Nederland gaat vaak slecht om met bekende lieden die op enig moment het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen. Grote namen zijn, mits door een erfgenamenfamilie in ere gehouden of gekoesterd, snel vergeten. Neem nou Pia Beck. In 2009 overleden en eigenlijk totaal vergeten. Toch was dit een grote in haar muzikale verleden. Willem Duys (wie kent hem nog??) was er gek op en Pia was in jazzkringen een fenomeen. Ik vond haar zelf altijd wat glad als teflon en haar lach gemaakt, maar veel Hollandser kreeg je ze indertijd niet terwijl er toch een grandeur van internationaal succes aan haar hing. En dat laatste was niet onterecht want ze had best succes in de VS waar ze o.a. ereburgeres werd van steden als New Orleans en Atlanta. Dat is veel tegenwoordige hitjes met hun klierige stemmetjes niet gegeven.
Pia was lesbisch en maakte daar geen geheim van. Haar partner was ooit getrouwd met de bekende DJ Pete Felleman. Magda, die partner, had uit dat huwelijk maar liefst drie kinderen en die voegden zich bij het verliefde damespaar. Beck verhuisde op enig moment naar het zuiden van Europa en opende aan de Costa del Sol een pianobar. Bij gebrek aan succes daarmee werd ze ook nog eens makelaar. Halverwege de jaren 70 was ze ineens weer terug en vierde de nodige successen. Ze maakte reeksen platen met de van haar zo bekende manier van spelen en zingen. Het aangepaste Engels paste helemaal bij haar optredens.
En altijd die glimlach, Wegkijkend van de toetsen op haar klavier en met die typerende blonde haren omhoog. In haar latere leven ging het kaarsje wat uit. Haar muziek werd niet meer gedraaid en de ‘grote naam’ hielp niet om als gevierde ster richting het einde van haar leven te gaan. In 2003 nam ze nog wel afscheid van haar trouwe publiek. Een jaar na haar geliefde Magda overleed ook Pia Beck. 84 jaar, hartstilstand. En daarna stilte. Vergeten? Niet door mij. Ik was geen echte fan maar vond haar wel een fenomeen. En juist die moet je ook koesteren. Wat ik bij deze deed…..(beelden: Wiki/internet)
Ik weet niet hoe het de diverse lezers en lezeressen vergaat als ze eenmaal in bed van bewust naar onbewust overgaan en een fase van slapen bereiken die tot dromen leidt, maar bij mij is die fase soms buitengewoon heftig. Alsof Netflix ook een programma kent dat mijn geest in ruste helpt om spanning en sensatie op te roepen die me bij wakker worden aardig de adem beneemt soms. Is dat iets specifieks voor mij of komt het ook bij anderen voor?! Als je even op Google kijkt zie je direct dat een dromer zeker niet uniek te noemen is. Sommige mensen maken de meest fijne dingen mee in hun dromenland. Vrouwen vaak romantischer dan wij mannen. Net als bij de vroegere seksescheiding is bepaald houden vrouwen van avonturen met prinsen op witte paarden die hen lokken in kastelen vol bedienend personeel en minnaars die hen verwennen op een wijze die het normale leven meestal niet in zich heeft. Mannen beleven vooral andere avonturen.
De een is vechtend en rollebollend bezig om de straat te beveiligen, een ander zweeft over daken en kijkt in andere buurten rond. Mensen dromen dat ze tijdens een bedrijfsspeech ineens in hun nakie staan en anderen vallen in het water. Mijn dromen bewegen zich veel in het umfeld van vroeger werk. Met name een specifieke periode, waarover ik in mijn vervolgverhaal nog zal vertellen, waarin de emoties vaak heel hoog opliepen komt telkens weer terug. Soms vermengd met actuele dingen, maar wel een herhalend fenomeen. Sommige dromen ben ik bij het wakker worden snel vergeten, anderen blijven hangen. En dat weer leidt tot een zekere dufheid omdat het gedroom me vast weet te houden en doet nadenken over kennelijk slecht verwerkte emoties. Al ligt de bewuste periode dan ook al dertig jaar achter me. Dan nog.
Een specifieke droom is me uit het verleden altijd bijgebleven al heeft die niks met werk van doen. Een vliegtuig dat op ons vroegere ouderlijke huis neerklettert en op het dak blijft liggen. Ik zie het in de droom dan van afstand en bedenk me dat er mensen maar ook huisdieren in dat pand moeten zitten. En als ik dan naar binnen en boven loop kom ik bekenden tegen die gewoon doorleven en niet willen geloven dat op het dak een brandend vliegtuig te vinden is. Ik zoek de dieren. En die lopen constant voor me weg. Ik krijg ze niet te pakken. Zo frustrerend…. Noem het maar geen bijzondere droom. Zeker als je bedenkt dat ik hem al drie keer in verschillende vormen heb mogen beleven. Frustraties alom. Vermoedelijk toch een al te grote zorg om have en goed. Maar in veel situaties ook zeer vermoeiend. En hoe gaat het jullie op dit punt zoal? Intense of oppervlakkige dromer? Van de warme of de avontuurlijke soort???
Altijdmijnmening 