Waar mijn persoonlijke mening wordt geventileerd…Alle teksten en beelden vallen onder mijn persoonlijk copyright en mogen nooit worden benut, gekopieerd of gebruikt door derden zonder mijn specifieke toestemming. Ook de gebruikte afbeeldingen vallen (mits anders vermeld) onder deze standaardregel.
Tussen al die verhalen die ook dit jaar weer uit mijn toetsenbord vloeiden nog maar even een wens dat het jullie allen tijdens deze jaarwisseling goed moge gaan, waar ook ter wereld, te land, ter zee of in de lucht. 2024 loopt ten einde, het nieuwe jaar klopt wellicht als je dit leest elders in de wereld al aan de deur. Dit jaar schakelde ik qua de frequentie van schrijven over op een ander schema. De vrijdag verdween, de donderdag kwam er voor in de plaats. Zondag normaal meer gereserveerd voor wat technischer onderwerpen. Het beviel mij goed. IJs en weder dienende houden we dat er ook volgend jaar in. Gelukkig ontmoet ik nog steeds nieuwe reageerders, hier en op de sociale media waar ik mijn verhaal altijd deel. Dat zorgt voor leuke interacties en reacties. Zij die weigerden te reageren, of slechts negatief kunnen schrijven zijn verdwenen. Dat is voor mij prima. In het nieuwe jaar gaan we zien hoe we verder gaan op dat punt. Graag tot morgen, of….in het nieuwe jaar!! Blijf veilig, speel niet met vuurwerk, drink niet te veel en geniet van wat je hoort en ziet……
Nog maar een paar dagen en het lopende jaar 2024 maakt plaats voor het nieuwe jaar 2025. Het bijna uitlopende jaar was net als vorige edities weer voorzien van de nodige hoogte- en dieptepunten. Net als altijd gingen de conflicten en oorlogen in de wereld gewoon verder met hun destructieve rol. Of we het nu hebben over die in Israel, Syrie, Libanon, Soedan, Lybie, Yemen, Oekraine of waar ook, overal strijden mensen om de macht of kiezen ze voor uitroeien van een niet gewenst regime. In eigen land kreeg de democratie weer ruimte na de oprichting van het Kabinet Schoof.
Gevolg van de uitslagen van TK23 waarbij de meerderheid in ons land koos voor centrum-rechts in plaats van links. Dat het allemaal lastiger was dan vooraf bedacht komt met name door de wisselvallige Pieter Omtzigt die ook nog een zwakke geestelijke gesteldheid vertoont. Intussen rollen de linkse partijen over straat in hun wens om dit kabinet pootje te lichten en ook de haat t.o.v. alles wat Israelisch is tot ongekende hoogten op de stoken. Daarbij wordt propaganda niet geschuwd. Net zo min als de criminelen in dit land het afsteken van zwaar vuurwerk bij vermeende vijanden voor de deur leggen geen probleem lijken te vinden.
Doden en gewonden het gevolg en ons justitiele apparaat weet niet goed hoe dit effectief aan te pakken. Verder maakten we diverse sportieve evenementen mee, de Olympische Spelen bijvoorbeeld, waarbij Oranje een prima resultaat wist te behalen. Bij het EK voetballen ging het een stuk minder, maar dat zit hem ook in de moraal van de ploeg zoals die nu in dat shirt van ons land optreedt. De tijden van Cruyff en van Hanegem liggen ver achter ons. Ook bij het Eurovisie Songfestival was het een puinhoop.
Nederland gediskwalificeerd vanwege wangedrag van die mallotige zanger Joost Kleine. Volgende keer maar weer een normaal type uitsturen?? Het lijkt er op dat we dat wel gaan doen… Max Verstappen deed wat hij moest doen. Ondanks een matig presterende bolide, toch wereldkampioen geworden. That’s the spirit. Qua spirit, prive ging het ook met de bekende hoogte/dieptepunten. Een fysieke erfenis uit 2023 deed zich voor mij ook gelden in 2024 en de medische molen was mij vooral in de eerste maanden van dit jaar dan ook niet onbekend. Uiteindelijk leidde dat tot niets en moet je leren leven met dat wat misschien niet goed is maar ook onverklaarbaar. We klooiden daarnaast wat met een van onze huisdieren.
Ook dat blijft een zorgendingetje. En onze kinderen verhuisden naar een plek op meer dan 1.5 uur rijden van onze woonstek. Best een dingetje. Net emigratie. Een reunie met de ploeg van de oude werkgever uit de periode 1992-2000 was een gezellige gebeurtenis. Gekoesterd. En verder ruimde ik de collectie van mijn overleden vriend Cees op. Mixed emotions maar ook nodig. Kortom, een jaar vol vermeldenswaardige evenementen waarvan ik slechts een heel klein stukje kon meenemen in een leesbaar blogverhaal. En dat wordt komend jaar echt niet anders. Want de wereld draait door. Zelfs zonder Matthijs van Nieuwkerk. En dat relativeert. Wens wat je wilt, verlang wat je mooi vindt, houdt van wie je meent dat die het nodig heeft, geniet en hef straks het glas…. Proost, op naar een nieuw jaar. Ik wens jullie allen het beste toe voor dat nieuwe jaar…2025! (beelden: Archief/internet)
Dat woord zegt veel over de negatieve eigenschap van sommigen om zich verheven te voelen boven de massa. Slimmer menen te zijn dan anderen, en zeker te moeten bewijzen dat de zelf verkozen positie als ‘leider’ of ‘topmanager’ terecht werd toegekend. De hoofdpersoon in dit blog die wellicht op deze ‘titel’ aanspraak kan maken is in dit geval Frits Kroymans. Topman van een concern dat ooit behoorde tot de groten onder de automotive-imperia in ons land en daarbuiten. Kroymans was in ons land in eerste instantie bekend van zijn importschap voor Ferrari dat hij o.a. verkreeg op basis van zijn eigen fascinatie voor dat merk.
Al snel trok hij ook de import/dealerschappen voor merken als Saab en Jaguar naar zich toe. De band met Britse merken baseerde op zijn dealerschap voor Austin en Morris. Later voegde hij ook KIA toe aan zijn portfolio en nam zijn bedrijf daarnaast de nodige industriele bedrijven over om zo risico’s te spreiden. En dat verbreden ging steeds verder en werd ook internationaler. Men kreeg aardig voet aan de grond in Duitsland en Belgie, en pakte een op het oog lucratief Europese contract op voor General Motors ten behoeve van de verkoop van wagens uit de portfolio van dit toen nog grootste autoconcern ter wereld.
Frits Kroymans zelf was in eerste instantie een mensenmens. Hij bezocht bijvoorbeeld showrooms van zijn bedrijven en sprak met mensen op de werkvloer. Motiveerde verkopers, managers, maar liet de aansturing van zijn onderneming ook vaak net even te veel over aan goed betaalde maar redelijk onafhankelijk opererende topmanagers. Daarbij zaten er die een netwerk van ondernemingen verbonden via allerlei administratieve lijnen die een ding niet deden, inzicht geven in het draaien van die bedrijven.
De omzet bleek daarbij belangrijker dan de winst. Erger was ook dat men in de periode voor de bankencrisis vrijwel zonder restricties terecht kon bij de binnen- en buitenlandse banken voor financiering van alle activiteiten. Zo bleef het prive-kapitaal van Kroymans onaangetast en ging hij door met het vergaren van nog meer Ferrari’s voor zijn eigen collectie. Later kwamen zijn auto’s, jacht en zakenvliegtuig allemaal in aparte BV’s opdat men ze min of meer buiten beeld van streng controlerende boekhouders of accountants kon houden. Dat zou later opbreken want op enig moment ging het helemaal mis. De wereldeconomie kreeg een enorme klap door de eerder genoemde bankercrisis. Die sector zag de zelf opgeblazen gebakken luchtballonnen leeglopen en trachtte geleend geld zo snel mogelijk weer in de eigen kas terug te halen. Kroymans kon echter niet draaien zonder kredieten.
Zeker niet toen bleek dat juist de door het concern gevoerde automerken aan de straatstenen niet meer te slijten waren. In relatief korte tijd stortte het imperium in elkaar. Bedrijven werden verkocht, sommigen werden failliet verklaard, Kroymans pompte alsnog prive-kapitaal in zijn bedrijf maar dat was de weinig en te laat. Uiteindelijk ging de boel in zijn geheel ondersteboven. Nou ja, op een klein onderdeel na dan. Daarmee startte Kroymans opnieuw en bouwde dat uiteindelijk weer uit tot een succesvolle onderneming. Het hele en best spannende verhaal is terug te lezen in het boek ‘Mister Ferrari’ van Tim Jansma en Richard van Berkel. Beide bedrijfsjournalisten met een passie voor bijzondere auto’s en groot respect voor de persoon Frits Kroymans. Maar ze ontleden wel waar het goed en vooral mis ging bij dat ooit zo grote concern. Het is een uitgave van Kosmos in Utrecht/Antwerpen en is te vinden met ISBN nummer 978-90-215-4851-7. Het is een erg aardig boek en ik raad het iedere geinteresseerde van harte aan. (beelden: Archief)
Ik wens alle meelezers, medebloggers, familie, vrienden en zo meer een prachtig stel Kerstdagen toe. Eet en drink met mate en doe inspiratie op voor fraaie verhalen op je eigen sociale media waar relevant.
Morgen gedenken miljarden mensen dat precies 2024 jaar geleden een echtpaar onderweg naar Bethlehem uiteindelijk terecht kwam in een oude schuur voor het vee van toen en dat de vrouw van dit stel in die omstandigheden het leven schonk aan een klein kind dat tot in onze tijden zijn naam en verhalen zou blijven uitsturen. Jezus Christus zijn naam en Maria diens moeder. Vanuit het Bijbelse verhaal weten we dat die Maria bevrucht was zonder ontmaagding, een wonder op zich, hoewel tegenwoordig nog wel eens wat vrouwen met allerlei medisch/technische hulp op dezelfde wijze zwanger weten te worden.
Het is en blijft een prachtig verhaal natuurlijk en het raakt mij nog altijd meer dan het ge-hohoho van die door Coca Cola bedachte neef van Sinterklaas in zijn arrenslee die door de lucht vliegt. Die past meer bij de traditie van cadeautjes geven en zo meer, behorend bij de familie waartoe ook onze eigen Sint wordt gerekend. Dat wat heiliger verhaal wordt uiteraard in landen met een christelijke traditie uitgebreider gevierd dan die latere variant, al moet gezegd dat je tegenwoordig in sommige kerken ook kerstbomen ziet verschijnen. En die stammen veel meer uit een Noord-Europese traditie waar het Midwinterfeest al vele eeuwen lang werd en wordt gevierd. Bomen met stalletjes er onder, ook dat is passend bij onze manier van Kerstmis vieren.
Dat we meteen vieren dat de dagen weer langer worden en over enkele maanden de duisternis van deze periode weer plek maakt voor het nieuwe licht van de zon is wederom mooi meegenomen. En past ook volgens de kerkelijke traditie bij dat nieuwe licht dat Jezus als verlichte profeet zou komen brengen. Waarbij zijn dood, op jonge leeftijd, uiteindelijk zou leiden tot de verlossing waarnaar de toen zo geplaagde wereld indertijd volgens de Bijbel snakte.
Maar dat is niet iets voor deze Kerstdagen. Die gaan over die geboorte van dat Kerstkind en de mare van de onbevlekte ontvangenis. Als kind kon ik er aardig over peinzen, hoe is dat dan gegaan? Maar ja, nu het geloof niet echt meer een rol speelt bedenk ik maar niet hoe Maria aan die zwangerschap gekomen is. Immers, haar zuiverheid is weer van groot belang voor hen die juist haar een warm hart toedragen. En wellicht terecht. Hoe dan ook, morgen is het weer Kerstmis en gedenken we dat evenement van 2024 jaar geleden. Ik neem aan dat jullie dat allemaal op je eigen en persoonlijke wijze zullen doen. Vier ze, eet ze, en geniet. (beelden: archief)
Wij mensen zijn zelden echt alleen. In ons landje heb je al snel 18 miljoen anderen om je heen en dat wordt nog aangevuld door miljoenen bezoekers van elders die hier op bezoek komen of vakantie vieren. Stilte is dus zeldzaam. In eigen kring omringen we ons met de familie, vrienden, buren, kennissen etc. Want alleen zijn is niet fijn. Dan heb je geen aanspraak, kunt niets delen, ook geen liefde. Maar ook bij ongerustheid of verdriet is dat alleen zijn een crime natuurlijk.
Echte pijn of ongemak beleef je overigens veelal wel in je eentje. Dat weet iedereen die een ingewikkeld medisch onderzoek moet ondergaan, een behandeling of pakweg een scheiding. Dat doe je alleen, hoeveel steun je voor- of achteraf ook krijgt. En echt, het maakt niet uit of je alleen bent door eigen keuzes of doordat anderen dat voor jou hebben besloten. Overigens is eenzaamheid iets heel anders dan het begrip wat ik bedoel. Eenzaamheid is echt pijnlijk, zeker als mensen eenzaam zijn terwijl ze omgeven worden door mensen die het goed met hen menen.
Los van de gevallen die door overmacht of overlijden echt in totale eenzaamheid terecht zijn gekomen en geen sociaal vangnet meer kennen. Wie een zekere leeftijd heeft bereikt weet dat je door verlies van mensen die je vroeger om je heen had nu best een beetje eenzaam of doelloos door het leven kunt zwabberen. Wat heeft het nog voor zin en zo…. Maar dat was niet mijn inspiratie voor mijn blogverhaal deze keer. Mij gaat het om die momenten dat je iets helemaal alleen moet doorstaan. Bij de tandarts bijvoorbeeld. Al dat geboor en gepruts wordt je door niemand afgenomen, dat wordt bij jou al dan niet pijnlijk uitgevoerd. Dat medisch noodzakelijke onderzoek dat pijn en soms schaamte opwekt, hoe zeer anderen jou daarin bijstaan, je moet het zelf doormaken. En dan is er nog dat onherroepelijke einde van je leven. Ooit komt die dag, dat moment, voor eenieder en dan moet je het in je uppie klaren. Niemand die het voor jou even oplost. Onlangs maakte ik dit in medische zin weer mee met een zeer nabije staande geliefde. Onderzoek, heel vervelend, ik was mee. Maar er komt een moment dat zij naar binnen ging in dat helse theater waar de witjassen handenwrijvend op haar wachtten. En ik me maar ergens moest gaan zitten vermaken. Nou dat deed ik door in mijn notities dit verhaal in kleine steekwoorden neer te zetten. Opdat ik het niet zou vergeten. Zoals wij zo vaak neigen te doen bij hen die ook soort gedoe alleen moeten doorstaan. Een appje is dan niet genoeg. Er zijn voor de ander wel. En verder zoekt eenieder het maar uit…. Ik heb mijn notities over dit beladen onderwerp uitgewerkt. Herkenbaar???? (Beelden: Archief/internet)
Bij een verhuizing hoort heel veel. Vooral stress en gedoe. Onze kinderen maakten onlangs die beweging weer eens en dus waren wij druk met dat wat wij konden bijdragen aan dat fenomeen. Van West naar Oost en dat in relatief korte tijd. De dag van de ondertekening van de koopcontracten etc kregen we na al dat officiele gedoe toch best trek in een lekkere hap en zochten in de omgeving naar een stek waar je op maandagmiddag terecht kon. Bij Jan en Jan (what’s in a name…) in hartje Didam vonden we een warm onderdak.
Een middelgroot restaurant, hartje centrum Didam, met diverse leuk ingerichte op aparte kamers lijkende afdelingen waar je met een open haard en meer dan goede muziek letterlijk en figuurlijk meteen warm thuis wordt geheten. De lunchkaart is uitgebreid en oogt betaalbaar. De service (jonge meiden) efficient en zakelijk. Ik koos voor het eerst sinds tijden weer eens een echte uitsmijter rosbief. Met heerlijke thee (eigen merk) geserveerd. De rest van het gezelschap koos voor wat andere eetwaren en wat werd geserveerd oogde niet alleen goed, het smaakte heerlijk. Ik vond dat bij mijn uitsmijter zeker.
Lekker brood, de eieren niet stuk gebakken en de rosbief zodanig verwerkt dat het een eigen smaak behield. Lekkere salade er bij… Maakte ik vroeger onderweg wel eens anders mee. Top eten dus. En die ambiance een duim omhoog opwekkend gevoel. Ook de toiletten verdienen dat duimpje want keurig netjes en ook gescheiden M/V. Zo wil je het zien en meemaken. Een uitstekende ervaring. Heb je dan niks te mekkeren als Meninggever? Jawel..Ik vond de dames die hun werk zeer zakelijk deden, wel wat erg efficient en uitgestreken. Maar dat kan aan mij liggen. Ik vind net die ene glimlach en die vraag of alles naar wens was/is persoonlijk die juiste toegevoegde waarde. Vandaar een rapportcijfer 9.0 waar ze eigenlijk een 10 zouden verdienen. Hoe dan ook verlieten we warm en goed doorvoed Jan en Jan. Die avond heb ik geen diner meer genomen. Ik zat nog best vol….Ben ook geen uitsmijters als lunch meer gewend…. (beelden: Eigen archief)
Ik lees nog wel eens bij collega-bloggers of mensen die ik via de andere Sociale Media kanalen leerde kennen dat ze regelmatig te gast zijn bij kringloopwinkels in Nederland of elders. Ik snap dat als verwoed verzamelaar van alles wat met vliegende vrienden of rijdende zaken van doen heeft overigens zeer. Want bij die winkels valt het een en ander te vinden ter aanvulling op de al bestaande collecties en vaak met een prettig prijskaartje. Andere mensen kijken er weer voor meubelen, kleding of wat ook. Wat het Waterlooplein vroeger voor de Amsterdammer was is de kringloopketen tegenwoordig voor dezelfde doelgroepen al zijn die laatsten wel veranderd.
Anders dan je zou vermoeden is het meestal niet de armoede die mensen naar die winkels drijft maar vooral het idee dat je daar iets kunt vinden dat niet is versleten, afgedragen of doorgezakt maar nog best een tweede/derde leven kan meemaken. Toch heb ik sinds 2006 toen ik op aanraden van een goede vriendin voor het eerst zo’n winkel binnenstapte heel veel zien veranderen in deze tweedehands wereld. De vroegere kringlopers vaak werkgelegenheidprojecten voor minder begaafden waarbij het er vooral om ging dat die werkervaring op zouden doen, dan wel dat een goed doel elders in de wereld er baat bij zou hebben om wat geld uit de opbrengsten van die winkels te bekomen.
Soms draaide men op (oudere) vrijwilligers. Maar ze waren ook vrijwel allemaal rommelig van opzet en inrichting, toch ook een deel van de charme. Pas toen grotere ketens met dit werk aan de haal gingen zag je de eerste veranderingen. Men ging ook veilen, liet binnengekomen zaken door ‘experts’ beoordelen en gaf die producten dan een prijskaartje mee dat niet meer te vergelijken was met die uit de eerste jaren van het bestaan van dit fenomeen. En echt, als ik ergens te gast ben in Nederland, zoek ik in de buurt of er een KLW (afkorting) zit die de moeite waard is. Soms vind ik daar dan iets van de gading, meestal niet. Daarbij speelt de prijs een belangrijke rol. Er zijn winkels bij die voor vergelijkbare producten nieuwprijzen vragen. Of meer zelfs.
Men is dan bij die uitbaters vaak uit het oog verloren dat sommige artikelen ook nieuw te koop zijn bij de Actionketen. Maar er zitten er ook tussen die wel weten hoe het moet. Pas wanneer men de experts (..) hun gang laat gaan en overal vitrines worden neergezet met ‘duurdere’ artikelen weet je dat je echt prijsbewust moet kijken. Dat is ook de lol van dat zoeken. En neem van mij aan, ik heb er voldoende ‘schatten’ gevonden waar ik met plezier naar kan en wil blijven kijken. Binnen het kader van de veranderingen zie je ook dat ketenwinkels van dit type worden overgenomen door nog grotere partijen. En dat dit niet meteen allemaal tot verbeteringen leidt. Zeker niet voor een verzamelaar als ik ben. Omgekeerd houdt het ook in dat ze lang niet alles meer bij je weg willen halen. Of zoals we onlangs meemaakten dat men de inlevering van dozen vol (vrijwel nieuwe) boeken niet meer toe stond. Want ‘men had al zoveel’. Dat zegt het nodige over het businessmodel bij die nieuwe ketens. Kringloop is in mijn optiek niet meer wat het was. Men mikt er overtallig personeel uit en waar de opbrengsten heen gaan is vaak niet meer duidelijk. De kruik en het water. Hoe lang gaat het duren?? Wij zoeken door, maar slaan inmiddels heel wat van die zaken bewust over. Niks te halen voor de kritische types zoals ik. Maar ja, ik kom ook niet om van de schaarste….Valt niet mee dat kritische verzamelen…. (beelden: archief)
Ooit was er een tijdperk waarin nog geen satellieten in de ruimte om ons heen alles op Aarde in de gaten hielden. Je moest dus de vijand (en soms je eigen bondgenoten) bespioneren met alle middelen beschikbaar. En daarbij schuwde men het niet om de civiele luchtvaart te (mis)gebruiken voor de strategische doeleinden van de landen of systemen die alles wilden weten van de ‘vijand’. Met name de Sovjet-Unie hanteerde daarbij de gedachte dat als men toch over het gebied van de landen in het vrije westen vloog men tegelijk wel wat foto’s kon nemen die men later kon analyseren. De toenmalige vliegtuigen van Aeroflot, de luchtvaartmaatschappij van de Sovjets, waren ideaal ingericht voor het doel. Ze waren in die eerste jaren ingericht met als basis de militaire bommenwerpers van de Rode Luchtmacht en oogden vaak ook als zodanig. Bekende trucs die men hanteerde waren een navigatiefout te maken op de routes naar het westen en zo ‘per ongeluk’ boven militaire installaties als vliegbases of marinehavens uit te komen. In het westen reageerde men vaak met protesten via de ambassade over zoveel bewuste overtredingen, maar tot echte actie kwam het niet. Daarbij viel op dat met name de Nederlandse overheid haar luchtmachtvliegers die er soms op uit werden gestuurd om zo’n afwijkende Tupolev te onderscheppen met klem de instructie meegaven niet te dicht bij de Russen te komen en er zeker niet op of langs te schieten. Men wilde niet provoceren, terwijl die provocatie nou net van de andere kant kwam. De Sovjets benutten die terughoudendheid met veel bravour en gingen vrolijk verder met wat men vanuit de KGB-centrales aan instructies mee kreeg. Dat ging jaren zo door. Deden de westerse landen ook zoiets? Ja hoor, die spioneerden ook vanuit civiele vliegtuigen alleen wisten piloten hier dat elke afwijking van de geprogrammeerde koers kon leiden tot afschieten van het betreffende verkeersvliegtuig.
En de Russen maakten deze waarschuwingen waar en knalden heel wat westerse vliegtuigen af als ze buiten de gebaande luchtwegen vlogen. Meest opvallend was het neerschieten van een Koreaanse Boeing 747 boven het schiereiland Sachalin. Die grote Boeing was van zijn koers geraakt maar was eenvoudig te onderscheiden van een Boeing 707 die de USAF nog wel eens inzette van radar/radio-onderscheppende missies. Het excuus van de gevechtsleiding in de USSR van toen dat men dacht met zo’n Amerikaans spionagevliegtuig van doen te hebben was dus flauwekul. Een luchtramp met veel slachtoffers het gevolg. Al deze verhalen en meer staan in een verrekte aardig boek van de hand van auteur Dick van der Aart die op dit punt wel een expert is. Het stamt uit 2018 en ik las het onlangs met veel plezier uit. 235 pagina’s dik en goed geillustreerd met de nodige foto’s en schema’s vertelt het een verhaal uit een schimmig verleden vol interessante voorbeelden van hoe de machtsblokken van toen elkaar in de gaten hielden. En wij daar als klein land ook mee te maken kregen. (ISBN 978 940218 3375). Een aanrader als je houdt van spionageverhalen die baseren op echte feiten….(beelden: Prive collectie)
Wat mij telkens weer opvalt bij TV-programma’s of Youtube filmpjes die gaan over o.a. het werk van onze politiemensen, dat heel anders dan wij graag zouden willen geloven, veel nieuwe inwoners van onze landen volstrekt maling hebben aan onze overheidsdienaren. Ze bepalen hun eigen regels, desnoods wetten en hebben voldoende brutaliteit om zich verbaal of fysiek al snel tegen die agenten te keren die het ‘wagen’ het aan te spreken op grensoverschrijdend dan wel crimineel gedrag.
En pas op dat dit veelal de reden is dat ze staande worden gehouden. Als ik dan zie hoe er wordt gesproken tegen agenten en hoe die zich (kennelijk met een geweldswaarschuwing van superieuren als leidraad) gedragen neem ik daar soms de pet voor af maar vaak jeuken de handen. Ik stam nog uit een tijdperk waarin je ontzag had voor de toenmalige lieden van Hermandad. Wat die zeiden was wet en wie niet wilde horen moest maar voelen. Een tik van de gummiknuppel was het eerste wat je kon verwachten bij verzet of vocaal protest.
Je hield je kop dicht. Mensen van mijn generatie zijn dus veelal wetsgetrouwer dan zij die zonder al te veel normale opvoeding tegenwoordig de straten bevolken. Ik krijg er echt medelijden door met die arme agenten. En dan helemaal voor de dames onder hen die van alles over zich heen krijgen. Van aanstaande verkrachtingen tot die van hun moeder als ze de verdachte niet los laten waarbij dat aanraken van die malloten kennelijk een dingetje is want het eerste dat je hoort is ‘niet aanraken, niet aanraken’. Vrouwen die gelijkwaardig zijn in hun cultuur kennelijk taboe, dus met die politie willen ze niks van doen hebben. Komt dit nou door de opvoeding thuis, de scholing of is het iets dat deze lieden in hun genen hebben ontwikkeld? Ben ik altijd voorstander strenge agenten? Nou nee? Helemaal niet als ze me weer vanuit een anonieme positie een bekeuring bezorgen. Veelal voor te snel rijden, ook al is het dan maar voor 2-5km/u te snel. Als ik trouwens zie hoeveel jonge mensen dit politievak willen uitoefenen is er nog hoop. Ooit waren wij op trip in de VS. De begeleidende dame van de toenmalige reisorganisatie die wist dat wij gingen rijden in een huurauto waarschuwde ons speciaal als ‘Nederlanders’. De politie daar is heel anders dan die in Nederland. Geen discussies voeren, precies doen wat er gezegd wordt en bedenk dat men de hand sneller aan de trekker heeft dan in ons landje. Nou, wij hielden ons daar aan. Je weet maar nooit. Gold in het oude Oostblok ook, politie was niet om mee te spotten. Kortom het kan wel, maar dan moet je ook willen. Agenten met een instructie de straat op te sturen dat ze eigenlijk niets mogen en zich de huid maar vol moeten laten schelden is heel kwalijk. Net zoals die matige opvoeding van de daders. Het roer moet om…al wordt dat in sommige omstandigheden best lastig. Er zijn stadsbestuurders die de daders wel maar de slachtoffers of agenten niet wensen af te dekken. En dat is pas een echt schandaal…(beelden: archief)
Altijdmijnmening 