Maandelijks archief: december 2014

Oliebollen

Posted on by • Geplaatst in Culinair • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 5 reacties

Oliebollen - 3Ze zaten met zijn drietjes aan de tafel naast ons. Wat uitgezakte flink te dikke dames. Het gezellige tentje in het bos zorgde voor een warme ambiance en dat maakte dat de dames het er van namen. Een tosti, koffie, thee en breed uit zitten babbelen over alles wat hun leven beheerste. En dat ging voor de dikste van de drie vooral over eten. Vet eten. Opmerkelijk, want de leeftijd van de betrokken dame was zodanig dat je voor haar gezondheid moest vrezen i.c.m. haar gewicht. Bijkomend was dat haar gezicht weinig schoonheid vertoonde. Ze oogde nors, maar had een vrij hoge stem, niet passend bij dat uiterlijk. Maar wellicht compenseerde ze die stem wel met dominantie in het gesprek. Want ze was absoluut het meeste aan het woord.

oliebollen-2En daarbij vertelde ze tot in het kleinste detail over wie de beste oliebollen verkocht en voor welke prijs. Dat op zich was nog niet zo erg, als het niet zoveel overkomst had gekregen met de verhalen die Moeder Smit ooit vertelde na het vertrek van ex-schoondochter Jolanthe. Ook bij deze dame werd tot de laatste krent verteld waarom ze bepaalde bollen kocht en voor wie ze deze bedoelde. Dus ome Jan, Juul, Kees, Bolle Henk, Frits, Jeanet, volstrekt onbekende mensen kwamen voorbij. En zij kocht daar bollen voor. De een kreeg rozijnenbollen, de ander gewoon oliebollen. Die kocht ze dan weer omdat ze die zelf ook het lekkerste vond, en eerlijk gezegd, dat was haar aan te zien. Ik verbaasde over de bijna mechanische toon waarop ze haar verhaal deed. Aan een stuk, zonder onderbreking.

oliebollen - 1 Een soort verslag van een saaie penningmeester over wat er met het geld van de speeltuin vereniging was gebeurd. Een kwartier lang oreerde ze over die oliebollen. Af en toe was een van de vriendinnen zo dom om er even iets tussendoor te zeggen. Dan ging de dikke woordvoerster terug naar de voorlaatste zin en begon gewoon opnieuw. Het was om gierend van de lach bij op de grond te vallen. Wat een rare mensen kom je soms toch tegen. Het woord oliebol kan ik voorlopig niet meer horen. Niet omdat die dingen niet lekker zouden zijn, nee, meer omdat ik dan aan die dikke dame in het bos moet denken. Zou ze er nog zitten praten over die vette hapjes…..toch eens kijken straks….

Osdorp

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , • 3 reacties

WP_20141202_016Oer gezellig is het er altijd. En dus reizen we ieder jaar opnieuw af naar Amsterdam-Osdorp. Voor hen die dat niet weten, dat is een zgn. ‘Tuinstad’ aan de buitenste rand van onze hoofdstad, ontwikkeld na de Tweede W.O. om veel arbeiders te helpen aan een moderne flat. Intussen is dat een wijk vol multiculturele zaken, maar bleven de tuingebieden aan de rand gewoon bestaan. Een van de ondernemers die daar zetelen is het zgn. Tuincentrum Osdorp. Lokaal een bedrijf met een grote naam en faam, niet in de laatste plaats door hun jaarlijkse wintermarkt. Die wordt opgezet rond een werkelijk gigantische maquette vol scenes en huisjes van het merk Lemax. Ik schreef er een paar jaar geleden al eens wat over op mijn vorige mening blog.

WP_20141202_001Elk jaar weer verrast Osdorp met nieuwe opstellingen en ook aanbiedingen. Het is daar zo groot dat ze een kabelbaan hebben kunnen aanleggen waarmee kinderen en ouderen over alle scenes heen worden gebracht om van boven nog eens te kijken naar al dat leuks dat ongeveer in schaalgrootte 1:48/50 voorbij trekt. Dat je dan geïnspireerd raakt is logisch. Ook wij beginnen met een minidorpje dit jaar, al was het maar omdat onze lieve zwarte (maar vooral zeer actieve) kater de eerste proefkerstboom al deskundig sloopte. Dat wordt niks dus, tijd voor een alternatief. En dat vonden we met wat spullen die een dorpje maken tot een genot om naar te kijken. De inspiratie halen we in Osdorp. Net als de straatverlichting, wat details (denk aan auto’s, een opoefiets met standaard, hondje en figuurtjes).

WP_20141202_019Met simpele middelen als een transformator en wat handige stekkers krijg je de boel verlicht. En dan heb je een kleine afspiegeling van de echte wereld, en sneeuwt het als je dat zelf wilt. Een mengeling van Charles Dickens en de omgeving anno 2014. Nieuw dit jaar was een hele reeks gevels uit Amsterdam. Prachtig, en met wat trambanen en een heus grachtje er voor een aanlokkelijk aanbod. Ware het niet dat de prijs per huisje best pittig bleek. Net als in het echte leven zijn grachtenpandjes ook bij Lemax en Osdorp duur. Minstens vijf tientjes per stuk. Wellicht iets om elk jaar eentje te halen. Tegen de tijd dat je dan een half straatje vol hebt weet je niet meer waarom je het eigenlijk doet. Hoe dan ook, gouden handel. En Osdorp weet dat.

WP_20141202_022Het was er dit keer opnieuw bijster druk, hele busladingen oudjes worden hier gedropt, en die bewegen zich dan weer tussen de schoolklassen door die hier ook naar al die lichtjes en bewegende scenes komen kijken. Dat er dan en passant ook nog naar de prachtige kerstdecors op ware grootte wordt gekeken is logisch. Zeer verzorgd hier, zeker in vergelijking met andere tuincentra waar we ook al keken. Osdorp is een leuk uitje, een aanrader, maar als je niks wilt kopen, laat de portemonnee dan maar liever thuis. Voor je het weet ben je ‘’om’. Precies zoals ons overkwam….

Tevredenheid

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , • 6 reacties

Happy birthday Leo - CakeOnlangs besprak ik met vrouwlief iets dat eigenlijk bij weinig mensen meer aan de oppervlakte van hun gedrag te vinden is. Een eigenschap die we in deze jaren van individualisme, dreiging en leven in kapitalisme of semi-liberalisme soms dreigen kwijt te raken. Dat verschijnsel, dat begrip dus,  heet tevredenheid. Vooral bij jongeren zie ik dat deze eigenschap eigenlijk niet meer aanwezig is. Men krijgt het niet mee, alles moet kunnen, alles moet geregeld worden. Elk jaar een nieuwe laptop, smartphone of koffers vol kleding en andere speeltjes. Bij ouderen spelen auto’s, horloges, vakanties, huizen, en merken een belangrijke rol. Men praat er heel wat over en in alle eerlijkheid kom ik het ook vaak tegen op de verschillende sociale media. Texel is te min, Hawaï moet het zijn. Wie niet op Bali is ondergedompeld in een of andere heilige bron heeft de wereld niet gezien. Rijden we niet in een Mercedes of Audi? Vergeet het, sociaal zwak en vermoedelijk alternatief. Terwijl al dat bezit best leuk is, maar wat moet je nu als je een keertje Kerst viert op de bekende wijze of je verjaardag nadert?

porsche_sleutelsWeet je dan ook niet meer wat je moet vragen en ben je dan al blij als er een enveloppe met wat geld of een bon wordt afgegeven? Wordt het geld intussen al overgemaakt? Moet het verjaardagsfeest in een of andere horecatent worden gevierd om daarmee indruk te maken op?…Als dat zo is behoor je tot die groep mensen die zoveel heeft dat je eigenlijk niet meer weet wat je zoal bezit en wat je er mee moet. Kijk eens in de kasten en lades, op zolder, kelder, achter de bank of in de keuken. Bekijk de boeken in je boekenkast. Hoeveel van dat bezit heb je de afgelopen drie maanden echt in je handen gehad? Echt gebruikt? Overbodige luxe dus, en juist dat maakt dat onze samenleving voor velen de hoorn des overvloeds is terwijl andere mensen het bepaald minder hebben. En nee, nu eens niet over die lui in andere verre landen. Ook hier in ons land is veel ellende op dat gebied. Er zijn heel wat mensen die aan de rand van de samenleving verkeren en hun kinderen weinig toekomst kunnen bieden.

Dome with galleriesEven de slechten niet als voorbeeld nemend. Zij die ondanks een uitkeringsbestaan roken en drinken, twee honden houden en zakken vol chips verwerken, dat is niet wat ik bedoel. Armoede is niet weten wat je gaat eten. Dat de schulden zo groot zijn dat over cadeautjes überhaupt niet valt na te denken. Dat je tevreden bent met die ene broek die nog netjes zit, dat je een trui dagenlang moet dragen, en versleten zolen een ramp zijn. Komt niet voor dacht je? Toch eens wat beter kijken dan. De kringloopwinkels lopen vol met dit soort mensen die proberen voor weinig hun leven enige inhoud te geven. Wie te veel heeft brengt zijn/haar spullen daarheen, wie niks heeft is blij met het aanbod. En als de kinderen er dan weer wat netjes bijlopen en je daardoor in staat bent om iets fatsoenlijks te eten te halen voor het nageslacht geeft dat ook voldoening. Warmte, en een goed gevoel. En dan is men tevreden. Precies zoals ik het nu bedoel….Juist nu, in december!

Sprookjes….

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Amazing look, a bug has landed!Een van de ergste gebeurtenissen uit mijn jeugd was het bekijken van de film over Bambi. Ik weet nog goed dat mijn moeder ons meenam naar deze film die toen nog in een van de buurtbioscopen uit die tijd werd vertoond. Bambi was een tekenfilm van Walt Disney en beschrijft het leven van een klein hertje. Ergens in dat verhaal gaat er van alles mis in het bestaan van dat arme diertje. Zijn moeder komt om en ik heb daar in mijn kleuterjaren hartverscheurend om zitten huilen. Tot verbazing van mijn moeder zaliger, die dat maar kinderachtig vond. Zelf huilde ze overigens dikke tranen bij de dood van President Kennedy en dat snapte ik dan weer niet, maar dit terzijde. Die sprookjes zitten dus slim in elkaar. Ze zijn een afspiegeling van fantasie en werkelijkheid en bedoeld om mensen een bepaald gevoel mee te geven. Vooral kinderen zijn er gek op en daarom zijn ook de sprookjes die in een geloof of vanuit traditie worden neergelegd vaak voor veel mensen ‘heilig’. Denk maar eens aan Sinterklaas. De associatie die kinderen hebben is toch iets mysterieus als ze denken aan de oude baas die vanuit Spanje met een (veel te kleine) stoomboot deze kant op komt om al zijn vergaarde kapitalen uit te delen aan lieve kinderen.SinterBram

In feite is hij de ultieme Sinte Maarten (St.Martinus) die om deze reden alleen al in Duitsland wordt bejubeld en daar snoepgoed en cadeautjes uitdeelt op de dag dat bij ons kinderen langs de deuren komen bedelen om dat spul. Die Klaasfiguur is best wat triest. Komt eigenlijk uit Turkije, blijkt zijn kapitaal vergaard te hebben in Spanje en vaart vandaar over de hoge golven naar onze streken. Vergezeld van een paar knechten die tegenwoordig als assistent logistiek manager door het leven moeten gaan om mensen die nooit hebben geloofd in sprookjes tevreden te houden. Na de Sint is het volgende sprookje alweer aan de beurt. Gaan we Kerst vieren. Op christelijke of frisdrank-gebonden wijze. We geloven het sprookje van dat kindje dat in een koude stal werd geboren en daarna de wereld van de zondeval zou gaan redden. Of we geloven weer in die Amerikaanse broer van Sinterklaas die met een door rendieren getrokken slee door de lucht vliegt en ook alweer zijn pakjes door de schoorsteen mikt.

kong9575f6qj4Je zult een huis met alleen stadsverwarming of cv bezitten. Maar goed, het sprookje is goed voor wat warmte, opgewekt bij elkaar, door elkaar. Warmte die past bij de seizoenswende die al bij de Germanen werd gevierd. Omschakeling van donker naar licht. Wij doen dat meestal door overal lampjes neer te zetten of hangen en het ons gemakkelijk te maken. En als we echt in sprookjes geloven constant mee te zingen met al die liedjes die passen bij het seizoen. Tot ook dat niet meer mag van groepen die niet geloven in sprookjes als ze deze niet zelf hebben bedacht. Sprookjes die zijn bedoeld om bij hen het licht aan te krijgen en bij ons uit. Kijk daar vooral voor uit en geniet van de sprookjes die zich nu bij ons afspelen. Opdat u niet net als ik indertijd als klein kind in tranen achterblijft…

Duusboerk…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 5 reacties

WP_20141127_003Ook al kom ik dan al decennia lang regelmatig in het Teutoonse land der oosterburen, er zijn steden die ik in het verleden nog nooit echt bezocht. Had vele redenen. Soms omdat het er daar niet uitzag, of zoals in dit geval, omdat de stad een bedrijf herbergde waaraan ik weinig fijne herinneringen koesterde. Toen onze Soester vriendjes met het voorstel kwamen om weer eens samen op stap te gaan en dan van de kerstmarkten en winkels te genieten in juist deze stad was mijn aanvankelijk enthousiasme niet zo groot. Niet om het gezelschap, of het prima hotel met faciliteiten waar ik meteen ‘U’ tegen zei, nee, het was die stad. ‘Kon niks zijn, zo grauw en industrieel’. Dus toen ik samen met hen voor het eerst het centrum van Duisburg(spreek uit Duusboerk) in liep werd ik blij verrast. De stad is groot, uitgebreid, en omvat zo’n half miljoen inwoners. Er is een haven, metronetwerk en er lopen heel wat vertegenwoordigers van andere culturen rond.

WP_20141127_015 In die zin dus gewoon een grote stad met alles wat daarbij hoort. Elke zichzelf respecterende winkelketen zit er ook, zoals de Hema, maar ook giga-warenhuizen van Karstadt en Kaufhoff. De kerstmarkt is er gezellig, groot, mooi verlicht, en net als vorig jaar in Düsseldorf stond ook hier een stevig en fraai verlicht reuzenrad. Loop je met een camera rond is er voldoende te vinden om even vast te leggen op de gevoelige digitale plaat. Er zijn parken, kunstwerken en de oude Salvatorkerk, een gotisch godshuis dat tussen 1415 en 1513 werd gebouwd en intussen diensten verzorgt voor de Protestantse gemeente van Duisburg. Je moet het gebouw absoluut even bekijken als je genoeg hebt van de vele, vele naoorlogse bouwwerken die deze stad ook wel kenmerken. Want meer dan 80% van de oorspronkelijke stad werd weggevaagd tijdens de Tweede W.O. en men bouwde na de oorlog weinig terug in de vooroorlogse stijl, al zijn er wel wat aardige voorbeelden van terug te vinden.

WP_20141127_004Duisburg mist wellicht het chique van Düsseldorf, het gezellige van Aken en Keulen, het is een stad met alles er op en aan en wie van shoppen houdt komt hier best aan zijn/haar trekken. Opvalllend was de sfeer. Die is heel gemoedelijk en qua eten en drinken is dit een paradijs. Er is heel veel  meer te vinden dan alleen maar schnitzels en friet. Wij aten overheerlijk bij een Chinees restaurant met geweldig terras in een giga-winkelpassage. De bediening was net zo goed als het eten. Zalig, en voor een prijsje…… De verlichting ’s-avonds is overweldigend. Dat heeft men in Duisburg top voor elkaar.

WP_20141127_038En dat geldt ook voor de cultuur, veel kunst op straat, musea, boekenzaken, kortom ook liefhebbers van juist dit facet van het leven zijn hier vast zeer tevreden. Ons bezoek was er een van slechts een paar dagen. Jammer, want er is voldoende om je hier nog wat langer vast te houden. Ik trek al mijn vooroordelen direct in. Ik had het er naar de zin. Net zoals ooit Gerardus Mercator, die hier woonde en werkte en uiteindelijk ook werd begraven. Duisburg ligt op 1,5 uur rijden van Utrecht in hartje Roergebied, steden als Oberhausen en Essen vindt je op 15km afstand ongeveer. Goede verbindingen en meestal parkeren in het centrum van de stad voor een rrelatief laag bedrag.