Wie wel eens naar de Britse serie Silent Witness heeft gekeken weet dat ergens in het verleden van die reeks een nieuwe speelster opduikt in de vorm van Dr. Nikki Alexander. Een slanke blondine die volgens het verhaal afkomstig is uit Zuid-Afrika en er dwars door de serie heen een behoorlijk heftig liefdesleven op na houdt. Ook met collega’s bij het pathologisch onderzoekcentrum waar zij actief is, beperkt het werk zich niet alleen tot het snijden in lijken. Deze rol wordt met verve gespeeld door de Britse actrice Emilia Fox, die haar talenten bepaald niet van een vreemde mee kreeg.
Haar vader is Edward Fox en dat is een zeker in het Verenigd Koninkrijk erkend en groot acteur. Meer leden uit haar familie staan op toneel of voor de camera dus het is niet zo vreemd dat ook zij voor dit vak koos. Naast haar rol in Silent Witness speelde ze in talloze series en films, maar maakte ook furore op het toneel. Ze is actief vanaf 1995 tot op de dag van vandaag. Haar liefdesleven is in het echt trouwens ook aardig turbulent met afgebroken verlovingen, scheidingen en een kind van weer iemand anders.
De in Londen woonachtige actrice valt mij altijd op door haar wel erg ranke gestalte. Gekoppeld aan haar lengte van 1.65m is ze typisch Brits van uiterlijk en was ik er van overtuigd dat ze ofwel veganiste was of op een streng dieet van gras en hondenbrokken leefde, maar niets is minder waar. Emilia Fox is een normale eetster maar kan kennelijk alles hebben zonder een grammetje aan te komen. Ze is wel druk met de bescherming van haar zeer witte huid, en doet er alles aan om niet ongebreideld in de zon te verkeren. Daarnaast is ze nogal sportief, traint zich wild en neemt vooral ook de tijd om voor haar dochter te zorgen. Koffie is haar verslaving. Nou dat is anders dan de gemiddelde Brit, want die zweert toch meer bij thee zou je denken. Voor haar rol in Silent Witness had ze het geluk dat de studio waar die reeks wordt opgenomen op 5 minuten lopen van haar huis gevestigd was. Dat scheelt toch veel… Een opvallende dame die intussen 49 jaar oud is en zo te zien nog vele jaren haar carriere zal kunnen uitbouwen. Er zijn slechtere voorbeelden van erfopvolgers binnen een familie. (Beelden: Internet)
Waar ik ooit geweest ben op plekken waar ook toeristen kwamen, altijd viel me op dat er een groep mensen was die elk monument of prachtig kunstobject vastlegde op foto of film met zichzelf of een van de familieleden er voor. Kom je thuis zie je Yamamoto of diens vrouw voor dat object staan. Ten bewijze van het feit dat men ‘daar en daar’ geweest was. Als ik indertijd fotografeerde vond ik het onderwerp toch echt 100 keer interessanter om vast te leggen dat die meninggever die er met zijn koppie voor moest gaan staan. Ik vond en vind mijzelf niet zo fotogeniek en heb meer bevestigingsdrift door de mening dan door mijzelf vast te leggen op de digitale beelddrager. En als ik dat ook zou doen (een enkele keer laat ik mij vast leggen voor een mooi vliegtuig of zo..) plaats ik het weer niet op de sociale media. Hooguit als het echt relevant is voor een verhaal. Zoals mijn persoonlijke vervolgverhaal. Dan past het. Maar dan zijn het vaak beelden die door een ander zijn geschoten.
Maar in dat mijn zit ook IK besloten. En in die periode waren smartphones nog niet in. Kennelijk zijn sommige cursisten in het digitale tijdperk helemaal los geslagen. Ik, ik, ik, en tegen de rest zeg ik als selfist ‘stik’. Tuurlijk, ik chargeer het iets, maar toch. Let maar eens op. Men is zo bezig met het eigen leven(tje) dat men helemaal voorbij gaat aan de omgeving. Het wordt werken via al dat geselfie of gevlog, en bij een enkeling leidt dit nog tot inkomen ook. Knap gedaan. Wordt je toch nog een ster in je eigen leven. Maar is dat een verdienste? Kijk, dat belangrijke mensen iets van zichzelf laten zien is voor mij ok. Maar mister of miss nobody? En allemaal met dezelfde wens….beroemd worden. Thuis op de bank. Met filmpjes over zichzelf. Hoe bedenk je het. Nee, dan waren die Japanners toch een stuk hun tijd vooruit. En soms ook leuker. Want die kwamen er thuis pas achter wat ze onderweg niet zagen. Omdat ze met hun rug naar object of historie stonden. Net als die selfiemensen, die staan met hun rug naar de samenleving. Nou, daar heeft uw meninggever geen last van. Nog lang niet. Geen beelden van mij hier. Of er moet echt iets heel belangrijks te melden zijn. Zoals dat ik even moet stofzuigen…. (Beelden: Internet/Yellowbird photo-archief)
Het feit dat je de buurman/vrouw bent van een bekende kunstenaar of musicus maakt jou zelf per definitie ook niet meteen tot een bekende of beroemde persoon in dat genre. Zo overdacht ik op een bankje voor het Amersfoortse stadsmuseum Flehite onlangs de expositie over Gerard Hordijk. Een schilder die leefde en werkte in de periode van de De Stijl. Een stroming binnen de Nederlandse schilderkunst. Hordijk was de buurman van Piet Mondriaan en samen zochten ze hun weg richting beroemdheid met de schilderskwasten in de hand. Kijkend naar de werken van Hordijk vraag ik me wel af of de keuze voor deze man de juiste was.
Weinig van zijn tot moment van bezoek expositie onbekende schilderijen of andere uitingen overtuigen door hun kwaliteit. Zijn figuren en portretten zijn qua perspectief echt niet correct uitgevallen en zijn kleurgebruik is voor mij ook niet overtuigend genoeg. Opvallend is dat Hordijk in zijn tijd zeer succesvol was en dat Mondriaan vaak bij hem moest aankloppen voor geldelijke ondersteuning. Anno 2017 is dat helemaal omgekeerd. Had ik deze expositie niet gezien zou ik nooit geweten hebben dat die Hordijk ooit schilderde. Eigenlijk stond hij ook in de slagschaduw van zijn nu zo beroemde buurman. Pas in 2006 is Hordijk weer op de agenda gezet door een kunsthandelaar die wel iets zag in deze schilder.
En die er ook voor zorgde dat een deel van zijn werken nu in dat verder fraaie en interessante Amersfoortse museum zichtbaar is geworden. Het mag van mij hoor, maar ik ben niet zo overtuigd van ’s-mans kwaliteiten. Mondriaan kan intrigeren, dat beeld krijg ik bij Hordijk niet. Al was het maar omdat hij zelfs blote dames niet in perspectief krijgt. Er mankeert altijd wel iets aan een figuur wat hij in the nude tekende of schilderde. Kortom, voor mij hoeft het niet, maar ik vrees dat ik nu enorm vloek in de kunstkerk. Wie het toch wil bekijken, in Museum Flehite aan de Westsingel 50 in Amersfoort draait die expositie nog tot en met 22 oktober a.s. Naast deze expositie hebben ze nog veel meer te bieden hoor, al was het maar de geweldig leuke vaste tentoonstelling over Eysink, het motorenmerk uit Amersfoort, en een indrukwekkende expositie over de Tweede W.O. De locatie is geweldig en de kostprijs goed te doen. Museumjaarkaart zorgt voor gratis toegang.
Altijdmijnmening 