Heerlijk om af en toe even van die typisch zomerse kulfeiten te achterhalen waar je verder niets meer mee kunt dan je er over verwonderen of een blogje schrijven. Ook al omdat onder bepaalde weetjes ook aannames en vooroordelen verborgen zitten die soms zeer hardnekkig zijn. Zo weten we ‘allemaal’ dat de Zeeuwen het zuinigst zijn…toch? Uit een feitenlijstje dat ik vond in het blad Quest blijkt dit echter niet zo. Zeeuwen zijn spaarzaam, maar zeker niet zuinig. Van alle inwoners van ons land geven zij het meest aan goede doelen. Vast een gevolg van hun christelijke geloofsachtergrond, maar toch. Zeeuwen stoppen gemiddeld 8,29 Euro per jaar in collectebussen, waar de rest van Nederland het houdt op E.6,60. Maar ook voor de rest van hun financiele leven zijn Zeeuwen best ruimhartig. Nergens in ons land vindt je zoveel juweliers als juist in die provincie. En die bestaan bij de gratie Gods en de klantenkring die kennelijk houdt van de juiste vooral glimmende investeringen. En als we het toch hebben over zaken die meer bestaan uit vooroordeel of onbewezen stelling, waar denk je wonen de mensen met de meeste luchtwegaandoeningen zoals astma of chronische bronchitis?
Anders dan je zou verwachten is dat niet in de drukke Randstad. Hoe graag de milieufanaten daarop ook wijzen of aandringen om hun (belasting)zin door te kunnen drijven. Nee, de meeste mensen met die aandoeningen kom je tegen in het open en drukte vrije Drenthe. Een provincie waar de stedeling met veel plezier gaat fietsen om zo ‘de frisse lucht’ op te doen. Als je dat wilt is Noord-Brabant een betere keuze. De minste aandoeningen per hoofd van de bevolking. Cijfers? Nou, in Brabant hebben 7,1% van de daar levende mensen een chronische aandoening van de ademwegen, Nederlanders gemiddeld staan op 7,6%, maar in Drenthe is dat dus 10,1%! Direct gevolgd door de Groningers met 9,2%. Op dit punt is het daar dus ook al niet zo heel fijn om er te wonen. Trouwens, uit die cijfers waarover je toch eens moet nadenken, blijkt ook dat de mensen uit de noordelijke provincies bovengemiddeld vaak een kunstgebit bezitten. Veel meer dan in de rest van Nederland. Hoe dat komt? Ze zijn daar gemiddeld ook wat ouder. Zouden ze alleen daarom al zoveel kwalen vertonen? Je hebt er niks aan, maar toch leuke kennis voor de liefhebber…toch?

Heb ik last van vooroordelen? Ja! Zeker. Ik ben van de observaties en neem als een spons in me op wat de media me melden of juist wat ze menen schoon te moeten poetsen. Dus ik ben vrij zeker van mening dat onder de nieuwe Europeanen een deel niet wil deugen. En dat ik dat deel liever niet zal opzoeken als het even kan. Een all-in-vakantie naar Molenbeek in België lijkt me geen waar genoegen. Net zomin als een verrassingstocht door nachtelijk Slotermeer. Ik heb in wijken gewoond en gewerkt waar je al snel de ervaringen van anderen kon verzamelen als ijkpunt en daardoor gewaarschuwd werd op dusdanige wijze dat je het avontuur niet zelf moet opzoeken. Als je daar niet van houdt uiteraard. Ik ben dus voorzichtig. En als ik denk dat iemand met een buitenlands of apart uiterlijk wellicht iets in de zin heeft dat nadelig voor mij of mijn gezin kan uitpakken bewapen ik me ertegen of loop er omheen. Buiten de problemen blijven is dan de theorie. Bij de al eerder gemelde treinreis kwamen vooroordeel en die voorzichtigheid goed samen. Kennelijk is het op die treinen goede gewoonte om na het controleren van de (digitale) kaartjes reizigers te trakteren op een of andere versnapering. Tegen betaling, maar toch.
Vaak wordt dit uitventen gedaan door jonge mensen. De een kondigt zijn/haar komst aan via de omroepinstallatie waarbij je dan een opsomming krijgt van de te verkopen eet/drinkwaar. Niet in dit geval. Plotseling ging de deur van onze sectie in de wagon open en stapte een moslima binnen. Stevig van postuur, qua hoofddoek en verder uitgedost zoals je dat van deze dames verwacht, maar ook met een rugzak op de schouder en iets aan de zijkant van haar broek waar draden aan vast zaten. Mijn hart stond toch even stil. Elke vezel in mijn lijf was gespannen., Maar toen ik haar stem hoorde wist ik dat de seinen in het lijf weer op groen konden. Vlekkeloos Nederlands, respect- en humorvol verkocht ze haar koffie/thee/limonades en gevulde koeken. En ze deed dat efficiënt. Werkte de hele treinwagon in een flits af. Daarna verdween ze naar de volgende sectie. Later, op station Eindhoven zag ik haar buiten rondlopen. Ze dolde met het NS-personeel en keek op haar zakcomputer naar welke trein ze nu weer moest bedienen. En ik kreeg ineens veel sympathie voor haar en haar job en schaamde mij voor mijzelf. Een momentje slechts. Want ik blijf dat vooroordeel natuurlijk toch koesteren. Al was het maar omdat ik anders een deel van mijn meninggeverij zou verliezen….







