Zwanger..

Zwanger..

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: de-leugens-van-links.jpg

Hoe graag sommige dromerige mensen dat ook zouden willen, er is maar een mensensoort die zwanger kan raken….de vrouw. En wel die natuurlijke soort, fysiek uitgerust met wat nodig is om dat prachtige verschijnsel op juiste wijze van begin tot einde in het eigen lijf een plekje te geven. Hoe fraai omgebouwd ook, voor mannen of zij die als zodanig geboren zijn, is dat niet mogelijk. Mannen zijn goed voor de aanvoer van een van de noodzakelijke ingredienten om die zwangerschap te bereiken, maar gezien het feit dat de meeste opvolgers van Adam vooral het maakproces als plezierig ervaren en vrouwen het zien als hun heilige plicht om het nageslacht voort te brengen en daartoe dat cement van mannelijke zijde nodig hebben, is het plezier aan het verzamelen aan hun kant vaak toch nog wat ondergeschikt.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: nude-beeld-.jpg

Het zou me dan ook niet verbazen als er op enig moment via wetenschap en medische stand een simpele soort zaadbank en zelfinseminatie gereedschap beschikbaar komen om zo het proces te versnellen zonder al dat gezucht, gesteun of gekerm. Een soort Action voor zelfbewuste vrouwen en a.s. moeders. Maar dit gaat iets voorbij aan mijn verhaaltje zoals ik het even in de bol nam toen ik weer eens observeerde hoe mannen zich soms iets te diep in het fenomeen zwangerschap dompelen. Ik hoorde een mij onbekende ‘BN-er’ op TV weer eens vertellen dat ‘zij zwanger waren”. Huh? Wie? Jouw vrouw is toch zwanger, jij toch niet? Je zegt toch ook niet als man ‘we hebben last van de menstruatie’? Of…’nee…we hebben hoofdpijn…’ als dat weer eens een rol speelt in de relatie? Vrouw is zwanger, man staat er naast en kijkt toe.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: aanranding-5.jpg

Hij heeft zijn plicht gedaan, met wat pech zijn de komende maanden rampzalig voor de relatie en is zijn vrouw een totaal andere dan waarop hij ooit zo verliefd werd. Niks mis mee (voor even), maar dat ‘wij’ is dan even verdwenen. Mijn ‘ergernis’ daarmee vooral zittend in het feit dat sommige mannen om een of andere reden tegenwoordig behoren tot de watjessoort. Beetje Viking maakte zijn vrouw zwanger, liet haar verder met rust, immers zij broedde een nieuwe krijger uit en hij leefde zich in de komende tussenliggende periode uit met het roven en verkrachten van wat hij nodig had aan inkomen of bevrediging. Sterke mannen die hun weg wel wisten te vinden. Geen van die Vikingen waren toen ‘zwanger’. Ben je mal. En een beetje machoman van nu is dat ook niet. Zeg gewoon dat jullie over negen maanden een kind verwachten. En dat intussen het leven gewoon doorgaat. Althans, dat je dat als doel en uitgangspunt hebt. Want ‘we zijn zwanger’ doet het ergste vrezen voor die komende maanden. Arme mannen….Ik heb nu al medelijden met ze. Overigens is zo’n kind verwelkomen vaak natuurlijk wel weer leuk. Zeker als je weet dat ook jouw genen in die kleine zijn opgenomen. En wie wil weten wat dat kan inhouden moet maar even teruglezen in mijn verhaaltje van 24 juni jl. (Beelden: archief/internet)

Veiligheid..

Veiligheid..

Ooit, in een wereld van pakweg 50 jaar geleden, waren we gewend aan een aantal verkeersdoden dat we nu zouden toeschrijven aan terreur, gekte, rampen en zo meer. Meer dan 3000 mensen per jaar verloren jaarlijks het leven, nog veel meer raakten gewond in ons dagelijkse verkeer. Hoe dat kwam? Er reden veel minder auto’s rond, wel veel meer brommers, fietsers etc. Als het mis ging was het meteen ook goed fout. Een beetje auto van toen had vrijwel nul veiligheidsvoorzieningen, de gordel draagplicht kwam pas in 1971 in de wetgeving te staan en ook toen waren er heel wat tegenstanders met de wonderlijkste gedachten over wat je kon overkomen met die dingen om.

Dat je bij een crash zonder gordel dwars door de voorruit werd gelanceerd met alle gevolgen van dien, of gespietst werd op het onbeschermde stuurwiel, men had geen idee. Tegenwoordig zitten auto’s helemaal vol met die veiligheidssystemen en het worden er elk jaar meer. Airbags op alle plekken, ABS, noodremsystemen voor in de stad, kooiconstructies die ook voetgangers beschermen, digitale sensoren die voor van alles en nog wat waarschuwen, ook als je van je baan afraakt of in slaap dreigt te vallen. Dat zijn er nog maar een paar.

Bij fietsers zie je nu pas eigenlijk het besef dat heel hard rijden op een elektrische fiets (fatbike) zonder enige bescherming wellicht niet zo handig is. Bedenk maar dat men in Duitsland al heel lang de helmplicht kent voor fietsers. Hier vrijwel onbekend. Jonge types zonder enige kennis van de regels raggen op hun trendy fietsjes overal dwars doorheen en worden geschept omdat ze de snelheid van het overige verkeer niet kunnen inschatten. Onlangs in Amsterdam (een van de door extreem links bestuurde steden) waar je met de auto nog maar 30km/u mag rijden werden we links en rechts ingehaald door die tweewielers. Zonder besef van richting aangeven knalt men je voorbij, vliegt de stoepen op en af en kijkt je boos aan als je voorrang neemt omdat men ook die basis regels niet kent. Niet zo gek om dan te zien dat juist deze groep verkeersdeelnemers ook afgelopen jaar weer aan de top stond van de ongeval statistieken met een dodelijke afloop. Gelukkig daalde het aantal verkeersdoden in ons land wel stevig, met een procent of tien, waarbij het aantal mensen dat het leven laat als inzittende van een auto steeds verder afneemt. Bij de overleden mensen op een tweewieler reden er 40% van op een elektrische fiets. In de statistieken (in totaal 684 doden) zien we dat het aantal voetgangers op 71 staat en dat ook 53 mensen in of op een scootmobiel het leven lieten. Confronterende gegevens. En voor de goede orde, van alle fietsende slachtoffers kwam maar liefst 32% om het leven zonder ook maar in contact te zijn geweest met andere verkeersdeelnemers, men viel gewoon ongelukkig…. Cijfers liegen niet. Feiten zijn keihard. Ik pleit voor een helmplicht voor hen die op een elektrische fiets rijden of op een racefiets. Gaat vast schelen. Net zoals die gordels in auto’s….(beelden: Archief)(Bron:CBS)

Dorpsgek…

Dorpsgek…

Onlangs sneeuwde het weer eens stevig. Ook al was door de #linksliegt brigades (zie blog De Pessimist van 26-1 jl) voorspeld dat we nooit meer sneeuw zouden zien als we niet ophielden met ons moderne leven en ons bekeerden tot het geloof van de terugkeer naar de middeleeuwen, er lag ineens een dik pak wit spul op onze straten, huizen, spoorrails en voertuigen. Nederland raakte meteen ontwricht. Treinen reden nauwelijks, het autoverkeer kende recordfiles. Fietsen was niet meer mogelijk en lopen slechts op eigen risico.

Voor mij is dat dan een uitdaging. Ik pak meteen de sneeuwschuiver, trek winterschoenen aan, en ga aan de slag. Maak de stoepen voor de deur vrij, veeg alles van de auto af zodat die in geval van nood meteen kan worden benut, strooi zout op stoep en looppad naar ons huis en maak zo een veilige passage voor onze deur mogelijk. Bij de buren doe ik dat ook. Die zijn vaak druk met kinderen naar de creche of kleuterschool brengen of hebben ander drukke werkzaamheden en ik ben tegenwoordig natuurlijk een genietende pensionado die niets meer ‘hoeft of moet’. Als het even kan schuif ik ook een deel van de rijbaan schoon, waardoor het bijster langzaam rijdende verkeer in onze straat even wat beter vooruit kan komen.

Op dat uur van de dag, veelal in het vroege ochtendschemer, blijk ik dan zo’n beetje de enige te zijn. Terwijl dit in feite een burgermans/vrouws plicht is. De doorgaande routes doet de gemeente voor je, of Rijkswaterstaat, maar die eigen stoep of die van je buren is niet alleen een kleine moeite maar geeft toch dat gevoel van ‘samen sterk’. Burgermansfatsoen is dan van toepassing en op dat punt pas ik prima in het beeld. Maar je bent al snel een soort dorpsgek in de ogen van de Tesla- of KIA-rijders in deze omgeving. Die gaan er vanuit dat alles vanzelf gaat en dat ‘de staat’ alles maar moet oplossen. Precies die mentaliteit die ik ook zo verafschuwde in het vroegere Oostblok. Maar ja, wellicht verlangen die types wel naar zo’n wereld. Ik niet…. Dus als het nodig is schuif en bezem ik die sneeuw weg…. Jullie ook?? (beelden: archief)

Dictatuur…

Dictatuur…

Wat we ook vinden van onze regeringen en/of overheid in tijden van nood, en die corona-ellende durf ik echt wel zo te duiden, een dictatuur heerst hier niet. Je mag het oneens zijn met maatregelen, met de linkse visie van Rutten en zijn coalitiegenoten, je mag tenminste vinden wat je wilt en dat is een groot goed in een democratisch land. Maar er zijn groepen die zich betutteld voelen, die in de minderheid zijn maar menen dat zij gelijkwaardig dienen te worden behandeld omdat zij ‘principes’ kennen die anderen kennelijk niet bezitten. De anti-vaxers in dit land zijn daar een aardig voorbeeld van. Mensen die weigeren om allerlei redenen om een van de vaccins te laten zetten die worden gebruikt om de pandemie en enorme besmettingen met dat Chinese virus te remmen of te temmen.

Op enig moment was 85% van onze bevolking dit jaar voorzien van tenminste een prik. Gratis en voor niets. Veelal goed verzorgd. Die overgebleven 15% weigert per definitie. Een deel om geloofsredenen, immers de Bijbel heeft een bepaalde frase waarin staat dat je slechts bij ziekte een geneesmiddel mag nemen, anderen zijn te lui om naar de GGD af te reizen. Er zijn mensen die de taal of cultuur hier niet begrijpen en daarom niet opdagen en dan zijn er nog de complotdenkers. Die menen dat de overheid ze kan volgen omdat ze zijn besmet met nanoprobes of zoiets als ze die vaccins in laten spuiten. Een overheid die ze volgt? Tja. Zeker geen smartphone in gebruik?? Ook zie ik dat sommige van die lui verwijzen naar de Tweede W.O.

Immers ‘de Joden werden ook vervolgd’ en zo voelen die anti-vaxers zich kennelijk ook. Opmerkelijk, omdat het bij hen vaak om niet meer gaat dan beperkte toegang tot cafe’s, restaurants en feestzalen. De bekende QR-code wordt hen nl. niet verstrekt. Die Joden waarmee men zich dan ineens associeert, en die tijdens WO2 werden vervolgd, vertelden het veelal niet na. Een dictatuur als die van toen gaat uit van vernietiging van tegenstand. Stalin ruimde zijn (vermeende) tegenstanders meedogenloos op. Die werden letterlijk naar de goelags gestuurd, vermoord of van huis en haard ontdaan. Een principe dat ook in moderne dictaturen nog steeds wordt toegepast. China, Turkije, Rusland, Belarus, Iran, Venezuela, Cuba, allemaal voorbeelden van dictaturen. En dat is echt iets anders dan wat we hier meemaken tot nu toe. Kortom, zij die hun verplichte QR-code of zoals ze dat wellicht voelen, vergelijken met wat er in de oorlog met de joodse medeburgers gebeurde, schaal ik in op een laag IQ-niveau of juist een heel hoog ego-gehalte. Immers jou door een al dan niet principiele keuze opgelegde beperking op gelijk niveau stellen als de bewuste moord op 6,5 miljoen medemensen, vind ik nogal wat. Dan ben je pas echt van het pad af. Voor de rest moet iedereen het zelf weten, ik leg als simpele meninggever geen verplichtingen op, maar het is en blijft een persoonlijke keuze. Met alle gevolgen van dien….(Beelden: Internet)

Geliefde..

Altijd was zij op zoek geweest naar de ware liefde. Naar die ene die haar dat gevoel kon geven waarnaar zij zo verlangde. Die haar zou opvullen en haar hart sneller kon laten kloppen. Vanaf haar vroegste jeugd had zij er naar gezocht. Haar vader was er eerst geweest, maar ja, dat was haar vader. Vriendjes van school. Ach het mocht wat. Puisterige pubers die wel allerlei zaken van haar verlangden, maar waar zij niets in zag. Nee, het moest mooier, warmer en dieper. Op enig moment had ze het gevoel dat een gloed haar overweldigde, dat de liefde voor die ene bezit van haar genomen had. Dat gezicht van die man, die overgave, die uitstraling, ze was gevallen als een blok en hem gevolgd als een schoothondje. Ze had zich overgegeven aan zijn regels, zijn ritme, zijn wereld. Deed het werk dat hij van haar vroeg, leefde samen met hen die ook die liefde voelden en voelde zich uiterst plezierig. Een ding hield haar wel eens wakker, ze wilde zo graag weten hoe andere vrouwen dat toch deden. Van haar zussen die intussen getrouwd waren en kinderen kregen, hoorde ze wel eens iets over hoe dat allemaal ging. Ze bloosde dan wat en kon slechts dromen van haar geliefde. Ze wilde best een kind van hem, al had ze slechts een vaag idee hoe het dan daarna zou moeten gaan. Met hard werken bleef ze in staat dat verlangen in te dammen. Van uitstel kwam afstel. De tijd ging voort. Haar liefde bleef, het verlangen zakte wat weg. De plicht riep, elke dag weer. In het gebed vond ze haar vreugde. Morgen weer vroeg op….het leven van een non gaat niet altijd over rozen……

Plicht…

gouden-loeki-awardLeg mij iets op en ik kan je verzekeren dat er er weinig tot niets van terecht komt. Resultaat van een recalcitrant soort karakter dat zich slechts door overtuiging, kennis of ervaring laat bewegen iets te doen dat mij normaal gesproken weinig zinvol lijkt. Gewoon moeten doen wat moet of gezegd wordt heeft voor mij heel wat keertjes geleid tot narigheid. Ik neem een ander mens of diens mening pas serieus als ik zelf kan geloven dat diens kennis of overtuiging de mijne overstijgt. In alle eerlijkheid, zelden overkomen. Zo gaat het ook met taken die moeten worden uitgevoerd. Thuis of voor het bedrijfje dat ik nog steeds bestier. Krijg ik naar mijn eigen mening het idee dat er een keuze is tussen iets saais dat (ook) moet gebeuren en iets creatiefs, is mijn keuze over het algemeen om dat laatste eerst te doen. Het zoet voor het zout. Elke bedrijfskundige of psycholoog zal direct zeggen dat het andersom moet. Doe nu eerst dat lastige klusje en ga dan pas aan de gang met dat leuke creatieve. Maar ja, creativiteit laat zich niet afdwingen. Als ik een idee, plan of tekst in de bol heb zitten kan ik dat niet even wegbergen tot volgende week om het daarna uit een laatje in die bol te halen en net zo op te schrijven als ik het vandaag bedacht. Met het betere debet/creditwerk gaat dat toch eenvoudiger.

altAulRwngaWnRcoO66kd_b0w1ZDjqJ63t5TQU88SBgYM0kVandaar dat ik dat steeds voor me uit schuif. Net als klussen in huis. Wat niet direct hoeft doe ik later wel weer eens, als het echt moet, nou dan doe ik het, puffend en mopperend zoals dat bij me past. Alles wat verplicht wordt staat me dus tegen en ik zal niet aflaten dat te laten weten als ik het alsnog hier en nu moet doen. Er is nog zoveel leuks te doen in de wereld waarin we leven. Daarbij is me jarenlang verweten (..) dat ik niet genoot van het leven en me veel te lang druk maakte over die klanten en de omzet. Nu geniet ik eindelijk (kostte me minstens vijf jaar om zover te komen) wil ik niet alsnog terug zakken in de negativiteit van al die klussen en boodschappen die me niets interesseren. Is het een handige eigenschap? Vast niet, maar dat is omgekeerd ook niet zo bij hen die heel goed zijn in het uitvoeren van zaken die nuttig zijn maar niet leuk. Komen nooit terecht in een creatieve flow.

WP_000961En die flow heb ik nodig om te functioneren. Hou me tegen en ik wordt een chagrijnig type…. Zoals zoveel lieden met deze inslag. Ik kwam ze zo af en toe tegen bij de betere reclamebureaus. Voeten op een bureau, pijltjes smijtend naar een dartbord. Geen inspiratie. Tot die ene klus op hun pad kwam. Niet storen, tot middernacht bezig met de uitwerking en dan de volgende dag het leiding van het bureau en/of de klant overtuigen. Opruimen van een kantoorkamer of bureau hoorde er niet bij. Kwam ik bij zo’n bureau waar alles op orde leek, juist bij de creatieve kant van zo’n studio, wist ik genoeg. Geen goede partner. Zo is het bij mij dus ook. Dus laat me lekker met rust. Ik doe heus datgene wat ik moet doen nog wel, maar wil nu even schrijven. Er moet nog een boek af, hoewel moeten, van wie? De administratie moet klaar, o ja, dat moet echt, dus mocht ik even chagrijnig doen,  weet je waar het door komt….trek het je niet aan. Gaat vanzelf over….