Het blijft mij opvallen dat we anno 2025 in een wereld leven waarin het individu steeds belangrijker wordt en het algemeen belang van het collectief lijkt weg te vallen tegen het decor van selfiegedrag. Of het nu gaat om politici, zakenmensen, influencers, mediatypes of zelfs mensen die floggen of bloggen, men zendt vooral alleen uit dat het eigen spiegelbeeld belangrijker is dan wat ook. Voor mensen met enig gevoel voor empathie is dat een gruwel en ik behoor tot die laatste categorie. Zenden moet altijd leiden tot ontvangen. Je boodschap uitschreeuwen of dragen is leuk, maar er moeten ook mensen zijn die het willen aanhoren/lezen en er dan op kunnen of willen reageren.
Liefst op inhoud want mekaar de huid volschelden doen alleen zij die de grens van fatsoen voorbij zijn gegaan. Tuurlijk, er zitten bij die zenders ook zuigers, zeurders, claimers, klagers, maar het gros bedoelt het goed, snapt echter niet zo goed hoe communicatie werkt. Een telefoon/smartphone bijvoorbeeld heeft twee functies. Een hoor- en een spreekgedeelte. Soms lijkt het wel of men alleen dat onderste deel van zo’n apparaat interessant vindt. Wie niet luistert zal ook nooit goed horen en mist details, onderliggende emoties, gevoelens van wanhoop of bijvoorbeeld de behoefte aan troost.
Toch zie ik ook in onze kringen van bloggers en andere sociale mediagebruikers nog steeds (en ik verhaalde er al eerder over..) dat men vooral zendt, weinig hoort, ziet of leest en zeker niet opneemt wat anderen communiceren. Best frustrerend want we zenden met zijn allen niet voor de kat zijn sigaar natuurlijk. Als iemand zijn/haar best doet om een verhaal te dichten met een leuke inhoud of interessant zaken is het plezierig om daar reacties op te krijgen. En reacties leiden zelf weer tot retourreacties. Zo bouw je een netwerk op. Zitten er types tussen die je niet liggen staat het vrij om die los te koppelen van jouw netwerk. Met anderen bouw je banden op ‘voor het leven’. Of het nu over bloggers gaat of pakweg Facebookies, ik zelf ben wel eens kritisch over de inspanningen die andere ‘zenders’ verrichten ten aanzien van mijn inbreng in die media en als ik van sommigen niets (meer) hoor is mijn delete-knop geduldig. Wie sociaal zegt te zijn moet dat ook waarmaken. Dus, binnenkort hier en daar de stofkam er weer doorheen…..en zien welke ‘zenders’ sociaal zijn en wie niet…Wie daarna nog kan meelezen (ook op Facebook, Twitter, Linkedin, X) ontsnapte aan de kam…:) Wordt het daarna stil van mijn kant dan is dat vast geen verlies. Want je liet toch al nooit weten ook te kunnen ontvangen….Toch? (Beelden: archief)
Wie in vroeger tijden niet deed of uitsprak wat de machthebbers van hen wilde of afdwong, kon rekenen op vervolging en eventuele banvloek. In dat laatste geval was je niet meer welkom in de kerken en wist je zeker dat het Hemelse rijk later niet voor jou beschikbaar was. Een dwangmiddel dat schrik aanjoeg. Wie tegenwoordig andere meningen verkondigt dan een bepaalde elite wil horen, mag rekenen op ongeveer hetzelfde. Maakt niet meer uit wat je verder voor goeds doet of zegt, de politieke en publieke banvloek treft je. Wilders en Baudet sprekende voorbeelden. Opmerkelijk daarbij dat vooral het zichzelf christelijk noemende CDA daarbij een dubieuze rol speelt. Zeker als je bedenkt dat ze als partij niet wil samenwerken met genoemde politici, maar aan de andere kant vrolijk coalities smeedt met het communistische GroenLinks of het anti-democratische D66. De dubbele moraal is stuitend.
Maar ook een persoonlijke banvloek kan een dingetje zijn. Soms kom je dat tegen tussen familieleden. Bert van Leeuwen met zijn geweldige programma (vind ik) ‘Het Familiediner’ moet dan zaken oplossen die soms jaren spelen en waarbij geen van de twee partijen ook maar een kleine stap richting de ander wenst te doen. ‘Mijn deur staat altijd open, maar eerst excuses’ een veel gehoorde kreet. Vaak krijgt de programmamaker het weer voor elkaar om de partijen aan tafel te zetten, maar het gaat ook wel eens mis. De banvloek uitgesproken en geen behoefte meer aan contact. Het blijft schuren. Zeker ook omdat je als mens zou moeten beseffen dat het leven niet oneindig is. Ook al denk je dat wellicht als je 30,40 of 50 bent. Ook opvallend, die conflicten spelen zich juist vaak af in christelijke gezinnen of families waar men toch de normen en waarden van de Heer als uitgangspunt nam of neemt. Vergeving zit kennelijk dan wat minder in de genen. En die genen kom je ook tegen onder vrienden. Soms gaat dat jaren goed, en dan ineens….over en uit. Net als bij partners voor het leven. Gelukkig getrouwd, tot de koek op is en een verliefdheid elders een einde maakt aan de sleurvolle droom die sommige relaties kenmerkt.
Na de scheiding komt de banvloek. Ik maakte dat zelf ooit mee als kind en weet hoe dat is. Gescheiden ouders en een verbittering aan de kant van de ouder die met de kinderen achterbleef. Banvloek het gevolg. Je wordt er niet vrolijker van. Het gesprek aangaan is meestal toch de beste weg. Maar er zijn uitzonderingen. Ik maakte ze vooral werktechnisch mee. Mensen die je zo kwetsen of kapot maken dat je niet anders kan dan de banvloek uitspreken. Nooit meer wil zien, of spreken. Onlangs overkwam me iets wonderlijks. Een van die mensen uit een werkverleden, nog steeds boos makend hoe ik daar werd behandeld, liet ik verder 30 jaar lang compleet met rust. Ik wilde hem/haar nooit meer zien. Te gekwetst, te trots om dat toe te geven, nu voor het eerst. En dan ineens op Linkedin een contactverzoek. Ik kon het eerst niet geloven, maar bleek serieus bedoeld. Nee, ik kan en kon dat niet opbrengen. Dus toedeledokie. Weg ermee. En anderen blijven achter een ban zitten. Geblokkeerd omdat ze beledigende teksten uitten of zo op de persoon speelden dat het niet meer fatsoenlijk was. Of die vriendin die bij haar afscheid zoveel verwijten maakte en zo weinig invoelend bleek dat het bijna verdriet deed. Banvloek. En let op, wie nu verkeerd reageert op mijn verhaal riskeert ook…..Dus doe je best om het leuk te houden. (Beelden: Internet)
Toen bloggen nog een nieuwe bezigheid was, pakweg een jaar of tien geleden, werden er heel wat meetings gehouden door de toen actieve gemeenschap van schrijvers en fotoplaatsers. Ik heb er diverse bezocht, maar lang niet alle. In wisselende samenstelling van deelnemers kwam ik zo wel terecht in Gorinchem, Delft, Rijswijk, Ommeren, Tiel, Lelystad, Amsterdam en nog zo wat plaatsen. Al die lui die mekaar voordien al dan niet kenden. Men had een centrale gedachte bij dat ontmoeten. Elkaar waar nodig of nuttig eens wat nader leren kennen. Dat leren kennen liet ook meteen zien met welke mensen je direct door de deur kon, wie met wie een leuke combi zouden vormen, maar ook dat men een passie had om zaken uit te dragen die voor de blogger van toen van belang waren. Ik hield er diverse digitale contacten aan over, maar ook de nodige echte. Soms werden dat vriendschappen voor het leven.
Altijdmijnmening 