Tagarchief: lief

Dierenvriend(in)…

Dierenvriend(in)…

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 13 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: sunshine.jpg

Het was in augustus 2008 dat we medeblogster Petra ontmoetten. Bij haar thuis tijdens de eerste weblogmeeting die wij (vrouwlief ging met me mee als belangstellende..) bezochten. Enthousiast schrijvend aan 4 verschillende blogs op dat moment vond ik dat ik de intussen bekende bloggers van toen toch eens in de ogen wilde kijken. Petra uit Gorinchem meldde zich als organisator. Zij had dat in zich, want was ooit voor zover ik me herinner, actief geweest op cruiseschepen als gastvrouw. Het was dus puik geregeld bij haar. In de tuin, tussen diverse hokken waarin ze dieren opving die een slecht leven hadden moeten ondergaan. Het maakte haar niets uit welke soort het was, alles werd met veel liefde opgevangen en verzorgd. Daarnaast was ze een gezellige kwek met een gulle lach. Of het haar nou altijd goed ging? We wisten het op dat moment niet. Later ontdekten we dat ze haar dierenliefde vaak duur bekocht en ontvangen gelden liever aan die dieren besteedde dan aan zichzelf.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: peet-en-zus-rommelmarkt20open20havend_208-5-102000005.jpg

En er was een gezondheidsprobleem. Samen met ex-blogster en nu lieve vriendin Thamara bezochten we haar later nog wel eens en namen dan wat lekkers voor de dieren (en haar) mee. Het werd zeer gewaardeerd. Het actieve bloggen was intussen gestopt. Op Facebook was ze nog wel actief en deelde dan vaak stevige meningen over mensen die dieren verwaarloosden of ze zocht mee als er weer eens een kat of hond in de omgeving van haar woonstek was weggelopen. Het contact bleef, zij het op afstand. Tot we onlangs ineens een kaart thuis kregen. Petra was overleden. Veel te jong, plotseling. Haar hart was gestopt…. Best confronterend! En al weet je dat het leven niet oneindig voortgaat, we hebben allemaal wel voorbeelden van onverwacht verdwenen familieleden, vrienden of kennissen, deze kwam best binnen. Hoe dan ook, Nederland mist een grote voorvechtster van dierenrechten en iemand die elk dier dat aandacht en warmte nodig had dat ook meteen aanbood. Soms ten koste van zichzelf. In de Hemel is vast een plekje voor haar ingericht. En weet ze zich opgevangen door al die dieren die haar voor gingen maar wel na een gekoesterd leventje in dat volle huis in Gorinchem. (*Beelden: Archief)

Pittig…

Pittig…

Posted on by • Geplaatst in dieren, Huisdieren • Getagd , , , , , , , , , , , • 18 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pebbles-ons-pittige-meisje-030823-.jpg

De periode waar wij momenteel doorheen gaan is best gevuld met mixed emotions. Daarover later nog eens meer. Maar op enig moment kwam daar nog eens bij dat onze enige poes in huis, de fraaie witte Prebbles, blaasontsteking bleek te hebben. Nu waren wij er van overtuigd dat dit vooral bij gesteriliseerde katers soms een dingetje is, wij hebben het met heel wat katachtigen meegemaakt, maar niets bleek minder waar. Dus de witte godin moest naar de D.A. voor controle en dus opname. Nu heeft dit diertje vanaf haar kittenjaren de bijnaam en faam van een ‘pittige tante’ te zijn, wat zij soms ook goed waarmaakt. 1 op 1 is ze een schatje, ze kroelt, knort als een bezetene en ligt graag bij je, maar o wee als er iets met/voor haar moet gebeuren waardoor je haar lijf met aanraken met een kam of schaar.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: blessure-aan-de-pols-img_4927.jpg

Dan verandert ze in een feeks van de zuiverste orde. En is mij al vaker overkomen dat ik als ‘vasthouder’ de nodige krabwonden opliep. Het diertje heeft een dusdanige haargroei dat ze in de zomer last krijgt van plakkende klitvorming. Niet fijn en dus weg te knippen of te scheren. Met gevaar voor eigen lijf en leden doen we dat dan toch maar regelmatig, maar ik trek er vaak dikke handschoenen bij aan. Hoe dan ook, dit karakterbeeld vertelden we de DA op die bewuste dag van haar opname en de term ‘pittige tante’ werd genoteerd op haar CV. Na enige uren werden we gebeld, ze kon worden opgehaald, diagnose was vastgesteld, blaasontsteking, dus medicatie etc.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pebbles-naast-mij-in-de-mancave-img_2871.jpg

We haalden het diertje op en dat reageerde gelaten op het transport naar huis. De assistente van de kliniek waar zij te gast was stelde wel dat ‘ze hartstikke lief was geweest en dat ze toen ze toch bezig waren meteen maar even wat klitten op haar buikje hadden weg geschoren…’. Een lichte verbijstering was ons deel. Huh…?? Hoe dan ook, eenmaal thuis moesten we de volgende dag tussen alle drukte door haar eerste medicatie toedienen. No problemo bij de andere katten hier in huis, maar nu ging het even anders. Het ‘lieve poesje’ had er geen enkele zin in en haalde mij in een angstsprong compleet open. Ik overdrijf niet, maar het bloed spoot alle kanten op en ik keek half wankelend op de benen naar een fiks opengescheurde pols. Een stevig verband (‘je moet naar de eerste hulp….’) deed op dat gebied wonderen en ik ging vanwege het effect van bloed op mijn watjes observatievermogen even een half uurtje zitten. Wat was er met dat dier bij de DA gebeurd dat ze als meegaand en lief werd betiteld? Onder de indruk van die opname, dat ze in haar eigen transportkooitje had moeten verblijven etc? Ze hadden haar daar niet verdoofd of zo, want niet nodig geweest. Hoe dan ook, op het moment dat ik dit schrijf is de wond aan het genezen. Een litteken zal denk ik nog lang zichtbaar blijven. Knorrend en half op haar rug liggend kijkt Pebbles me aan. Heel tevreden, lief als altijd, maar onbetwist nog steeds een ‘pittige tante’…. ( Beelden: Prive)

Trimwonden…

Trimwonden…

Posted on by • Geplaatst in dieren, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , • 18 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pebbles-ons-pittige-meisje-030823-.jpg

En als ik het dan toch over onze opdrachtgevers op vier poten heb, moet ik ook even vermelden dat we in dat kwartet slechts een poes hebben zitten. En dat die ons indertijd als kitten werd gegund met de mededeling dat zij er een ‘met een pittig karakter’ was. Dat zag je er nog niet meteen aan af, maar in vergelijking met haar flink grotere broer is zij inderdaad wel een poes om met asbest handschoenen aan te pakken als er iets moet gebeuren wat zij niet wenst. In de normale omgang is zij uiterst lief, ze praat met ons, ligt luid knorrend op voor haar aantrekkelijke plaatsen, heeft vanaf moment een een grote bewondering voor en vriendschap met onze oudste, Prins Percy (overigens slechts ruim 1 jaar ouder dan de witte poes Pebbles). So far so good dus.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pebbles-op-de-stoel.030823-.jpg

Het spul leeft verder in harmonie al zijn broer en zus soms water en vuur en wil die relatie nog wel eens ontaarden in een heftige matpartij waarbij de vlokken haren in de rondte vliegen en vooral zij, met haar dikke vacht, de haarverliesgevende partij is. Beide katten zijn groot en in hun soort opvallend. Dus twee van die grote jongens die knokken, dat is (en klinkt)best angstaanjagend. Maar ooit legde een dierenarts ons uit dat als er geen bloed vloeit er weinig aan de hand is. Nou daarover gaat dit verhaal eigenlijk. Pebbles heeft een zomers probleem. Haar enorm dikke vacht gaat dan klitten. Niet als bij een meer normale kat, maar in haar geval echt heftig.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_9499.jpg

Net of er kauwgum in die haren zit. Dus doen we ons best om dat te bestrijden. Liefst samen. Maar dat is wel een linke oefening. Ze laat het even toe, maar als we net toekomen aan wegknippen van die enorm dikke plekken haalt ze al gillend uit. En dat is zonder aanziens des persoons. Dus de laatste keer was ik de pineut. Fikse halen via haar achterpoten omdat ze wilde ontsnappen aan ons. Bloed stroomde, de dierenarts zou er versteld van staan. Totaal anders dan haar broer. Die laat alles toe. Diverse malen meegemaakt omdat hij af en toe wat zaken vertoont die aandacht behoeven. Hij heeft een speciaal plekje in de harten van die mensen van de dierenkliniek. Zo lief. En we zeggen dan vaak, het is oprecht te hopen dat zijn zus hier nooit terecht komt. Want dan maak je iets anders mee… En dus duimen we maar dat het ook zo zal blijven. Want dat ik wordt beschadigd door een op zich lief diertje is nog tot daar aan toe. Als ze vanuit haar angst de leuke assistentes van de dierenarts te lijf gaat wordt dat wellicht een klacht wegens aanranding of zo… Intussen doet de Duitse wonderzalf zijn werk en genezen de krabwonden langzaam maar zeker. Het bloed stroomt niet meer naar buiten en deze blogs schrijvende macho kan weer verder…… Als vrouwlief me roept om de lieve witte poes even vast te houden lijd ik ineens aan Oostindische doofheid… U wilt me wel vergeven… (Beelden: archief)

Spiegelpijn…

Spiegelpijn…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 18 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: singer-8-.jpg

Zodra iemand mij een verhaal vertelt met allerlei medische informatie of als ik in een of ander tv-programma dan wel op YouTube mensen pijnlijke dingen zie meemaken voelt het direct of het mij zelf overkomt. Ik ben er niet van, en kan er ook niet tegen. Dat heb ik niet van mijn moeder, want die had een grote voorkeur voor juist dat soort zaken en kon op tv b.w.v.s. genieten van operaties of zoiets. Maar een dokter of tandarts bezocht ze dan weer liever niet!

Ik gruwel al bij de gedachte. Bloed tappen, wat me intussen meermalen is gebeurd, doe ik met veel tegenzin, kijk altijd weg en red het daarna net om rechtop zonder wankelen weg te lopen. Meestal valt het best mee allemaal, maar toch. Daarbij ben ik erg gevoelig voor de pijn van geliefden of pakweg onze huisdieren. Dat vind ik wellicht nog erger dan wanneer ik het zelf moet ondergaan. Die pijn en ellende spiegelt zich vaak in mijn eigen lijf. De medische wereld is niet de mijne. Maar ik ben natuurlijk wel respectvol voor hen die deze richting kozen en daar zelf goed mee om kunnen gaan.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: jongedame-in-gips-363058098_68b9467db9_m.jpg

Je hebt van die mensen die op TicToc of soortgelijke kanalen kunnen genieten van mensen die in beeld allerlei ellendige zaken meemaken. De hoofdrolspelers vallen op hun snuit, in het water, glijden uit, lopen met hun kop tegen een plank of deur etc. En die lefhebbers van andermans ellende moeten er als kijkers dan enorm om lachen. Beter ellende van een ander bekijken dan het zelf moeten ondergaan? Ik ben er niet van. Op dat punt ook een watje. Op veel andere niet, integendeel zelfs. Mensen die het zelf opzoeken gun ik hun pijntjes en wonden. Wie Nico Verhoeven uitdaagt voor een vuistgevecht moet niet raar kijken als zijn neus er na afloop bij bungelt of als de knie of enkel ineens uit meer onderdelen bestaat dan door de Schepper bedacht. Geldt ook voor malloten die met een veel te hoge snelheid rijdend een bocht missen of pakweg een rotonde rechtdoor nemen. Jammer maar helaas, moet je het maar niet opzoeken. Maar een kitten die van een stoel of kast valt door jeugdige onachtzaamheid dan wel een mensenkleuter die pijn lijdt door iets stoms….ik kan er niet tegen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: voet-in-gips-2163147554_8337f8b793_m.jpg

Het allerergst zijn de beelden van mensen die op een of andere uitstekende rots, hoge toren of soortgelijk gebouw met hun armen los ‘on top of the world zijn’. Het liefst met de armen los en net doende of de zwaartekracht hen niet in de greep heeft en mij wel. Ik voel de schokken dan door mijn hele lijf. Net als de pijnen van onschuldigen, geliefden of soms mijzelf. Als ik soms terugdenk aan wat ik allemaal aan schade en schande heb opgelopen door vreemd en vaak ondoordacht gedrag….Ik kan er nog wel eens over dromen….En die zijn dan niet fijn. Hoe vergaat dat jullie?? Zijn jullie wel in staat om te gaan met ellende van anderen zonder er zelf last van te hebben? Ik ben oprecht benieuwd. Intussen mijd ik die beelden en verhalen zoveel mogelijk. Zonder ze te negeren hoor, want de wereld is zelfs in dit nieuwe jaar niet altijd even leuk…. (Beelden: archief)

Heerlijke hapjes in hartje Amsterdam..

Heerlijke hapjes in hartje Amsterdam..

Posted on by • Geplaatst in Culinair • Getagd , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Zelf komen we daar eigenlijk nog maar heel weinig, maar onze kinderen nodigden ons onlangs uit voor een dagje hartje van onze stad met vooraf geregelde lunch. Nou daar hadden we wel oren naar. In de (enorme)drukte van het centrum togen we naar het altijd net iets rustiger Rokin waar tegenover het indrukwekkende Allard Pierson Museum het relatief kleine restaurant de 3 Graefjes te vinden is. Daar is vooraf reserveren vaak geen overbodige luxe want veel passanten die hier naar binnen stappen zorgen dat de tafels snel gevuld zijn. Wij kregen een (vooraf geboekte) plek op de eerste etage voor het raam met uitzicht op dat Rokin. Dat kijk je naar de straat en het water met de rondvaartboten van Kooij die daar hun grootste vestiging kennen.

De bediening bij het restaurant werd gedaan door een mooie en uiterst vriendelijke jongedame die ons met een glimlach aanhoorde nadat we de menukaart (standaard in het Engels) hadden bestudeerd en uit de meest heerlijke lunchgerechten (men doet ook aan ontbijt) een keuze hadden gemaakt. Men heeft allerlei warme of koude gerechten, en dat valt aan te vullen met heerlijke drankjes. De English Breakfast tea (jawel hier geen opgedrongen smaakjes) was zoals ik die het liefste wil.

Sterk, heet, smakelijk, lekker. We kozen alle vier iets anders qua eten en wat we geleverd kregen was van een hoge kwaliteit en zat ook vol met aanvullende zaken als tomaat, avocado, lekkere chips, kortom dingen die een lunch tot een waar genoegen maakte, al deed het gezelschap die dag daar uiteraard nog eens een schepje bovenop. Het is er veelal gezellig druk en dat maakt de akoestiek er niet beter op, het blijft een historisch pand waarin men zit, maar storend was het nu ook weer niet. We genoten volop, dronken nog een extra drankje en gingen toen naar beneden voor de rekening en het toilet. Dat laatste zag er netjes uit en was keurig gescheiden in M/V, zoals dat hoort. Ook weer een zaak die ik op de ladder van punten met 9.5 waardeer. Het gezelschap kreeg de 10 al, maar dat is logisch….. (beelden: Prive)

Dag dokter….

Dag dokter….

Posted on by • Geplaatst in gezondheid • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Hoewel ik niet behoorde tot haar wekelijkse, maandelijkse of zelfs jaarlijks langs komende clientenkring, toch ga ik haar missen. Dertig jaar nadat we haar leerden kennen toen we vanuit Almere hierheen verhuisden en bewust voor haar kozen, ging ze onlangs met pensioen. Onze huisarts. Tsjechische van geboorte, dankzij mijn groene bloed en enthousiasme direct na die ontmoeting overgestapt op het prachtige automerk uit haar oude thuisland waardoor ze voor mij helemaal niet meer stuk kon.

Maar ook heel rustig, lief bijna, analyses makend, doorverwijzend, maar ook geruststellend als het een keertje wat minder ging. De keren dat ik werd geholpen door een van haar vervangsters, ook zij moest eens met vakantie natuurlijk, werd ik daar niet meteen vrolijker van. Nee, in haar geloofden vrouwlief en ik volkomen, die anderen bewezen hun ongelijk vaak. Ze bleek ook op dit punt zeer gewaardeerd te worden door meerdere partijen en mensen en gaf ook nog eens les aan vele jongere mensen in opleiding. Op enig moment ging haar gemoedelijke en kleine praktijk aan huis over in een groter gezondheidscentrum met apotheek in huis en ook nog andere disciplines en verdween ze achter een muur van assistentes die bijna niet te penetreren valt. Vrouwlief kent haar derhalve beter dan ik. Van bezoekjes althans.

Voor mij was zij de laatste horde die ik moest nemen als de evt kwaal(tjes) te heftig werden om zelf op te lossen met spullen van Dr Vogel of Kruidvat. Maar ze woont ook in onze buurt en dan zwaaien we uiteraard of vraagt ze nog even naar Skoda…. Want dat bindt. Merkte ik ook tijdens haar afscheidsreceptie op een mooie plek langs de Amstel in de afgelopen maand juni. Terwijl er een grote rij mensen achter me stond om afscheid van haar te nemen en te bedanken voor wat ze had betekend voor hen, nam zij mij apart en begon over haar plannen voor een nieuwe Skoda en of ik er zelf nog wel in reed. Leuk toch? Maar die dertig jaar zijn wel omgevlogen. Ze is nu helemaal grijs van haar en het zware artsenleven is haar aan te zien. Wat bleef zijn die vriendelijke glimlach en zachte ogen…. Ik wens haar alle rust in die pensioenjaren die nu volgen. Ze gaat er vast van genieten. En ik zwaai haar uiteraard toe daarbij…. Haar opvolger heb ik al uitgekozen. Jonge vent, aardig, vriendelijk, en al eens meegemaakt tijdens de eerste keuring voor mijn nieuwe rijbewijs verlenging. Viel niet tegen… (beelden: prive)

Jarig tweetal…

Jarig tweetal…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Huisdieren, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Ik zal er vast een keer eerder een stukje aan besteed hebben, maar precies 4 jaar geleden werden onze latere huisgenoten Pebbles en Pressley geboren. Katten die op het moment van geboorte nog niet wisten in welk Luilekkerland ze later terecht zouden komen. De geboorteplek was Ermelo bij een dame die piepklein behuisd wel goed wist hoe ze om moest gaan met katten van deze soort. Ze was gek op dieren. Had diverse katten, honden, een papegaai, paarden en ook nog een man. Maar dat ontdekten we allemaal pas later. Toen we door alle droeve gebeurtenissen met twee jonge huisgenoten van toen, katten die kort na elkaar op de leeftijd van 1,5 en 4,5 jaar oud om verschillende redenen ziek uit het leven geholpen moesten worden.

Het grote verdriet maakte dat we voor onze toen nog piepjonge Prins Percy soortgenoten zochten. Door een dringend maar ook goed bedoeld advies van onze zoon gingen we op zoek naar een adres waar men een bepaalde soort kitten zou kunnen aanbieden voor een redelijke prijs in topconditie. En precies op mijn verjaardag (later..) bekeken we de kater waarover we telefonisch contact hadden gehad. Een schat van een kitten, met een heel zachtaardig karakter, leuke tekening in zijn gezichtje en de garantie dat die zou uitgroeien tot een meer dan stevige kat. We waren er diep van onder de indruk en namen met moeite afscheid. Nou ja, afscheid, de dame in kwestie had nog een kleine expositie in de aanbieding. De broertjes en zusjes van de door ons uitgezochte kater. En die waren allemaal ‘om op te vreten’ zo leuk. Met name een spierwit zusje, met een ander, pittiger karakter, trok de aandacht. Klauterde zo klein als ze was meteen op mijn schouders en liet zien dat ze van een ander hout gesneden was.

‘Doe die ook maar’ zei ik in een opwelling zonder overleg met vrouwlief. Maar ja, het was tenslotte binnenkort mijn verjaardag. Na dokterskeuring en de eerst prikken tegen dit en dat werden we gebeld. Ze waren klaar voor transport naar hun nieuwe thuis. Eenmaal hier bleek het tweetal prima in de smaak te vallen bij ons Prinsje. Al snel werden ze maatjes en groeiden de twee kittens als kool. Eh dan bedoel ik stevige kolen…bloemkolen… Want het ras is van de grote soort en met name de kater laat dat goed zien. Nooit spijt gehad. De karakters heel verschillend, maar even lief in de omgang en een waar genoegen om ze al dan niet op schoot dan wel naast me op de kussen die ik speciaal voor ze heb aangebracht in mijn mancave. Knorren, kroelen, vrijen (nette wijze) het hoort er allemaal bij. En ze richten zich naar de Koninklijke Hoogheid die hier ondanks zijn wat kleinere postuur de dienst uitmaakt. Vandaar zijn ze jarig. Vier jaar alweer. Gaat dat toch snel. Maar vieren zullen we het. Want dat verdienen ze wel. Net als wij…..(beelden: Prive archief)