De kans dat je in een of andere loterij iets wint, ondanks alle andere verhalen die je moeten overhalen toch vooral loten te kopen, is vrij klein. Bij de meeste van die instellingen waar dit speelt is die 1 op de miljoenen. Tuurlijk, als de prijs bij de buren valt en niet bij jou is dat zuur, maar nog zuurder is de besteding van de instroom aan geld die men bij jou en mij weet binnen te halen door onze deelname. Met name de Postcodeloterij is er een die vooral lijkt te denken aan ons belang als deelnemers, maar achter de schermen geeft men grof geld weg aan de eigen organisatie of bevriende actiegroepen met een vooral (extreem) linkse agenda.
En wat doen die dan met dat geld? Wel, reclame maken tegen alles wat voor ons burgers en deelnemers aan die loterij van belang is. De vlees/zuivelindustrie, reizen, rijden, kledingindustrie, slachtoffers van onderdrukking in landen waar men een gevoel bij heeft en zo meer. De controle op al dat gesponsor is relatief bescheiden maar wij als burgers dragen vrijwillig bij aan onze eigen ondergang door met deze organisatie te werken in de hoop op dat ene winstgevende lot. Wat zijn de ervaringen met al die prijzen trouwens? De meeste deelnemers maken kans op een doos koeken, een boekje, soms een of ander vaag ding wat je dan weer moet omzetten in actie om te komen tot enig voordeel en natuurlijk de Postcodeloterijfiets die ooit bij de honderden werd uitgedeeld.
Dat gevoel dat je dit keer een kleine prijs won en wellicht in de (nabije) toekomst een grote is voor velen een reden om gewoon door te gaan met meespelen. Immers ‘ je weet maar nooit’ en enige gretigheid is ons niet vreemd. Daarbij zijn er best wel wat dames die meespelen die Winston Gerstanowitz wel een lekker hapje vinden als hij bij hen op de bank zou komen vertellen dat zij een aardige cheque hebben gewonnen. Dat zij liever hem dan die cheque zouden benutten staat daarbij even terzijde. Met veel spektakel op TV lijkt het allemaal onschuldig, maar dat waren de bemoedigende klopjes op de wangen of schouders bij de jeugd van de NSDAP of communistische jeugdbond door Oom Adolf of Oom Jozef zogenaamd ook. Het venijn zit in de staart. En die staart is giftig. Voor de rest moet ieder het zelf weten hoor. Maar elke keer als ik weer een STER-reclame hoor van Wakker Dier of Milieu Defensie gericht tegen Shell of een of andere supermarktketen weet ik genoeg. De linkse bestuurders van de Postcodeloterij hebben weer geld uitgedeeld. En dat wordt benut tegen ons allen. Het rendement van dit alles verdwijnt schaamteloos in de zakken van hen die achter het hele concept zaten en zitten. Links l….n en rechts je zakken vullen. Altijd hetzelfde…. Er wordt gebeld…..even kijken of Winston voor de deur staat…. (Vrouwlief is me ver voor…) Beelden: archief/internet
In veel media of discussies zie ik vaak dat men altijd weer kritiek heeft op managers die al dan niet teveel geld verdienen in de ogen van de afgunstige lieden die deze kritiek leveren. En ook ik behoor daarbij, want ik vind iemand die 2000 Euro per uur verdient door alleen maar aangesteld manager te zijn best een dure kracht. Wonderlijk is dat deze lieden zich veelal hullen in weelde, de dikste auto’s rijden en in de mooiste huizen wonen. Nou ja, dat is toch de eerste indruk. Maar achter de schermen van veel bedrijven trekken vaak aandeelhouders of eigenaren van een bedrijf veel meer aan de financiele touwtjes dan wij als neutrale waarnemers wel eens kunnen vermoeden. Ik heb regelmatig met die lieden te maken gehad. Terwijl de ‘bovenlaag’ van managers en directeuren de uiterlijke vertegenwoordigers waren van een onderneming, bleek dat achter de schermen de poppenspelers zaten die met een vingerknip in staat waren om het lot van die ‘hoge jongens’ te beslissen. Zelf meegemaakt ook. Verzet je tegen die aandeelhouders en je kunt na enige tijd gaan.
Wat dat betreft weet ik mij in goed gezelschap van heel wat lieden die net als ik dachten dat verantwoording ook ‘macht’ in hield. Dat laatste is best verslavend. Tot je niet meer nodig bent en mag gaan. De gemiddelde manager houdt het een jaar of vijf tot acht vol. Dan zijn ze over de bewaardatum heen en is het tijd voor iets nieuws. Het waarom zit besloten in rendement. Verlies wordt niet geaccepteerd. Erger nog, het kan zijn dat de aandeelhouders menen dat de competentie van hun managers niet groot genoeg is en dat zij zelf moeten ingrijpen. Wat er dan gebeurt zie je o.a. bij Blokker. Daar tracht de familie haar aandelen nog enige waarde te laten behouden en desnoods de boel dan maar te verkopen. Weelde is ook verslavend. Zag je bij veel Nederlandse ondernemingen, maar ook buiten onze grenzen vindt dit plaats. Zo las ik onlangs dat de familie Piech/Porsche (de grote jongens achter VW/Porsche) ontevreden waren met de resultaten bij het Britse Bentley.
Dat merk is al een jaar of 20 in handen van de Duits/Oostenrijkse eigenaren en maakt niet echt veel winst. Integendeel, men maakt er zelfs verlies en dat was niet de bedoeling. En dus krijgt het management nog een enkele kans. Winst maken of anders….vertrekken! En zo deed men dit bij de andere merken uit de VW-Groep ook. Verlies maken geen optie. Daarnaast was gezichtsverlies dat ook niet. De zogeheten ‘sjoemelsoftware-affaire’ in de VS en daarbuiten kostte het totale management van VW de job. Als rijpe appelen werd er aan de merkboom geschud en opgeruimd, tot de allerhoogste en schier onaantastbare president-directeur van de VW-Holding. Weg ermee, frisse wind. Want dat soort verliezen die het gevolg waren van die (overigens dom opgeloste) affaire was voor de aandeelhouders waaronder de bijna dictatoriaal opererende Piech geen optie. In mijn vervolgverhaal over het merk met de Vliegende Pijl komen we die naam nog wel eens tegen. Want hij bemoeide zich ook met het door VW in 1991 overgenomen Skoda. En hoe! En in discussie gaan had geen zin. Dat wist ik wel uit mijn toenmalige zakelijke verleden. In de jaren dat ik later zelf actief werd als (mini)ondernemer liet ik me door niemand meer de les lezen. Ik was immers zelfstandig. Richtte me naar mijn klanten, maar liet me verder niets vertellen. zeker niet door salongeleerden! En dat beviel best goed. Zelfs toen ik me zelf op non-actief kon zetten om eindelijk eens van mijn pensioen te genieten. Bentley voor de deur, huis aan de Cote d’Azur en hup…..genieten. Nou ja, dat laatste neemt u vast met een korrel zout. Of bent u bij toeval aandeelhouder van mijn blog? In dat geval geef ik toe iets te overdrijven….(foto’s: Yellowbird archief/internet)
Altijdmijnmening 