Niks waard….

Niks waard….

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fri-925203-opel-astra-mbx-img_1924.jpg

Nog los van wat ik al eens eerder beschreef over hoe sommige handelaren menen te moeten omgaan met verkopers van spullen of wat ook ken ik nog een fenomeen op dit terrein dat me als verzamelaar van het een en ander telkens verbaast. Collecties en hun eigenaren zoeken altijd naar manieren om die verzameling aan te vullen dan wel zodanig te corrigeren dat het allemaal overzichtelijk blijft. Om de waarde van iets te bepalen bestaan er catalogi, digitale informatieportalen, taxateurs, veilighuizen en zo meer.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fri-9186-leyland-brandweer-hpim5570_edited.jpg

En een beetje verzamelaar heeft wel een redelijk beeld van wat hij/zij in huis heeft. Gek genoeg zijn het juist de medeverzamelaars die met hun ‘mening’ of ‘expertise’ zorgen dat sommige mensen die pakweg aan de start van een collectie staan, meteen met zweet in de oksels beurzen bezoeken of handeltjes drijven. Tegenwoordig is de terminologie ook anders onder verzamelaars.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: nieuwe-beer.300803.jpg

De vroegere termen ‘Mint/Boxed’, ‘Mint/unboxed’ ‘Played-with’ ‘playworne’ etc zeggen niks meer bij nieuwe generaties. Die volgen hun neus en geloven alles wat ze op internet zoal lezen. Zo is er de gedachte dat modelauto’s van de merken Matchbox of Hotwheels over 50 jaar twee keer meer waard zijn dan bij aanschaf mits ze nog in de originele (blister)verpakking bewaard blijven. Dat is een leuk idee, maar reken maar eens met me mee.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fri-113007-boeing-777-3-klm-hpim7963_edited.jpg

Een beetje model van deze fabrikanten kost je n u tussen de 1.50 en 2 euro per stuk. Haal je het model uit die blister en koester je dat al die vijftig jaar (stof verwijderen, poetsen, opwrijven, in een vitrine neerzetten..) brengt het gegarandeerd de betaalde inkoopprijs weer op. In blister wordt die waarde volgens die verhalen dus 3-3.50 Euro. Maar dan moet je het model wel stof/zonvrij opbergen. Zou die theorie opgaan? Alleen de inflatie is al zodanig tegenwoordig dat een model meteen in waarde stijgt door dat economisch fenomeen. Daarbij is het zo dat modellen uit 1965 die nu nog in hun originele verpakking zijn bewaard een totaal andere wereld vertegenwoordigen dan het spul dat tegenwoordig in China of Thailand wordt gemaakt.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_2479.jpg

Daar draait men van elk model/kleur/opschrift enorme aantallen die wereldwijd afzet genieten. Dat er dan iets overblijft met een grote unieke waarde is klein. Dat ligt bij de aloude Dinky Toys of zo wel anders. Dan is er nog de situatie rond trends. Veel verzamelspullen zijn onderhevig aan vraag en aanbod. En door de jaren heen gaan hobby’s alleen al door verschil van interesse tussen de ene of de andere generatie over hoge toppen of door diepe dalen. Zie wat er met postzegels is gebeurd, met sigarenbandjes, suikerzakjes, en zo voort. Dat geldt ook voor de door mij als een der velen verzamelde zaken. Natuurlijk speur ik nog steeds naar bijzondere stukken. Soms vanuit nostalgie, dan weer omdat ik een auto wil bezitten die ik nog uit de jeugd ken of waaraan ik in de 1:1 wereld goede herinneringen heb. Wagens van de merken die ik ooit verkocht of vermarktte maar waarvan de modellen zeer schaars zijn. Of de modellen van vliegtuigen waarmee ik ooit vloog. En echt, hoe uitgebreid ik speurde en soms vond…ik ben nog lang niet compleet. Benieuwd wat dat spul over vijftig jaar waard zal zijn. Het zou mooi zijn als mijn nabestaanden daar dan een fikse boterham mee kunnen verdienen…. Die oude meninggever bewaarde dat spul toch maar mooi voor ze, al dan niet in box of blister….:) Zelf ook een verzameling of hobby die onderhevig is aan waardeschommelingen??? Ben benieuwd… (Beelden: Yellowbird collectie)

Uniek aanbod..

Uniek aanbod..

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: seat-point-occasions.jpg

Vroeger was er een gezegde in autoland dat als je het merk kon verkopen waar ik voor stond, je daarna ‘alles kon verkopen’. Dan was ik dus geweldig geschikt geweest voor alle unieke producten, diensten, uitvindingen etc die mijn pad niet kruisten of die ik bewust heb genegeerd. OK, ik was succesvol in wat ik deed, had een soort natuurlijk talent en kan ook aardig babbelen, maar ik twijfel toch wel of dat gezegde enige waarheid bezat. Maar ik zie op het platform Linkedin bijna dagelijks dat daar mensen voorbij komen die voor lieden zoals ik de ultieme uitdaging zo maar op tafel weten te leggen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: ballpoint-6.jpg

Zij vonden namelijk recent het buskruit of het witte garen uit, hun training is zo uniek dat die gewoon zo te verkopen is, of ze venten een product uit waaraan een beetje B-to-B klant geen weerstand kan bieden. Althans dat is vaak de wonderlijke theorie van de lieden achter die oproepen. Altijd op zoek naar ‘Accountmanagers’ Fleetsalestypes, Rayon Managers of wat ook. Tegen een aardig salaris en met een auto van de zaak lekker het land rondrijden en al dat unieke spul aan de man/vrouw brengen. Ik heb er in mijn zakelijke jaren heel wat aan mijn bureau gehad.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mattoni-2.jpg

De echte goede konden nog wel eens iets slijten. Vaak omdat je sommige mensen iets gunde, maar er zaten er ook tussen waar je echt moe van werd. Blijven proberen, maar dat unieke niet over kunnen brengen aan mij of mijn collega’s. Toch zaten er kanjers tussen. Ook op Schiphol maakte ik die mee. Beetje slijmen, wat pamperen, hapje hier, aanbiedinkje daar, vluchtje, uitstapje en ze kregen los wat ze bij jou zochten.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: praatje-pot-1.jpg

Maar als ik die aanbieders van al die unieke spullen of trainingen op Linkedin volg heb ik soms geen idee wat ze nou eigenlijk aan toegevoegde waarde te bieden hebben. Als Account-Manager is dat toch wel essentieel. Immers niet de afzender van dat unieke moet centraal staan, juist de koper wel. Die moet vanuit de WIIFM denken (What’s in it for me?) toehappen en dan moet je volgens mij met al dat unieke van die aanbieders wel sterk in je schoenen staan. Komt bij dat Engels tegenwoordig de voertaal lijkt te zijn geworden in veel branches. Je spreekt weliswaar in Nederland met elkaar maar de Engelse termen vliegen over en weer bij zo’n ‘Salestalk’. Ik sprak en spreek die taal ook best aardig, maar liefst toch over de grens waar het nodig is om met buitenlandse relaties te OH-en. In ons land was en is de voertaal nog steeds Nederlands. Het waarom van al die buitenlandse termen ontgaat me dus vaak.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: riekers-2-.jpg

Maar ja, UITVERKOOP is tegenwoordig FINAL SALE, dus ook de gemiddelde consument gaat mee in die gekte… Vooralsnog zie ik weinig verbetering in uitvindersland qua marktgericht denken en vakbekwaam handelen. Het witte garen en buskruit (gun powder) moet nog steeds worden verkocht door anderen, en de uitvinder zelf blijft thuis. Wachtend op de resultaten die anderen voor hen behalen. De uitvinder met de kennis van zaken rond het aan de man/vrouw brengen is zeldzaam. Maar als…dan vaak heel succesvol. Misschien toch eens wat training daar op los laten…..? Wie kan dat voor me verkopen dan? (Beelden: Internet/archief)

Isolatie…

Isolatie…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p9160189_edited.jpg

Soms vraag ik me af wie nu wie in de maling neemt bij al die metingen op gebied van klimaat of milieu en al helemaal als een of andere overheidsinstantie ineens ongevraagd in onze buurt foto’s maakt van de panden waarin wij wonen. Dit doet men om zogenaamd een beeld te kunnen krijgen van wat bij wie aan warmte of andere zaken verloren gaat en dan daarmee een actie aan te bieden om ons huis ‘extra te isoleren met een korting van maar liefst 1000 euro per adres’.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p9160191_edited.jpg

Men maakte warmtescanbeelden van alle huizen, ook van het onze en gaf via een officieel uitziend rapport aan wat er allemaal mis was met dat bescheiden stukje thuis waarin wij al ruim 30 jaar wonen. Als ik die scan zie viel dat kennelijk allemaal niet mee. En de organisatie die hier achter steekt was het hier gaarne mee eens. Er moest meteen worden ingegrepen wilde ik dat klimaat redden. Maar nu even over de feiten. Precies op de plekken waar dit rapport over rept als ‘onvoldoende’, hebben wij in het recente verleden voor een kapitaal nieuwe isolerende kozijnen, ramen, deuren en zo meer laten monteren.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p9160190_edited.jpg

Alle glas is HR++ en wij weten inmiddels al een paar jaar dat dit veel scheelt t.o.v. de vorige items die daar al wat jaren zaten. Daarnaast gingen we over op elektrische koken, we lieten onder de vloer de boel isoleren en hebben door eerdere verbouwingen ook een aardig inzicht over isolatie op de bovenste verdiepingen. Dat het rapport ook rept over verlies van warmte via de ventilatieroosters snap ik nog wel, sterker nog, wij hebben vaak een raam op de kiepstand overdag, want we houden van frisse lucht in huis.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: januari-2007-003.jpg

En met vier katten als familie is dat soms geen overbodige luxe. Kortom, we hebben er aardig voor geinvesteerd en maakten het huis tot een goed functionerend onderkomen qua warmte en koelte. De CV-ketel is onlangs vervangen door een hyperzuinig apparaat en het rapport komt me dus niet gelegen. Ik vertrouw het niet en zie meteen dat er organisaties en bedrijven aan willen verdienen. Een aantal jaren terug was er ook al zo’n actie, toen nog zonder foto’s, maar wel om onze huizen hier totaal te laten omvormen tot geisoleerde bunkers. Bleek dat hetzelfde Energieloket haar eigen bevriende bedrijven had die men graag langs de deuren stuurde om ons van alles en nog wat aan te smeren. Bleek dat een deel van de huizen (ook het onze) allang bepaalde maatregelen in zich droeg en en bewoners geen behoefte hadden aan nog meer. Mensen zijn geen slaven, we zijn eigenaars, we maken zelf uit wat we wel en niet doen, en als….dan vooral omdat het comfortabeler is. Daarbij, geld groeit bij de meesten niet op de rug, het moet ergens vandaan komen. En de wereld redden staat minder prominent beschreven in de eigen doelstellingen dan het overeind houden van een beetje leven na (in mijn geval) 55 jaar hard werken. Kortom, de aangeboden energiecoach laat ik maar even op zijn lauweren rusten. Doe ik zelf ook. En geniet intussen van de rust en het feit dat die fraaie ramen en deuren me zomer en winter meer dan bevallen. Die 1000 euro is een fooitje in vergelijking met wat me dat eerdere ver/gebouw allemaal kostte…. (Beelden: archief)

Kringlopers…

Kringlopers…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 2110500665_9f0de01e70_m.jpg

Ik lees nog wel eens bij collega-bloggers of mensen die ik via de andere Sociale Media kanalen leerde kennen dat ze regelmatig te gast zijn bij kringloopwinkels in Nederland of elders. Ik snap dat als verwoed verzamelaar van alles wat met vliegende vrienden of rijdende zaken van doen heeft overigens zeer. Want bij die winkels valt het een en ander te vinden ter aanvulling op de al bestaande collecties en vaak met een prettig prijskaartje. Andere mensen kijken er weer voor meubelen, kleding of wat ook. Wat het Waterlooplein vroeger voor de Amsterdammer was is de kringloopketen tegenwoordig voor dezelfde doelgroepen al zijn die laatsten wel veranderd.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: boek-historische-autobussen.jpg

Anders dan je zou vermoeden is het meestal niet de armoede die mensen naar die winkels drijft maar vooral het idee dat je daar iets kunt vinden dat niet is versleten, afgedragen of doorgezakt maar nog best een tweede/derde leven kan meemaken. Toch heb ik sinds 2006 toen ik op aanraden van een goede vriendin voor het eerst zo’n winkel binnenstapte heel veel zien veranderen in deze tweedehands wereld. De vroegere kringlopers vaak werkgelegenheidprojecten voor minder begaafden waarbij het er vooral om ging dat die werkervaring op zouden doen, dan wel dat een goed doel elders in de wereld er baat bij zou hebben om wat geld uit de opbrengsten van die winkels te bekomen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: trip-met-pleun-en-gerda-naar-reusel-0714-060.jpg

Soms draaide men op (oudere) vrijwilligers. Maar ze waren ook vrijwel allemaal rommelig van opzet en inrichting, toch ook een deel van de charme. Pas toen grotere ketens met dit werk aan de haal gingen zag je de eerste veranderingen. Men ging ook veilen, liet binnengekomen zaken door ‘experts’ beoordelen en gaf die producten dan een prijskaartje mee dat niet meer te vergelijken was met die uit de eerste jaren van het bestaan van dit fenomeen. En echt, als ik ergens te gast ben in Nederland, zoek ik in de buurt of er een KLW (afkorting) zit die de moeite waard is. Soms vind ik daar dan iets van de gading, meestal niet. Daarbij speelt de prijs een belangrijke rol. Er zijn winkels bij die voor vergelijkbare producten nieuwprijzen vragen. Of meer zelfs.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fri-922396-vw-t1-bus-polyflame-met-lampen-aan.jpg

Men is dan bij die uitbaters vaak uit het oog verloren dat sommige artikelen ook nieuw te koop zijn bij de Actionketen. Maar er zitten er ook tussen die wel weten hoe het moet. Pas wanneer men de experts (..) hun gang laat gaan en overal vitrines worden neergezet met ‘duurdere’ artikelen weet je dat je echt prijsbewust moet kijken. Dat is ook de lol van dat zoeken. En neem van mij aan, ik heb er voldoende ‘schatten’ gevonden waar ik met plezier naar kan en wil blijven kijken. Binnen het kader van de veranderingen zie je ook dat ketenwinkels van dit type worden overgenomen door nog grotere partijen. En dat dit niet meteen allemaal tot verbeteringen leidt. Zeker niet voor een verzamelaar als ik ben. Omgekeerd houdt het ook in dat ze lang niet alles meer bij je weg willen halen. Of zoals we onlangs meemaakten dat men de inlevering van dozen vol (vrijwel nieuwe) boeken niet meer toe stond. Want ‘men had al zoveel’. Dat zegt het nodige over het businessmodel bij die nieuwe ketens. Kringloop is in mijn optiek niet meer wat het was. Men mikt er overtallig personeel uit en waar de opbrengsten heen gaan is vaak niet meer duidelijk. De kruik en het water. Hoe lang gaat het duren?? Wij zoeken door, maar slaan inmiddels heel wat van die zaken bewust over. Niks te halen voor de kritische types zoals ik. Maar ja, ik kom ook niet om van de schaarste….Valt niet mee dat kritische verzamelen…. (beelden: archief)

Marktplaats…

Marktplaats…

Jaren deed ik er niks meer op. Te veel malloten en te weinig daadwerkelijke verkopen. Mijn conclusie was dus al snel ‘laat maar zitten’. Maar dan krijg je te maken met een collectie zoals ik die al eerder beschreef van mijn overleden vriend Cees. Op 13 augustus maakte ik de lezer hier al deelgenoot van wat je aan moet of kunt met een omvangrijke collectie van een gepassioneerd verzamelaar. Hoe dan ook, de afwikkeling vroeg de nodige tijd, aandacht en een herintreden op Marktplaats. De resultaten vielen me niet tegen.

De goede en soms zeer waardevolle modellen van Cees vonden hun weg naar even grote liefhebbers en die betaalden beste prijzen. Zijn maatje voor het leven tot tranen geroerd door de onverwachte opbrengst. Zij had zelfs niks met die collectie maar was wel blij dat het niet in de vuilnisbak verdween of net als zijn grote archief moest worden geschonken aan het Aviodrome. Niks daarvan. En het is soms heel leuk hoe dingen gaan. Zo was er die koper uit Zuid-Holland die meteen een hele serie vliegtuigmodellen kocht, waardoor ik met hem een deal sloot om het spul in zijn buurt af te leveren. Toevallig woont ex-blogster Thamara, met wie wij een zeer grote vriendschapsband voelen, in die omgeving en konden we zo het nuttige met het aangename verenigen.

Bleek dat de koper (beroepsfotograaf) het door Thamara bewoonde huis ooit voor een makelaar in beeld had gebracht. Cirkeltje rond. Kon nog gekker, want een andere koper bleek bij bezoek aan de plek waar de echt grote modellen nog stonden, al eens eerder bij Cees zelf wat te hebben gekocht en afgehaald. Gold ook voor een derde koper…en dan blijkt het cirkeltje wederom rond en de verzamelaarskring relatief overzichtelijk. Bij goedkopere modellen is het nog steeds klooien. Dan blijkt de meer dan redelijke vraagprijs vaak toch reden om nog eens lekker aan die prijs te knabbelen. Anderen komen liever langs om het spul op te pikken en dat is handig en goedkoper. Maar dan moet je wel komen natuurlijk. En als ik uit het verleden ken, je spreekt af, je wacht, ziet de klok voorbij het tijdstip lopen van de afspraak en dan krijg je een appje dat de koper toch maar afziet van dat langskomen. Grrrrr. Hoe dan ook…het blijft een avontuur. En ik leer er van….Want uit de eigen collectie kunnen we zo ook wat zaken op dat digitale marktplaatsje neerzetten. In de hoop dat. Overigens blijven er ook modellen (prachtig, en niet te hoog geprijsd..) onverkocht. En dat valt dan weer tegen. Net zoals we een werkelijk schitterend boek (nieuwprijs 159 euro) voor 50 euro in meer dan goede staat plaatsten en dan als hoogste bod 15 euro voorbij zagen komen… Dat is niet alleen vreemd, het is gewoon beledigend…. (beelden: Prive)

Klantvriendelijk en gericht huizen kopen…

Klantvriendelijk en gericht huizen kopen…

Onlangs ging ik mee met een familielid om eens te kijken naar wat huizen die voor haar en partner kunnen zorgen voor wat meer rust en leefruimte. Van het westen van het land naar het oosten. Daar, in dat oosten, op het eerste gezicht nog betaalbare huizen van goede kwaliteit vinden is een mindere uitdaging dan in de oververhitte woningmarkt in onze streken. Bedenk maar eens dat een beetje etage (50-70m2)in onze stad tegenwoordig weg gaat voor 6-9 ton in een gemiddelde buurt, iets luxer gaan we het miljoen rap voorbij.

Dat is dus ook zo voor eengezinshuizen in keurige straatjes van een randgemeente. Je valt ondersteboven van de prijzen die daarvoor worden gevraagd en gekregen. Want kennelijk klotst het geld tegen de plinten bij veel huizenkopers. Een beetje overbieden is geen thema meer en zelfs in Almere, ooit toch het stiefkind van de markt in deze hoek van het land kom je niet weg voor de vraagprijs maar moet er stevig worden overboden. Nou dat zal elders wel anders gaan. Dus op een zonnig augustusdag reden we naar het oosten.

Een leuk stadje waar b.w.v.s. de grasvelden nog met een nagelschaartje worden bijgeknipt, fatsoen nog met hoofdletters geschreven wordt en de mensen op straat voldoen aan het beeld van Barbie en Ken. Het eerste huis wat op de lijst stond bleek een keurig nette middenwoning aan een stille straat. Mooie voortuin. Binnen wachtte ons een soort personal trainer. Overhemdje, buikje, net even te popi jopie en met de stopwatch in de hand werden we langs alle belangrijke kamers en zaken van het (duidelijk opgeruimde) huis gejaagd. Vrouwlief ontdekte dat de boel binnen niet fris rook. Rare lucht, maar we hadden het letterlijk snel gezien, 17 mnt later stonden we buiten. Tot over 4 dagen mocht er geboden worden……Een militaire sergeant had ons niet sneller door een dagmars kunnen leiden…

Nou dan maar even een bakkie koffie met iets lekkers, tijd zat. Tweede huis bekeken we in de middag. Meer dan netjes, onlangs fraai gerestaureerd, strak in de lak, nette prijs. Heel aardige makelaar. Commercieel ingesteld, we hadden al snel allemaal haar werkadres, want je wist maar nooit… Ook daar liepen we zowat in de file, zoveel belangstelling. Hoe dan ook…eenmaal thuis, dat tweede huis werd de optie voor een bieding. Weet je wat, we doen een stevig bod. Flink boven de vraagprijs! Dan weten we zeker dat….. Nou mooi niet. Kort na de gestelde deadline voor die biedingen kwam er een mailtje, ‘sorry uw bod was te laag, met vriendelijke groet’…. Ook daar is men dus stapelkrankzinnig. En als ik dan alles optel en zie waarvoor die huizen ook daar in de regio dan weggaan weet ik wel dat die woningmarkt op alle fronten vast zit en het voor instappers compleet onmogelijk is om iets aardigs en betaalbaars te vinden. Kennelijk hebben die kopers heel veel extra geld achter de hand om die biedingen te kunnen doen. Of ouders met een pot geld die ze graag uitdelen. Binnenkort gaan we weer neuzen. Op een andere plek, eens zien wat dat brengt. Maar na die recente ervaringen ben ik best een beetje terughoudend over het te verwachten resultaat. Slechts echte ‘klushuizen’ zijn te betalen….de rest…? Gewoon vergeten…… (Beelden: Archief)

Last of lust?

Last of lust?

In de recente periode kwam ik in aanraking met lieve en gewaardeerde nabestaanden van hen die ik goed kende en uiteraard nog steeds in het hart draag. Overeenkomst bij die mensen was dat de overledenen verwoede verzamelaars waren en na hun verscheiden een meer dan stevige nalatenschap overlieten aan hun geliefden. Nu is dat geen probleem als die erfenis zou bestaan uit pakken geld of broodjes goud. Maar het ging om best omvangrijke gevolgen van een soms uit de hand gelopen handel of hobby. Al dan niet goed gedocumenteerd, maar indrukwekkend van omvang en inhoud. Vaak was de gene die nu het beheer kreeg over die collectie(s) niet op de hoogte van omvang of inhoud. Men weet werkelijk niet wat iets waard is of waar je dat spul nog dan kwijt kunt.

Soms is een veilinghuis een optie, dan weer een museum. In dat laatste geval is het wel goed om vooraf even een inventarisatie te maken van wat wel of niet museaal is. Daarbij wil je de erfenis ook niet zien eindigen in een of andere anonieme opslagloods waar men na enige tijd een keertje gaat kijken wat er zoal staat om dan te ontdekken dat men niet meer weet van wie het allemaal afkomstig was of is. De container is dan de volgende stap. Soms zijn er wel nabestaanden die snappen dat iets ‘handel’ is en gaat de verkoop in delen via Marktplaats of zo en valt de vaak in vele jaren bijeen gehaalde unieke collectie uit elkaar.

Nieuwe tijden dito kansen, maar het besmeurt die nagedachtenis toch wel iets. Ik mag me in een enkel geval met die afwikkeling bemoeien. Stel er ook verlangens voor op richting de ontvangende partij. Vind dat recht moet worden gedaan aan de donateurs ook al maken die dat zelf niet meer mee. Iemand is pas echt verdwenen als hij ook vergeten wordt en zo’n collectie is nu net de dam om dat te voorkomen. Nu is het wel zo dat ik bij mijn assistentie-werkzaamheden ook leer.

Ook bij mij is de verzameling qua inhoud en omvang vast museaal genoeg om later te bewaren en te bewaken op een goede plek. Ik deed wel iets aan adviezen rond wie, wat en waar mocht ik niet meer in staat zijn mijn mening zelfstandig te schrijven omdat ik mij wellicht naast poortwachter Petrus bevindt. Maar dat is nog niet voldoende om het juiste spoor goed uit te zetten. Dus pak ook ik al een tijdje onderdelen in. Maakt het voor veilingen handiger om niet in bulk maar delen de boel om te zetten in geld en musea om alles goed te ordenen. In dit kader las ik onlangs ook een noodoproep van een medeverzamelaar die enorm geniet van het maken van bijzondere creaties. Zijn medische conditie is slecht, hij ondergaat allerlei heftige ingrepen, begint het geloof te verliezen dat ‘het allemaal wel goed komt’ en vraagt dan aan medeverzamelaars om hem evt. te helpen na zijn verscheiden de boel respectvol ‘op te ruimen’…. Ik vond dat zelf ijzingwekkend en confronterend tegelijk. Zal je gebeuren… Een ding is zeker, bij veel echte verzamelaars rollen de verschillende erfgenamen vaak over de vloer van het leeg te maken huis als er vooraf niets is geregeld. Tegenwoordig is er dan ook nog de veranderde erfbelasting die er voor kan zorgen dat zij die uberhaupt iets ervan krijgen ook nog eens fiks met de belastingdienst mogen afrekenen. Kortom, er valt veel te regelen vooraf. Liefst vastgelegd, duidelijk en vrij van discussies. En anders helpt niet anders dan alles zelf vooraf de deur uit mikken. Maar of dat nu past bij de echte verzamelaars? In 99 van de 100 gevallen juist niet. Het genieten van…speelt vaak een belangrijker rol dan het denken aan later…. En? Zelf alles al weggedaan en woon je nu in een kaal huis achter de geraniums?? Of hou je de hobby’s in ere en de verzamelingen keurig gerangschikt op hun plekje? Net zoals ik??? Ben benieuwd…. (beelden: Prive/archief)

De bank en de KLW…

De bank en de KLW…

Sommige mensen, ook in onze vriendenkring, weten alles te verpatsen via Marktplaats of soortgelijke platforms. Ons lukt dat maar zelden of nooit. Nou ja, als je gek bent op onderhandelen tot op de laatste tien cent, gekken aan je deur wilt krijgen dan wel afspreekt met mensen die vervolgens niet op komen dagen. Nou daar hebben wij geen trek (meer) in. Dus als we zaken hebben die nog te goed zijn om als afval te dienen brengen we die veelal naar de kringloop of bellen die lui op om het spul even te komen ophalen. Zo ook toen we onlangs de melding kregen dat we onze nieuwe zitbank mochten verwachten op een bepaalde datum (zie blog 23-4jl) en we dus onze oude trouwe driezits zitbank (2.20mtr breed) die ons en ons bezoek een kleine 9 jaar had gediend moesten opruimen voor die nieuwe zou arriveren.

Als je al iets afvoert naar de KLW is dat natuurlijk veelal niet splinternieuw. Los van de transportkosten koopt men bij die zaken in tegen nul tarief en zou je denken dat ze er blij mee zijn. Immers, wij komen ook wel eens in die winkels en zien dan dat men aardige prijzen weet te vragen voor artikelen die best wel een schoonmaakbeurt kunnen gebruiken. Maar goed, wij belden dus met een kringloper die niet te ver van ons woonadres gevestigd is. Men wilde die bank wel hebben, driezitter, grijze stof, kon en kan wat hebben en in goede staat. Dag later kregen we een mail. ‘kunt u even foto’s maken van de bank, dan kunnen wij even kijken of hij acceptabel is’. Vreemd.

Maar goed, wij foto’s gemaakt en doorgestuurd. Halve dag later de bevestiging. ‘Wij komen hem over drie dagen halen’. Prima geregeld dus. Zo leek het… Op de dag van afspraak de bank helemaal schoongemaakt, stofzuiger en borstel er over heen, hij zag er weer als nieuw uit. Maar toen moest hij nog het huis uit. Wij samen een poging gedaan het omvangrijke ding door de kamerdeur uit zijn vertrouwde plek te krijgen. Dat ging niet. Nadenken over hoe wel… Presley, onze grootste kater nam meteen plaats op de leuning van de bank en demonstreerde dat hij die bank als ligplek niet kwijt wilde. Nadat we die hadden bevolen op te stappen, slim als we waren, via de tuindeur, en dan via de keuken weer naar binnen, door de gang heen en dan naar buiten via de voordeur. Daar opgesteld, zeil er overheen (je weet maar nooit in NL of een vogel dan wel de regen ineens besluit zich over de bank heen ….). Toen die lui van dat tweedehands bedrijf er waren haalden we het zeil weg. De chauffeur keek naar de bank en zei…’maar er zit een vlek op’…Huh? Vlek? Waar dan? Nou ik zag hem uiteindelijk ook, aan de voorkant. Nu was dat de kant die nog wel eens wat zonlicht krijg in de zomer…zou verkleuring kunnen zijn. Na wat gehakketak namen ze hem toch mee. Anders dan wij deden, optillen, schuiven, haalden zij een karretje uit de wagen en zetten de bank daarop. Ik vond ons als gevers toch een stuk stoerder gezien de verrichte inspanningen. Bank was weg en wij moesten improviseren met wat stoelen tot de nieuwe meubels kwamen. Toen die eenmaal stonden zijn we de volgende dag toch eens naar die kringloopwinkel gereden. Had men die bank al in de verkoop? Ja hoor, prominent in hun showroom. Mooi prijskaartje, geen vlek te zien. Nog steeds niet…. Voor net 100 euro te koop….wel zelf meenemen….. Ik wens de volgende bezitters er veel plezier van. Net zoals wij hadden. (beelden: Prive)

Inruil….

Inruil….

Voor veel mensen is hun bankstel, fiets of pakweg de koelkast iets wat met grote zorg is uitgezocht, aangeschaft en daarna intens gebruikt. Veelal maken we er van alles op of soms in gebruik bij mee. We koesteren herinneringen, al dan niet mooi. En toch accepteren we het feit dat bij vervanging de restwaarde van dat spul al na een relatief korte periode tot bijna nul is gedaald. En probeer maar eens een zitbank in te ruilen bij levering van een nieuwe. Mooi niet! Geen schijn van kans zelfs.

Die fiets lukt nog net, en een (af)wasmachine of CV-installatie (onlangs nog meegemaakt) gaat na vele jaren trouwe dienst direct naar de sloop. Waarom denken we dan als gemiddelde consumenten dat onze auto gewoon altijd zijn nieuwwaarde blijft vertegenwoordigen? OK, de verkoopprijzen voor tweedehands auto’s zijn anno 2024 wat hoger dan voorheen, met dank aan de echt uitblijvende verkoop van nieuwe exemplaren, maar dan nog moeten we genoegen blijven nemen met een zekere afschrijving op onze trouwe vierwieler.

Dat is voor sommigen onder ons logisch, maar er bestaat een categorie autokopers die meent dat hun oude en specifieke eigen auto meer waard is dan een nieuwe. Rationele argumenten worden daarbij vaak niet genoemd. Men baseert dat idee op wat men met die auto heeft meegemaakt, dat hij zo fijn reed/rijdt, de keren dat hij (of zij voor sommigen) zo goed is vertroeteld en technisch onderhouden (al werd dit vaak gedaan door een slimme oom of neef). Dat de huidige auto nog zo mooi glimt is vaak ook een argument. Kortom, de inruilprijs moet wel heel overtuigend zijn wil men jou, de verkoper, de order gunnen. Een beetje verkoper (zie blog 23-4 jl) heeft daar wel een antwoord op. Baseert zich op prijslijsten die voor elk merk gelden na een paar jaar en een zekere kilometrage en onderhouds/schadehistorie. Daarbij spelen zaken als uitrusting, kleur, model, type, motor etc ook een grote rol.

Immers een oranje-gekleurde auto is lastiger doorverkopen dan een zwart of grijs exemplaar. En dan is er nog die top-10 van meest gezochte occasions. Daar zie je steevast de nodige VW’s, Fords of KIA’s, maar een hoop andere merken en modellen zijn niet of minder in trek. Dat bepaalt mede de inruilprijs voor die trouw gediende vierwieler als die voor die bewuste klant toe is aan vervanging. Gek genoeg zie je dan vaak dat niet het bij te betalen bedrag op de nieuwe aankoop een grote rol speelt maar juist die specifieke inruilprijs. Alsof men er een beker mee kan winnen door die ‘domme verkoper’ een rad voor ogen te draaien. Dan zijn sommige particulieren ineens echte geldwolven. Opdat ze bij verjaardagen op hun lauweren kunnen rusten of bewondering oogsten vanwege hun vermeende slimheid. Maar het geld rolt zelden naar twee kanten. Want als de verkoper een te hoge inruil biedt is er iets mis met zijn inschatting of heeft hij ergens nog een troefkaart in de mouw zitten. Hoe vaak zag ik niet dat die nieuwe aankoop (tweedehands) minder goed was dan men ‘voor dat geld’ verwachtte. Kortom, als mensen net zo sluw omgingen met hun fiets, bankstel of die koelkast bij vervanging als met hun auto zat de economie heel anders in elkaar en hadden kringloopwinkels het een stuk lastiger. En? Zelf ook een verkoper als het om die oude auto of fiets gaat? En mooie verhalen te vertellen als het lukte?? Ik ben benieuwd…. (beeld: Archief)

Fokker’s succesnummer…

Fokker’s succesnummer…

Veel mensen hebben bij de naam van vliegtuigbouwer Fokker al dan niet parate herinneringen. Voor mij startten die op het moment dat ik me wat ging verdiepen in de wereld van de luchtvaart. Fokker als bouwer van veel jachtvliegtuigen voor de Duitse Keizerlijke Luchtmacht in WO1. Of Fokker als belangrijke pijler onder het succes van KLM voor WO2. Na de oorlog, Anthony Fokker zelf overleed al in 1940, ging zijn bedrijf verder en bouwde succesnummers als de S11 trainer, S14 straalmachine, maar zeker ook de F27 Friendship (770 verkocht) en F28 straalmachine.

Latere doorontwikkeld tot de moderne Fokker 50, 70 en 100. Nog steeds hebben die Fokkers een goede naam. En die dankte het bedrijf met name aan haar vooroorlogse periode. Fokker bouwde in die jaren verkeersmachines die baseerden op een technische handigheid. Een buizenframe, daarover heen linnen of hout en een houten vleugel die heel slim bovenop de romp was bevestigd.

Het bleek een duurzame constructie die lang werd toegepast. Ook op de 1-motorige F-VIIa, een passagiersvliegtuig dat al snel populair werd, ook bij KLM, maar op langere afstanden toch wat te kwetsbaar omdat die ene motor net te weinig betrouwbaar was om zonder pech grote vluchten te maken. Op verzoek van haar klanten hing Fokker toen twee extra motoren onder de hoge vleugels en ineens was een totaal ander vliegtuig geboren.

De F-VIIb-3m die meteen kon rekenen op veel belangstelling van KLM maar ook maatschappijen uit andere landen. De machine was zo populair dat hij een tijdlang gold als norm op passagiersgebied binnen de luchtvaart. Licentie-contracten werden verstrekt in de VS, Engeland, Belgie, Frankrijk, Polen en Tsjecho-Slowakije. En voor een vooroorlogs type was de F-VIIb-3m daarmee een wereldwijd succesnummer. Zelfs militaire varianten werden er uit ontwikkeld al dienden die meestal als trainer of vervoer voor officieren.

Tot in Nederlands-Indie en Australie werden deze Fokkers benut en ze bleven dik 20 jaar in gebruik. Daarna werd de Fokker ingehaald door moderner types als de Douglas DC-2 die van metaal was gebouwd. Neemt niet weg dat we best trots mogen zijn op dit verkoopsucces van een puur Nederlands product. Fokker zelf ontwikkelde steeds weer nieuwe machines die het basisprincipe trouw bleven maar wel groeiden in omvang en prestaties. Maar het succes van haar zevende verkeersmachine kon men nooit meer evenaren in die periode. Het boek Fokker F-VII-3m van Harm J Hazewinkel inspireerde mij bij het lezen over dit eerste wereldsucces van het bedrijf. Het is een fraaie geillustreerde uitgave van Vliegende Vleugels en en kent ISBN Nummer: 978.90.808868-4-1 en kostte indertijd 15 euro nieuw. Geld meer dan waard…. (b eelden: archief)