We wisten al vrij snel na het overlijden van ons nog gemiste oude viervoetige dametje Poes Poes dat we voor de nog zo jonge Pixel een maatje moesten gaan verzorgen. Hij heeft een karakter dat aandacht behoeft en vooral ook gezelschap. Niet dat de oude dame nu zo gezellig was geweest voor die kleine zwarte kitten die begin vorig jaar ons huis betrad. Integendeel. Ze duldde hem, maar als het moest deelde ze best uit. Dat werd met het verstrijken van de tijd anders. Poes Poes begon te sukkelen, ik beschreef het proces al eerder, en Pixel groeide uit tot een stevige en brutale poezensnuiter die het liefst vanaf een tafel of bank snoekduiken nam om de oude dames schrik op het lijf te jagen. Toen ze er niet meer was liep hij te zoeken. Miste haar kennelijk toch. En toen gingen wij onlangs ook nog een nachtje weg. Dat was niet gepland, maar kwam zo uit. Als altijd was hij door ons verwend en verzorgd, maar toch…. Nachtje helemaal alleen thuis. Het beviel hem niet. We kregen een meer dan warm welkom bij thuiskomst.

Een maatje moest er dus komen en dat vonden we. Onlangs, na even snuffelen op het internet, kwamen we uit bij dierenpension en asiel Amstelveen. Waar een flink aantal kittens in de aanbieding maar zeker ook belangstelling stonden. Het was er druk. Opvallend was dat veel mensen met twee kittens tegelijk naar huis gingen. Bleken broertjes of broer/zus-beestjes te zijn die men niet uit elkaar wilde halen. De poesjes die wij op het oog hadden waren zeer onderscheidend van karakter. Wij wilden er slechts een, twee was echt te veel. De ene poes een Cyperse was angstig, schuw, wilde niet aangehaald worden. De andere was een pittige met een hard werkende motor. Dat zou haar worden. Zwart met grote witte vlakken en een rode neus. Hoe leuk wil je ze krijgen? Bij de receptie van het Amstelveens asiel bleek dat het diertje een heel verhaal achter zich had.

Te vondeling gelegd en gelukkig met haar twee familieleden tijdig gevonden. Opgevangen, gevoederd, medisch geholpen en al een hele poes al was ze dan niet veel groter dan 25-30cm. We smolten gelijk. Extra stimulans. Ze ging mee. Zat binnen de kortste keren gewoon op de autostoel en lag daar te knorren. Vond niks eng, had vertrouwen in haar toekomst. Dat was dus extra leuk. Thuis was ze direct aan het dartelen en wilde spelen met haar beoogde kameraadje. Dat viel tegen. Pixel moest niet veel van die op batterijen lopende muis hebben. Ze kreeg een paar fikse tikken en we hoorden hem grommen en blazen. Maar niet uit het veld te slaan bleef ze gewoon op hem af lopen en proberen te spelen. Twee dagen later ging dat al veel beter. Ze klimt de trappen op en af, paradeert rond als een kleine koningin en heeft ons allang betoverd.

En Pixel? Die ligt al weer ouderwets te rollen en laat zijn buik strelen. Want je moet toch wat met zo’n blaag in de omgeving die iedereen om de vinger windt. Overigens werden haar broertjes gelijktijdig meegenomen door een ander echtpaar, die ook geen drie katten tegelijk wilden verzorgen. We waren net op tijd dus. En oh ja, ze heeft ook een naam; we noemden haar Pebbels! Met blijdschap gaven wij kennis……