Het was lang geleden alweer dat het Opperwezen met veel zorgen keek naar dat wat zij ooit heel lang geleden had geschapen. Dat ene bolletje in dat grote heelal, waar types rondliepen die toch afstamden van die ene man en vrouw die zij in al hun naaktheid nog eens een Paradijs had geschonken. Maar waaraan die twee weinig waarde meer hechtten toen zij zo nodig van de Verboden Vrucht moeten proeven. Tuurlijk had zij meteen een straf uitgedeeld. Weg gezonden die lui uit dat Paradijs. Kleding dragen en maar zien hoe zij zich zouden redden. Nou dat viel niet eens tegen. Ook al sloeg een van de uit de oervrouw voortgekomen kinderen dan in zijn nieuwe huis zijn broer de hersens in, uiteindelijk hadden ze zich over die planeet verspreid en tot diverse volkeren omgevormd. Het ene volk wat meer bezig met haar duidelijk opgedragen waarheden, anderen hadden meer met bomen of gouden kalveren. Zij volgde die lui door de eeuwen heen op de voet. Als het niet beviel stuurde ze de boel wat bij om die mensheid in de war te brengen. Liet enkele trouwe gelovigen een ark bouwen en daarna de Aarde vol water lopen. Ze had dat best wel vermakelijk gevonden. Geen boom was meer heilig, geen gouden kalf bleef boven water. Wat voor haar als Opperwezen een vingerknip was bleek voor de mensheid een heel leven vol evoluties. Zij kreeg de afkeer en haat, maar zeker ook de domheid niet uit die mensen geslagen of inzicht via verheerlijking van haar wetten er in gestampt. Om de Aarde nog een keer te redden stuurde ze haar zoon. In feite was zij dit zelf in menselijke gedaante. Die geboorte was een heel ding, maar eenmaal onderweg als mens beviel het prima en werd ze aanbeden om haar wonderen en optreden in dat ene stukje land waar haar schepping ooit was ontstaan. Tot ze door haar eigen volk op die zwarte vrijdag werd veroordeeld en tot de dood er opvolgde gemarteld. Gelukkig kon ze zich zelf bevrijden en steeg op naar de Hemel. Haar echte huis. Devote lieden liet ze achter maar ook al die lui die niet eens met haar bezig waren geweest. Ze herstelde een nanoseconde (op aarde tientallen dagen) en nam toen een besluit. De ultieme wraak of wellicht hulp zou weer van haar moeten komen. Zij stuurde wijsheid…de mensen kregen nu echt verstand. Zouden ze het gebruiken?? Verwarring was des mensens deel. Toen die mensheid dan ook het jaar 2022 vierde en zij nog eens naar beneden keek, schudde ze haar hoofd. Niks hielp bij die mensen, ze konden het niet laten. Zo dom! En zij zette zich aan de door haar engelen gezette koffie en startte met een nieuw project. Op 150.000 menselijke lichtjaren van de Aarde…..en zuchtte diep. Op Aarde stormde het intussen….
Geschenk…
Posted on by meninggever •
Geplaatst in Geen categorie, Verhalen
•
Getagd Adam, bijbel, drie-eenheid, Eva, god, Jezus, mensheid, Pinksteren, schepping, Straf, verhaal, vrouw, wijsheid
•
17 reacties
Weet je wat zo mooi is als je jong bent? Dat je nog glanst van schoonheid, dat je geest nog niet zo vervuild is met ervaringen die niet meteen behoren tot de meest positieve en dat je nog gelooft in een betere wereld dan de leefomgeving waar je zelf nu in verkeert. Altijd als ik met jongere mensen omga zie ik datzelfde. Je ziet dan ook het verlangen, de passie, de leergierigheid. Ook het eigenwijze wat kenmerkend is voor jeugdigen, naast hun gevoel voor alles onkwetsbaar te zijn. Op de leeftijd der wijzen aangekomen weet je dat veel relatief is, dat lief en leed leuk is in theorie, vaak wat minder in de praktijk, dat de glans vanzelf verdwijnt en de zwaartekracht op enige leeftijd zijn tol eist. Hoe fijn als je dan kunt omkijken naar een leven waarin vooral geluk jouw deel was en je genoot van dat wat de jeugd ons allen per definitie biedt. 
Of je daar dan gebruik van hebt gemaakt is meer je eigen ding of verantwoordelijkheid dan dat van anderen.
Dan ontwikkel je een volwassen leven dat tegenvallers kent, lichamelijke ongemakken, een partner met een zelfde lastige achtergrond waardoor je al snel blijft steken in het moeras van drank, ongezondheid of armoede. Stigmatiserend voor jezelf of je nakomelingen. Je gunt het niemand, maar er zijn er best wel te vinden die van hun jeugd weinig tot niets weten te bakken. Mensen die niet uit hun pubertijd ontwaken, die denken dat het geluk vooral moet worden langs gebracht en niet hoeft te worden opgezocht of bevochten. Die denken dat liefde iets is dat bij de Action in het goedkope vak ligt naast de tandpasta. Nee, helaas, dat is niet zo. Die jeugdige glans moet je zelf oppoetsen, bewerken, onderhouden, en uitbouwen. Voor je het weet is die glans er af en moet je constateren dat je die ene kans op dat jolige jong zijn hebt verprutst. Een tegenslag ligt zo op je pad en de gevolgen voor je latere leeftijd merkbaar aanwezig.
Als ik dus rond kijk naar al die jongelui hoop ik dat het hen allen goed zal gaan. Dat ze later ook mooi oud en wijs worden, en hun weg in geluk en liefde zullen vinden. Geen idee hoe de kansen daarop liggen in de huidige tijd. Je hebt een voordeel, het aantal mensen dat echt als dubbeltje geboren wordt daalt, de kwartjes zijn in de meerderheid, waardoor je straks anders dan wat wij vaak meemaakten in onze generaties, geen excuus meer hebt dat relateert aan opvoeding of zoiets, behorende bij je afkomst. Kijk in de spiegel, poets op wat extra moet glanzen en geniet. Ieder mens is mooi, jonge mensen nog eens extra! Fletsheid hoort bij ouderen met een frustratie. Zorg tenminste dat je niet zo wordt….Het leven is veel te leuk! Maar kijk wel om je heen en niet alleen naar jezelf. Hoe glanzend dat zelfbeeld ook is. (Beelden: Internet)
Het is er de dag weer voor. Mijn verjaardag! Altijd op Driekoningen, voor een beetje katholiek toch een dag om over na te denken. Wij vierden indertijd binnen dat geloof dat de drie wijzen uit het oosten naar de kribbe kwamen waar volgens de christelijke leer het kindeke Jezus in lag. Zij namen geschenken mee die indertijd heel belangrijk waren voor de mensen in die omgeving en dat tijdvak. De wijzen of koningen kwamen in mijn jeugd meestal niet uit het oosten, maar gewoon uit Amsterdam. De hele familie van vaders en moeders kant woonde daar en ook de vriendenkring kende geen grote uitstroom richting de rest van de wereld. Wat men in mijn jeugd meenam waren vooral praktische cadeaus, maar ik had meer met dingen die me nu nog interesseren. Dinky Toys of zo. Anders dan nu wel eens het geval is, kreeg je als kind niet het hele jaar door allerlei leuke presentjes uitgereikt, je was blij met die ene keer per jaar.
Al zat en zit mijn verjaardag dan kort na Sinterklaas, dat feest was meer voor de kleine presentjes en snoepgoed, tijdens mijn verjaardag kon er wel eens iets fraais vanaf. En zo sprokkelde ik door de jaren heen toch een aardige collectie bij elkaar die voor een deel nog steeds terug te vinden zijn in mijn huidige museum op schaal. Want je was netjes op je spullen, als je niet met een gouden lepel in de mond bent geboren moet je spaarzaam zijn en goed letten op je spullen. Wat ik door de jaren heen dus ook deed. Grappig is om te zien hoe die verjaardagen veranderden van karakter. Waren het vroeger echt feestjes om naar uit te kijken, al was het maar omdat mijn moeder op die dag dan zelf gesneden frieten bakte en iets lekkers er bij deed voor de sfeer, tegenwoordig is het al leuk als je de naaste familie ziet of wat echte goede vrienden.
De cadeautjes zijn dan van ondergeschikt belang. Wat je wilt hebben koop je gewoon zelf. Ik geef het toe, ik ben ook geen makkelijke klant meer voor hen die een presentje willen meenemen voor iemand die op een wat wijzere leeftijd is aangekomen. Ik heb al zoveel verjaardagen mogen vieren en toch blijft het wel iets bijzonders. Toch een mijlpaal. Mooi bereikt die leeftijd. En nog steeds in een stuk met een verstand dat tot nu toe nog geen mankementen vertoont. Maakt veel uit toch? Ik weet niet hoe het met de lezers gesteld is als die jarig zijn, maar ik voel me nog altijd een beetje bijzonder. Dus mocht ik wat zweverig zijn vandaag, dan weet je hoe dat komt. De eerste die me begroetten vanochtend waren de poezen. Er werden kopjes gegeven, er werd geknord en tevreden toegekeken hoe baasje zich uit zijn bed verhief. En bij dat verschijnsel alleen al ontdek je dan dat je er weer een jaartje bij mocht schrijven. Ik nader de leeftijd der wijzen. En dat is soms best confronterend…….
Altijdmijnmening 