Tagarchief: bed

Versieren…

Versieren…

Posted on by • Geplaatst in Erotisch, observaties • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 70-3.jpg

Terwijl de eerste pepernoten en chocoladeletters alweer in de vakken van de bekende supermarktketens liggen te verleiden en ons trachten te versieren ze mee naar huis te nemen wil ik het toch even hebben over het meer menselijke gedrag dat bij dit laatste woord hoort. Het versieren van een ander mens. Het flirten, het je overgeven aan… In de afgelopen zomermaanden werden we weer getrakteerd op wat programma’s die juist dat thema als uitgangspunt hadden en waar we soms wanhopige pogingen zagen van mannen en vrouwen om een ander aan zich te binden. Wat volgens mij toch redelijk simpel is, maar wat in die real-life-shows tot soms tenenkrommende situaties leidde.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 70-6.jpg

Nu is de ene kandidaat de andere niet maar ze missen vrijwel allemaal het ware versier-gen. Laten we dat even fysiek duiden. Mannen zijn bij vrouwen veelal maar op een ding uit. Vallen ze zelf op mannen dan gaat dat nog een tempootje sneller en als die vrouwen houden van andere vrouwen (ik zelf zou overtuigd lesbisch zijn…) is het pas in bed dat men ontdekt dat die andere dame niet kan koken of zo. Maar zo ging het niet in die datingshows. Daar moest gepraat worden. Tot je blaren op de tong had of hebt. Er moesten vragen worden gesteld, interesses getoond.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: epb-2.jpg

En dat bleek bij 90% van die kandidaten, ze leken niet voor niets al jaren alleen te leven, een best probleem. Daarnaast zaten er vrouwen in die serie die geen echte man voor het leven zochten maar een klusjesman of anders een die investeringen wilde doen in het te runnen bedrijf. Pas als aan alle voorwaarden was voldoen mocht de betrokken tegenkandidaat (soms na vele uren reizen) blijven en kreeg een glaasje jus-des-oranges, koffie of een plekje in een of ander saai uitziend kamertje. Waar het echt om gaat bij mannen en vrouwen (al dan niet gericht op elkaars of de eigen sekse) kwam vrijwel nooit in beeld. Ook jonge mensen bedreven de liefde niet want dat mocht niet vanwege de leidende vertrutting (zie blog 14-8 jl) of het feit dat er wellicht kinderen kijken.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: kamfer-5-zuster.jpg

Bij oudere kandidaten hoorde ik op enig moment een kandidate zeggen dat aanraken en eventuele seks pas kon worden verwacht als aan alle voorwaarden was voldaan. Kortom, dat kon gezien haar gedrag nog wel jaren duren en dan was de dame in kwestie op een leeftijd dat ze allang vergeten was hoe seks ook al weer werkte. Er werd niet aangeraakt, er werd aan een stuk door gekakeld en het kwam tot niks. Ik schud dan maar met de oude en echt wel wijze bol. Hoe ingewikkeld kan het toch zijn. Als je een leuke, mooie, vrolijke vrouw tegen komt die zich gekleed heeft om verleid te worden, pak dan door. Het gras maaien kan altijd nog.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: famous-legends.jpg

De kat of hond aaien ook. Het lijkt wel of we verleerd hebben hoe dat precies werkt tussen ons mensen. En veel van die lui bleken een aardige CV op gebied van relaties te bezitten. Paar keer getrouwd, soms wel tien relaties achter de rug, diverse kinderen. Maar wanhopig op zoek naar iets nieuws. Als ik dat was had ik 15 minuten nodig om te zien welk vlees ik in de kuip aan zou treffen. Dan stel je pas achteraf vragen. Zo zitten echte mannen nu eenmaal in elkaar. En oude nonnen zijn niet mijn ding. Sorry voor hen die dat willen zijn of uitstralen. Ooit zag ik op TV (bij de KRO nog wel..) een wat oudere man die er twee vrouwen op nahield. Een voor de huishoudelijke zaken, van zijn leeftijd, en een flink jongere voor de lichamelijke plezierrondjes. Ze konden het prima met elkaar vinden. Een huwelijk met benefits. En die schilder Anton Heyboer dan? Had die niet vier vrouwen in een soort commune? Die konden het met mekaar en hem prima vinden. Een vijfde vrouw deed zijn zaken. Kijk, dan gaan we praten. Maar wel achteraf. Eerst consumeren…. Flauwekul allemaal……(Beelden: archief)

Migraine…

Migraine…

Posted on by • Geplaatst in gezondheid • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: migraine.jpg

In het verleden heb ik wel eens geschreven over mijn gevoeligheid voor migraine. En hoe dat fenomeen mij pas op wat hogere leeftijd trof. Ik denk zo eind jaren negentig dat ik er ineens mee werd geconfronteerd. Ik heb de aura-vorm, waarbij je plotsklaps wordt overvallen door eerst een paar en daarna flink veel lichtflitsachtige verschijnselen in de ogen. Dat duurt pakweg een half uur, zakt dan weg om daarna ruimte bieden aan hoofdpijn die gek genoeg de ene keer intens kan zijn maar soms ook in een uurtje is verdwenen. Omdat de huisarts er indertijd een beetje om moest lachen, ‘je hebt een blonde-vrouwen-aandoening’, houd ik het qua bestrijding van de gevolgen maar bij paracetamol-inname, die ik aanpas bij de intensiteit van de aanval.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: sunshine.jpg

Zijn er triggers?? Geen idee, want het is me overal al eens overkomen, zelfs als ik volkomen ontspannen in mijn tuinstoel geniet van de rust. Ook in stress-situaties. Niks dat zo bijzonder is dat je er een specifieke vinger op kunt leggen. Als georganiseerd mens houd ik ook bij hoe vaak ik dit verschijnsel meemaak. Daarbij is wel te constateren dat het met de jaren in aantal stijgt. Ook dit jaar is de frequentie hoog. Gemiddeld 2 keer per maand ben ik de pineut. Maar afgelopen maand juli kwamen er binnen vier dagen vijf aanvallen voorbij. Waarbij de heftigheid van de hoofdpijn een soort Eredivisie bereikte. Zo heftig maakte ik het tot nu toe nog niet eerder mee. Dat hield in dat ik die dagen eigenlijk liggend in het donker door bracht, voor een actief type als ik nu eenmaal ben, een soort ‘verloren dagen’.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 2518ac79-9eb1-4df7-b179-ea788e8a273a.jpg

Onze witte poes vond het prachtig, die lag meteen naast me te knorren. Maar ik had er weinig aandacht voor. Arm diertje… Hoe dan ook, nog vervelender is de onvoorspelbaarheid. Soms geen een enkele aanval in een bepaalde maand, in andere 4 of 5, het is niet te bevatten of te snappen. En omdat de medische stand ook niet echt een idee heeft van oorzaken of gevolg is het meer een kwestie van ondergaan dan me druk maken over het feit wat het nou veroorzaakt. Een jaar of 1.5 geleden ben ik nog eens voor iets anders onderzocht en bracht dit verschijnsel bij neurologisch onderzoek te berden. En dus werd ik onderwerp van een extra onderzoek waarbij hersengolven werden bekeken en je wordt blootgesteld aan allerlei lichtflitsen en zo meer. Zou licht oorzaak zijn van die migraine wekten ze dat hiermee wel op. En wat denk je? Niks, nada…. Natuurlijk las ik er het nodige over sinds ik er al die jaren terug mee werd geconfronteerd, maar het sluit nooit echt aan op…. Eetpatronen? Geprobeerd, helpt niet. Gedrag? Licht? Stress? Nee hoor, niets wat een directe oorzaak heeft. Maar lastig is het wel. Gelukkig koester ik de jaren die zonder migraine verliepen. Waren er best veel achteraf gezien. Want een leuke kwaal is het niet echt… Maar verder gaat het wel hoor…Niks serieuzigs….. (Beelden: archief)

Contact…of niet…

Contact…of niet…

Posted on by • Geplaatst in observaties • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Hoe vreemd het (mij) ook lijkt, er zijn stellen die prima samen kunnen leven zonder echt contact met elkaar te maken. Ze leven ieder hun eigen leven en komen (denk ik) mekaar weer tegen aan tafel of in bed. Maar ze delen weinig van hun dagelijkse beslommeringen of gedachten. Naar mijn mening is dat een ongewenste situatie maar echt er zijn psychologen of mediators die in de theorie van de gedachtenscheiding geloven. Voor mij is dat ondenkbaar maar ik ben dan ook een communicator. Met velen, maar zeker de vaste partners. Daartoe ben je met elkaar samen gaan leven is mijn idee, en alles wat je daarna met elkaar kon of kunt delen is bonus.

Ik kijk en observeer als meninggever regelmatig om me heen en schreef al eens eerder over paren die ik dan tegen over elkaar zie zitten en die consequent langs elkaar heen kijken en er het zwijgen toe doen. Wellicht past dit bij enige leeftijd en het idee dat ‘alles al is besproken’, maar als mensen jonger zijn en elkaar nog zouden moeten ontdekken….nee, vreemd. Toen wij onlangs met onze vriendjes in Amsterdam bij dat leuke en besproken Argentijnse restaurantje zaten en rond keken zagen we een dergelijk paar achter ons. Met enige regelmaat viel ons (je moet leren kijken zonder dat het opvalt..) op dat de stoere jonge vent die daar zat met een aantrekkelijk blonde schone juist dit gedrag vertoonde. Meer dan een half uur was er diepe stilte en keken ze intens langs elkaar heen.

Niks te vertellen? Niks meegemaakt vandaag? Niets te melden over de (op het oog) lekkere drankjes, het menu, keuzes of over haar uiterlijk? Pas toen de bediening van het restaurant naar hen toe kwam om de bestelling op te nemen zagen we dat ze niet echt met stomheid geslagen waren. Daarna werd het weer stil. Je vraagt je dan als observator af waarom mensen bij elkaar zijn. Dat is toch ook bedoeld om te delen? Om elkaar de liefde te verklaren of duidelijk te maken dat je juist op vakantie of zo de zin hebt om samen dat verblijf nog intenser te maken? Thuis wacht dan vaak de sleur, zo hoorde ik onlangs een van tv bekende seksuoloog uitleggen. En omdat die sleur op de loer ligt, komen er veel scheidingen voor (1 op 3) na vakanties. Want als men dan al fysiek contact maakt tijdens de vakantie of stedentrip doet men van beide kanten zijn/haar/hun best het fraaiste van zichzelf te geven of te schenken. Maar ik denk dan toch dat er iets aan vooraf moet gaan.

Complimenten, sfeer verhogende daden, aanrakingen, cadeautjes desnoods, maar duidelijk meer dan een zwijgzaam verlopen diner.. Tuurlijk, het is en blijft mijn persoonlijke mening. Maar genoemde observaties die middag en avond maakten dat wij er als vriendenstel uitgebreid over spraken. En dat ook zij (communicatief even sterk) zich iets dergelijks niet konden voorstellen. Pas als de koek op is valt het praten stil was onze conclusie. En dan moet je niet meer samen op vakantie gaan maar juridische hulp zoeken om de boel uit elkaar te halen zonder al te veel fricties…Moet je over de verdeling van de spullen of huisdieren dan wel de kinderen toch weer met elkaar praten. Maar ja, ook dat zal dan wel via diverse adviseurs gaan. Want als je gewend bent te zwijgen en de eventuele liefde omslaat in haat moeten andere mensen de boel redden. Nou voordien heb ik wel verteld wat ik er van vind. Jullie ook?? (Beelden: Archief/Internet)

In mei leggen alle vogels…

In mei leggen alle vogels…

Posted on by • Geplaatst in Erotisch • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 11 reacties

–een ei…Dat is een kreet die geboren Nederlanders bekend voor zal komen. Maar de vraag die er op kan volgen is dan meteen…;hoe ontstaan die eitjes die de vogels leggen? Of de kleine kittens van de poes, de puppies van de hond of de kikkervisjes? Om het over baby’s maar niet te hebben. Opvallend genoeg blijkt dat Nederland op het gebied van voorlichting eerder achteruit gaat dan vooruit. Een direct gevolg van de vertrutting? Terwijl men op school al vroeg te maken krijgt met zaken als ‘wat wil ik later worden….een jongen of meisje’ of ‘hoe ontdek ik dat ik homo/lesbisch ben’ wordt het echte werk, waar je daadwerkelijk iets aan hebt in je leven veelal omzeild of vergeten.

Resultaat, steeds meer jongeren die elkaar bezwangeren, misbruik, soa’s etc. Ooit lag Nederland op dat punt van de voorlichting een eind voor op andere landen. We waren open over hoe dat nu zat tussen seksuele partners. Van bloemetjes en bijtjes stapten we over op duidelijke uitleg rond wat je mag verwachten als je met elkaar in bed stapt. Zelfs ouders durfden die stappen aan. Maar dat ligt al weer een tijdje achter ons. Na de seksuele openheid van pakweg een jaar of 20 terug stappen we nu weer terug richting de jaren van de spuitjesgeur en het verzwijgen van wat nuttig, mooi of lekker is. Want wie durft zijn kinderen uit te leggen wat seks is? Hoe erotiek of masturbatie hoort bij ontdekken en klaarkomen met name voor meiden een voorbereiding voor het echte werk later?

Ik vrees maar weinig ouders. Het is ook lastig, al was het maar omdat jij je zelf schaamt voor al die begrippen en niet wilt toegeven dat je zelf ook bezig bent met het onderwerp of de uitvoering. Dus hopen we maar dat de kids het in de praktijk zelf uitvinden. Of dat de school ze iets bijbrengt, maar ja die is bezig met wat ik al beschreef. Alsof dat de norm is. De zoektocht mag best enige begeleiding krijgen denk ik. Want als gezegd, de rapen zijn gaar als bijvoorbeeld jouw 15-jarige dochter moet bekennen dat ze het zelf heeft uitgezocht en nu zwanger blijkt of een soa heeft opgelopen. Dat wil je toch niet? Nou dan! Ik pleit voor goede gymnastieklessen, zwemonderwijs en ook seksuele voorlichting die ergens over gaat. Indertijd kregen wij die eerste twee wel, dat laatste kwam onder die bloemen en bijenverhalen afgedekt tot ons. Gelukkig ontdekten wij het zelf wel. Amsterdamse jongens wisten al snel waar de mosterd van Abraham verstopt lag. Maar of dat nu allemaal meteen zo goed ging? Ook toen al moest er op jongere leeftijd regelmatig getrouwd worden. En dat leverde zelden goede relaties op. Dus kom maar op met je voorbeelden over hoe jij bent voorgelicht dan wel dit zelf deed richting de nakomelingen. Onderwerp is er belangrijk genoeg voor en zeker interessant…. Voor je het weet is mei voorbij…. (beelden: archief)

Corona

Corona

Posted on by • Geplaatst in medisch • Getagd , , , , , , , , , , , • 6 reacties

Terwijl je dit leest is het al weer even geleden dat de meninggever en zijn dame geveld werden door een meer dan heftige griep. Komt wel eens meer voor in onze stede, maar deze had wel heel vreemde kenmerken. Koppijn, pijnlijke gewrichten en hoestbuien die de longen zowat uit het lijf joegen. De eerste nachten na opsteken van dit monster waren niet fijn. Koortsachtige dromen en door het gehoest steeds wakker. Vermoeidheid was ook zo’n dingetje. Alsof er gewichten hingen aan onze handen en voeten. Het was dus een lastige periode, maar we gedroegen ons man/vrouwmoedig. Al was het maar omdat we ook nog poezenkinderen in huis hebben die gewoon aandacht en eten wilden ontvangen op de daartoe bestemde tijden. Kortom…we sloegen ons er doorheen. Piepend en krakend. Nou ja, ik als man was vooral van dat laatste.

Vrouwlief was een stuk taaier en ook sneller dan ik weer in staat tot volwaardig functioneren. Ik daarentegen was ‘echt ziek’, kon mijn armen nauwelijks optillen, en hoestte vele dagen lang als een roker die twee pakjes sigaretten per dag verwerkt. Na een paar dagen toch maar eens een coronatestje gedaan….en verdraaid, een van ons eindelijk ook aan de beurt gekomen. Positieve test! In die hele periode dat dit virus ons aller Nederlandse leven in de war schopte raakte het ons nooit. Zelfs niet verkouden, met dank aan al die afstandsmaatregelen en het consequente gebruik van gel om de handen te reinigen. Maar nu, Corona is een griep geworden en je hoeft er niet meer voor in quarantaine, komen ook wij een keer uit de kast… Ach, het maakte mij niets uit. Al behoorde ik wel ineens tot de grote groep mensen die dit allemaal een keer doormaakten. We steunden mekaar, maar deden ook wat nodig was om de gezondheid weer terug te krijgen.,. Medicatie, wandelen in de frisse wind van de periode, en elkaar beklagen. Want medelijden is ook een soort van medicijn…. Intussen zijn we weer een stuk verder in de tijd en is het een herinnering aan wat een mens zoal kan overkomen. Kijk, vrouwen klagen wel eens over de pijn van bevallingen, maar een mannengriep (of soortgelijk..) is echt een stuk erger….Maar dit terzijde…

De dikke man…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , • 8 reacties

Als kind was hij al aardig aan de maat geweest en op school werd hij vaak het Michelin-mannetje genoemd. Alles aan hem was rond, groot, overmaats. Dat gold ook voor zijn hoofd, alleen had men daar boven bij de Schepper niet nagedacht over de herseninhoud die zijn grote hoofd had moeten vullen. Hij was zeker na zijn schooltijd flink gaan eten. Drie Hamburgers, balen patat friet, tien boterhammen bij het ontbijt. Om maar iets te noemen. En zijn omvang nam toe. De 100kilo was snel gepasseerd, de 150 ook en ook de 200. Als hij liep schommelde zijn lijf op zijn enorme ontwikkelde blubberbenen. Over een liefdesleven had hij nooit nagedacht. Ondanks zijn uiteindelijke handicap, er zat echt geen rem op zijn eetlust, was hij wel humorvol en zag het leven best zitten. Maar ja, een vrouw aan zijn zijde zou ook wel leuk zijn. Want zijn verlangens waren er wel, alleen was het allemaal lastig te vinden, letterlijk en figuurlijk. Toen hij op een dag boodschappen insloeg, zijn ouders onderhielden hem financieel zodat hij niet hoefde te werken voor zijn eten of drinken, liep hij zijn toekomstige bruid tegen het lijf. Nou ja lijf, zij was het tegenovergestelde van zijn persoon. Ze was vanuit zijn perspectief rank, knap, en had een stem als een klinkend klokje. Ze had pretoogjes en maakte grapjes met hem. Ook over hun verschillende figuren. En omdat hij zich meteen op zijn gemak voelde bij haar vroeg hij haar mee uit eten. En van het een kwam het ander. Al snel kregen ze iets samen, verloofden zich na enkele maanden en trouwden. Tot seksueel contact was het nooit gekomen, maar uiteindelijk moest dat natuurlijk toch gebeuren. Zij loste alle fysieke problemen op door hem atletisch te bestijgen en zo te bewegen dat hij op zijn rug kon blijven liggen genieten. En voor haar was het net of ze een olifant bereed. Pijnlijk en toch bevredigend. Halverwege de nacht vielen ze op zijn bed in slaap. Naakt, zoals ze waren geboren. In die nacht draaide hij zich om, zijn 250 kilo zware lijf kwam terecht op het hare. Ze probeerde hem van zich af te duwen, voelde dat zij werd gesmoord door al die vetlagen en kwabben. Haar adem ging steeds langzamer. De zijne ook. Hij droomde dat hij een olifant was die op een muis trapte. De volgende dag werd hij wakker en voelde haar naakte lijf onder zich. Verpletterd, blauw, stijf. En hij dacht maar aan een ding…..hoe moet dat nu met dat ontbijt dat hij voor haar had besteld? Nou ja, een dubbele portie, dat ging er wel in….Moeizaam stond hij op….en keek naar haar starende ogen. Arm kind, maar ze was wel leuk….De keuken lonkte….

Ter Peer…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 8 reacties

De Minister vergaderde elke week meerdere malen met haar ambtenaren. Over dat enorme probleem dat zich de afgelopen maanden ontvouwde in het Opvangcentrum Ter Peer. Daar ving men normaal wat asielzoekers op die vluchtten voor een oorlog in hun land. Maar tegenwoordig kwamen er hele groepen totaal andere lieden deze kant op. Doorgestuurd door andere EU-staten die met de ideologie van deze nieuwkomers niets van doen hadden. ‘Ga maar naar Nederland, dat is het paradijs voor mensen zoals jullie’ werd er vaak in die zes of zeven veilige landen aangegeven. En zo trokken deze mensen in caravaan dwars door Europa naar Nederland. Het was in deze periode zinderend warm, ze zuchtten, steunden en zweetten dat het een lieve lust was maar ze zetten door. Nederland hun doel. Daar zouden ze vinden wat ze zochten. Een tent, een bed, wat geld en wellicht een eigen strand. Volgens de berichten die zij bij hun overtocht naar ons land hadden gehoord was dat Nederland liberaal, was er godsdienstvrijheid maar ook een verder open en vlotte moraal. Prachtig waren de verhalen over hun voorgangers die in dat kleine landje aan de zee met open armen waren ontvangen en door hobbygenoten verder waren geholpen om dat nieuwe eigen paradijs te kunnen opbouwen tussen mensen die weliswaar niets van deze traditie wilden weten maar anderen wel die vrijheid gunden. De Minister wist niet hoe er mee om te gaan. Alles in haar wilde deze grote stroom nieuwkomers indammen, immers de omwonenden van al die opvangplekken hadden best moeite met de manier van doen bij deze mensen. Maar aan de andere kant, je kon ze moeilijk terug sturen en de koude winter naakte, en de energierekening was al zo hoog volgens verwachting. Opvallend was wel dat juist deze lieden buiten wilden slapen. Een klein tentje was voor hen genoeg. Totaal anders dan zij gewend was van en bij die andere asielzoekers…. Wellicht werd het tijd om wat experts uit te nodigen. En zo belegde zij een vergadering voor komende week maandag….Het thema; hoe om te gaan met overtuigde nudisten en hun gezinnen…. Want dat dit probleem impact had op de samenleving was wel duidelijk….

Kookgenot…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 7 reacties

Volgens de normen die opgeld deden in haar jeugd was ze niet meteen de knapste van de klas. Onder vriendinnen was ze vooral bekend als ‘gezellig’ en ‘lieve vriendin’ maar als de meiden uit haar straat op stap gingen namen ze haar vaak niet mee. Of het moest zijn als chaperonne voor een van de knappere dames uit de buurt. Slim was ze wel en een goede studie was aan haar wel besteed. En zo deed ze op wat latere leeftijd nog steeds allerlei cursussen, waaronder een uitgebreide waarbij ze zichzelf de schone kunst van het betere koken liet uitleggen. Ze was intussen uitgegroeid tot een dame met een stevig voorkomen. Alles aan haar was omvangrijk. Al was het maar omdat ze genot peurde uit het zelf opeten van wat ze zoal had gekookt of gebakken. Haar liefdesleven was intussen ingewikkeld. De mannen die op haar vielen hadden vaak iets met ‘dikkere dames’ of bleken een of andere seksuele afwijking te bezitten. Ze had heel wat bijzondere nachten moeten doorstaan. Dat bracht haar weinig eigen genot. Maar als ze een viergangenmaal kreeg voorgezet gaf haar dat na afloop een bevrediging die haar daarna goed deed slapen. Niet meteen bevorderlijk voor een actief liefdesleven. Maar ja, lichamelijk genot was haar nooit aangeleerd, dat koken wel. En zo leefde ze voort. Huurde een mooi appartement, werkte als kok in een restaurant, kreeg complimentjes om haar geweldige gerechten die ze keer op keer op tafel kon toveren, maar ging wel alleen naar huis. Daar lag ze dan vaak met een schaal lekkere hapjes op de bank, flesje er bij, de kat naast haar, ook al een slagje te dik. Spiegels had ze verbannen, daar keek ze niet meer in. Op een dag merkte ze dat ze haar kookschort niet meer goed aan kon doen. Het was te klein geworden. Net als haar broeken. Haar borstomvang was al niet meer te meten en erger nog, haar buik stak nog verder uit. Ze moest er echt eens iets aan gaan doen….Ze nam er nog maar een glaasje op. Toen ze het tweede inschonk werd ze ineens duizelig.. Daarna viel ze om…Het duurde vier dagen voor men haar vond. Toen was ze al van deze Aarde verdwenen. Haar lichaam kon met moeite worden geborgen. Haar familie weende om haar dood. Maar waren wel blij met alle gerechtenboeken die zij ooit vol had geschreven. De kok van het kookgenot was niet meer….Haar gerechten werden legendarisch….Toch nog geliefd…

Donker…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Altijd was zij angstig in het donker geweest. Al was het maar omdat haar ouders en grootouders haar zo vaak met een glimlach om de mond waarschuwden voor al die in het zwart geklede lieden die om het huis zwierven om haar eer te bezoedelen. Wat ze daarmee bedoelden was haar onduidelijk maar het had haar als kind en puber weinig geholpen. Zeker als het in de nacht bliksemde en donderde was ze zo bang geweest dat ze soms in de grote kledingkast op haar kamer was gekropen en een enkele keer zelfs onder haar bed haar heil had gezocht. Later, ze was allang volwassen, was die angst ergens ver weg opgeborgen geraakt. Maar helemaal weg was hij nooit. Zeker niet bij onweer of stormachtig weer. Intussen was ze gelukkig in de liefde, had ze ontdekt dat die liefde ook genoegens mee kon brengen die haar extra gelukkig konden maken. Maar ze had altijd een voorkeur gehad voor liefde met het licht uit. Dan droomde ze soms in het geniep van die donkere man die haar eer te na kwam en haar daarna zoveel genoegen verschafte terwijl ze eigenlijk was overgeleverd aan zijn dierlijke lusten. God vergaf haar wel, ze bad er vaak overdag even voor, want ook al beschermde haar Heer tegen al te veel duivels ongeluk, ze schaamde zich ook wel een beetje voor dat genot dat zij soms putte uit haar door angst geboren gevoelens. Als haar vriend op reis was, hij had een drukke baan bij een internationaal bedrijf, lag ze alleen in bed en werkte zichzelf met een boek of fantasie in slaap. Alleen zijn ging haar trouwens nog steeds niet goed af. Ondanks haar fantasie… Tot die nacht dat het weer eens zo was en ze in haar shortama onder de lakens lag en een felle onweersbui op afstand de hemel verlichtte en de donder deed schallen als een doffe trommel. Ze huiverde, ondanks het feit dat het best warm was in de slaapkamer. Ze keek of ergens ruimte was om zich in geval van nood te verschuilen. Keek op haar smartphone om te zien of haar vriend al sliep in dat verre land waar hij weer heen was gereisd. Maar intussen had ze niet in de gaten dat om haar huis heen een donkere gestalte sloop met een hoody over zijn hoofd en bijna oplichtende ogen in het donker. Hij keek naar binnen onder de gordijnen van haar slaapkamer, zag haar schim, haar woelen, en glimlachte. Brede tanden met scherpe hoeken flonkerden in het licht van de bliksem…. Met zijn lange vingers en nagels peuterde hij aan de hoeken van het raam dat op een kiertje stond….Een felle lichtflits en directe donderslag illustreerde zijn soepele beweging door het raam naar binnen. Bij de volgende donderslag klonk ook haar gil, gesmoord in de hand van die zwarte gestalte…..

Ultieme liefde..

Posted on by • Geplaatst in Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

O zeker, hij had er heel wat gekend, zowel oppervlakkig als intiem. Hij was er gek op geweest, achterna gelopen, had er kapitalen voor uitgegeven om hen goed gestemd te krijgen, had huizen verbouwd, vakanties georganiseerd, maar op enig moment toch ontdekt dat het kennelijk aan hem lag dat niets blijvends ontstond. Nooit de mooiste van de klas geweest tussen al die binken met hun strakke lijven, krullende haardossen, sterke verhalen en versierpogingen uit het boekje. Hij was wel slim en had daarbij de zakelijke genen van zijn vader overgenomen. Geld speelde op enig moment geen rol meer. Dus kon hij ‘kopen’ wat anderen met veel moeite bereikten. Maar hij was geen man met een wasbord als buik, licht kalend, hield van voetballen en auto’s, maar ook van zijn rust. Tuurlijk wilde hij dat allemaal delen met die vrouw van zijn leven die hem alles kon geven en echt ook het diepere van zijn wezen zag, maar buiten de eerder genoemden die vooral vroegen voordat ze iets gaven, was het geluk hem min of meer ontglipt. En dus nam hij een drastisch besluit. Voortaan hield hij het bij die blonde schoonheid die hem zoveel gaf en weinig vroeg. Die onbaatzuchtig was in de liefde, een eigenschap die hij bij al die vorige types nooit had ontdekt. Hij noemde haar zijn lieveling, en in feite was ze dat ook. Zeker als ze zich bij hem nestelde in zijn riante bed. Mira noemde hij haar, vond hij lekker klinken. En ze luisterde er ook naar…die lieve Labrador die hij als puppie in huis haalde en nu zo leuk jong volwassen werd. Hij verheugde zich op dat uitje naar het strand straks….Toch maar een goed jack aan doen, het zou vast fris zijn daar…..