Een aantal jaren her schreef ik al eens over mijn helaas op latere leeftijd opgetreden migraine aanvallen. Vergezeld van aura-lichtflitsen die vooraf gaan aan de latere echte hoofdpijn. Het trad voor het eerst op in 1999 of zo en ik weet het toen aan de grote stress die mij indertijd werktechnisch ten deel viel. Of aan de vele koffie, chocolade of wellicht enig ander onhandig eetpatroon. Maar dat bleek niet zo te zijn. Feitelijk is er weinig van de oorzaken bekend, maar is men er wel van overtuigd geraakt dat het voor het grootste deel een vrouwenkwaal is. Met name vrouwen in of net na de overgang lijken er mee te maken te krijgen. Waarbij die mij treffende vorm nog de meest milde is. Net als toen heb ik mij zelf goed geobserveerd en heb niets gevonden dat er op wijst dat ik een dergelijke fysiek bezit, al weet je nooit wat er onderhuids zoal huist, al ben ik dan wel overtuigd van de lesbische soort als ik mijn gevoel volg. Hoe dan ook, de migraine bleef, ook al nam die qua frequentie flink af toen ik voor mij zelf werkend iets minder op de agenda lette dan voorheen.
In de bladenmakerij (deadlines, drukker etc) kwam het wel weer opzetten, soms twee aanvallen per dag, maar dat kan ook van doen hebben gehad met het feit dat ik zelden of nooit even ging liggen tijdens een aanval. En zo ging dat pakweg 15 jaren lang. Onlangs ben ik maar eens gaan bijhouden wanneer die aanvallen nou optreden en wat ze mogelijk triggert. Daarbij bleek iets vreemds, na de Corona-vaccinaties had ik steevast veel meer aanvallen dan daarvoor. Het jaar er op, geen vaccinaties, trad het vrijwel niet op. Maar dit jaar is het weer helemaal bingo. Alleen al in de afgelopen maand mei had ik er 5 keer last van. En altijd op verschillende momenten, maar veelal wel in de ochtend. Terugkijkend heb ik geen eenduidige uitleg over die oorzaken die mogelijk een reden kunnen zijn voor dat gedoe. Maar vervelend is het wel. Soms overvalt het me in de auto, een andere keer gewoon op een terrasje aan een bakkie thee, dan weer als we lopen te wandelen in een bos. Kortom, geen pijl op te trekken. En dat is vervelend. En ik moet langzamerhand toch wel uit die overgang zijn zou ik denken. Maar dat is een grapje natuurlijk. En als je zo’n aanval hebt maak je echt geen grapjes meer…Jullie wel?? Nou bedankt dan…:) (beelden: Prive)
Met drie katten in huis zoek je natuurlijk naar mogelijkheden om de beste zorg in geval van nood te koppelen aan een betaalbare prijs. En dat laatste speelt best een rol als je ziet hoeveel de normale dierenartsen tegenwoordig vragen voor een simpel consult. Nu speelde voor ons ook mee dat we in de afgelopen jaren niet alleen kapitalen brachten naar het professionele adres om de hoek (relatief dichtbij) maar ons meteen ook koppelde aan kort na elkaar voorkomend leed en verdriet. De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn wat ik daarmee bedoel. Kortom, toen we onze veestapel dus weer wat opbouwden met kittens zochten we naar een betaalbaar alternatief. Nou dat was er. Los van elkaar kregen we van de lieve mensen die ons deze kittens leverden het advies om toch vooral te gaan voor de dierenklinieken die zijn gevestigd in een tuincentrumketen die in ons deel van Nederland te vinden is.
Slordig. Dat vervolg gaven we daarom niet aan het verzoek. Eerst weten wat die uitval had veroorzaakt. Snapte men niet. Vond ons wat vreemd. Onlangs kreeg onze grote grijze vriend (net 1,4 jaar oud) last van zijn blaas. Leek op blaasgruis, maar daar was hij wel erg jong voor. Wij brachten hem dus weer voor onderzoek naar dat tuincentrum. Waar men liefdevol keek, voelde, en foto’s maakte. Maar niet echt wist wat te doen. Dezelfde dag tegen de avond bleek het probleem niet opgelost en belden we opnieuw. ‘Wat moeten we nou???’ ‘Helaas is de dierenarts er nu niet dus ik verwijs u door naar de spoedkliniek’. En die zat dus in een plaats op 20 minuten rijden. Gedaan…natuurlijk. Maar zonder echt resultaat. Men vond niks bijzonders. Maar het dier had wel last van spasmen. En de rekening voor dat consult was best pittig. Volgende dag weer naar de dierenarts in het tuincentrum. Die nam de kat op. Wilde zelf wel eens na een dag zien wat er loos was. Bij ophalen na die hele dag kliniek was er weinig goeds te melden. Men had nl. eigenlijk niets te melden.
Niets gevonden. Maar de kat had ook slechts een drupje geplast. Niet goed, maar ja , wat moet je er mee… Dat was definitief het einde v.w.b. ons vertrouwen in die lui.. We brachten wat urine van de kat naar onze oude dierenarts om de hoek. Onderzoek daar leerde dat hij geen gruis of bacteriele infectie had. Maar als advies voor de compleetheid nog even naar dezelfde kliniek buiten de stad waar we eerder waren voor nog een zekerheidscheck. Deden we. De rekening was intussen opgelopen tot een aardig bedrag. Maar je wilt het beste voor je diertje. Trauma’s uit het verleden geven garanties voor heel wat ellendige frustraties in het heden. Met een pilletje en de zekerheid dat het vermoedelijk geen fysieke oorzaken had wat de kat meemaakte, wachtten we het af. Twee dagen later was het dier weer monter en gezond. Het lijkt uiteindelijk iets stressachtigs te zijn. Kan komen door geluiden uit de omgeving, maar ook door de andere katten. Hoe dan ook, daar houden we rekening mee. En voor de rest hebben we toch het kaf van het koren kunnen scheiden. Geld maakt niet gelukkig. Verkeerd besparen ook niet. Dan maar over die trauma’s heen zien te komen en de kliniek om de hoek onze dieren in geval van nood toevertrouwen…Scheelt ook veel rijden..En de liefde voor die dieren gaat toch boven veel, zo niet alles..(Beelden: Yellowbird)
Altijdmijnmening 