Ieder mens kent in zijn/haar leven wel momenten dat hij/zij beslissing nam of neemt die grote invloed hadden of hebben op later. Ook uw meninggever overkwam dit. Meerdere malen zelfs. Vaak omdat je in de waan van het moment toch minder goed afweegt wat de consequenties kunnen zijn voor de toekomst. Maar soms pakt het ook goed uit. Zoals in het jaar 1977, toen ik werk technisch de overstap maakte  van de luchtvaart naar de auto’s. Van B-to-B naar B-to-C en meteen ook van een groter bedrijf met meerdere vestigingen naar een tamelijk klein bedrijf dat nog een de drempel van de echte groei stond. Niet dat die keuze nu zo heel onverwacht kwam hoor. IN feite lag de basis er voor al een jaartje of vier eerder toen ik kennis maakte met dat toen nog heel piepkleine garagebedrijf waar ik mijn tweede nieuwe auto kocht. Daarna verstevigde de contacten met de ondernemer en zijn mensen, en begon ik op Schiphol en bij buren en vrienden te bemiddelen in het promoten en verkopen van auto’s die door de Amsterdamse dealer werden aangeboden. Mijn passie voor het Tsjechische merk waar men vertegenwoordiger voor was speelde daarbij zeker een rol. Maar er gingen ook auto’s van andere merken naar mijn relaties.

Toen bleek dat de toenmalige importeur van het merk steeds meer kwaliteitseisen stelde aan haar dealers en de bewuste dealer dus werd gedwongen om een showroom te bouwen van waaruit de nieuwe auto’s zouden moeten worden verkocht kwamen de gesprekken met mij ook in een stroomversnelling. Als ik nu even die verkoop ter hand zou nemen en ‘nog wat zaken’ dan zag men het wel zitten om met mij verder te gaan. En dat werd dus in 1977 de situatie. Al snel bleek dat het me niet zo mee viel. De overstap was heftig, al was het maar omdat naast die verkoop en promotie ook een kast vol lijken op me wachtte. Administratief bleek men er een puinhoop van gemaakt te hebben en buiten mij was er niemand die daar iets mee zou kunnen. Het werden heftige jaren. Het leerde me enorm veel en ik kreeg ook diep ontzag voor de technische mensen die daar keihard werkten en daarna vaak nog bereid waren om een paar uurtjes extra te besteden aan het ophalen van nieuwe auto’s bij de toenmalige importeur.

Dat ik als ambitieus mens niet alleen kon helpen aan de uitbouw van het bedrijf, maar meteen ook tegen heel wat heilige huisjes aanliep en mijn neus vaak meer dan pijnlijk stootte was onderdeel van de leerschool. De keuze die ik in 1977 maakte had uiteindelijk grote gevolgen. Het zou me qua carriere ook bij de latere importeur Pon brengen. En mij mijn passie voor de luchtvaart weer terug brengen plus mijn ooit sluimerende creativiteit. Op Schiphol niet nodig geacht, in het autovak meer dan noodzakelijk. In ieder geval was het voor veel luchtvaartmensen uit die tijd onbegrijpelijk dat ik die stappen zette. Onlangs, de oude managers van het vlieggebeuren komen een paar maal per jaar weer bij elkaar, moest ik het nog eens uitleggen. En terwijl er een jumbojet over de plek des gezelligheids heen denderde op weg naar zijn bestemming, voelde ik dat het best een lastig verhaal was. Zeker als je bedenkt dat de meeste van die oude knarren meenden dat ik voor Lada was gaan werken. Kijk, dan heb je indertijd kennelijk toch iets verkeerd gedaan…