Wat mij telkens weer opvalt bij TV-programma’s of Youtube filmpjes die gaan over o.a. het werk van onze politiemensen, dat heel anders dan wij graag zouden willen geloven, veel nieuwe inwoners van onze landen volstrekt maling hebben aan onze overheidsdienaren. Ze bepalen hun eigen regels, desnoods wetten en hebben voldoende brutaliteit om zich verbaal of fysiek al snel tegen die agenten te keren die het ‘wagen’ het aan te spreken op grensoverschrijdend dan wel crimineel gedrag.
En pas op dat dit veelal de reden is dat ze staande worden gehouden. Als ik dan zie hoe er wordt gesproken tegen agenten en hoe die zich (kennelijk met een geweldswaarschuwing van superieuren als leidraad) gedragen neem ik daar soms de pet voor af maar vaak jeuken de handen. Ik stam nog uit een tijdperk waarin je ontzag had voor de toenmalige lieden van Hermandad. Wat die zeiden was wet en wie niet wilde horen moest maar voelen. Een tik van de gummiknuppel was het eerste wat je kon verwachten bij verzet of vocaal protest.
Je hield je kop dicht. Mensen van mijn generatie zijn dus veelal wetsgetrouwer dan zij die zonder al te veel normale opvoeding tegenwoordig de straten bevolken. Ik krijg er echt medelijden door met die arme agenten. En dan helemaal voor de dames onder hen die van alles over zich heen krijgen. Van aanstaande verkrachtingen tot die van hun moeder als ze de verdachte niet los laten waarbij dat aanraken van die malloten kennelijk een dingetje is want het eerste dat je hoort is ‘niet aanraken, niet aanraken’. Vrouwen die gelijkwaardig zijn in hun cultuur kennelijk taboe, dus met die politie willen ze niks van doen hebben. Komt dit nou door de opvoeding thuis, de scholing of is het iets dat deze lieden in hun genen hebben ontwikkeld? Ben ik altijd voorstander strenge agenten? Nou nee? Helemaal niet als ze me weer vanuit een anonieme positie een bekeuring bezorgen. Veelal voor te snel rijden, ook al is het dan maar voor 2-5km/u te snel. Als ik trouwens zie hoeveel jonge mensen dit politievak willen uitoefenen is er nog hoop. Ooit waren wij op trip in de VS. De begeleidende dame van de toenmalige reisorganisatie die wist dat wij gingen rijden in een huurauto waarschuwde ons speciaal als ‘Nederlanders’. De politie daar is heel anders dan die in Nederland. Geen discussies voeren, precies doen wat er gezegd wordt en bedenk dat men de hand sneller aan de trekker heeft dan in ons landje. Nou, wij hielden ons daar aan. Je weet maar nooit. Gold in het oude Oostblok ook, politie was niet om mee te spotten. Kortom het kan wel, maar dan moet je ook willen. Agenten met een instructie de straat op te sturen dat ze eigenlijk niets mogen en zich de huid maar vol moeten laten schelden is heel kwalijk. Net zoals die matige opvoeding van de daders. Het roer moet om…al wordt dat in sommige omstandigheden best lastig. Er zijn stadsbestuurders die de daders wel maar de slachtoffers of agenten niet wensen af te dekken. En dat is pas een echt schandaal…(beelden: archief)
We doen daar niet meer aan in ons land, maar ooit kenden we hier een tamelijk wrede manier van afrekenen met misdadigers of politieke tegenstanders. Week je af van het gemiddelde volgens Schout en Schepenen die de wet namens de kerkelijke of aardse bestuurders uitvoerden, was de kans groot dat je werd gemarteld tot de dood er op volgde. Men was niet zo vies van het hanteren van middelen die jouw wil te ontkennen na een tijdje ontnam. Denk maar eens aan botten kraken, ledematen vast spijkeren, geselen, verkrachten, verhongeren en zo meer. De verdachten bekenden vaak al snel wat ze niet hadden gedaan, want veel onschuldigen vielen onder het lot dat ze door aanwijzen als schuldig werden betiteld.
Dat kon je ook overkomen als je net het verkeerde geloof beleed of jouw politieke instelling het andere kamp niet beviel. Het maakte ook niet uit of je als uitvoerder van die straffen nu gelovig was of niet. Wellicht wel juist niet. Martelen en vermoorden van tegenstanders was nu eenmaal normaal. Onze wetten (en normen) zijn door de loop van de eeuwen heen gelukkig aangepast. We noemen dat fatsoenlijke evolutie van het recht. Nog steeds komen mensen onschuldig in de cel, verraad speelt nog steeds een belangrijke rol bij het vinden van zgn. verdachten, maar de uitvoering van lijfstraffen blijft uit. Al zou je bij sommige van die verdachten een andere aanpak best kunnen bepleiten. Moordenaars van kinderen, serie-verkrachters, mensen die omdat ze menen boven de wet te leven anderen het leven mogen benemen, drugsdealers, vrouwenhandelaren en zo meer.
Er is echt een categorie misdaadplegers die wat meer zou mogen meekrijgen van onze woede over bepaald gedrag dan alleen maar een paar jaar cel of een maandje of wat dienstverlening. Dat voelt nog steeds niet goed. Daarbij komen bepaalde mensen soms weg met straffen die zo laag zijn dat ze de nabestaanden van slachtoffers niet echt recht doen. Of komt men in een zodanig regime terecht dat men na enkele maanden al weer met verlof is, op het eerste de beste vliegtuig stapt richting evt. tweede thuisland en verdwijnt. De wereld is veranderd, het justitieel recht kennelijk daar niet op ingesteld. Schuldig of niet schuldig, het wordt nu beter uitgezocht. Men vertrouwt (..) op een bekentenis, en de dader krijgt zodanige hulp van advokaten dat evt. vrijspraak er nog in zit ook. Was indertijd toch anders. Was je schuldig bevonden kon men je brandmerken, een oor afsnijden, je ledematen breken en zo meer.
Voor kleine vergrijpen bestond ook nog het schandblok. Stond je als veelpleger toch mooi voor Joker ten aanzien van de omgeving. Zou heel wat van die moderne zelfbenoemde helden die menen dat wat van ons is ook van hen moet zijn, prima passen. Maar ja, liberaal/sociale samenleving. De daders meer bescherming dan de slachtoffers en zo….Maar soms, heel soms, zou ik willen dat we even strenger waren in ons justitieel optreden. Moet kunnen zou ik denken. Mits de rechters een beetje van signatuur zouden worden veranderd. Maar dat is een ander en al eerder verteld maar zeker bekend verhaal.
Altijdmijnmening 