Toen mijn broer Rob onlangs overleed (ik schreef er in februari een verhaal over) kwam het uiteraard ook tot een afscheidsplechtigheid en uitvaart.
Dan kom je mensen tegen die je in tijden niet hebt gezien en je zelf in de herinnering hebt zitten als jong en nog vol plannen en levenslust. Bij die gelegenheid bleken die lui ineens allemaal aardig volwassen te zijn geworden. En confrontatie met je eigen evolutie van jong mens tot oudere heer op weg naar de laatste muur. Althans zo voelde dat even. Immers, kinderen in de herinnering moeten gewoon jong kunnen blijven maar groeien net zo door in hun leven als jij in dat van jezelf. Ooit was ik de jonge god op de brommer die met wapperende haren allerlei avonturen tegemoet ging. Ik maakte carriere, werkte hard, studeerde daarnaast en bouwde ook nog eens een gezin op. Van puber tot jong volwassene en zo meer. Mensen waar je vroeger in die jeugd soms intens mee omging, raakte je voor een deel onderweg kwijt.
De jeugdvrienden uit de straat, een enkele uitgezonderd, verdwenen uit je leven en ik moet soms diep in de kuil van het geheugen graven om nog namen van die lui boven geestelijke aarde te krijgen. Van school weet ik vrijwel niks meer, het euvel heb ik al eens uitgelegd hier, ik ben dus geen type voor reunies of zo. Van het eerste werk hield ik een vriend over voor het leven. Lief en leed gedeeld vanaf jong. Maar hij is wat ouder dan ik en ook bij hem begint dat zichtbaar te worden. In onze vroegere familie was er soort vertoonstrijd tussen de twee zussen waarvan mijn moeder er een was. Elk jaar kijken wie de meeste cadeautjes had gegeven aan de kinderen met Sinterklaas of op verjaardagen.
De tante had vier kinderen en dat waren dus mijn neven en nichten. Omgerekend naar nu moeten ook die intussen al flink op leeftijd zijn. De boven ons liggende generaties zijn er niet meer. Maar ik heb die lui uit de generatie onder hen jaren niet meer gezien of gesproken. Zal dus best zo zijn dat daar allerlei zaken zijn gepasseerd die mij niet bereikten. Is dat spijtig? Niet meteen. De liefde moet van twee kanten komen en kennelijk zat die afgunst er vanuit de ouders ingestoken ook in bij de jongere generatie. Jeugd is prachtig, en je moet er van genieten. Ouder worden is ook leuk, vooral als je dat gezond van lijf en leden mag beleven. De geest nog voldoende jeugdig om zich als zodanig te uiten, maar de confrontatie met de spiegel wordt elke keer heftiger. En als de spiegel het al niet doet, dan toch wel die ontmoetingen met naasten die je een tijdje niet hebt gezien. Het leert extra te relativeren, te koesteren en wellicht ook te corrigeren. Bekeert u voor het te laat is! Maar wat is dan het ware geloof. Ik blijf maar vasthouden aan dat ene, geloof in mijzelf en zij waar ik van houd en die mij die liefde ook terug gaven en geven. Daarop valt een aardig leven te bouwen. En vast te houden…. En? Kijken jullie hier anders naar? Altijd iedereen vast kunnen houden uit de jeugd??? Of toch ook een paar losse eindjes zonder invulling?? Laat maar komen die verhalen…..(Beelden: Persoonlijke ego-archief)
Altijdmijnmening 
Ik houd helemaal niet vast aan het verleden. Altijd leuk om enkele oude foto’s even te bekijken maar daar blijft het bij. Mensen die ik decades niet gezien heb hoef ik ook niet meer zo nodig. Wel altijd vriendelijk om eens iemand tegen het lijf te lopen maar daar blijft het ook bij. Idem met familie. Die geforceerde familiefeesten, daar blijf ik zo ver mogelijk van weg. Ook daar neven en nichten waarvan ik niets weet. Houden zo raad ik mezelf dan aan.
LikeLike
Bij een begrafenis zoals ik beschreef, is het toch confronterend om te zien dat ook jonge mensen uit de herinnering ineens op leeftijd zijn gekomen….pas dan besef je dat de kalender ook voor jezelf niet stil heeft gestaan.
LikeGeliked door 1 persoon
ja, we worden allemaal een dagje ouder maar staan er niet bij stil totdat we leeftijdsgenoten tegenkomen die we tijden niet gezien hebben.
LikeLike
Het is juist dat wat zo confronterend was/is…:)
LikeLike
Ik heb enkel nog redelijk veel contact met mijn neef (de zoon van mama haar zus).
Met de andere neven en nichten, niet zoveel, een like op FB, een goedendag als ik ze tegenkom.
Behalve met de valse nicht, daar wil ik nooit nog wat mee te maken hebben.
LikeLike
Het blijft opvallend dat de mensen die ik ken juist met neven en nichten weinig tot niets meer hebben. Die schrijf je toch af na een zekere leeftijd dunkt mij…
LikeGeliked door 1 persoon
Absoluut, ieder gaat zijn of haar eigen weg … en je verliest elkaar uit het oog.
LikeLike
Zo zit dat leven in elkaar dat we allemaal toch min of meer leiden…
LikeGeliked door 1 persoon
Crematieplechtigheden hebben vaak een hoog “reünie gehalte”. Henk kwam uit een grote familie waardoor we door de jaren heen toch regelmatig een flink deel van de familie zagen en de +/- 50 neven en nichten niet ineens van jong naar oud zagen veranderen. Vaak toch wel een beetje in groepjes omdat de ooms en tantes onderling van 1,5 tot 19 jaar in leeftijd verschilden, Zo hebben wij kinderen in de leeftijd van de kinderen van de jongste tante. Van m’n schoolklasgenoten weet ik weinig en ken ik niemand meer maar zou het wel leuk vinden om eens te zien wat er nog boven zou komen bij een reünie.
Van de vrienden uit onze dansperiode zijn de meeste al overleden. Henk was ongeveer de jongste van die groep en ik was dan nog 6 jaar jonger dan hij. Maar daar hebben we wel lang contact mee gehad.
LikeLike
Onze families zijn niet te groot. En door het wegvallen van de boven ons ooit levende generaties is de restkring kleiner en kleiner aan het worden. Grote gezinnen zitten er niet tussen. Dat helpt om de hoeveelheid taart/broodjes bij dit soort gelegenheden beperkt te houden. Gelukkig zijn er wel veel vrienden. Ook bij broerlief gold dat….Maakten een erehaag bij zijn vertrek uit het gebouw waar wij de plechtigheid meemaakten. Was indrukwekkend….
LikeLike
En de streaming opties werken ook prima heb ik gemerkt. Maar inderdaad, die belangstelling langs de weg is mooi, ook hier in de straat een afscheidshaag van buren en dat dees ons goed.
LikeLike
Het is domweg een mooi eerbetoon vanuit mensen die echt de overledene missen…..net als ik dat doe…
LikeLike
Het ligt eraan wie je tegenkomt op een uitvaart.
Tot nu toe maakte ik geen bijzondere ontmoetingen mee, anders dan vergeten neven en nichten en een enkele nog-levende-tante. Best gezellig, als de gestorvene maar oud genoeg was.
Bij schoonfamilie was het een beetje confronterender gezien de verhoudingen onder elkaar, daar speelde vroeger het een en ander.
LikeLike
Bij de recente uitvaart waren er ook ‘aangetrouwden’ waarmee ik geen woord wisselde. Ik herkende ze niet, zij mij niet, en dat hield de confrontaties verder op het gewenste nulpunt….:)
LikeLike