Binnen de vrijheid van meningsuiting wil nog wel eens enig onderscheid worden gemaakt tussen datgene wat ‘ik’ en ‘jij’ aan argumenten gebruikt om een mening te uiten. Er zijn mensen die vinden dat ‘zij’ altijd gelijk hebben en dat hun politieke doelen zodanig hoogwaardig zijn en daardoor correct dat eenieder die daar iets tegenover stelt mag worden gezien als niet goed ingelicht, beneden alle waardigheid of gewoon als behorend bij een door hen als abject benoemde stroming. Geen onderwerp waarbij dit niet van toepassing is. Of het nu gaat over politiek, voetbal, geloof of de keuze van een automerk, mensen zijn het vaak fundamenteel met elkaar oneens en dat leidt dan tot beste of vreselijkste discussies. Nu is dat allemaal niet erg als het op de inhoud gaat, maar de laatste tijd wil er nog wel eens een beetje fysiek geduw en getrek bij horen en wil de een de ander ook nog wel wat bedreigen. Dat laatste is uiteraard beneden elke waardigheid, het geeft ook de armoede aan van de argumentatie aan de kant van de bedreiger.

Opvallend is dat die bedreigers in alle kampen zitten. Dus niet voorbehouden aan extreme moslims, wat racistische rechtsen of anarchistische krakers. Bij de familie de Mol werd gedreigd door een man op leeftijd die naar later bleek last te hebben van geestelijke afwijkingen. Het misdadige kantje van diens denken onderdeel van de ziekte waaraan hij leed. Het is al snel heftig als mensen discussieren. Niet in de laatste plaats doordat men zich vaak wat laat ophitsen of indoctrineren door anderen. Die ophitserij leidt dan weer tot extremisme en eventueel zelfs het vrijwillig melden voor vreemde terrorismedienst. Je kunt ook lid worden van een motorclub of je aansluiten bij een bende die het leven van anderen ondragelijk maakt. Het gelijk aan je kant hebben, het is me wat. Velen hebben wellicht gelijk, ze krijgen het meestal niet. Zeker niet in de politieke arena. Daar gelden andere regels. Je bestrijdt mekaar op woorden en slaat elkaar daarna op de schouders. ‘Hebben we toch weer mooi geregeld’.

Dat zien burgers ook, je kunt het 24 uur per dag live volgen. En je mening vormen over die politieke mores. Waar alles lijkt te draaien om de macht en de burger maar moet zien dat hij zijn weg vindt. Maar waag het dan niet om af te wijken van de geaccepteerde norm, de zelf benoemde politiek correcte elite wijst al snel en verwerpt ook. Het cordon sanitair rondom Wilders geeft op dat punt een aardig voorbeeld. En als het gaat om de macht zie je principiele partijen nog wel eens instemmen met zaken die niets met die eigen principes te maken hebben. Sterker nog, daar haaks op staan. D66 is het (slechtste) voorbeeld, net als GroenLinks dat ooit instemde met een Kunduz-missie op kromme voorwaarden. Bij het voetballen zie je soortgelijke zaken. Sommige supportersclubs hebben zo’n hekel aan de concurrentie dat ze niet anders meer weten te doen dan er op slaan. Of mekaar uitschelden voor alles wat mooi en vooral lelijk is. Vaak ook een gevolg van gebrek aan woordenschat. Het maakt de sport er niet leuker op. Maar dat geldt voor die andere voorbeelden ook. Wat is het dan fijn dat je als Mokummer kunt zeggen dat je Rotterdam best een mooie stad vindt, dat bepaalde stromingen best zinnige dingen oreren en Harley Davidsons heerlijke motoren zijn om te zien of te horen. Maar ook ik, zelfs ik, moet af en toe bekennen toe te geven aan de emotie van het moment. En dan de strijd aan te gaan met hen die vanuit de zelf gebouwde ivoren toren oreren of menen dat het ene geloofsboek moet staan boven alle andere. Ik weet echt zeker dat dit niet zo is. En dan scheiden de geesten. Voor even, want morgen is alles vast weer anders.