Vrijgevige rijken, frisse lucht en een kunstgebit!

gets_away_with_a_bundleHeerlijk om af en toe even van die typisch zomerse kulfeiten te achterhalen waar je verder niets meer mee kunt dan je er over verwonderen of een blogje schrijven. Ook al omdat onder bepaalde weetjes ook aannames en vooroordelen verborgen zitten die soms zeer hardnekkig zijn.  Zo weten we ‘allemaal’ dat de Zeeuwen het zuinigst zijn…toch? Uit een feitenlijstje dat ik vond in het blad Quest blijkt dit echter niet zo. Zeeuwen zijn spaarzaam, maar zeker niet zuinig. Van alle inwoners van ons land geven zij het meest aan goede doelen. Vast een gevolg van hun christelijke geloofsachtergrond, maar toch. Zeeuwen stoppen gemiddeld 8,29 Euro per jaar in collectebussen, waar de rest van Nederland het houdt op E.6,60. Maar ook voor de rest van hun financiele leven zijn Zeeuwen best ruimhartig. Nergens in ons land vindt je zoveel juweliers als juist in die provincie. En die bestaan bij de gratie Gods en de klantenkring die kennelijk houdt van de juiste vooral glimmende investeringen. En als we het toch hebben over zaken die meer bestaan uit vooroordeel of onbewezen stelling, waar denk je wonen de mensen met de meeste luchtwegaandoeningen zoals astma of chronische bronchitis?

HandyTwoAnders dan je zou verwachten is dat niet in de drukke Randstad. Hoe graag de milieufanaten daarop ook wijzen of aandringen om hun (belasting)zin door te kunnen drijven. Nee, de meeste mensen met die aandoeningen kom je tegen in het open en drukte vrije Drenthe. Een provincie waar de stedeling met veel plezier gaat fietsen om zo ‘de frisse lucht’ op te doen. Als je dat wilt is Noord-Brabant een betere keuze. De minste aandoeningen per hoofd van de bevolking. Cijfers? Nou, in Brabant hebben 7,1% van de daar levende mensen een chronische aandoening van de ademwegen, Nederlanders gemiddeld staan op 7,6%, maar in Drenthe is dat dus 10,1%! Direct gevolgd door de Groningers met 9,2%. Op dit punt is het daar dus ook al niet zo heel fijn om er te wonen. Trouwens, uit die cijfers waarover je toch eens moet nadenken, blijkt ook dat de mensen uit de noordelijke provincies bovengemiddeld vaak een kunstgebit bezitten. Veel meer dan in de rest van Nederland. Hoe dat komt? Ze zijn daar gemiddeld ook wat ouder. Zouden ze alleen daarom al zoveel kwalen vertonen? Je hebt er niks aan, maar toch leuke kennis voor de liefhebber…toch?

Vooroordeel…

Engel des wrakesHeb ik last van vooroordelen? Ja! Zeker. Ik ben van de observaties en neem als een spons in me op wat de media me melden of juist wat ze menen schoon te moeten poetsen. Dus ik ben vrij zeker van mening dat onder de nieuwe Europeanen een deel niet wil deugen. En dat ik dat deel liever niet zal opzoeken als het even kan. Een all-in-vakantie naar Molenbeek in België lijkt me geen waar genoegen. Net zomin als een verrassingstocht door nachtelijk Slotermeer. Ik heb in wijken gewoond en gewerkt waar je al snel de ervaringen van anderen kon verzamelen als ijkpunt en daardoor gewaarschuwd werd op dusdanige wijze dat je het avontuur niet zelf moet opzoeken. Als je daar niet van houdt uiteraard. Ik ben dus voorzichtig. En als ik denk dat iemand met een buitenlands of apart uiterlijk wellicht iets in de zin heeft dat nadelig voor mij of mijn gezin kan uitpakken bewapen ik me ertegen of loop er omheen.  Buiten de problemen blijven is dan de theorie. Bij de al eerder gemelde treinreis kwamen vooroordeel en die voorzichtigheid goed samen. Kennelijk is het op die treinen goede gewoonte om na het controleren van de (digitale) kaartjes reizigers te trakteren op een of andere versnapering. Tegen betaling, maar toch.

WP_20160531_025Vaak wordt dit uitventen gedaan door jonge mensen. De een kondigt zijn/haar komst aan via de omroepinstallatie waarbij je dan een opsomming krijgt van de te verkopen eet/drinkwaar. Niet in dit geval. Plotseling ging de deur van onze sectie in de wagon open en stapte een moslima binnen. Stevig van postuur, qua hoofddoek en verder uitgedost zoals je dat van deze dames verwacht, maar ook met een rugzak op de schouder en iets aan de zijkant van haar broek waar draden aan vast zaten. Mijn hart stond toch even stil. Elke vezel in mijn lijf was gespannen., Maar toen ik haar stem hoorde wist ik dat de seinen in het lijf weer op groen konden. Vlekkeloos Nederlands, respect- en humorvol verkocht ze haar koffie/thee/limonades en gevulde koeken. En ze deed dat efficiënt. Werkte de hele treinwagon in een flits af. Daarna verdween ze naar de volgende sectie. Later, op station Eindhoven zag ik haar buiten rondlopen. Ze dolde met het NS-personeel en keek op haar zakcomputer naar welke trein ze nu weer moest bedienen. En ik kreeg ineens veel sympathie voor haar en haar job en schaamde mij voor mijzelf. Een momentje slechts. Want ik blijf dat vooroordeel natuurlijk toch koesteren. Al was het maar omdat ik anders een deel van mijn meninggeverij zou verliezen….

Piet

OLYMPUS DIGITAL CAMERAHet blijft mij telkens verbazen hoe simpel men in ons land de mening van een minderheid op legt aan de grote meerderheid. Zoals we onlangs weer eens zagen hoe een klein dorpje in het noorden van ons land moest slikken dat maar liefst het tienvoudige aan mensentallen werd toegevoegd aan de wel erg beperkte eigen bevolking toen de burgervader meende dat hij over zijn polcorhart moest strijken om van overal en nergens vluchtelingen onder te brengen in zijn gemeente. De wensen of bezwaren van de bevolking wuifde hij achteloos en arrogant weg. Tot bleek dat een redelijke groep van die asielzoekers echt voor overlast begon te zorgen. Daar had hij niet op gerekend. Hoe argeloos kan een bestuurder zijn? Nou, bij de polcorgroepen in onze samenleving zitten er genoeg van die lui. Doof en blind voor bezwaren, alleen maar bezig met de eigen politiek correcte gedachten en zeker niet met evt. overlast voor de bevolking. Slechts ‘zij’ weten hoe het in ons land moet gaan en ze negeren elk signaal dat komt vanuit een andere hoek. Zo gaat het ook met de Zwarte Pietendiscussie in dit land. Men heeft maling aan de mening van de grote meerderheid (80%) van de bevolking die gewoon een leuk kinderfeestje wil vieren zoals we dat nu al meer dan 200 jaar lang doen. Nee, dat is stigmatiserend, het doet zwarte mensen verdriet en het moet worden afgeschaft. Waarbij je gek genoeg ziet dat naast de drie zwarte actievoerders er hele groepen uit PvdA/D66/GL kring achter deze stelling gaan staan en Piet meteen verbannen tot een rol als witte assistent met volledig salaris en alle ARBO-voorzieningen die passen bij zijn status.

Albert Cuypactie Sinterklaar 251106. 003 (2)De Sint mag Piet niet meer als knecht zien, maar moet een verzoek in drievoud indienen per kind waar de cadeautjes door de schoorsteen moeten worden gekieperd. Piet krijgt een ander uiterlijk, maar intussen lopen de meer normaal denkende Nederlanders, zij die gewoon een leuk kinderfeest zien afpakken door politici en media die niet veel beters te doen hebben, te hoop tegen deze door een minderheid afgedwongen boycot. Een boycot die verder gaat, want ook aan de poten van de stoel onder het eeuwenoude achterste van de Sint wordt geknaagd. Door weer andere groepen die het kruis op de mijter van de Sint zien als een uiting van ‘Kruisvaders’ die zich richten tegen hun geloof of cultuur. En zo gaat het maar door. Bij polcor zijn er ook lieden die een afkeer hebben van de Amerikaanse Santa Claus, een dikke man die ooit door Coca Cola werd bedacht als pedant van ons eigen Sint. De vrolijke dikkerd mag ook weer niet, kortom, het lijkt er op dat je in een polcorwereld niet echt meer mag genieten. Omdat er altijd wel iemand uit een minderheidsgroepering gekwetst kan raken.

Albert Cuypactie Sinterklaar 251106. 042 (2)Waarbij het opvallend is dat die meerderheden die zich nu door al het gedoe aangevallen voelen en in de hoek gezet voelen, niet worden gehoord of gezien. Erger nog, ze worden direct weg gezet als racisten en aanhangers van de leer van Wilders. En door dit soort stigmatisering graven partijen zich dus steeds dieper in en verdwijnt Piet ergens in de loopgraven. Gaan kinderen aan een of andere kant van het spectrum vanzelf huilen als ze deze assistent-manager van een schijnheilige met teveel geld in magere tijden, tegenkomen. Het wordt tijd dat we nog eens goed nadenken over wat dit ook al weer voor feestje was. Ging het niet over gezelligheid, lekkere hapjes, warme chocolademelk, spanning en gedichten? Waarbij die twee toneelspelers (nog even voor de goede orde; Sinterklaas en Zwarte Piet bestaan niet echt..) een centrale rol spelen. Inclusief verhalen en anekdotes. Onze cultuur, onaantastbaar. Of het moet zo zijn dat we bij al die minderheden een grote behoefte voelen om de eigen cultuur ook los te laten ten gunste van die meerderheid in dit land. Maar mag ik meteen maar uitspreken daaraan zeer te twijfelen? Mijn stelling is dus; blijft gewoon van het Sinterklaasfeest af en laat het zijn wat het altijd was; een leuk kinderfeestje! INclusief bijbehorende entourage als echt zwarte geschminkte Pieten. Al dan niet van de vrouwelijke soort, het oog wil ook wat natuurlijk…..Die verandering moet mogelijk zijn…..die wel!

Jerrie Cob

Cobb 1In een tijdens een bezochte rommelmarkt gevonden boekje over de ruimtevaartwereld in 1964 ontdekte ik bij het doorlezen een passage die ging over ene Jerrie Cob. Dat was een Amerikaanse vrouwelijke pilote die indertijd aanspraak maakte op een plek in de opleiding voor astronaut bij het toen nog in ontwikkeling zijnde ruimtevaartprogramma van de Amerikanen. Ik vroeg me direct af hoe het met haar zou zijn gegaan, omdat er geen astronaute van die naam is geweest naar mijn mening. Dus ga je even zoeken en vindt dan haar levensverhaal tot nu toe. Was het in 1964 volgens de foto in het gevonden boekje een klassieke blonde en charmant ogende jongedame, ze dateerde qua geboortejaar al uit 1931. Op haar twaalfde vloog ze als kind in haar vaders Waco-tweedekker en daarna speelde ze een belangrijke rol in o.a. de squadrons vrouwelijke piloten die tijdens de Tweede W.O. vliegtuigen overvlogen van fabrieken naar vliegbases in oorlogsgebieden. Zij raakte daar verloofd met een oorlogsvlieger die echter tijdens dat grote conflict in de Stille Oceaan stortte en verongelukte. Na de oorlog zette ze haar drang naar vliegen om in lesgeven en het zoeken naar ultieme records op het gebied van snelheid, gevlogen afstanden of bereikte vlieghoogten.

Cobb 2Ze won allerlei prijzen en onderscheidingen vanwege haar resultaten en expertise. Toen ze ontdekte dat de Amerikanen op zoek waren naar astronauten meldde ze zich al in 1959 met een enorme vliegervaring aan. Ze werd in eerste instantie aangesteld als adviseur voor de NASA en onderging daar vrijwel alle fysieke en psychische tests voor het astronauten vak. Maar de NASA wilde er indertijd uiteindelijk toch niet aan. Een vrouw de ruimte insturen vond men niet verantwoord. En dus stootte Cob telkens weer haar toen nog fraaie koppie aan de onwil en bureaucratie binnen het Amerikaanse machowereldje. Waar de gedachte leefde dat een astronaut tenminste  een ervaren militaire testpiloot moest zijn geweest voor hij in een raket de ruimte in kon worden geschoten. Toen de Sovjet Unie plotseling wel een vrouw de ruimte in bracht, de befaamde Valentina Tereshkova, waren de Amerikanen in shock. Maar Cob kreeg toch haar beoogde ruimtereis niet voor elkaar. En verlegde daarna haar focus naar een totaal nieuwe manier van vliegen. Ze ging in Zuid-Amerika vliegen voor de Missie. In landen als Brazilië, Columbia, Ecuador en zo meer.

Cobb 3Zij combineerde daarbij haar vliegervaring met haar diepe geloof. In 1981 werd ze zelfs genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede. In 1999 was er nog een discussie over het evt. mee laten vliegen van Cob aan boord van een van de toen nog actieve Space Shuttles. Maar ook dit werd haar geweigerd. In 2007 ontving ze een eredoctoraat van de Universiteit van Oshkosh in Wisconsin. Ze zal intussen wel een beetje rustiger aan doen, haar leeftijd en zo. En soms eens naar de hemel kijken en bedenken hoe anders het was gelopen als zij wel een willekeurige man was geweest en geen leuke blonde deerne met een grote behoefte om het luchtruim en de ruimte te exploiteren. Zo zie je maar waar een klein verhaaltje in een oud boekje toe kan leiden…

MAX en de bommenmeisjes

Bom Girls 2Het leuke van de vakantieperiode is dat er dan vaak series woorden ingepland op de vaderlandse televisie die je normaal niet snel zult zien. Met name Omroep MAX is daar goed in. Vorig jaar verrasten zij ons met een reeks over een of ander Brits dorp in oorlogstijd waar verpleegsters en de Home Guard een belangrijke rol vervulden. Knap geacteerde serie die, eenmaal afgelopen door de zendindeling, deed verlangen naar een vervolg. Die kwam er niet. Dit jaar startte men met een nieuwe reeks. ‘ Bomb Girls’ gemaakt in Canada en zich ook afspelend tijdens de Tweede W.O.  Het verhaal gaat over dames die bij gebrek aan mannen (die vochten vrijwel allemaal namens Koningin en Brits Vaderland in Europa of Noord-Afrika) een munitiefabriek gaande houden. Alles wat indertijd ‘lastig’ was komt voorbij in de reeks. Liefde, vooroordeel, afkeer, geloof, trouw en ontrouw. Men schuwt het bijzondere niet al is er snel een aantal vraagtekens te zetten bij de historische waarde van het geheel.

Bom Girls 3Niet dat dit ook maar iets afdoet aan het verhaal hoor. Je kruipt snel in de huid van de acteurs die redelijk goed bepaalde types neerzetten.  Mij viel op dat men wel wat vaak stond te klessebessen aan een band waar granaten en bommen werden gemaakt als je dit verhaal mag geloven en dat roken op plekken waarbrandgevaar een flink wat grotere klap zou kunnen hebben veroorzaakt als de vuurwerkramp van Enschede, heel normaal is. Dat veel dames vallen op verkeerde mannen is vrij normaal. Je zou die meiden bijna willen toeschreeuwen om uit te kijken voor dit sujetten die soms zo doorzichtig fout zijn dat het ‘zeer doet’. Maar naar ik begreep, zijn er nog steeds vrouwen die ‘foute types’ leuker vinden dan meer normale mannen die hen een goed en beschermd leven willen bieden. Vrouwen letten wel op of die mannen geen shag onder hun armen laten groeien en borsthaar laat hen gruwen. Dat was indertijd nog helemaal anders. Het was vermakelijk om te zien hoe volgens deze serie aantrekkingskracht en verleiding functioneerde. Van minislips, balconettes of strings had men echt nog nooit gehoord.

Bomb girls 4En toch vond men elkaar zo leuk dat er af en toe een kind werd verwekt dat er eigenlijk niet had moeten zijn. Ze bouwden wel bommen, maar van condooms had men nog nooit gehoord. Valt mij dan weer op…. De serie heeft ons een paar weken bezig gehouden. Met veel plezier overigens. Maar is nu ineens weer van de buis gehaald. Midden in het verhaal. Hoe het verder gaat mogen we niet weten. De kans dat je het aan de hoofdrolspelers zelf kunt vragen is klein. Omgerekend zijn die nu ergens tussen de 80-100 jaar oud. Zouden ze dan nog wel weten wat ze toen deden? Vanaf 7 juli mag de NCRV de middag weer invullen. Niet met iets nieuws hoor. Men kiest voor Downton Abbey. Een geweldige reeks waar we intussen al in serie vier zaten toen men de reeks vorig jaar nog op normale tijden uitzond. Nee, NCRV kiest voor herhaling van de serie. En begint met nummer 1 van serie 1. Kan mij niet boeien. Ik wil mijn bommenmeisjes terug….