
Tijdens mijn werkzaam leven in diverse branches en bij dito zovele werkgevers ben ik regelmatig aangelopen tegen de Vrijmibo. Voor hen die dit niks zegt, het gaat om de zgn. Vrijdag Middag Borrel… Daarbij komen veel mensen uit een bedrijf of afdeling samen aan het einde van de normale werkweek om het a.s. weekend te vieren met iets lekkers. Toen ik nog actief was in zgn. loondienst was dat soms vertaald in een lekker kroketje, dan weer ook nog met een biertje.

Maar het kon ook iets anders zijn. Omdat ik zelf vaak nog moest rijden was voor al die alcohol weinig plek. Wie nu denkt dat het vooral ging om die drank snapt het principe niet. Het was vaak ook de viering van een behaald doel, even doorpraten wat het komende weekend zoal zou gaan brengen of iets dergelijks. Gewoon sociaal doen of ff kletsen. Op sommige kantoren wordt meteen gekeken hoe sociaal je als werknemer of manager bent. Immers, wie zich hieraan onttrekt past niet bij het team. Of kreten die daar op lijken. Iets van de laatste tijd? Nee hoor.

Toen ik heel lang geleden ging werken bij een grote bankinstelling aan een chique gracht in Amsterdam-Centrum kwam daar op vrijdagmiddag altijd een ‘melkmannetje’ langs. Die verkocht dan niet zozeer zijn normale aanbod aan vloeibare producten maar vooral lekkere koeken. En van het salaris dat we daar ontvingen (werd nog in zakjes uitgekeerd) kon die koek er wel vanaf. Gezellig samen knabbelen aan zo’n lekker stukje zoetigheid, het hoorde er bij. Tijdens mijn eerste Schipholse jaren zat deze traditie er niet meer in. Daar werd juist op vrijdag vooral hard gewerkt. Alle shipments moesten in het weekend vliegen en dan was er geen tijd voor ontspannen flauwekul. Kantoor bol van het harde werk.

Maar toen ik in 1977 het autovak in stapte bleek dat die vrijdag daar toch wel weer een sociale functie kende en er vooral kroketten werden gehaald die dan hetzelfde doel dienden. Was het wel de bedoeling dat je dan als onderdeel van het team ook eens in de zoveel tijd trakteerde dan wel die dingen ging halen. Na een dag van vele afleveringen (op vrijdag was dat traditie) een prima afsluiting van een drukke week. Na vele jaren auto’s kwam ik in 1990 weer even terug op Schiphol. Bij een bedrijf waar meer drank werd gedronken dan een beetje kroeg op zaterdag er door heen jaste. Op vrijdag was het ook daar, lekkere broodjes halen en een (..) drankje drinken.

Ook daar hield ik me qua alcohol inname op de vlakte want moest nog steeds een eind rijden. Bij importeur Pon was het ook altijd gezellig op vrijdagmiddag. Zeker toen we nog in Voorschoten zaten. Maar ook daar was de te rijden afstand reden om het zeer rustig aan te doen, hoe gezellig het met het toenmalige team ook soms was. Eenmaal zelfstandig en soms ingehuurd op leuke klussen als het aansturen van diverse bladtitels, was die vrijdagmiddag van elke werkweek wederom een moment van even samenzijn en genieten. Praten over hoe dingen liepen en wat er nog op het pad zou komen. Was ook handig want ook daar was ik zelf veel onderweg en dan was dat team waar de redactionele of andere taken samenkwamen van levensbelang. In latere jaren, ik had geen directe verbindingen meer met opdrachtgevers, anders dan dat ik voor hen werkte vanuit mijn eigen kantoor, was de noodzaak van de Vrijmibo of VrijmiKro(ket) verdwenen. Vrouwlief verzorgde me nu met een drankje en hapje. Niet alleen op vrijdag overigens… Ook leuk…En zeker smakelijk. En als er eentje te veel in ging hoefde ik alleen maar de trap op of af….dat scheelt toch… (Beelden: Archief/internet)














Gisteren, ja echt, was de meninggever jarig. Voor de zoveelste keer in mijn leven. Met hen om me heen die me dierbaar zijn. Het weekend benut om iedereen die langskwam te laven met spijzen en drank. En te genieten van de gesprekken. Een verjaardag is een bijzondere gelegenheid. Men viert met je mee dat je wederom een kalenderjaar in je eigen leven verder bent gekomen. Terwijl je daar soms niks speciaals voor hoeft te doen. Gaat veelal vanzelf. Behalve als je iets mankeert. Dan is het een al dan niet medisch wonder. Relativeren is een kunst. Moet soms wel. Gek genoeg neem ik op mijn huidige leeftijd de volgende verjaardag niet zo snel meer voor vanzelfsprekend. Laten we wel zijn, ik heb al heel wat mensen om me heen, ook uit de digitale wereld, en ook vaak jonger dan ik zelf ben, gedag moeten zwaaien. Verdwenen in de geschiedschrijving, voor altijd hemelen. Dus zo eenvoudig ligt het allemaal niet. Geldt ook voor de vele presentjes. Ik geniet er vaak nog steeds van.
Kan me van vroeger herinneren dat een verjaardag iets was om echt naar uit te kijken. Want als je mazzel had kreeg je dit of dat wat je ‘altijd al wilde hebben’ en dan op die dag echt bleek te zijn aangekocht door toen nog liefhebbende ouders en/of familie. In de praktijk een paar jaar meegemaakt, maar in ons gezin was later een of andere uitvlucht ook zo gemaakt en kreeg je toch echt iets anders dan verwacht. Toch koester ik nog steeds bepaalde zaken die ik op jeugdige verjaardagen ontving. En doe ik dat tegenwoordig ook wat met de herinneringen aan mensen die het feestje compleet kwamen maken. Tantes, ooms, neven, sommige nichten, oma van moeders kant. Allemaal lekker aan de hapjes en drankjes en zeker aan de rookwaar die toen nog gewoon op tafel stond. Ik had (heb) de pech dat januari een lastige maand is. Immers, koud en net na de dure kerstdagen.
Hielp niet echt bij het binnenhalen van al te veel groots. Maar ja, wie geeft daar om als je met ‘liefde’ bent omgeven? Gelukkig werd dat later toen ik meer volwassen was anders. Nog even de tradities volgehouden en op de verjaardagen allerlei lieden uitgenodigd die er ‘bij hoorden’. Maar dat verplichte opzitten en pootjes geven begon steeds meer tegen te staan. Dus decennia lang op eigen initiatief gewoon afgeschaft. Wel lekker eten met de geliefde(n), maar echte vieringen gestaakt. Tot ik min of meer besefte dat het leven niet zo maar iets is, maar een gift die je moet koesteren. Dus nu maar weer een bescheiden viering. Je weet maar nooit. Even kijken wat ik zoal verkreeg…..Zal ik dat spul eindelijk uitpakken dan???? Hoe vieren jullie eigenlijk de eigen verjaardagen en welke herinneringen heb je aan de jeugdige jaren en familiebijeenkomsten rond dit soort festiviteiten??? Ben benieuwd…