In mijn interessegebieden zitten wat Social-Media-groepen die af en toe fraaie oude plaatjes posten waarop bijvoorbeeld auto’s uit de jaren 60/70 of zo met daarbij allerlei aantrekkelijke dames. Al dan niet in de toen gebruikelijke vrouwelijke dracht. De vertrutters van deze wereld hadden toen nog geen grote invloed en over het idee dat de dames wellicht achter de schermen door fotografen of zo werden betast (ik overdrijf nu even schromelijk) dacht niemand na. We spraken nog gewoon Nederlands, Frans of Spaans en het Engelse #Metoo gedoe was onbekend. Hoe dan ook, tijdens een van die sessies merkte iemand van die groepen op dat het toch wat is, die dames waren intussen ook klassiekers (..) geworden net als die auto’s. Ik vond het wel een confronterend idee.
Net zo als wanneer ik door die oude dia’s heen ga en zie dat indertijd bezochte artiesten intussen oud zijn of al zijn hemelen, familieleden of vrienden het pad naar boven allang hebben gevonden en eventuele slanke en soepele lijven en leden wel enkele kilo’s geleden zijn. Zelfs mensen die altijd jonger waren dan ik ben of was, zijn intussen op leeftijd gekomen. Overgang, grootouderschap of zelfs pensioen wordt nu ook door hen bereikt. Het gaat zo snel allemaal. Bij een van de op zo’n beeld aantrekkelijke dames ging ik eens zitten berekenen hou oud die nu moet zijn als ze nog in ons land der levenden rondloopt op haar toen zo slanke benen. Nou, ware zij toen pakweg 20, is ze nu 72.
Mai mai toch een mooie leeftijd om tenminste moeder dan wel oma te zijn. De glans van de jeugd verdwenen, de ondeugd uit het lijf verbannen, van korte rok naar lange lappen, van blond naar grijs, van staand naar hangend. De oude Meninggever voelde zich meteen een stuk plezieriger. Het ouder worden is dus niet alleen voor hem van toepassing, we lijden er allemaal aan. Zelfs de toen zo mooie dames. Van filmster tot fotomodel. Sommigen daarvan doen er alles aan om zich via kunst/vliegwerk jonger te laten lijken. Ze doen aan sport, yoga of wat ook om het functioneren nog wat soepeltjes te laten verlopen. Net als die oldtimers. De nieuwe wagens van toen, goed onderhouden, altijd binnen gestaan en met weinig kilometertjes op de klok. En vaak kunnen die dames dat allemaal niet beweren. Geen wonder dat ze dan niet meer zo fraai ogen als toen…… Zijn net mannen….. En meteen een waarschuwing dat ons allen dit bij goede gezondheid zal overkomen. (Beelden: Eigen archief)
Laat mij een tijd rond lopen (of op een terras zitten) waar veel mensen zijn en ook kinderen zich manifesteren, ik weet direct het verschil tussen ‘ettertjes’ en goed opgevoede kinderen. Tuurlijk zijn kinderen geen geprogrammeerde robots of trekpoppen, maar een beetje opvoeding kan soms geen kwaad dunkt mij. Sinds we in de jaren zeventig van de vorige eeuw in de greep kwamen van de softies worden kinderen thuis en op school kennelijk niet meer opgevoed in wat ze al dan niet mogen dan wel zouden moeten aanleren. Nee, ze mogen het allemaal zelf uitzoeken. Zelf de eigen grenzen bepalen. Nou die grenzen liggen voor sommigen van dat jonge volk erg ver weg. Vreemd dat ze zo vaak maling hebben aan hun ouders, opvoeders of leerkrachten? Daarbij zien we kinderen voorbij komen uit culturen waar het ‘prinsje’ zijn is ingebakken vanaf het allereerste moment dat de wieg slaapplek werd.
Meisjes moeten voldoen aan de normen maar die jongetjes mogen echt alles. En krijzen daarom de hele tent bij elkaar als ze iets niet mogen of in handen krijgen. Het etterbakje van de toekomst is dan nu al geboren. Nee, dan onze opvoeding. Die was Spartaans. Katholiek, streng, regels, tucht en orde. Je waagde het niet iets uit te halen wat de ouders of leerkrachten niet toe stonden. Een pak slaag was zowel thuis als op school bijna standaard gegeven. En die oude generaties katholieke onderwijzers hielden wel van ‘uitdelen’. Ik had de mazzel dat wij thuis niet zo streng in de leer waren. Geslagen werd er zelden tot niet, maar leasepa was niet het type om mee te spotten. Hij droeg op zijn rug automotoren naar zolder voor revisie en was dus nogal pezig uitgevoerd. Je hield je aan de afspraken, ook al werden die door de andere kant vaker geschonden dan door ons kinderen zelf. Op school was dit idem dito. Streng. Tuchtiging hoorde bij die aanpak.
Een klap voor je kop kon je krijgen als je zat te klieren in de klas. Kom daar nu nog maar eens om. Als je zo’n ettertje met een vinger aanraakt krijg je een Meester Spong op je nek of erger. Vandaar dat we generaties zien opgroeien die maling hebben aan regels, voor wie hun mening of verlangen de enig juiste is en waarbij God is vervangen door Google, Facebook of Instagram. En dan zijn er die scholen die zich bezig houden met de streng-groene leer! Ongevraagd. Als een sekte! En waar je als kind niet de kans krijgt anders denkend lessen te volgen. Dan ben je een afvallige, een ketter of Barbaar. De tijden zijn gewijzigd, de denkwijze ook. Maar het geloof in iets hogers of beters gebleven. Na de katholieke en christelijke leer kwamen de revolutionairen, daarna de vrijdenkers en nu weer de Groene sprookjesvertellers. Helaas brachten die allemaal weinig goeds voort. Want het ettertje dat staakt om het milieu is deel geworden van de nieuwe generatie. Op hun blote kont zouden ze moeten krijgen. Met een rietje…maar met al die juridische dreiging zal dat wel niet mogen. Heel jammer. Want met tucht en orde is ook het ware realisme er aardig in te stampen….
Hij oogde niet echt oud. Jaar of 40/45. Vlot type, T-shirt, zo’n hangende jeansbroek zonder riem waardoor zijn merkboxerband zicht- en leesbaar was. Kale kop, net als ik. Hij stonk naar drank. Niet dat me dat nu meteen zorgen baarde, maar om half elf in de ochtend is mij persoonlijk wel erg vroeg. Hij stapte hijgend na mij de lift in van het gebouw waar ik voor familiebezoek te gast was. Moest een paar etages lager zijn. Zodra de lift zich in beweging zette begon hij tegen me te praten terwijl hij zijn smartphone uit zijn broekzaak opviste. ‘Tis toch wat he’, zei hij met tamelijk luide stem, licht hijgend nog steeds, ‘vroeger had je helemaal geen benul van het bestaan van die dingen, je had het ook niet nodig. Maar nu, je ken nie zonder he.’. En om het bewijs te leveren van nut en noodzaak ging het ding af en drukte hij op drie of vier knoppen om een gesprek aan te nemen. Lukte niet. Misprijzend keek hij naar het op zich slimme ding. Toen naar mij. ‘Nou dat wordt terugbellen……’zuchtte hij. De alcoholwalm kwam me tegemoet. Intussen had hij zijn etage bereikt en stapte uit. Wenste me een geweldige dag verder en liep naar de toegangsdeur van de hal waar ook de lift zijn tussenstop had gevonden.
Ik vervolgde mijn reis, hangend aan de liftkabels, naar een paar etages hoger. Dacht na over wat hij zei. Ik ben, ik schat het netjes in, twintig jaar ouder dan de betrokken vent, weet ook nog dat we geen smartphones hadden of diens voorgangers. Maar ik weet ook dat ik mijn eerste mobieltje een jaar of twintig geleden toevoegde aan de spullen die behoorden bij werkstatus en gemak. Je kon met die eerste dingen vooral bellen. Handig onderweg, al waren de batterijen dan vrij snel leeg. Maar ik was ook veel in het buitenland en dan was die telefoon ook mijn levenslijntje naar de thuisbasis. Later kon je sms-sen, dat was een prachtige toegevoegde waarde. Met een handsfree-set was er met die toestellen ook in de auto te bellen. Het comfort en gebruiksgemak werd er steeds groter door. Om over te gaan in die smartphone-generatie waardoor ik nu een toestel heb waarmee ik betere foto’s maak dan met veel van mijn compacte digitale camera’s, mijn socials bedien, een agenda bijhoudt, kijk hoe het weer onderweg zal zijn, het laatste nieuws kan bijhouden zodat de kranten overbodig werden en ook nog kan mailen en whatsappen.
Het ding helpt me via satellieten bij het reisroutes kiezen, zoekt of boekt de dichtstbijzijnde restaurants als dat nodig is of de benodigde parkeergarages. Kortom, Smart is echt Smart en ik geniet daarvan. Met dank aan zoonlief die me aan die machinerie wist te helpen. Kostte wat moeite maar eenmaal over stag ben ik een adept. Ik kan me niet eens meer voorstellen hoe het is zonder…… De Smartphone verving veel wat vroeger allemaal apart moest worden bijgehouden. Kortom, geweldige dingen. En oh ja…..je zou er ook mee kunnen bellen natuurlijk. Mits je weet waar de knop zit om aan te nemen. En daar ga ik net als die liftreiziger onlangs ook vaak de mist mee in. ‘Kan altijd terugbellen’ is dan ook mijn conclusie. Maar of dat nu zo ‘smart’ is…?
De winter is als ik dit opschrijf net op de terugweg en de temperaturen lopen onder invloed van een zuidwestelijke stroming in onze omgeving weer op tot flink hoge waarden. We hadden een week waarbij de vorst even liet voelen hoe het kan zijn in januari en in sommige streken bleek zelfs schaatsbaar ijs te ontstaan. Aan mij is dat niet besteed overigens, ik ben niet zo van dat gladde gedoe op 1,5 centimeter bevroren water. Het doet me wel terugdenken aan winters die ons mensen overspoelden met de ongemakken die bij dit seizoen behoren. Sneeuw, gladheid, dik ijs. Zoals begin jaren zestig toen we een winter kenden die nu als horror te boek staat. Ongeveer alles wat normaal water was vroor dicht. De Amstel achter ons huis, de Zuiderzee, en de Elfstedentocht bleek een rampenplan. Zo koud, zo heftig. Met huizen die slechts op kolenkachels draaiden v.w.b. de verwarming en een steeds schaarser wordende anthracietvoorraad was het ook spannend hoe de boel een beetje gangbaar bleef.
Altijdmijnmening 