Zo maakten we onlangs weer eens mee dat we in gezelschap verkeerden van oude kennissen die we al een behoorlijk lange tijd niet meer hadden gezien of gesproken. In ons beider levens was veel veranderd, de wegen hadden zich lang geleden al aardig gesplitst en dat was naar mijn idee nu juist goed te merken. Niks mis mee, gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde anders werd het hier maar Maoistisch gelijksoortig allemaal, maar in dit geval viel mij na een paar uur samenzijn een ding zeer op.
De man uit het stel dat bij ons aan tafel zat was wel heel erg overtuigd van zichzelf en bleef ook maar over zijn eigen ‘ik’ praten en deed dat deels nog in de derde persoon enkelvoud. ‘Je kent hem (zijn eigen naam) he, als het hem niet bevalt dan pakt hij die en die even stevig aan’. En zo ging het maar door. Alle persoonlijke kwalen uit het verleden en heden kwamen voorbij, de auto’s die ooit waren gekocht en hoe om te gaan met de handelaren/dealers die ze verkochten, met wie hij in het verleden (en onze vroegere woonstraat) allemaal mot had gezocht en gekregen, kortom, zijn ego was heel groot, net als zijn verhalen.
Nu ben ik zelf bepaald niet iemand die familie blijkt te zijn van Willem de Zwijger, maar tegen dit vocale geweld was weinig opgewassen. Zijn partner bleek aardig, maar stond in dienst van zijn enorme verteldrift. Wij werden er wat moe van. Jammer van op zich een gezellig georganiseerde avond en gelegenheid. Conclusie; hij behoort tot het type mens dat maar een onderwerp van gesprek kent, zichzelf! Is dat uniek? Zeker niet! Ik ben er wel meer tegengekomen en vaak was dat geen promotie voor een langduriger relatie.
Er is namelijk meer dan het ego van iemand anders. Ik houd toch meer van mensen die een brede interesse hebben, best een mening ventileren maar niet consequent een verkeerd zelfbeeld vertalen naar een verkooppraatje over zichzelf. Immers, je mag dan zelf de belangrijkste persoon in je leven zijn, voor anderen ligt dat vaak wat genuanceerder. We bewonen de wereld met miljarden Homo Sapiens types en als die allemaal slechts zichzelf als uitgangspunt voor het Universum zouden zien werd het niks met de structuur van onze samenleving. Daarbij is het aanhoren van anderen ook wel eens aardig als je daar voor open staat natuurlijk. Juist in de periode voordat ik dit verhaaltje plan en plaats zagen we hoe politici zich aan ons verkochten om zo te komen aan een zeteltje meer of minder in de Tweede Kamer. Het ego van vele van die types droop er vanaf. Onze Koning deed onlangs een oproep om ook eens naar elkaar te luisteren en wellicht vanuit standpunten die beklijven met elkaar samen door een deur te komen. Helaas bleek dat in de huidige politiek vrijwel ondenkbaar. En zo zie je dat ook in het normale leven. We drijven uit elkaar, slaan geen bruggen meer, wellicht dat we daarom wel op ons zelf worden teruggeworpen. Met als vervelende bijverschijnsel dat we alleen nog maar oog hebben voor ons eigen spiegelbeeld. Inclusief bijbehorende verhalen en selfies om een en ander op te fluffen. Nee, ik kan er niks mee. Dus als jullie daar nou eens mee stoppen, kan ik mijn verhaal eens uitgebreid doen. ‘Er was eens een leuke jonge in Mokum die werd geboren in…………’ (Beelden: Archief/Internet)
Waar ik ooit geweest ben op plekken waar ook toeristen kwamen, altijd viel me op dat er een groep mensen was die elk monument of prachtig kunstobject vastlegde op foto of film met zichzelf of een van de familieleden er voor. Kom je thuis zie je Yamamoto of diens vrouw voor dat object staan. Ten bewijze van het feit dat men ‘daar en daar’ geweest was. Als ik indertijd fotografeerde vond ik het onderwerp toch echt 100 keer interessanter om vast te leggen dat die meninggever die er met zijn koppie voor moest gaan staan. Ik vond en vind mijzelf niet zo fotogeniek en heb meer bevestigingsdrift door de mening dan door mijzelf vast te leggen op de digitale beelddrager. En als ik dat ook zou doen (een enkele keer laat ik mij vast leggen voor een mooi vliegtuig of zo..) plaats ik het weer niet op de sociale media. Hooguit als het echt relevant is voor een verhaal. Zoals mijn persoonlijke vervolgverhaal. Dan past het. Maar dan zijn het vaak beelden die door een ander zijn geschoten.
Maar in dat mijn zit ook IK besloten. En in die periode waren smartphones nog niet in. Kennelijk zijn sommige cursisten in het digitale tijdperk helemaal los geslagen. Ik, ik, ik, en tegen de rest zeg ik als selfist ‘stik’. Tuurlijk, ik chargeer het iets, maar toch. Let maar eens op. Men is zo bezig met het eigen leven(tje) dat men helemaal voorbij gaat aan de omgeving. Het wordt werken via al dat geselfie of gevlog, en bij een enkeling leidt dit nog tot inkomen ook. Knap gedaan. Wordt je toch nog een ster in je eigen leven. Maar is dat een verdienste? Kijk, dat belangrijke mensen iets van zichzelf laten zien is voor mij ok. Maar mister of miss nobody? En allemaal met dezelfde wens….beroemd worden. Thuis op de bank. Met filmpjes over zichzelf. Hoe bedenk je het. Nee, dan waren die Japanners toch een stuk hun tijd vooruit. En soms ook leuker. Want die kwamen er thuis pas achter wat ze onderweg niet zagen. Omdat ze met hun rug naar object of historie stonden. Net als die selfiemensen, die staan met hun rug naar de samenleving. Nou, daar heeft uw meninggever geen last van. Nog lang niet. Geen beelden van mij hier. Of er moet echt iets heel belangrijks te melden zijn. Zoals dat ik even moet stofzuigen…. (Beelden: Internet/Yellowbird photo-archief)
En voor dat in het vorige blog beschreven krijgen van kinderen moet je wat zaken organiseren die maken dat je 1+1 tot drie weet om te toveren. Man en vrouw, gemaakt om kinderen te krijgen mits je de benodigde componenten daarvoor op de juiste wijze met elkaar vermengd. En daartoe zijn wij uitgerust met een fysiek ingebouwd stukje mechaniek dat lust veroorzaakt en maakt dat mannen en vrouwen zo met elkaar omgaan als ze doen. Ik heb het dan uiteraard over een vrije samenleving waarin niet de een dominant is boven de ander en slechts onderdrukking of verkrachting kan leiden tot bevruchting. En als we dat laatste eens los koppelen blijft datgene over wat ons mensen ook en vooral bindt. Seks! Overigens ook een door alle dieren bedreven kunst van het liefhebben, zonder dat die laatste groep daar nu bewust mee bezig is. Wij mensen in 98% van de gevallen wel. En wat ook zorgt dat we leven zoals we dat doen.
Zonder seks geen plezier, maar ook wellicht geen echte reden om samen met elkaar een keuze te maken om het jarenlang vol te houden. Liefde is een gevoel, seks de daad die nodig is om dat gevoel af en toe even nieuw leven in te blazen. En dan heb ik het ook weer niet over die 20 seconden hip-hap-hop zoals sleurrelaties kenmerken, maar gewoon even aandacht voor mekaar. Seks zit overigens niet alleen in die gemeenschap die mannen en vrouwen met elkaar consumeren. Nee, het zit uiteraard in elke andere relatievorm verpakt, gewoon omdat wij mensen die gevoelens en genoegens kunnen loskoppelen van de al dan niet gewenste bevruchting. Dat ligt bij dieren toch wat anders. Die doen het omdat de soort in stand moet blijven. Wij ook, maar als dat na drie keer treffend raak heeft geleid tot een paar kamers vol kloontjes, gaan we over tot het maken van plezier. Gewoon omdat dit leuk is. Zolang beide partijen dat natuurlijk nog plezierig vinden. En anders zorg je maar voor jezelf. Niks mis mee. Hele kloosters vol met smachtende lieden die dat soort handelingen moeten verrichten om niet helemaal gek te worden.
De mode- en cosmetica-industrie bestaat trouwens ook slechts bij de gratie van dit fenomeen hoor. Seks is overal, in de muziek, de media, boeken, tijdschriften, echt overal. Opdat wij niet vergeten waar het echt om gaat tussen ons mensen. Pas als er wordt geremd, afgeknepen, verboden, be- of veroordeeld, dan zie je de frustraties ontstaan. Met alle gevolgen van dien. Dus stop de vertrutting en show wat je hebt waar het kan en maak plezier als het zich voor doet. Pas dan voel je je echt een mens. Wie het anders ziet mag het zeggen hoor. En ja, ik weet dat het soms door welke omstandigheid ook even anders is. Maar dat is altijd zo. Uitzonderingen bevestigen de regel nu eenmaal….
Altijdmijnmening 