Tagarchief: verliefd

Contact…of niet…

Contact…of niet…

Posted on by • Geplaatst in observaties • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Hoe vreemd het (mij) ook lijkt, er zijn stellen die prima samen kunnen leven zonder echt contact met elkaar te maken. Ze leven ieder hun eigen leven en komen (denk ik) mekaar weer tegen aan tafel of in bed. Maar ze delen weinig van hun dagelijkse beslommeringen of gedachten. Naar mijn mening is dat een ongewenste situatie maar echt er zijn psychologen of mediators die in de theorie van de gedachtenscheiding geloven. Voor mij is dat ondenkbaar maar ik ben dan ook een communicator. Met velen, maar zeker de vaste partners. Daartoe ben je met elkaar samen gaan leven is mijn idee, en alles wat je daarna met elkaar kon of kunt delen is bonus.

Ik kijk en observeer als meninggever regelmatig om me heen en schreef al eens eerder over paren die ik dan tegen over elkaar zie zitten en die consequent langs elkaar heen kijken en er het zwijgen toe doen. Wellicht past dit bij enige leeftijd en het idee dat ‘alles al is besproken’, maar als mensen jonger zijn en elkaar nog zouden moeten ontdekken….nee, vreemd. Toen wij onlangs met onze vriendjes in Amsterdam bij dat leuke en besproken Argentijnse restaurantje zaten en rond keken zagen we een dergelijk paar achter ons. Met enige regelmaat viel ons (je moet leren kijken zonder dat het opvalt..) op dat de stoere jonge vent die daar zat met een aantrekkelijk blonde schone juist dit gedrag vertoonde. Meer dan een half uur was er diepe stilte en keken ze intens langs elkaar heen.

Niks te vertellen? Niks meegemaakt vandaag? Niets te melden over de (op het oog) lekkere drankjes, het menu, keuzes of over haar uiterlijk? Pas toen de bediening van het restaurant naar hen toe kwam om de bestelling op te nemen zagen we dat ze niet echt met stomheid geslagen waren. Daarna werd het weer stil. Je vraagt je dan als observator af waarom mensen bij elkaar zijn. Dat is toch ook bedoeld om te delen? Om elkaar de liefde te verklaren of duidelijk te maken dat je juist op vakantie of zo de zin hebt om samen dat verblijf nog intenser te maken? Thuis wacht dan vaak de sleur, zo hoorde ik onlangs een van tv bekende seksuoloog uitleggen. En omdat die sleur op de loer ligt, komen er veel scheidingen voor (1 op 3) na vakanties. Want als men dan al fysiek contact maakt tijdens de vakantie of stedentrip doet men van beide kanten zijn/haar/hun best het fraaiste van zichzelf te geven of te schenken. Maar ik denk dan toch dat er iets aan vooraf moet gaan.

Complimenten, sfeer verhogende daden, aanrakingen, cadeautjes desnoods, maar duidelijk meer dan een zwijgzaam verlopen diner.. Tuurlijk, het is en blijft mijn persoonlijke mening. Maar genoemde observaties die middag en avond maakten dat wij er als vriendenstel uitgebreid over spraken. En dat ook zij (communicatief even sterk) zich iets dergelijks niet konden voorstellen. Pas als de koek op is valt het praten stil was onze conclusie. En dan moet je niet meer samen op vakantie gaan maar juridische hulp zoeken om de boel uit elkaar te halen zonder al te veel fricties…Moet je over de verdeling van de spullen of huisdieren dan wel de kinderen toch weer met elkaar praten. Maar ja, ook dat zal dan wel via diverse adviseurs gaan. Want als je gewend bent te zwijgen en de eventuele liefde omslaat in haat moeten andere mensen de boel redden. Nou voordien heb ik wel verteld wat ik er van vind. Jullie ook?? (Beelden: Archief/Internet)

Wandelen…

Wandelen…

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Een ventje was hij nog, toen hij lang geleden dat ene meisje tegenkwam dat hem kennelijk als een van de weinigen die hij kende, begreep. Hij vond haar aantrekkelijk ook al was zijn ervaring op dat punt dan nog wat beperkt. Zij gaf hem de erkenning die hij zocht, de rust, en ook de vrijheid te doen waar hij zin in had als dat in relatie stond met zijn hobby’s. De vlucht uit huis begreep ze als geen ander. De gesprekken die vaak volgden op onstuimig gedrag waren diepgaand. Filosofisch, warm, en ook een zoektocht naar een toekomst die totaal anders zou verlopen dan die afgelopen jaren. Hij werkte hard, studeerde, net als zij, in de avonduren. Samen deden ze dingen in de weekends. Veel speelde zich af rond zijn interessewereld, maar altijd was er die basis waarop het respect en de vriendschap veranderde in liefde en vertrouwen. Samen besloten ze dat het leven delen toch de beste oplossing zou zijn voor hun beider toekomst. Aan een kant van de relatie stonden ouders open voor het idee, aan de andere veel minder. Ingewikkelde familiestructuren moesten overwonnen worden, net als vooroordelen en roddels over de noodzaak van hun op enig moment al vroeg voorgenomen huwelijk. Eenmaal zover werd op gepaste wijze gevierd en de onafhankelijkheid gekoesterd. Werken nog steeds een grote basis, voor hem ook zijn andere interesses. Zij was er voor hem, ving hem op als hij weer half bevroren van zijn brommer stapte na een late werkopdracht op dat vliegveld vlakbij de stad. Zij koesterden wat ze bereikt hadden, genoten van hun vrijheid in de ruimte die ze voor zichzelf hadden bevochten. En zo ging het verder. Nu, 54 jaar later, officieel nog steeds een stel. Vallen en opstaan, maar altijd snappende wat de ander voelt of meemaakt, er zijn voor die ander, en nog best tevreden terugkijkend naar die beslissing van toen. Dat jonge ventje met zijn werkdrang en hobby’s en dat meisje dat uiteraard uitgroeide tot een vrouw met overzicht en een sterk karakter. De trouwdag in gepaste bescheidenheid gevierd. Samen sterk. En zo hoort dat. Waarbij wandelen van hot naar her en van hier naar daar nog steeds een basis is om gesprekken te voeren die anderen zo graag weglaten. Uitgaande van wat n u het gemiddelde is zou dat over al die jaren zo maar een keer of anderhalf rond de Aarde zijn geweest wat ze samen al kwekkend aflegden. Nou als dat geen bewijs van liefdevolle teamsport is, dan niks toch??

Snakken naar vrijheid….

Posted on by • Geplaatst in Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , • 4 reacties

Griekenland - 2 - AtheneHaar leven lang verlangde ze al. Naar uit de ban los kunnen komen. Naar wilde avonturen, verre plekken, mooie mensen, liefde op het eerste of tweede gezicht. Ze droomde er van om met haar rugzak op de schouders gewoon in een vliegtuig te kunnen stappen en dan ergens heen te reizen waar het avontuur lonkte. Of de wandeltocht naar Rome te volbrengen, desnoods naar een onbewoond eiland om daar dan met een in haar droombeeld zelf geboetseerde minnaar een maandje de beest uit te kunnen hangen. Die dromen achtervolgden haar al sinds haar jeugd. En natuurlijk had ze wel eens geprobeerd om uit de sleur van het ouderlijk huis weg te komen. Dat was maar ten dele gelukt. Jong verloofd met Michel, die jongen die bij de melkboer bijverdiende en volgens haar ouders niet wilde deugen. Maar in feite was hij bijzonder lief voor haar geweest. Maar dat lieve beviel niet, ze wilde avonturen beleven en Michel vond zelfs Duitsland al ver. Daarna zocht ze haar heil in de studie. Haar ouders hadden haar dat dringend opgelegd. Want wie leert heeft een goede toekomst. Met vlag en wimpel was ze geslaagd, maar daarna was haar leven nog steeds niet die richting opgegaan die ze had gewild. Er was wel liefde komen. Van Frank. Een grote vent met krullend haar. Samen hadden ze de stap gewaagd en ze moest toegeven, hij wist hoe hij een vrouw moest geven wat ze zocht. Jaren lang was ze samen met hem door het leven getrokken. Ze kwam in andere landen, maar eenmaal moeder van drie kinderen werd het ook wat beperkt allemaal. En de caravan achter de door hen samen gekochte Opel was ook niet alles. Al snel vervielen ze in sleur en was van de oorspronkelijke passie tussen hen beiden weinig meer over.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ze had soms het idee dat iemand haar keel dicht kneep. Zat dan naar buiten te kijken vanuit hun woning die ze kochten in die splinternieuwe Vinex-wijk en droomde weg. Weg van hier, weg van Frank, soms met een traan in haar ogen. Was ze nou echt zo ontevreden over haar leven? Ze hield ontzettend van haar drie dochters, maar dit kon toch niet alles zijn? Toen de meiden groter werden vloog ze zowat tegen de muren op. Werk was lastig te vinden, maar ze vulde haar dagen met het huishouden, de sport van de kinderen en het eten voor Frank. Die werkte hard, om alles financieel boven water te houden, en lang. En juist als hij er niet was droomde ze extra hevig. Vol verlangen. Ze bekeek op TV of YouTube warme en prikkelende films, voelde zich miskend, wilde aandacht, attenties, een mooier leven dan wat ze nu had. Ze keek op de klok. Het was half drie in de middag. De meiden zouden zo weer naar huis komen. En ze moest echt eens aan het eten beginnen. Maar ach….. Ze schonk zich maar eens een lekker glaasje in en keek voor zich uit. Ze had nog even. In de verte meende ze de golven te horen van dat witte strand…..en ze droomde nog even verder….

Vasthoudend

Posted on by • Geplaatst in Algemeen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 1 reactie

Omarming....Kijk, als je jong bent, gek op mekaar, niet zonder de ander kunt of wilt zijn, is het logisch dat je elkaar constant wilt vasthouden. Let maar eens op bij veel jongelui, die kunnen echt niet van mekaar afblijven. Je krijgt er pas bedenkingen bij als dat niet meer gebeurt. Is de relatie ontwikkeld en zijn er intussen kinderen uit voort gekomen is dat vasthouden kennelijk niet meer zo vanzelfsprekend. Ik zie genoeg paren om me heen als ik onderweg ben, waar dat niet meer plaatsvindt. Doet men het nog wel vertelt het wel iets over de band die men tot elkaar voelt. Noem het liefde, kan ook zijn je lekker voelen bij en met elkaar. Sommigen trekken dat heel ver door en lopen zelfs op hoge(re) leeftijd nog hand in hand te scharrelen. Logisch, want je hebt vaak op oudere leeftijd niet zo heel veel meer over dan elkaar. Het huwelijk is geconsumeerd, de spaarrekening gevuld, het huis afbetaald, de kinderen al lang uitgezworven over land of wereld. Dan heb je elkaar nodig, zoals yin en yang, zwart of wit. Het blijft me boeien als ik paren zie die zo door het leven gaan. Kijk, ook wij lopen na al die jaren nog wel hand in hand hoor.

Relatie - 1Het geeft meestal een goed gevoel. Je bent vertrouwd met elkaar, ook al ben je het dan niet altijd met mekaar eens of je dan samen links- of rechtsaf zult slaan. Maar dat zijn kleine oprispingen in een verder toch redelijk gefundeerde relatie. In veel huwelijken of samenwonende relaties is dat momentje van vasthouden verdwenen. Kijk in winkelstraten maar eens vanaf een terrasje naar de mensen die voorbij komen. Je moet wel erg in de stemming zijn wil je van de oudere echtparen mogen verwachten dat ze elkaar nog koesteren kennelijk. De echte sjeu is er vanaf, al kan men dan toch nog vaak niet zonder mekaar verder. Los van de praktische kanten van een eventuele splitsing. Probeer dat maar eens voor mekaar te krijgen, en dan nog leuk verder te leven ook.  Mensen met een enorme Midlifecrisis willen zich daar nog wel eens aan wagen, maar de kermis is meestal aardig fris als ze daar eenmaal in de draaimolen zitten.

Fat people 5Nee, dan kun je maar beter houden wat je hebt en er het beste van maken….. Maar ik chargeer enorm natuurlijk. In de meeste gevallen houdt men oprecht van elkaar, ook al lijkt dit soms naar buiten toe niet zo te zijn. En wordt op termijn het met elkaar kunnen praten en door een deur gaan belangrijker dan al het fysieke gedoe dat meer past bij de jongere generaties. ‘Kopkluiven’ noemde een oude bekende dat altijd, en hij stoorde zich er vaak aan. Van mij mag het allemaal hoor. Al ben ik dan meer voor die uitingen van vertrouwd zijn met elkaar, respect hebben voor elkaar en verder willen met de ander. Daarmee maak je pas een statement. Onlangs hoorde ik dat ene Kim Khardasian, iemand van grote name and fame in de VS, haar man elke week tot 15 daden van grote extase bewoog om zo te tonen dat ze van hem hield. Prachtig voor de man natuurlijk. Maar zouden ze ook samen hand in hand lopen als ze gaan winkelen? Ik denk het niet.  En jij?