Vandaag precies 79 jaar geleden werd de bevrijding van ons land effectief. Al is er over het tekenen van de onvoorwaardelijke overgave door de Duitsers nog wel wat meningsverschil vwb de datum, het feest barstte op die 5e mei volop los. En voor we in de war raken door bepaalde linkse leerkrachten die hun leerlingen vertellen dat we zijn bevrijd door Marokkanen of Turken waren het met name de Canadezen en Polen die ons land bevrijdden in het westen. In het oosten deden de Britten en Amerikanen dat. Wat er aan vooraf ging was een heroische strijd tussen die oprukkende bevrijders en de taaie Duitse verdedigers.
Een deel daarvan was van een andere orde dan de lieden die op 10 mei vijf jaar er voor ons land binnenvielen. Een flink aantal van de Duitse troepen was al teruggehaald naar het thuisland dat van alle kanten werd aangevallen. Maar ook daar moest men de pijp aan Joe en Mac geven toen de leiding van de Nazi’s zichzelf van het leven had benomen. Laf, uiteraard, maar een logisch gevolg van de instorting van de Duitse verdediging.
Hoe dan ook, in ons land was de bezetting over. We kwamen terecht in een herstel van de samenleving zoals we die ook voor de oorlog hadden gekend. Ook al droomde Wilhelmina als vorstin samen met haar schoonzoon van een heel anderssoortige democratie waarbij de vorst het parlement buitenspel kon zetten en als het even ging ook de in haar ogen laffe regering. Maar dat lukte uiteindelijk niet.
Ons land had enorm geleden onder de Duitse bezetting. Economisch lagen we op onze kont, het land leeggeroofd (die altijd aangehaalde fietsen waren maar een klein stukje van de gestolen boedel..) deels onder water gezet, er was enorme bombardements- en oorlogschade, veel Nederlanders zaten in Duitsland onder dwang en een deel van de weggevoerden zou nooit meer terug komen. Trams waren gestolen, net als treinen en bussen, dus het OV op gang brengen was best een dingetje. Maar daar dacht het volk niet over na in mei 1945. Eerst feesten en daarna afrekenen met hen die al dan niet terecht werden verdacht van collaboreren met de vijand. De afrekening vond veelal op straat plaats. Van NSB-ers tot ‘moffenhoeren’. Het stof dwarrelde maar langzaam neer. Maar we waren wel verlost van die verrekte ‘Moffen’. En dat is nog steeds een plezierige gedachte. Vrijheid moet ons veel waard zijn, daar moet je voor willen vechten. Je dan weer onderwerpen aan wie of wat ook is op zijn zachtst geschreven niet verstandig. Dus laten we leren van het verleden en dat bewaken wat ons allen veel waard is. Onze vrijheid. Of dat nu gaat om die van meningsuiting, wat we willen eten, waar we heen willen reizen en hoe, op wie we willen stemmen en ook met wie we willen samenleven. Niemand mag ons dat meer afnemen. Pas dan heeft het zin om deze dag tot een soort feestdag te maken. Vol trots hang ik de Nederlandse vlag buiten vandaag. Met dank aan die dappere bevrijders! Thanks guys! (beelden: archief)
Het was echt liefde op het eerste gezicht toen we daar ergens aan het begin van de jaren negentig voor het eerst een bezoek brachten; Edinburgh. Schotse hoofdstad, prachtige geschiedenis, dito gebouwen en wat een aardige mensen die Schotten. Wij kenden het Verenigd Koninkrijk van onze bezoeken van een jaar of twintig regelmatige bezoeken en diverse plekken aardig, maar dit was toch de overtreffende trap. Vanaf het vliegveld met een rechtstreekse buslijn aan komen rijden en dan rechts van je dat echt ontroerend mooie kasteel op een hoge heuvel zien. Princess Street, met dat wonderlijke beeld van aan de ene kant pand na pand winkels met hotels en aan de andere kant diepe dalen waar parken te vinden zijn maar ook het befaamde Waverley Station.
Vanaf de jaren dat de eerste straalvliegtuigen in dienst kwamen ging het snel. Deze toestellen konden zo’n lange afstand afleggen met 2, 3 of wellicht vier tussenstops, maar binnen een etmaal zat je toch vaak wel ergens in de tropen. Met de latere jumbojet-vliegtuigen als de Boeing 747 werd luchtvaart ook geliberaliseerd. Mensen die vroeger geen ticket konden kopen stapten nu vrolijk in zo’n toestel en gingen backpacken in Australie. Of shoppen in New York. Blijft wel een heel gedoe dat vliegen op die lange afstanden, want je moet dat wel willen, 8-15 uur stil zitten op je stoel. Ik schreef al eerder dat mijn langste vlucht 8u 3 kwartier duurde (AMS-NYC). De aansluitende vlucht was ook nog eens 2,5 uur, maar toen hadden we tenminste nog even kunnen rondlopen in de terminal van J.F.Kennedy Airport. Vrouwlief was onlangs even naar Hong Kong en moest heen 12 en terug 13 uur doorbrengen in zo’n grote vlieger. Ze was aardig gaar van die vluchten.
Maar het kan allemaal nog langer. 17 uur en 20 minuten duurde de rechtstreekse vlucht tussen Perth en Londen die onlangs werd gedaan door Qantas uit Australie. En sommige vluchten gaan nog langer duren. Men hoeft niet meer te landen, de nieuwe generatie straalverkeersvliegtuigen kan deze afstanden aan en houdt nog brandstof over ook. Je moet het maar willen. Maar fysiek kunnen we het wel aan. Onderzoek door de maatschappij Singapore Airlines die al enkele jaren non-stop-vluchten aanbied van maar liefst 19 uur lang, zijn er nooit echte problemen ontstaan aan boord door deze enorm lange vluchten. Hoewel het risico op een aandoening groter blijft dan bij korte vluchten. Waar zit hem het verschil met die oudere jets dan in. Wel simpel, de nieuwe generatie tweemotorige breedrompvliegtuigen als de Boeing 787 en Airbus A350 hebben een andere rompconstructie waardoor men de luchtdruk anders kan regelen.
Altijdmijnmening 