Stel, je bent bakker en je doet dat al je hele leven, net als jouw vader voor je of je opa die nog brood in het dorp rondbracht met een hondenslede of huifkar. Je hebt een aardig lopende winkel en een paar lieve dames achter de vitrines vol lekkers. Maar je ontdekt na enige tijd wel dat de afdeling brood veel minder goed loopt dan die van het gebak. Waar de Tompouzen omzet elk jaar stijgt en de appelpunten niet zijn aan te slepen, blijft die van het volkorenbruin (al dan niet gesneden) ver achter bij wat je graag zou willen zien. Oorzaken, mensen eten meer kadetjes, ze kopen hun brood bij de supermarkt maar niet bij jou en jouw prijzen zijn wellicht ook wat hoog.
Gelukkig voor jou is er in een omtrek van 5 km2 geen andere bakker te vinden, dus je hebt een soort van monopolie. Zelf eet je geen boterhammetje minder, met dank aan die gebakjes, maar toch. Zorgen, zorgen. En dus klop je aan bij de overheid. Er moet geld bij die broodverkoop en je wilt subsidies ontvangen zodat je de winkel compleet kunt blijven aanbieden en je aan het eind van het jaar ook nog een kerstbonus kunt uitkeren. Krijg je die niet dan wordt het brood duurder en ga je ook nog maar drie dagen per week dat brood vers bakken en verkopen.
Vreemde redenatie?? Nee hoor. Nou ja, wel als je mkb-er bent, want de overheid ziet je aankomen…… Nul op het rekest is gegarandeerd jouw deel. Maar heet je PTT Post ligt dat kennelijk allemaal anders. Zogenaamd geprivatiseerd (zoals ook de NS) moet je volgens afspraken met de overheid post bezorgen door het hele land, liefst binnen een bepaalde termijn, verdien je goed geld aan pakketjes waarvan de aantallen met het jaar toenemen, maar is die hele postbezorging van brieven en kaarten verliesdragend. En dat vinden aandeelhouders niet fijn. Dus verhoog je de tarieven en verlaagt de servicegraad. Minder-minder-minder kan ineens wel als het om postbezorging gaat. Maar het is niet genoeg. Er moeten ook nog miljoenen komen vanuit de overheid om deze tak van dienst overeind te houden. Kortom, dan blijkt dat die hele PTTPost gewoon een semi-overheidsinstelling is die kennelijk alleen met subsidies kan draaien. En dat zie je bij de NS ook. Jaarlijks vele miljoenen om de boel op de rails te houden. Dwang als middel, publiciteit als ondersteuning. Want je wilt niet zonder post toch??? Of zonder treinen?? Ik vind die redenatie verkeerd. Eerder liet de overheid andere bedrijven ook zonder enige steun gewoon omvallen. Er zijn heel wat voorbeelden van te vinden. Maar al die semi-staatsbedrijven moeten wel worden geholpen? Dan ook bakker Janssen, of schoenmaker Bakker, loodgieter Frans Vrolijk en automonteur Mohammed El Marokko… Geen onderscheid. Allemaal van belang voor onze samenleving…. Onlangs verdween in een dorp niet ver van onze stad de laatste Coop-winkel. Redde het niet. Het bleek de laatste supermarkt in wijde omtrek. Niks subsidies, zelf je broek ophouden. Failliet. En de klanten moeten nu 15 km rijden naar een volgend dorp om alsnog hun dagelijkse of wekelijkse inkopen te kunnen doen. Ergens klopt dit niet. Of vinden jullie van wel?? (Beelden:archief/internet)
Na veel soebatten waarbij de politiemensen zich keurig en geduldig gedroegen, werd de jongeman aangehouden. De andere man liep gedwee achter het hele gedoe aan. Opmerkelijk genoeg kwam de aangehouden persoon even later de wagon weer ingelopen. Nu hoorden we toch dat hij wel wat Nederlandse woorden bleek te kennen, een paar daarvan wilden wij zelf liever niet kennen. De politiemannen ook niet want die kwamen nu de wagon echt binnengestormd en begonnen weer op de nu best wel opgewonden man in te praten. Waarom hij zich zo gedroeg, waarom hij mensen uitschold en zo meer. Het tamelijk magere type waarmee die discussie als hoofdpersoon liep maakte duidelijk dat hij niets met die orde-handhavers op had en gewoon zijn reis wilde voortzetten. Kaartje of niet. En dus werd het allemaal gewelddadig. Opnieuw werd de man en nu stevig beetgepakt. Dat ging niet zonder slag of stoot. De jonge man wenste bij gebrek aan respect(..)niet beetgepakt te worden en verzette zich hevig.
Heb ik last van vooroordelen? Ja! Zeker. Ik ben van de observaties en neem als een spons in me op wat de media me melden of juist wat ze menen schoon te moeten poetsen. Dus ik ben vrij zeker van mening dat onder de nieuwe Europeanen een deel niet wil deugen. En dat ik dat deel liever niet zal opzoeken als het even kan. Een all-in-vakantie naar Molenbeek in België lijkt me geen waar genoegen. Net zomin als een verrassingstocht door nachtelijk Slotermeer. Ik heb in wijken gewoond en gewerkt waar je al snel de ervaringen van anderen kon verzamelen als ijkpunt en daardoor gewaarschuwd werd op dusdanige wijze dat je het avontuur niet zelf moet opzoeken. Als je daar niet van houdt uiteraard. Ik ben dus voorzichtig. En als ik denk dat iemand met een buitenlands of apart uiterlijk wellicht iets in de zin heeft dat nadelig voor mij of mijn gezin kan uitpakken bewapen ik me ertegen of loop er omheen. Buiten de problemen blijven is dan de theorie. Bij de al eerder gemelde treinreis kwamen vooroordeel en die voorzichtigheid goed samen. Kennelijk is het op die treinen goede gewoonte om na het controleren van de (digitale) kaartjes reizigers te trakteren op een of andere versnapering. Tegen betaling, maar toch.
Vaak wordt dit uitventen gedaan door jonge mensen. De een kondigt zijn/haar komst aan via de omroepinstallatie waarbij je dan een opsomming krijgt van de te verkopen eet/drinkwaar. Niet in dit geval. Plotseling ging de deur van onze sectie in de wagon open en stapte een moslima binnen. Stevig van postuur, qua hoofddoek en verder uitgedost zoals je dat van deze dames verwacht, maar ook met een rugzak op de schouder en iets aan de zijkant van haar broek waar draden aan vast zaten. Mijn hart stond toch even stil. Elke vezel in mijn lijf was gespannen., Maar toen ik haar stem hoorde wist ik dat de seinen in het lijf weer op groen konden. Vlekkeloos Nederlands, respect- en humorvol verkocht ze haar koffie/thee/limonades en gevulde koeken. En ze deed dat efficiënt. Werkte de hele treinwagon in een flits af. Daarna verdween ze naar de volgende sectie. Later, op station Eindhoven zag ik haar buiten rondlopen. Ze dolde met het NS-personeel en keek op haar zakcomputer naar welke trein ze nu weer moest bedienen. En ik kreeg ineens veel sympathie voor haar en haar job en schaamde mij voor mijzelf. Een momentje slechts. Want ik blijf dat vooroordeel natuurlijk toch koesteren. Al was het maar omdat ik anders een deel van mijn meninggeverij zou verliezen….
We zouden onlangs weer eens voordelig gaan treinen. Niets zo leuk als je laten rijden en dan nog naar een plek waar het leuk toeven is en je nog gastvrij wordt ontvangen. Voor ons zijn veel van die plaatsen in het zuiden van ons land te vinden. Dus op naar het station waar we de rechtstreekse trein naar Maastricht/Heerlen konden nemen. Op zich ging dat prima, ware het niet dat de trein te laat arriveerde. Net als de treinen naar Nijmegen/Arnhem, ons alternatief qua bestemmingen. Als de een te laat is komt de volgende in het NS-schema er achteraan en loopt dus ook vertraging op. Het treintype dat ons uiteindelijk vervoerde was een zgn. koploper. Dat zijn wat oudere treinen met enkele etage, waardoor je al snel het gevoel hebt dat je het warm krijgt en dat die gele rups wel erg over de rails heen en weer slingert. Bij een auto zou ik denken aan doorgesleten spoorstangen of slechte schokdempers. Vanaf Utrecht reden we intussen soms stapvoets naar Den Bosch. Geen uitleg van het personeel, maar we stopten zelfs op het station Culemborg, waar de deuren dicht bleven, dus dat was vast niet gepland. Wat we wel hoorden was dat het achterste deel van de trein in Eindhoven zou blijven staan, de voorste rijtuigen gingen door naar Heerlen.
Voor ons geen probleem. Wij zaten voorin, en dat bewuste treindeel passeerde onze bestemming, Roermond. Maar niet ver van Eindhoven kwam via de intercom een akelige mededeling. De hele trein bleef voorlopig hangen in Eindhoven. Er was een aanrijding geweest achter of net voor Weert en dat hield in, geen treinverkeer voorlopig. Tja. Wat dan? Bussen? Ook niks! Dus uitstappen dan maar. Eindhoven bekijken. Gelukkig was er markt, anders is het daar toch een kale toestand voor het station. De Bijenkorf bood soelaas. Een lelijk gebouw van buiten, maar prachtig vanbinnen en een geweldig aardig team. Zelden zo meegemaakt. Heerlijk gezeten met een keur aan bladen en kranten en een heerlijk stukje gebak bij de koffie/thee. Maar verder is dat Eindhoven toch niet onze stad. Terug naar Den Bosch dan maar. Gezelliger, warmer (ook letterlijk) en met een leuk centrum.
We gebruikten er de lunch op een gezellig terras, ik bezocht er een van mijn lokale favoriete winkels en we zagen dat de St. Jan nog steeds in de steigers staat. Na een paar uurtjes daar, toch maar weer op weg. Voor de spits in de trein. Ervaring leert dat je dan tot de hoofdstad kunt blijven zitten. Nou dat ging maar net aan goed. Volle en vooral korte trein stond ter beschikking op de lijn naar Schiphol. Mensen met koffers versperden overal in- en uitgangen en ook zitplekken. Handig! Hoe dan ook, we zaten en boemelden (anders kan ik het niet noemen als je soms 5km/uur rijdt) richting Utrecht. Daar stonden zoveel mensen te wachten dat het leek of we alsnog in de spits aan kwamen. Maar dat was toch echt niet zo. Alles vulde zich als een sardienenblik. Staande mensen, half op leuningen zittend, de portalen propvol. Japanse toestanden! Het werd een benauwd ritje in die Intercity. Bij het uitstappen was het een genot om de geur van de buitenlucht in te kunnen ademen. Wat een gebrek aan comfort bij die NS. Als je forens bent hou je het vast snel voor gezien. Nee, dit was niet het meest succesvolle tripje dat we ooit maakten. De bestemming niet bereikt, opgepropt in een te kleine trein en ook nog vertraging. Volgende keer gaan we toch maar weer met de auto. Dan maar een glas wijn minder…..
Altijdmijnmening 