Onlangs keek ik weer even naar een filmpje zoals net online gezet door luchtvaart-youtuber Josh Cahill. Ik berichtte al eens eerder over hem. De man vliegt echt overal heen en test onderweg de service en kwaliteit van luchtvaartmaatschappijen zowel op de grond als in de lucht. Dit keer vloog hij van Cairo naar Yemen. Dat laatste land staat op de rode lijst van landen waar je niet heen moet reizen. De beruchte Huti-rebellen schieten daar hun raketten af op alles wat voor hen vijandige doelen zijn en dat maakte het land ook doelwit voor tegenaanvallen uit Israel of de VS. Hoe dan ook, met een van de weinige vliegtuigen die de lokale airline (Yemenia) bezit vloog hij dus naar dat beruchte land. En wat hem opviel was dat de bemanning uiterst vriendelijk was en het eten aan boord best redelijk te doen. Het vliegtuig zelf was niet al te schoon op sommige plekken, maar ach, een land in oorlog…
Opvallend was ook dat de machine waarmee Josh vloog landde in het zuiden van Yemen en dat daar totaal geen oorlogssfeer hing. Integendeel. Het oogde als een vakantiebestemming met uiterst vriendelijke mensen, een goed hotel, en gidsen die je overal mee naar toe namen behalve het noorden van het land. Want daar zetelen die Huti’s en voeren daar een waar schrikbewind uit. Niet voor niets dat ook de Saudi’s constant met die lui in de clinch liggen. Niets daarvan in het zuiden. Daar heerste rust en vrede en draaide de economie op een aardig niveau. Nieuwe smartphones zijn er te koop, Pepsi Cola en het wagenpark bepaald niet oud of versleten.
Sommige gidsen waren verdrietig o v er het negatieve reisadvies, want toeristen zouden dit gebied echt eens moeten bezoeken. Naar wat ik zag snapte ik dat wel. Josh Cahill stapte een dag of twee later weer in het vliegtuig richting Cairo. Zelfde toestel, nog steeds niet echt schoongemaakt, maar ja, daar komen ze wellicht helemaal niet toe.. Zijn conclusie was wel dat er in onze wereld een universele wens is onder gewone mensen (dus niet onder extremisten van welke kleur ook) naar geluk en welvaart. Een goede gezondheid, liefde en voorspoed. Ook in Yemen. En dat vond ik zelf wel een mooie conclusie….Want willen we dat niet allemaal? Nou ja, de meer normale types onder ons dan. Juist in deze periode van het jaar wens we elkaar van alles en nog wat aan goeds toe. Dat is een universeel begrip. En mooi om te zien dat men zelfs in een god vergeten oord als Yemen, dezelfde wensen voor zichzelf uit en overbrengt. (Beelden: Internet)
Stel je een land voor waar de vorst en zijn familie plus de omringende adel zo krankzinnig rijk zijn dat men het geld, goud en de juwelen bij wijze van spreken over de plinten van de koninklijke verblijven ziet klotsen. En aan de andere kant een bevolking die zo arm is dat men veelal sterft van de honger en ellende. Nederland? Nou….net niet. Ook al is ook hier een elite bezig de bevolking uit te melken en worden de lasten voor veel mensen zo hoog dat men de armoedegrens naar de negatieve kant zeker zal gaan oversteken, dit verhaal gaat over het Tsaristische Rusland. Waar de vorsten paleizen lieten bouwen die qua inrichting en uitmonstering alles wat wij in West-Europa (met uitzondering van Versailles) konden neerzetten in de schaduw stelde.
De hofhouding zo rijk dat goud en juwelen zelfs bij de (denkbeeldige) afwas gedragen konden worden, en men voor de versiering van de bezemkasten nog Hollandse Meesters kon aanschaffen. Welkom in de wereld van de Romanovs! De Hermitage in Amsterdam licht een tipje van de rijkdomssluier op. Met de expositie ‘Juwelen’. Een overdadige wereld van glimmende objecten als gedragen door de vorstelijke Russische families van toen. Jurken, nachtgewaden, uniformen, alles wat men maar kon bedenken om mee te pronken ligt nu uitgestald. Prachtig natuurlijk als je houdt van glimmerdjes en zo meer. Ik bekijk het meer vanuit historisch perspectief. En zie de vergelijkingen met onze tijd.
Waarin sommigen zich kleden in de duurste gewaden of kostuums, horloges kopen van tienduizenden euro’s en auto’s van vele tonnen. En anderen blij zijn dat de voedselbanken ze nog kunnen helpen aan eten voor de komende twee dagen. Ongelijkheid die toen ook in ons land voor kwam. Al hadden wij dan nog een middengroep van burgers met een zeker inkomen en waren de vorsten over het algemeen nog van de bescheiden soort. Het protestantisme hield ze enigermate zuinig. Hoe dan ook, de Russische Romanov’s hielden wel van wat geglimmer en dat haalden ze dan ook bij de beste vaklieden op dit gebied in binnen- of buitenland.
Meesters op dit terrein mochten de meest fraaie en soms kitscherige stukken maken. Opgebouwd uit de duurste edelstenen, het fraaiste edelmetaal en vaak lekker in het oog springend. De dames versierden de uiterst fraaie robes er mee, de heren hun fancy-uniformen uit die tijd. Je kunt je voorstellen wat er ontstond toen de volksopstanden die leidden tot de communistische revoluties van begin vorige eeuw toegang gaven tot deze pracht en praal. Om de nieuwe proletarische staat van Lenin en consorten te financieren werden veel van die juwelen verkocht.
Met dat geld bouwde men het ‘arbeidersparadijs’ op wat later de Sovjet-Unie werd. Waar overigens verrijking ook heel normaal was, maar dat zit in de aard van het beestje. Ook in ons land nog wel eens op links zichtbaar. Maar goed, een prachtige collectie van al dat fraais is tot de lente van volgend jaar te zien in de Amsterdamse Hermitage. Een aanrader. Met je Museum Jaarkaart moet je een toeslag betalen van E.2,50 p.p. Maar dat doet niets af aan de kunst en de rijke cultuur. (de expositie ‘Juwelen’ loopt nog tot en met 15 maart 2020 in de Hermitage aan de Amstel) (Beelden: Meninggever)
Altijdmijnmening 