Heb ik last van vooroordelen? Ja! Zeker. Ik ben van de observaties en neem als een spons in me op wat de media me melden of juist wat ze menen schoon te moeten poetsen. Dus ik ben vrij zeker van mening dat onder de nieuwe Europeanen een deel niet wil deugen. En dat ik dat deel liever niet zal opzoeken als het even kan. Een all-in-vakantie naar Molenbeek in België lijkt me geen waar genoegen. Net zomin als een verrassingstocht door nachtelijk Slotermeer. Ik heb in wijken gewoond en gewerkt waar je al snel de ervaringen van anderen kon verzamelen als ijkpunt en daardoor gewaarschuwd werd op dusdanige wijze dat je het avontuur niet zelf moet opzoeken. Als je daar niet van houdt uiteraard. Ik ben dus voorzichtig. En als ik denk dat iemand met een buitenlands of apart uiterlijk wellicht iets in de zin heeft dat nadelig voor mij of mijn gezin kan uitpakken bewapen ik me ertegen of loop er omheen. Buiten de problemen blijven is dan de theorie. Bij de al eerder gemelde treinreis kwamen vooroordeel en die voorzichtigheid goed samen. Kennelijk is het op die treinen goede gewoonte om na het controleren van de (digitale) kaartjes reizigers te trakteren op een of andere versnapering. Tegen betaling, maar toch.
Vaak wordt dit uitventen gedaan door jonge mensen. De een kondigt zijn/haar komst aan via de omroepinstallatie waarbij je dan een opsomming krijgt van de te verkopen eet/drinkwaar. Niet in dit geval. Plotseling ging de deur van onze sectie in de wagon open en stapte een moslima binnen. Stevig van postuur, qua hoofddoek en verder uitgedost zoals je dat van deze dames verwacht, maar ook met een rugzak op de schouder en iets aan de zijkant van haar broek waar draden aan vast zaten. Mijn hart stond toch even stil. Elke vezel in mijn lijf was gespannen., Maar toen ik haar stem hoorde wist ik dat de seinen in het lijf weer op groen konden. Vlekkeloos Nederlands, respect- en humorvol verkocht ze haar koffie/thee/limonades en gevulde koeken. En ze deed dat efficiënt. Werkte de hele treinwagon in een flits af. Daarna verdween ze naar de volgende sectie. Later, op station Eindhoven zag ik haar buiten rondlopen. Ze dolde met het NS-personeel en keek op haar zakcomputer naar welke trein ze nu weer moest bedienen. En ik kreeg ineens veel sympathie voor haar en haar job en schaamde mij voor mijzelf. Een momentje slechts. Want ik blijf dat vooroordeel natuurlijk toch koesteren. Al was het maar omdat ik anders een deel van mijn meninggeverij zou verliezen….
Altijdmijnmening 
In het Amsterdamse Openbaar Vervoer is het ook genieten met de mooi opgemaakte en frisse moslima’s.
Zijn ontwikkelen nu een nieuw soort Amsterdamse humor.
De oud-Amsterdammers zijn vooral negatief en chagrijnig uit Amsterdam vertrokken.
Maar de echte humor komt langzaam weer terug!
Vrolijke groet,
LikeLike
Je moet er wel naar zoeken heb ik de indruk. Amsterdamse humor is trouwens niet zo maar aan te leren, dat moet in je familie zitten, in je afkomst, of tenminste de genen. Veel van het Amsterdamse danken we aan de joodse bevolking. Waar zelfspot basis was voor dit fenomeen. Respectvragers zijn zelden humorvol….eerder gefrustreerd!
LikeLike
Taj, ik blijf het vreemd vinden met “binnen “ingepakt te zien alsof ze buiten zijn, maar mijn kleinzoon heeft ook jaren moeite gehad z’n pet binnen af te zetten , zag er niet uit natuurlijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Die pet binnen kan ik me nog goed voor de geest halen. Wij maakten dit bij ons ook zo mee….Alleen in bed gingen die dingen af….(Als het aan de jongens lag…)
LikeLike
Maar dáár mocht je wel iets van zeggen zonder racist genoemd te worden, heel stiekem noemde de knullen je hoogstens een “ouwe zak”
LikeLike
Alles went. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Nou, dat vooroordeel t.a.v. mensen die zich uitdossen zoals deze dame in de trein zal ik lang blijven dragen. Ik zie niet zo veel in geloofsgebonden kledij in een land waar we decennia lang vochten tegen vertrutting….
LikeLike
Het geloof wordt als smoes opgevoerd, het is vaak een heel oud tijd- en plaatsgebonden gebruik. Doe je niets aan.
LikeLike
hahah ik heb nog nooit catering in de trein meegemaakt.
maar kan me nog herinneren dat ik een jaar of wat geleden in de metro in Parijs zat toen er ook iemand binnen kwam in een gewaad en een rugzak. zo’n zelfde gevoel als jij beschreef ging door me heen. toen huppelde zijn zoontje achter hem aan naar binnen en onze kinderen raakte aan de praat en daardoor raakte wij weer met die man aan de praat.
En het werd een bijzondere ontmoeting. Soms inderdaad verder kijken dan onze neus lang is…..
LikeGeliked door 1 persoon
Het is toch een beeld dat je door die radicalisering niet kunt vermijden……Gewaad, baard, rugzak, extremist….
LikeLike
En een door de media aangewakkerd vooroordeel.
LikeLike
En dan te bedenken dat hier in de jaren 1960 opstand kwam tegen de zeden en kleding die de katholieke kerk ons opdrong. Nu komt dit terug onder een moslimvlag.
LikeLike