In de jaren dat ik zelf nog regelmatig tot veel reisde en op allerlei plekken in de wereld te gast was leerde ik wel dat ons landje eigenlijk best veel te bieden heeft. Maar ook elders op deze Aarde zijn plekken te vinden waar het fijn verblijven is. Waar vaak leuke en lieve mensen wonen en de sfeer soms bijster plezierig. Waar het klimaat zorgt voor weinig zorgen over constante regen of winterse koude. Waar het eten en drinken van dusdanige kwaliteit of beschikbaarheid waren of zijn dat je ook daarover geen zorgen hoeft te hebben. Maar waar voelde ik me nou eigenlijk net als in ons land snel thuis? Nou… dat was in veel Duitse steden zo. Zeker als ik ze wat beter leerde kennen was het net alsof ik soms in mijn eigen stad rond hobbelde.
De dynamiek van Berlijn is echt geweldig bijvoorbeeld. Alles is er te vinden wat mij interesseert of intrigeert. Maar ik denk wel dat er zelf langdurig wonen nog best een dingetje zou zijn. Peperduur en de huizen niet altijd van de modernste soort of het doorzontype. Bij de Britten en Schotten voelde ik me ook snel thuis, al zijn bepaalde gewoonten van die lui voor ons best even wennen. Daarbij is het daar nog echt een klassenmaatschappij en ben je aan de onderkant van de maatschappelijke ladder veelal aan de heidenen overgeleverd. Hoewel vaak afstandelijker en gereserveerder vond ik de Oostenrijkers ook nog wel aardig.
En ze bezaten vaak ook een typische eigen humor. Dat is best even aardig voor een Amsterdammer die overal zijn eigen gevoel voor ironie uitstraalt. Bij de Tsjechen had ik het ook vaak naar de zin. Moest ook wel want ik was er erg vaak. Met name de cultuur en geschiedenis spreken aan. En Praag een ontroerend mooie stad. Niets heb ik daarentegen op met de Fransen. Vaak geweest, maar ik vond ‘het’ er meestal niet. Het zal zeker de taal zijn, die ik niet spreek en ook een cultuur die me minder aanspreekt.
Parijs op zich best een aardige stad met veel grote monumenten vanuit een groots verleden, maar nee, warme gevoelens wekte het bij mij niet op. Aardig vond ik ook de Ieren, maar dan vooral in de Pub. Daar buiten was het lastiger om contact te maken dan met de toch wat vergelijkbare Schotten. Maar kan ook aan mij hebben gelegen. De Finnen en hun land vond ik vooral depressief over komen. Altijd donker als ik er was en ze leken ook wel constant aan de drank…En dan bleek onlangs dat zij behoren tot de echt tevreden inwoners van hun land. Italianen vond ik vooral kakelaars, maar ze hebben wel een prachtig land waar ik graag kwam en op diverse plekken leerde kennen. Alleen al het gevoel dat je daar kunt rondlopen op straten waar 2000 jaar geleden al beroemde wereldburgers hobbelden is een toegevoegde waarde. Daarbij is het eten er lekker, de landschappen grillig en fraai en de temperatuur vaak aardig op orde…
De Portugezen vond ik ook aardig, maar dat was vooral aan de zuidkust het geval. Zou hun hoofdstad nog eens moeten bezoeken om te zien of ze overal zo vriendelijk zijn. Maar wat een prachtige natuur en omgeving hebben die lui aan de Algarve zeg. Erg genoten van de diverse verblijven daar. Gek genoeg ken ik Spanje nauwelijks, alleen Barcelona en dat vond ik op zich een geweldige stad. En waar je gewoon lekker op een achteraf terrasje kunt zitten koffie drinken tussen de locals. Dat zegt mij veel. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Over Belgen, Turken en Amerikanen bijvoorbeeld….En zo zijn er nog veel meer landen en volken die ik bezocht en me al dan niet bekoorden. Maar ik laat ook graag jullie mening ruimte van plaatsen. Heb je zelf ook gevoelens van ‘daar zou ik best kunnen aarden als Nederlander’ op bepaalde plekken in de wereld? Of houdt je het liever bij de Hollandse pot en het eigen thuis? Van mij mag dat hoor. Want niets menselijks is mij vreemd. Zeker niet dat Hollandse gevoel….. (beelden: Prive/archief/internet)
Wie de huidige Tv-zenders bekijkt die in Nederland actief zijn ziet toch vooral dat in zowel elk programma linksige meningen worden verkondigd als zijnde de enige waarheid. En dat heeft zo zijn effecten op de mening van veel mensen die zich daarop baseren. Hoewel we in merendeel rechts stemden bij de onlangs gehouden verkiezingen, is het links dat de mening dicteert die wij eropna (moeten)houden. Of een andere (meer realistische) mening juist afdoet als niet relevant, nationalistisch, dan wel anti-islam. Vormen van deze soort voorlichting kwamen ook in de jaren zeventig al voorbij. Het tv-landschap van toen door de verzuiling ook aardig saai. De piratenzenders als die op het REM-Eiland, van een aantal jaren eerder waren een te vroege dood gestorven maar veel mensen wilden gewoon vermaakt worden. Niet al dat geleuter over een ondergaande samenleving en de problemen van of armoede in de derde wereld.
En dus ontstond uit de ingezaaide velden van die piraten een omroep die niet alleen zou zorgen voor veel vermaak en eigenlijk de basis legde voor de RTL’s van tegenwoordig, de TROS. Oprichter Joop Landre wilde een ander geluid laten horen. Niet alleen maar door aardige series uit te brengen of zaterdagavondshows die hun weerga niet kenden, maar ook door een behoorlijk conservatieve actualiteitenrubriek die als TROS-Aktua jarenlang de rechter kant van het politieke spectrum zou vertegenwoordigen. Bekende gezichten van die rubriek waren Ivo Niehe, Jaap Jongbloed, Marcel Bruijns en wat later in de tijd de onlangs overleden Wibo v.d. Linde. Daarnaast waren er nog Yvonne Habets, Ard Horvers, Bob Kroon, Hein van Nievelt (die ik nog eens in de ban deed na oneerlijke kritiek op mijn favoriete automerk), Henri Schop en de charmante Tineke Verburg. Jan Pelleboer deed het werk op het gebied van weersverwachtingen. TROS-Aktua was o.a. actief rond de zaak Menten. Er werden wat afgeleide programma’s ontwikkeld als TROS-Aktua in Bedrijf, Aktua Geld en ook een versie voor jongeren, Aktua Junior.
De teneur van de berichtgeving stond haaks op die bij de Vara en c.s. Men was kritisch op al die zgn. waarheden die vanuit die linksige hoek werden georeerd en wie de Telegraaf las wist wel uit welke hoek de nieuwsgaring kwam bij de TROS. En daar was niks mis mee als je nu ziet dat DWDD vooral lijntjes heeft met VN, Volkskrant en NRC. Scheelt vaak ook veel redactiegeld. In 1993 ging het programma op in TweeVandaag en verdween dat TROS-gezicht uit beeld. Ook de AVRO verloor haar best wat rechtse rubriek Televizier. Men liet zich verrassen door de wens bij de NPO om toch vooral het linkse geluid te laten horen. Ik zou best eens benieuwd zijn wat die kopstukken van toen voor de TROS van nu zouden rapporteren over al die immigratie en milieu-verhalen die wel erg eenzijdig van toon en inhoud over ons heen worden gestort. Jammer dat WNL dat gat nooit heeft kunnen invullen. Het zou best eens verfrissend kunnen werken als we op die TV neutraal tot tweezijdig nieuws tot ons konden nemen. Maar helaas. Het journaille neemt kritiekloos over wat voorlichters of actievoerders zoal oreren. En dat is en blijft een trieste, bijna verdrietige constatering. Kortom, ik mis die TROS en AVRO van toen. Omdat ik zo graag wat realisme zou willen zien als antwoord op al die #Webmetons verhalen die we nu over ons heen gestort krijgen. (Beelden: TROS/Internet/Telecommunicatie)
Het feit dat je de buurman/vrouw bent van een bekende kunstenaar of musicus maakt jou zelf per definitie ook niet meteen tot een bekende of beroemde persoon in dat genre. Zo overdacht ik op een bankje voor het Amersfoortse stadsmuseum Flehite onlangs de expositie over Gerard Hordijk. Een schilder die leefde en werkte in de periode van de De Stijl. Een stroming binnen de Nederlandse schilderkunst. Hordijk was de buurman van Piet Mondriaan en samen zochten ze hun weg richting beroemdheid met de schilderskwasten in de hand. Kijkend naar de werken van Hordijk vraag ik me wel af of de keuze voor deze man de juiste was.
Weinig van zijn tot moment van bezoek expositie onbekende schilderijen of andere uitingen overtuigen door hun kwaliteit. Zijn figuren en portretten zijn qua perspectief echt niet correct uitgevallen en zijn kleurgebruik is voor mij ook niet overtuigend genoeg. Opvallend is dat Hordijk in zijn tijd zeer succesvol was en dat Mondriaan vaak bij hem moest aankloppen voor geldelijke ondersteuning. Anno 2017 is dat helemaal omgekeerd. Had ik deze expositie niet gezien zou ik nooit geweten hebben dat die Hordijk ooit schilderde. Eigenlijk stond hij ook in de slagschaduw van zijn nu zo beroemde buurman. Pas in 2006 is Hordijk weer op de agenda gezet door een kunsthandelaar die wel iets zag in deze schilder.
En die er ook voor zorgde dat een deel van zijn werken nu in dat verder fraaie en interessante Amersfoortse museum zichtbaar is geworden. Het mag van mij hoor, maar ik ben niet zo overtuigd van ’s-mans kwaliteiten. Mondriaan kan intrigeren, dat beeld krijg ik bij Hordijk niet. Al was het maar omdat hij zelfs blote dames niet in perspectief krijgt. Er mankeert altijd wel iets aan een figuur wat hij in the nude tekende of schilderde. Kortom, voor mij hoeft het niet, maar ik vrees dat ik nu enorm vloek in de kunstkerk. Wie het toch wil bekijken, in Museum Flehite aan de Westsingel 50 in Amersfoort draait die expositie nog tot en met 22 oktober a.s. Naast deze expositie hebben ze nog veel meer te bieden hoor, al was het maar de geweldig leuke vaste tentoonstelling over Eysink, het motorenmerk uit Amersfoort, en een indrukwekkende expositie over de Tweede W.O. De locatie is geweldig en de kostprijs goed te doen. Museumjaarkaart zorgt voor gratis toegang.
Altijdmijnmening 