Je wordt iets ouder als je ontdekt dat bepaalde jubilea ineens vallen onder de wet van de grote getallen. Als verjaardagen bijna genante leeftijden beginnen te vertonen en je het moment dat je elkaar voor het eerst ontmoette bijna uit het zicht begint te verliezen. In mijn persoonlijke verhaal zitten momenteel dit soort data achter elkaar aan. We spreken ineens niet meer over jaren, maar over halve eeuwen….Best veel en ook iets om toch over na te denken. Koek en ei is een illusie, respect en liefde komen in de plaats van verliefdheid en ongebreideld verlangen. Is dit logisch? Ja toch? Wij kennen elkaar binnen het Meninggeverhuwelijk al buitengewoon lang. Dat de verbondenheid volgens de wet daar later een datum aan toevoegde is prachtig natuurlijk, maar dat kennen baseerde zich ook helemaal aan het begin al op veel praten. Elkaar vertellen wat er speelde, wat we dachten, voelden. En dat was in die jaren net zo veel als nu nog. Nee, echte momenten van stilte kan ik me niet herinneren. ‘Bankstel’ als we indertijd waren bleken we veel met elkaar te delen.

De jeugdjaren, de buurten waarin we opgroeiden, het toen nog zo wakkere geloof. Natuurlijk waren er ook grote verschillen, maar die streken we er in de loop van de jaren wel uit. Je gaat in zo’n relatie ook een beetje in elkaar op. Ik denk dat het volhouden ook te maken heeft met de wens het leuk te hebben. En dat ook de ander te gunnen. Ik heb in de loop van de jaren genoeg lieden leren kennen die het zelf geweldig leuk hadden. Meer dan dat. Hun ego werd elke dag gestreeld en die handelingen lieten ze zich thuis ook graag welgevallen door een partner die er slechts was om de ander te pleasen. Dat kan heel leuk zijn, aantrekkelijk ook, maar soms wil je als je een beetje man bent ook een gesprek kunnen voeren over wat andere zaken dan de meer basale des levens. Als je het met elkaar eens bent over hoe het verder moet in de loop van de jaren, doe je uiteraard wat water bij de zelf geschonken wijn. En accepteer je dat je samenleeft en niet alleen met een logee die bij toeval ook in jouw bed is beland. En dat samenleven vraagt inbinden, toegeven, maar ook samen genieten.

Kinderen zijn de vrucht van die samenleving als je geluk hebt, en met wat geluk ontdek je dan zaken uit jouw eigen uiterlijk of karakter in die nakomelingen. Als er iets is waar je trots mee kunt zijn, dan dat toch wel. En wij zijn dat! Dit hele verhaal dient een jaarlijks doel uiteraard. We waren even onderweg. Paar daagjes er uit. Genieten en nadenken over hoe we het pure geluk hebben gehad zo lang bij en met elkaar te kunnen vertoeven. In mijn geval nu al 51 jaar. Best een lange periode. En geen moment verveeld. Maar dat kan ook komen door alle interesses die we er op nahouden natuurlijk. Dat helpt ook om de geest scherp te houden. En dat scherpe is dan weer nodig om de relatie fris en fruitig te maken….