinerend doen over al die successen. Men kon het vaak niet zo goed verwerken dat die snelle Tsjechen binnen de eigen klasse op sportief gebied in staat bleken zo’n beetje alles te winnen wat er te winnen viel.

In een auto die toch door de zelf benoemde ‘echte’ journalisten een paar jaar eerder nog met de grond gelijk was gemaakt. Bleek dat ding ineens hard en goed te rijden. Lastig accepteren. Reken maar dat die successen werden uitgemeten in die zelfde pers. De importeur deed er ook het nodige mee en trok intussen alles uit de kast om de laatste achterwielaandrijvers op de markt te zetten. We moesten nog even geduld hebben, men wist dat er in Tsjecho-Slowakije grootse dingen gebeurden. Dingen waar ik al het een en ander over wist, ik had er wat correspondentievrienden zitten die me al jaren lang op de hoogte hielden van al het nieuws dat daar wel en hier niet bekend was. En een specifiek nieuwtje sprak mij bijzonder aan. Daarover in een volgend hoofdstuk meer. Intussen bewerkte men bij De Binckhorst de markt nog eens extra met actiemodellen. Een vaal groene 105S kreeg een lichtgroene onderkant en vreselijke wieldoppen en moest als actiemodel nieuwe klanten trekken. Men overtuigde ons van de noodzaak er een voor in de showroom aan te schaffen, maar die wagen was zelfs mij te lelijk voor woorden. Het duurde maanden voor we een koper konden vinden die de smaak van de uitvinder bij de importeur deelde. Wordt vervolgd (Beelden: Yellowbird Photo/archief/Skoda)

Talentloze ergernissen….

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 4 reacties

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk ben ze al heel wat keren tegengekomen, zgn.kunstenaars, maar vooral vaak zonder echt talent. Ze zijn ook helaas veruit in de meerderheid. Mannen of vrouwen die zelf menen dat ze een uniek talent koppelen aan een even unieke persoonlijkheid die vraagt om sterk naar buiten treden met wat zij zoal kunnen. Met de moderne media is dat laatste ook nog eens relatief eenvoudig. En dus kom ik overal en nergens zangers of zangeressen tegen die vooral valse noten voortbrengen maar verder kwetteren als een schorre kraai. Of schrijvers wiens teksten voor de meeste mensen niet te bevatten zijn maar die zelf menen dat ze iets voort brengen waar de grote auteurs van deze wereld bij zullen verbleken. De kunstscène zit helemaal verstopt met werkjes van lieden die het verschil tussen hoogte en diepte niet eens kennen of voor wie het heel logisch is dat hun kunstwerken vooral niets voorstellen wat een toeschouwer zou moeten kunnen boeien. Ik ben er echt heel wat tegengekomen en als ik in het echte of sociale mediawereldje kijk zijn er nog talloze lieden die menen dat ene en unieke talent te bezitten wat die oppermachtige god op een heldere zondag aan slechts hen heeft geschonken. De werkelijkheid is echt veel rauwer. Velen zijn wellicht geroepen, weinigen uiteindelijk uitverkoren.

Van Gogh 1Met de maatstaven van een beetje kwaliteit gemeten, komt 99,9% van al die lieden niet door de ballotage met echte critici heen. En als ze dat wel doen verdwijnen ze snel in de vergetelheid. Is niet nieuw, zo verging het velen immers voor hen. De leerlingen van Rembrandt of Breugel zijn nooit zo beroemd geworden als hun meester. Het waarom van dat geloven in eigen kunnen zit bij veel van die lieden vaak in frustratie. Veel miskenning komt naar boven als men aan het kleien, kwelen, kledderen of schrijven slaat. Ouders die nog wel enige warmte konden opbrengen voor de kunstuitingen op kleuterleeftijd van het onderhavige kind,  zagen zelf wel in dat het met hun pupil niet goed zou komen als dat vals spelen op de viool zou blijven voortduren of als het in de oven uitgeharde stukje rivierklei echt niet leek op die buste van opa die was nagemaakt. Ik heb veel talenten aan me voorbij zien komen toen ik zelf nog mocht balloteren voor functies in het commerciële of creatieve deel van de samenleving.

Verkoper - 1Zo waren er heel wat kandidaten voor de een of andere rol in het bedrijf waar ik indertijd achtereenvolgend voor werkte. Maar je moest vaak al na korte tijd constateren dat van al dat aanbod meer dan de helft meteen naar huis kon en de rest met wat training tot een aardig gemiddelde score te krijgen was. De echte toppers waren uniek. En leverden dan ook vaak kunstwerkjes af. Maakt dat die afvallers of talentlozen dan tot mindere mensen? Nee! Bepaald niet. Soms waren of zijn ze geweldig in heel andere dingen. Waar die toppers in dat kunstje waar ik het over had helemaal niet goed in zijn. Want de combinatie; dat je echt alles goed kunt, talent hebt en dat ook nog weet te verkopen, is zo uniek dat je dat maar een heel enkele keer tegenkomt. De rest tracht het via soms slinkse wegen alsnog te bereiken. Voor hen zelf of ons als toeschouwer is het soms te hopen dat ze daar niet in slagen. Scheelt een hoop ergernis. Ergernis die ik bij deze van me af heb geschreven. Als dat geen talent is…..

Versieren is een kunst?

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 3 reacties

Griekenland - 3Toen we een plekje hadden gevonden in ons geliefde mini-restaurantje op die plek in het bos waar mensen van alle gezindten of herkomst samenkomen om even te wandelen, de hond te laten rennen of bijvoorbeeld te trimmen, zag ik meteen de scene die zich in de hoek van dit horecatentje afspeelde. Een wat middelbare kale meneer die met zijn niet onsoortige vrouwelijk gezelschap zo klein mogelijk probeerde te maken en niet met zijn handen van haar kon afblijven. Hij praatte veel en luisterde naar haar met bovengemiddelde aandacht. Versieren volgens het handboek soldaat! En ik kon het vanuit mijn comfortabele stoel met een lekker bak hete thee voor me en een nog wat hetere tosti goed volgen allemaal. Dat versieren is voor veel mensen iets wat ze niet in de genen hebben zitten. Er zijn geen echte opleidingen voor en omdat we als mensen vaak snel kiezen voor ‘die ene’ raken we de opgedane ervaring al snel kwijt. Mannen moesten die kennis eigenlijk gewoon bijhouden zoals ze doen bij andere concrete vakken of vaardigheden. Kom je dan in een situatie waarin dat oude ‘vak’ weer nodig blijkt, kan zijn omdat mensen een nieuwe partner zoeken of wellicht omdat ze ondeugend genoeg zijn om een soort bijvangst te overwegen, is het handig om dat verleiden en/of versieren toch weer eens af te stoffen. Lovers statue 2

Over en weer is die kunst van het verleiden belangrijk omdat je dan toch alles moet doen jezelf te kunnen verkopen. Ik hoef maar naar een Tv-programma te kijken als ‘Boer zoekt vrouw’ en ik zie dat voor veel mensen dat verleiden nauwelijks behoort tot de fundamentele kennis of ervaring. Sommigen klappen compleet dicht, ze kunnen niet praten, luisteren al helemaal niet, en een potentiele partner wordt sowieso nauwelijks aangekeken. Niets zo leuk als een leuke partner diep in de ogen te kijken toch? Sommigen weten niet eens welke kleur ogen hun al dan niet beoogde partner eigenlijk heeft. Hoe wil je dan ooit zijn/haar ziel bereiken? Kortom, versieren en verleiden is een kunst. Het behoort bij het menszijn, en als je wilt weten hoe dat werkt moet je af en toe maar eens om je heen kijken. Sommigen hebben het in hun wezen zitten als lachen of huilen. De man waar ik naar keek was een grootmeester. Het doel heiligde de middelen. En toen zij samen weg liepen na afloop van hun zitsessie legde hij voorzichtig zijn arm om haar slanke middel. Het leek gelukt te zijn en hij was op weg om zijn prijs op te halen….

Naief

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 6 reacties

Aankopen Heinsberg 2010 resized 8138408402_032bc58f9b_mOnlangs was in het nieuws te horen hoe een zesjarig meisje in de speeltuin zat met een tablet. Roze gekleurd, vermoedelijk gekregen voor haar verjaardag. Op haar zesde! Je kunt niet vroeg genoeg beginnen om kinderen aan de computer te helpen, dat leek de strekking van het verhaal. Maar die werd snel anders. Twee opgeschoten jongelui bleken die tablet wel interessant te vinden voor hun eigen handel en wandel en dus stelden ze de kleine meid voor om he tding te ruilen voor een zak snoepjes. Als zesjarig ben je zeer gevoelig voor de juiste argumenten (..) en dus kwam de ruil tot stand. Leg dat thuis maar uit. Moeder ging door het plafond en de muren tegelijk en startte op Facebook een actie om de daders te achterhalen. Wordt een moeizame missie vrees ik. Naief zal de kleine meid vermoedeljjk nooit meer zijn vrees ik. Al weet je het nooit. Er zijn best voorbeelden van misbruikslachtoffers die hun hele leven toch (willen)blijven geloven in het beste bij andere mensen. Ze willen geloven dat ergens iemand leeft die hen niet wil misbruiken voor eigen gewin of genot. En dus ontstaat vaak een spoor van ellende en verdriet. Net zoals je bij veel politiek gekleurde stromingen ziet die maar blijven geloven in het positieve en het negatieve zelfs niet willen benoemen.

FRI-440729 - Kuifje - Cokes HPIM7135_editedZijn vast zelf vaak ook beduveld in hun jeugd of wellicht zeer beschermd opgegroeid. Werd je door afkomst of woonomgeving nooit geconfronteerd met pesten, straatterreur of andere negatieve invloeden is het logisch dat je er in je naiviteit vanuit gaat dat dit dan wel voor het hele land, sterker nog, de hele wereld zal gelden. Ze zien geen dictaturen, nou ja, enkele en dan vooral die waarvan het maar de vraag is of het echte dictaturen zijn, maar verder een roze omgeving waar het goed toeven is. Ooit, mijn broer was toen al een handelaar in de dop, ruilde die zijn Dinky Toys die zeker in die tijd een behoorlijke waarde vertegenwoordigden om voor een stapel stripboeken waar hij zijn zinnen op had gezet. Toen onze ouders daar achter kwamen werden ze loeiend. Maar terugdraaien van die ruil was ook zo wat. In de toenmalige woonomgeving had je dan meteen een stevige rel te pakken.

WP_000784Nee, er werd gepraat met de ouders van de jongens die er flink wijzer van waren geworden. Die bleken onwrikbaar in hun standpunt. Ruilen was handelen en handelen definitief. Mijn ouders losten dat op door nooit meer een stap in de winkel van die ouders te zetten die in onze straat een radio/tv-winkel exploiteerden. En reken maar dat mijn vader en moeder goed waren in het verspreiden van het negatieve nieuws. Of de verhuizing van die winkel aan het begin van de jaren zestig daarmee te maken had weet ik niet. Maar die Dinky Toys kwamen nooit meer terug. En broerlief deed nooit meer zoiets stoms. Naiviteit is een levensles die je hebt gemist. Ik leerde veel van die ene fout op dit punt die hij maakte. Van ruilen komt huilen. Wie dus iets wil zal moeten betalen. Of een faire ruil afspreken. Waarbij allebei de partijen wel varen. Kijk, dan zijn er zaken te doen…..

Filmrol

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Culinair, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 4 reacties

Christmas starAmbities konden of kunnen mij niet worden ontzegd. Wat ik ooit droomde heb ik voor een deel aardig waargemaakt. Zo werd ik wat ik als 14-jarige meende te moeten worden, schreef ik veel wat ik ook toen al ambieerde, maakte me zaken eigen die ik als kind zijnde nog niet had durven dromen en geniet nog met volle teugen van het leven en wat dit allemaal te bieden heeft. Een van de zaken die ik tijdens mijn actieve werkzame leven (ik freelance nu meer, dus kan me een paar dagen vrij veroorloven soms) ook deed was bezig zijn met televisie. Ik trad op in programma’s, gaf interviews of passeerde als decor in de achtergrond. Dan moet je wel talent hebben. Nou ja, als je natuurlijk beschikt over een stevige fantasie. En juist dat is weer handig voor het schrijven van vele blogs, bladen, boeken en andere flauwekul waarmee je tot op zekere hoogte naam op kunt bouwen. Tot op zekere hoogte omdat het volume voor veel auteurs vaak te hoog gegrepen is. Het leven van Tante Annie, de kat van de buren, of zoals in mijn geval, het ondernemerschap van de families Schroder of Pon zijn nog geen garantie voor dezelfde soort erkenning als die van Saskia van Noort om maar eens iemand te noemen.

BookCoverJaapVanRij_2Veel auteurs sterven in het denkbeeldige harnas, of struikelen al voor ze de startstreep over zijn. Nadat wij (ik schreef het boekje samen met co-auteur Jaap van Rij) in 2013 een aardig standaardwerk uitbrachten over de Pon-dynastie liepen de verkopen langzaam maar gestaag door. Dat viel ook de uitgever op. En die had weer een filiaal in de VS waar men de juiste contacten bezat voor het uitbrengen van ons boek in het Engels. En daardoor terecht zouden kunnen bij de grote TV-producenten of zelfs Hollywood. Tja, je moet sterk in de schoenen staan om zo’n aanbod te weigeren of af te slaan. Dus deden wij iets pragmatisch. We lieten het boek door de Amerikanen vertalen (soms opmerkelijk hoe men dit deed..) en produceren met een mooie glimmende cover. Officieel geregistreerd. Onlangs kwamen de eerste exemplaren op ons bureau terecht. Mijn contacten bij de Skoda- en VW-fabrieken zullen er blij mee zijn. Kunnen ze eindelijk dat aardige verhaal lezen over hoe men bij Pon een koopmansdynastie wist neer te zetten.

Maar sinds de boeken werden gemaakt worden we weer bestookt met allerlei aanbiedingen die ons moeten helpen aan extra publiciteit in het land van de onbegrensde mogelijkheden. We kunnen onder de aandacht komen van de grote TV-bazen, de directie van de filmmaatschappijen, willen we in de show van Ellen de Generis? Alles is mogelijk. Maar dat lobbywerk kost geld. Niet te veel, maar toch. Zoals veel in Amerika. Samen met Jaap heb ik besloten om maar even wat terughoudend te doen. Immers, moet je nu echt geloven in de kansen om als basis te dienen voor een speelfilm als jouw verhaal toch een wat lokaal karakter heeft? Bescheidenheid troef. Maar als…dan wil ik zelf een hoofdrol. Ik ben nog niet zo krakkemikkerig dat ik niet meer als Indiana Jones te paard auto’s zou kunnen verkopen voor die hoofdrol. Maar ik geloof niet dat ik serieus zou worden overwogen. George Clooney komt eerst.Angels and demons 3 Of een of andere nog betere karakterspeler dan die net getrouwde hunk. En daar moet ik het dan maar mee doen. Tot dan koesteren we de eigen exemplaren van die Engelse vertalingen maar en hopen dat de lezer er iets aan heeft. Want een droom had ik nooit, filmster worden. Moet je toch echt de looks voor bezitten…..