De kans dat je in een of andere loterij iets wint, ondanks alle andere verhalen die je moeten overhalen toch vooral loten te kopen, is vrij klein. Bij de meeste van die instellingen waar dit speelt is die 1 op de miljoenen. Tuurlijk, als de prijs bij de buren valt en niet bij jou is dat zuur, maar nog zuurder is de besteding van de instroom aan geld die men bij jou en mij weet binnen te halen door onze deelname. Met name de Postcodeloterij is er een die vooral lijkt te denken aan ons belang als deelnemers, maar achter de schermen geeft men grof geld weg aan de eigen organisatie of bevriende actiegroepen met een vooral (extreem) linkse agenda.
En wat doen die dan met dat geld? Wel, reclame maken tegen alles wat voor ons burgers en deelnemers aan die loterij van belang is. De vlees/zuivelindustrie, reizen, rijden, kledingindustrie, slachtoffers van onderdrukking in landen waar men een gevoel bij heeft en zo meer. De controle op al dat gesponsor is relatief bescheiden maar wij als burgers dragen vrijwillig bij aan onze eigen ondergang door met deze organisatie te werken in de hoop op dat ene winstgevende lot. Wat zijn de ervaringen met al die prijzen trouwens? De meeste deelnemers maken kans op een doos koeken, een boekje, soms een of ander vaag ding wat je dan weer moet omzetten in actie om te komen tot enig voordeel en natuurlijk de Postcodeloterijfiets die ooit bij de honderden werd uitgedeeld.
Dat gevoel dat je dit keer een kleine prijs won en wellicht in de (nabije) toekomst een grote is voor velen een reden om gewoon door te gaan met meespelen. Immers ‘ je weet maar nooit’ en enige gretigheid is ons niet vreemd. Daarbij zijn er best wel wat dames die meespelen die Winston Gerstanowitz wel een lekker hapje vinden als hij bij hen op de bank zou komen vertellen dat zij een aardige cheque hebben gewonnen. Dat zij liever hem dan die cheque zouden benutten staat daarbij even terzijde. Met veel spektakel op TV lijkt het allemaal onschuldig, maar dat waren de bemoedigende klopjes op de wangen of schouders bij de jeugd van de NSDAP of communistische jeugdbond door Oom Adolf of Oom Jozef zogenaamd ook. Het venijn zit in de staart. En die staart is giftig. Voor de rest moet ieder het zelf weten hoor. Maar elke keer als ik weer een STER-reclame hoor van Wakker Dier of Milieu Defensie gericht tegen Shell of een of andere supermarktketen weet ik genoeg. De linkse bestuurders van de Postcodeloterij hebben weer geld uitgedeeld. En dat wordt benut tegen ons allen. Het rendement van dit alles verdwijnt schaamteloos in de zakken van hen die achter het hele concept zaten en zitten. Links l….n en rechts je zakken vullen. Altijd hetzelfde…. Er wordt gebeld…..even kijken of Winston voor de deur staat…. (Vrouwlief is me ver voor…) Beelden: archief/internet
Weet je wat zo mooi is als je jong bent? Dat je nog glanst van schoonheid, dat je geest nog niet zo vervuild is met ervaringen die niet meteen behoren tot de meest positieve en dat je nog gelooft in een betere wereld dan de leefomgeving waar je zelf nu in verkeert. Altijd als ik met jongere mensen omga zie ik datzelfde. Je ziet dan ook het verlangen, de passie, de leergierigheid. Ook het eigenwijze wat kenmerkend is voor jeugdigen, naast hun gevoel voor alles onkwetsbaar te zijn. Op de leeftijd der wijzen aangekomen weet je dat veel relatief is, dat lief en leed leuk is in theorie, vaak wat minder in de praktijk, dat de glans vanzelf verdwijnt en de zwaartekracht op enige leeftijd zijn tol eist. Hoe fijn als je dan kunt omkijken naar een leven waarin vooral geluk jouw deel was en je genoot van dat wat de jeugd ons allen per definitie biedt. 
Of je daar dan gebruik van hebt gemaakt is meer je eigen ding of verantwoordelijkheid dan dat van anderen.
Dan ontwikkel je een volwassen leven dat tegenvallers kent, lichamelijke ongemakken, een partner met een zelfde lastige achtergrond waardoor je al snel blijft steken in het moeras van drank, ongezondheid of armoede. Stigmatiserend voor jezelf of je nakomelingen. Je gunt het niemand, maar er zijn er best wel te vinden die van hun jeugd weinig tot niets weten te bakken. Mensen die niet uit hun pubertijd ontwaken, die denken dat het geluk vooral moet worden langs gebracht en niet hoeft te worden opgezocht of bevochten. Die denken dat liefde iets is dat bij de Action in het goedkope vak ligt naast de tandpasta. Nee, helaas, dat is niet zo. Die jeugdige glans moet je zelf oppoetsen, bewerken, onderhouden, en uitbouwen. Voor je het weet is die glans er af en moet je constateren dat je die ene kans op dat jolige jong zijn hebt verprutst. Een tegenslag ligt zo op je pad en de gevolgen voor je latere leeftijd merkbaar aanwezig.
Als ik dus rond kijk naar al die jongelui hoop ik dat het hen allen goed zal gaan. Dat ze later ook mooi oud en wijs worden, en hun weg in geluk en liefde zullen vinden. Geen idee hoe de kansen daarop liggen in de huidige tijd. Je hebt een voordeel, het aantal mensen dat echt als dubbeltje geboren wordt daalt, de kwartjes zijn in de meerderheid, waardoor je straks anders dan wat wij vaak meemaakten in onze generaties, geen excuus meer hebt dat relateert aan opvoeding of zoiets, behorende bij je afkomst. Kijk in de spiegel, poets op wat extra moet glanzen en geniet. Ieder mens is mooi, jonge mensen nog eens extra! Fletsheid hoort bij ouderen met een frustratie. Zorg tenminste dat je niet zo wordt….Het leven is veel te leuk! Maar kijk wel om je heen en niet alleen naar jezelf. Hoe glanzend dat zelfbeeld ook is. (Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 