Morgen en overmorgen herdenken en vieren we weer datgene wat ons in de Tweede Wereldoorlog werd aangedaan en wat daar op volgde. Die herdenking is nodig opdat we blijven beseffen wat het inhoudt als een volkomen foute doctrine in staat is om ons vrije leven totaal op de kop te zetten of die zelfs in te drukken. Als mensen worden weggesleept omdat ze anders denken, een vrije mening willen uiten of omdat ze net even wat anders geloven dan de totalitaire dictatuur wil toestaan. In de nu nog te herdenken oorlog waren het vooral de Joden die leden onder de brute verkrachting van hun rechten, maar en passant namen de Nazi’s ook homoseksuelen, zigeuners en Slavische dwangarbeiders mee in hun vernietigingsdrang die ontstond vanuit een waanbeeld van superioriteit. 
Is dat tegenwoordig ondenkbaar? Bepaald niet.
Je hoeft maar te kijken naar wat regimes die momenteel de wereld onveilig maken en je kunt weten dat op een paar uur vliegen van onze grenzen valse doctrines opnieuw loeren op wereldmacht. Vaak op basis van het zelfde superioriteitsdenken of op het gegeven dat men het enige ware geloof aanhangt. Nu is geloof natuurlijk op zich al heel twijfelachtig van opzet en oorsprong, maar toch. Men gelooft in de heilige boeken die men zelf schreef en zoekt naar wegen om de totale wereldbevolking op de knietjes te krijgen. Nationalisme is veel regimes daarbij ook niet vreemd, en met dat denken komen ook verlangens terug naar oude grenzen, dominantie over bepaalde volken of streken die vroeger ook al bij het moederland behoorden, of ze daartoe nu gedwongen moesten worden of niet.
Ik heb me wel eens afgevraagd hoe dat nu zou moeten als we inderdaad evt. weer eens worden overlopen door een of andere enge doctrine die daarna start met gewelddadige onderdrukking van alles wat niet welgevallig is. Zouden wij als moderne mensen anno 2017 in staat of bereid zijn anderen te helpen die mogelijk slachtoffer zouden kunnen worden van deze idioterie. Zouden we vervolgden opnemen en beschermen? Ergens op een oude zolder of kelder laten genieten van iets van protectie? Met gevaar voor ons eigen leven? Zouden we slachtoffers van vernietiging van huis en haard een onderdak bieden zolang dat nodig is? Die op zich vreselijke en tot de verkeerde politieke stroming behorende Claudia de Brey heeft er wel een aardig liedje over geschreven ook al deed ze dat met het bekende ‘politiek correcte gedachtengoed’ dat alle gevaar van rechts komt en ontkent ze daarmee waar het gevaar echt vandaan zal komen als het komt. Maar haar liedje stelt wel een vraag die ook mij bezig houdt. ‘Mag ik dan bij jou’ als het fout gaat?! En die idioten achter bepaalde doctrines menen dat hun tijd is gekomen en de hordes oprukken tegen het vrije westen? De wijze waarop wij aankijken tegen echte vluchtelingen in oorlogsgebieden geeft op dit punt weinig hoop.
De overwegend linkse media halen alles door elkaar, al dan niet bewust, waardoor wij de echte vluchtelingen niet meer (h)erkennen en ons richten op de verkeerden. Daardoor zitten miljoenen mensen in de ellende. Mag ik dan bij jou is ook hun vraag, alleen wordt dat niet meer gehoord doordat ze worden overstemd door hen die om economische redenen deze kant op komen. Geholpen door een industrie die er waarschijnlijk zelf beter van wordt. Maar die kennelijk niets geeft om echte ellende in oorlogsgebieden. Geld lijkt de oplossing, maar is het niet alleen. Dat zou ook blijken als we zelf met dit soort fenomenen van doen kregen. Oorlog is verschrikkelijk. Ik wil me niet eens voorstellen dat dit hier plaats zou vinden. Dat we alles kwijt zouden raken wat ons dierbaar is. En dat we dan ook nog eens zouden ondervinden dat onze vraag om onderdak of hulp wordt afgewezen omdat onze situatie niet goed wordt ingeschat. Ben benieuwd wie jullie, lezers van mijn blog of sociale media, direct onderdak zouden verschaffen in een soortgelijke situatie. Even los van de eigen kinderen, ouders of naaste buren. Wie?
Ik ken deze zaak al bijna zolang ik bewust besta; Jan Tabak in Bussum! Gelegen aan de vroegere doorgaande weg tussen Amsterdam en Amersfoort. Voorheen een pleisterplaats, maar tegenwoordig een filiaal van de NH-hotelketen. Door de verlegde snelweg A1 zit die Jan Tabak nu nog slechts aan een regionale verkeersweg, zal daardoor ook wat minder druk bezocht worden dan vergelijkbare Toekans, maar dat heeft ook een prettig gevolg voor de ambiance in deze zaak. Het is er relatief rustig, de mensen die er zitten, ik denk voor 85% zakenmensen met een missie, houden zich qua stemniveau op beperkt aanbod van hun verhalen. Heel anders dan in vergelijkbare v.d.Valkzaken waar het vaak erg rumoerig is. Waar ik overigens niets specifieks tegen heb hoor. Ik ken veel van die Toekanzaken uit de jaren dat ik ze overal in Nederland frequenteerde voor allerlei doeleinden. Van coachings tot gesprekken met relaties die dit dan een plezierige ontmoetingsplaats vonden. Jan Tabak bezocht ik ook om die reden een jaar of wat geleden en dat had ik nog in de bol zitten. Dus samen met vrouwlief op een druilerige dag in september even gestopt om hier een ‘bakkie’ te doen. Later nog een glaasje met een mooie warme Norton Finca La Colonia Merlot die minder kostte dan de huiswijn die we begin dit jaar tot ons namen op het hoofdstedelijke Rembrandtplein. Nee, overdreven duur is het allemaal niet. En de thee en koffie komen mooi geserveerd op tafel. Gebracht door een niet al te piepjonge maar uiterst klantvriendelijke dame die efficient alle tafels bediende. Een genoegen om naar te kijken en te ervaren. Die efficiency uiteraard…. Terwijl de regen buiten druilde zaten wij voor het raam van het fraaie en moderne etablissement te kijken naar het tegenwoordig rustige verkeer op de Amersfoortse Straatweg en mijmerden over de jaren dat hier echt alle oost-westverkeer voorbij kwam en je nog een ‘verdachte’ auto kon kopen bij Lokhorst een stuk verderop in Naarden. Het was gewoon weer een genoegen om bij Jan Tabak te gast te zijn. Het rapportcijfer voor de ambiance is zonder enig probleem een 9.0, de service van Gaby die ons bediende haalt hetzelfde cijfer. Een aanrader voor hen die even rustig willen zitten in een leuke omgeving. De heide is hier op loop/fietsafstand, net als de doorgaande routes naar Amsterdam, Amersfoort, Utrecht of het Gooi. We komen hier zeker terug! Dat verdienen ze ook. (Foto: NH Jan Tabak)
Het is echt toeval dat ik op deze zondag de 22e november even aandacht vraag voor een werkpaard dat het bijna 22 jaar vol heeft gehouden in onze huishoudelijke situatie. Een partner die zijn werk zonder morren deed in maar liefst twee achtereenvolgende woonadressen en die het ook nog eens moest zien uit te houden op een paar vestigingsplekken. AEG laat je nooit in de steek, was de slogan toen we indertijd onze loei betrouwbare wasmachine kochten. Een rib uit het lijf maar dan had je maar wat. En zo kwam hij splinternieuw ons huis binnen in 1993 toen de vorige machine van hetzelfde merk het net daarvoor had begeven. We woonden nog in de polder en de nieuwe machine ging richting de badkamer waar alle aansluitingen voor dit soort apparatuur in de poldergemeenschap van toen waren gesitueerd. Hij verhuisde mee terug naar het oude land. Werd aangesloten in de oude keuken. Want in ons ‘nieuwe’ huis zaten die aansluitingen (en afvoer spoelwater) nu eenmaal in die kookomgeving opgenomen. Daar draaide hij zijn diensten trouw tot hij in 2007 plaats moest maken voor de nieuwe keuken die we ons toen veroorloofden en hij een speciaal ingerichte plek kreeg op zolder, niet ver van mijn nieuw verbouwde werkplek annex museum.
Dat zorgde wel eens voor erg veel getril in de vitrines die ik heb staan om wat zaken uit te stallen. De centrifuge van de aloude AEG neigde nog wel tot een imitatie van een helikopter. Op zich inspirerend, maar ik had er soms best wel wat moeite mee. Toch bleef hij daar staan. Nam veel ruimte in, in de jaren negentig bouwde men nog echt omvangrijke machines op dit gebied, tot……. Precies een week geleden begon hij tijdens een was van beddengoed ineens enorm te stinken. Niet dat dit wasgoed nu zo vies was, nee, dit stonk naar elektra. En op enig moment stond hij stil. Muurvast, en de stop voor de zolderetage lag er uit. Foute boel. De aloude waspartner was overleden. Na 22 jaar best netjes. We zochten een waardige opvolger en die hebben we gevonden. Keurig thuis gebracht en geinstalleerd. Zelfde merk, de helft kleiner en een stuk comfortabeler vanwege de niet meer af- maar oplopende leeftijd op de toekomst ingericht.
Eens zien of die machine dat record nog gaat breken. Als hij dat doet en ik dat zelf nog mag meemaken is het merk echt niet stuk te krijgen. Zou dat voor de mens in het algemeen ook gelden? Ik vrees van niet. Maar als wij gaan stinken is die tijd wel in zicht. Gelukkig is dat nu nog niet zo ver. De oude wasmachine ging mee met de leverancier van de nieuwe. Veel gesteun van de mannen die het dode gewicht van twee trappen af moesten torsen vertelde het verhaal. Adieu oude elektrische vriend! Welkom elektronische opvolger!
Altijdmijnmening 