Versleten, vervangen, vergeten…

Versleten, vervangen, vergeten…

Ik beschreef hier al eerder de avonturen die we meemaakten met onze overleden CV-ketel. Maar er ging meer stuk in de afgelopen periode. Zoals mijn externe harde schijf die ik jaren lang vooral benutte om de vele foto’s op te slaan die een relatie kennen met mijn liefhebberijen zoals de luchtvaart, autowereld of alles wat in miniatuur of boekvorm voorbij komt. Nu was die schijf ooit al eens aardig vol geraakt en had ik daarna besloten om de schijf te ontzien als opslagunit, maar wel te gebruiken bij de illustraties die ik ook voor dit blog benut.

Maar begin juni schakelde hij niet meer in. Ik hoorde wel dat hij wilde opstarten, maar dat lukte dus niet meer. Nou daar werd ik niet meteen vrolijk van. Ook zoonlief kon me niet helpen en die heeft er echt verstand van. Dus afscheid nemen van al die bestanden? Ik had er geen zin in. Daarop vroeg ik advies bij oud medeblogster Thamara wiens zoon in de computers zit. Die zoon wilde wel even kijken, wat onlangs gebeurde, en hij meldde al snel dat de harde schijf was gecrashed. Maar na een paar uurtjes werk had hij alles toch overgezet op een nieuwe en veel kleinere (maar flink grotere capaciteit) externe schijf voor nog geen 100 euro. Klaar! Ik blij en kon weer verder. Natuurlijk zet ik tegenwoordig nieuwere bestanden op USB-sticks en in the cloud, maar ik kan ook weer bij mijn archieven.

Maar dat was het nog niet. Op een slechte dag nokte ook mijn iPhone ineens af. Wilde aan de linkerkant van het touchscreen niet meer reageren op mijn aanslagen. Oei! Volgende probleem. Net 2,5 jaar oud dat ding. Zoonlief wist ook hier de boel te redden maar dat bleek slechts een pleister, want bij de diverse apps die ik gebruik, zoals Facebook werkte het ding toch niet zoals het moest. Uiteindelijk leverde zoonlief mij een nieuwere, grotere en geavanceerder iPhone uit zijn gebruikte collectie, installeerde alle mij toekomende software en apps en ik kan weer vooruit. Woow…ontsnapt aan een digitale ramp. Afgelopen week meldde vrouwlief dat het koffiezetapparaat kuren vertoonde en het af en toe compleet laat afweten. En dan was er nog die raamschakelaar in de auto die (onder garantie) moest worden vervangen…. Is het nu klaar graag? Want juni staat nu al op de kaart als een bijzondere maand als het zo doorgaat…. (beelden: indicatief/internet)

Woke…

Woke…

Als ik ergens bijna mallotig en soms boos van word is het wel al dat zgn. woke-gedoe. Afkomstig uit de kring van mensen die, zo lijkt het, te veel vrije tijd hebben en te weinig echte liefhebberijen worden we overspoeld met kritiek op onze normale en democratische samenleving. Minderheden maken tegenwoordig de dienst uit en claimen constant dat wij (de meerderheid) ons moeten aanpassen aan hun wensen dan wel die van vermeende slachtoffers van achterstelling. Daarbij gaat men zo ver dat men niet schuwt om auteurs en boeken uit het verleden aan te pakken op inhoud of beschrijvingen van zaken die decennia geleden normaal werden gezien maar nu ineens niet meer passen in het wereldbeeld van gefrustreerden die wat te lang op door Groenlinks of D66 gesponsorde scholen hebben gezeten.

Zo is het beschrijven van de ‘daad’, zoals we dat in de jaren zestig of zeventig leerden kennen, nu niet meer gewenst. De missionarishouding mag niet, want dat is een verwijzing naar een enkele christelijke stroming en dat vinden moslims of ongelovigen niet fijn. Op zijn hondjes mag niet meer want daar is de Partij van de Dieren tegen, sadomasochisme mag alleen in de teksten voor komen als vooraf op een aparte pagina is beschreven dat partners het met elkaar eens zijn dat elke dwang daarbij niet wordt toegepast en als een van de partners het niet meer leuk vindt een schadevergoeding wordt uitgekeerd aan het slachtoffer. Masturbatie beschrijven mag niet als dat wordt toegekend aan hoofdpersonen die man of vrouw zijn. De LHBTQIRSTV-community zou er eens door in de war kunnen raken, want er gaapt een enorme orgasmekloof tussen al die lui.

Daarbij, het moet wel duidelijk zijn dat ook beide partners aan hun trekken komen bij de beschreven scenes. En dat is maar een enkel aspect. Wie een huishouden beschrijft waarbij de ene partner werkt en de ander het huishouden doet moet zich realiseren dat de frustraties van de thuisblijver zo groot kunnen zijn dat die in een coma raakt na het lezen van dat soort verhalen. Weg er mee dus. Galanterie is ook ongewenst. Een man hoeft (mag) de deur niet meer open houden voor zijn vrouw (o…sorry..partner)want dat is zo rolbevestigend. Nee, die partner van vrouwelijke herkomst of mens met baarmoeder, kan zelf die deur wel open of dicht doen. Een beschrijving van een vrouw als mooi en rond, charmant of lief…uit den boze…..Mannen mogen ook niet meer stoer zijn, een brede borstkas vertonen of een goed gebit. Er zijn altijd minder bedeelden die daardoor gefrustreerd raken of zijn. Nee, alles moet vlak, slap, dom, niks zeggend en vooral niet kwetsend zijn. En het lijkt wel of het nooit genoeg is. Maar ik krijg ook wel de indruk dat dit probleem zich vooral voor doet in de Grachtengordel van de grote steden en dat men elders gewoon oude boeken koestert waarbij mannen en vrouwen avonturen beleven met elkaar, anderen de maat nemen omdat ze misdadig zijn of vals en het bed nog een plek is om gewoon plezier te maken. Wat moet het toch vreselijk zijn als je zo in elkaar steekt dat je anderen constant hun normale leven of plezier wilt ontnemen. Ik noem dat gefrustreerden der aarde. Maakt ze niet leuker. Integendeel….(Beelden: Archief)

De stekker er uit…na 25 jaar…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het was in het jaar 1991 dat ik de stap zette om ‘iets’ voor mij zelf op te zetten. Een adviesbureau moest het worden, marketing/reclame/PR als disciplines. Het eerste diploma op dat gebied zat net in de binnenzak en ach, kwaad kon het niet. De fase waarin ik mij toen bevond stond toe om eens goed rond te kijken naar wat er nog meer voor mogelijkheden bestonden. De naam haalde ik uit mijn hobbybeleving van voorheen. En inspireerde o.a. doordat het een vrije vogel gevoel gaf en wat mogelijkheden om de kleurstelling van de huisstijl af te laten wijken van alles wat in dat wereldje van reclame en marketing toen gebruikelijk was. Ik ben niet zo van de afkortingen, maar achter de naam van het bedrijfje kwam alsnog A.S.A. te staan, waarmee ik mijn Advertising and Sales Agency een internationaal tintje gaf. En dat was niet zo gek als je zag dat mijn eerste klant een bedrijf was in ‘Office Supplies’ en de tweede een Aziatische ‘Airline’.

bos-en-lommer-beelden-141107-003De startstappen waren gezet en door de jaren heen zou ik er met wisselend succes een stukje omzet en (extra)inkomen uit kunnen peuren. Dit jaar op 1 april bestond de naam officieel 25 jaar. Best een tijd. Maar dat vierde ik toch maar niet echt. De beslissing was al gevallen om de stekker er wat betreft het advies geven uit te trekken. Genoeg van het gewerk, het gelobby, het zoeken naar klanten. De wereld is veranderd. Mensen bij bedrijven doen veel dingen zelf. En voor de echte communicatieve vaardigheden zoeken ze hulp bij een gratis stagehulp of het neefje van het nichtje in de familie die ook een printer heeft. Daarbij is het maken van een website voor velen een fluitje van een cent geworden. Blijft de creativiteit, de kennis op het gebied van klantentevredenheid/vriendelijkheid en de tekstuele vaardigheden. Dus blijf ik schrijfactief. Maar vanuit het reclamevak worden die zelden meer gevraagd. Malaise in de bladenwereld mocht ik in al die jaren trouwens ook nog ervaren. Print raakte uit, digitaal in. Dat kon ik aardig bijbenen gelukkig.

yellowbird-chainToch menen veel mensen zelf wel een tekstje te kunnen bedenken. Je ziet het overal om je heen, die zelfwerkzaamheid. Niks mis mee, als het goed gebeurt. Hoe dan ook, ik stopte met het bureau. Vanaf 8 oktober is het bedrijfje uitgeschreven bij de KvK. De domeinnaam blijft bestaan, de mailadressen, de kennis, de schrijverij maar niet meer de wil om overal soms tegen beter weten in achteraan te hollen. En de herinneringen aan een kwart eeuw leuk werk waar ik het nodige plezier aan beleefde. Maar het is ook mooi geweest. De reddingsboot van 1991 is nu opgeborgen. Bijgeschreven in de herinnering en het digitale archief. Nu nog even die papieren dossiers opruimen. Want die staan me intussen aardig in de weg…..

 

Opruimen

Boekenkasten YB Ktr.04 maart 2007 010 (2)Verzamelen en passies voor leuke dingen maken samen een combinatie die niet meteen zorgt voor lege zalen van kamers in ons toch niet al te kleine huis. Integendeel. Boeken die ‘nog eens gelezen’ moeten worden, vitrines vol spullen die leuk zijn om te laten zien en het delen van al die genoegens met vrienden die daar ‘ook iets mee hebben’ maken dat ons huis toch een aardige last aan opgestapelde collecties te bieden heeft. Een deel daarvan stamt uit een ander tijdperk van ons leven. Zoals onze boekencollectie. Ik geef toe wat leesverslaafd te zijn, zo maar drie boeken tegelijk lezen is soms geen uitzondering, vrouwlief kan er op dat punt ook wat van. Wij stammen nog uit die periode dat alles wat op schrift werd gesteld verslonden moest worden en veel dommer werd of wordt je er niet van, dus… Ik beschreef die liefde voor boeken al eerder hier.

FRI-412078 - Journaaljaren HPIM7280_editedToch komt er een moment dat je moet constateren dat de boekenkasten en kamers waar je deze opstelt, toch wat al te druk bevolkt zijn geworden en dat je bij nadere beschouwing ook moet vaststellen dat bepaalde boeken meer als decor dan als leesvoer dienen. Vrouwlief trok onlangs de stoute schoenen aan en begon de grootste boekenkast qua inhoud te ontmantelen. Ongekend welke ‘schatten’ je daarbij tegenkwam, maar ook wat je eigenlijk zeker weet nooit meer te zullen inkijken. De Winkler Prins van 1975 is bepaald niet meer actueel, een science-fiction reeks uit de jaren zestig is bijna bespottelijk in de voorspellingen van de wereld waarin wij nu zouden leven. Kortom, weg er mee. En de waarde is meestal nihil tot laag, zo slecht gaat het intussen met de leescultuur in dit land.

WP_006071De Kringlopers zijn er goed voor. Waar je, als je goed oplet, hele bibliotheken  van anderen kunt kopen voor een prikkie. Thrillers en chicklit’s liggen er bij stapels op je te wachten als je dat zoekt. Een fotoboek met prachtige plaatjes uit de jaren zestig deed ik overigens niet weg. Te veel nostalgie. Prachtig om te zien hoe vrouwen zich indertijd bloot gaven, krachtig, revolutionair, ongebonden of geschoren. Nee, dat boek blijft nog even. Maar voor de rest? Negen grote banenendozen vol leeswerk bracht ik intussen al weg. De grootste boekenkast heringericht. En nog steeds vol. Alleen staat het nu wat netter allemaal.  Nog drie kamers te gaan…….(de foto’s zijn niet waarheidsgetrouw voor de huidige collectie trouwens…)

De Fabfour in Holland

WP_20141010_056Nee, echt een fan was ik niet. Ik had meer op met de wat ruigere Stones, de Who of zelfs Elvis. The Beatles was meer iets voor de meiden vond ik indertijd. En dus neuriede ik (buiten gehoor van anderen) de wijsjes van de FabFour zachtjes mee als ik weer eens aan het werk was om mijn spaartegoed voor een nieuwe brommer te spekken, en deze jongelui op Radio Veronica grijs werden gedraaid. Later kwamen de wat betere Lp’s van hen op de markt. Met indrukwekkende nummers, Sergeant Pepper en zo meer. Daarmee was goed te leven. Als je nu het totale oeuvre ziet weet je pas hoe belangrijk die lui indertijd waren. En snap ik de hysterie die rond hen bestond goed. Ze kwamen ooit naar Nederland en dat was een enorm spektakel. Jongelui sprongen in het Amsterdamse grachtenwater en zwommen naar de boot met de vier helden (waarvan er een slechts surrogaat was voor vast, maar toen ziek, bandlid Ringo Star). WP_20141010_054

Tijdens een optreden in Blokker, ruim vijftig jaar geleden al weer, liep de boel zelfs uit de hand. Als je nu ziet wat voor blagen er in de zaal zaten, de jongens keurig netjes met een pak aan en een stropdas om, de meiden met jurkjes met pettycoats, snap je wel dat die wat langer haar bezittende musici uit Liverpool de boel hier op stelten konden zetten. Wij leefden nog met The Blue Diamonds, Selvera´s en Fourio´s. Peter Koelewijn was in onze Nederlandse ogen al een echte rocker. Ik kom op dit onderwerp omdat ook weer in dat Hoorns museum over de Twintigste eeuw een kleine expositie loopt over dat bezoek van The Beatles aan ons land. Was best een mijlpaal. En zette hen in ons land neer als muzikale helden.

WP_20141010_058Vergelijk het maar met One Direction nu. Al schat ik de culturele waarde van The Beatles flink wat hoger in dan die jongensband die vooral hun looks delen met de jonge meiden die er nu voor vallen. Iedereen zijn helden. Zo ook wij, vroeger. Ik betrap me er op dat ik zowat elk nummer van die vier broeders nu zonder meer kan meezingen….opmerkelijk. Komt wijsheid dan toch met de jaren?…..