
De belangrijkste mens in jouw leven?? Natuurlijk, dat ben je zelf. Zonder dat erkende feit is/zijn er geen geliefde moeder, vader, partner, kinderen of wat ook. Dus maak iets van je leven, koester, heb lief, geniet, kijk om je heen, en denk niet aan later… Nou ja, wel een beetje. Ook mensen als Trump, Timmermans, Poetin, Orban of hoe ze allemaal heten mogen komen een keer bij de poort aan waarachter een oordeel zal worden geveld over hun doen en laten in het leven.

En als die poort er niet is wacht hen een eenzaam graf of pakweg een urn waarna men de as zal uitstrooien op een al dan niet zelf gekozen plek. Blijft de herinnering, levend gehouden door wat nabestaanden en vrienden, tot ook die er niet meer zijn. Dan rest de overlevering, maar voor miljarden mensen is die vaak weinig vergevingsgezind. Relativeren is dus wel op zijn plek. Onlangs zag ik in het kader van een verhaal over mijn luchtvaartverleden een foto waarop we als club van gelijkgestemden na opnieuw een geweldige expositie over de luchtvaart in het toenmalige Aviodome op Schiphol even samen poseerden. Denkbeeldig zette ik wat kruisjes over de gezichten van hen die intussen zijn ontvallen. Schrikbarend.

En sommige daarvan al op jeugdiger leeftijd dan die van uw meninggever die nu dient als doorgever van de relativiteitstheorie maar dan zonder wiskundige berekeningen. Gewoon omdat het heel confronterend is dat de mensen die toen ook meenden dat zij belangrijk waren, genoten van het leven, er niet meer zijn en hun erfenis verkocht of bijna vergeten en hun specifieke eigenschappen alleen nog verhaald door hen die lief hadden. Hele kerkhoven liggen er vol mee. Mannen, vrouwen, kinderen…. Geknakt in de bloei van het leven, sommige best oud geworden. In mijn leven en de klasse van leeftijden, zijn er dus heel wat verdwenen.

De generatie boven me zowat helemaal uitgeroeid, in de familie en vriendenkring ging de zeis van die duistere dood ook al aardig rond. Ik doe intussen net of die niet voor mij komt of voor hen die me echt na aan het hart liggen, maar ooit komt die dag natuurlijk echt. Kon ik me niet voorstellen toen ik nog jong en heeeeeeel belangrijk was.. Al maakten we ook toen best trieste gevallen mee die onverwacht aan hun stutten trokken. Een collega op zijn 21e door wat dom gedrag, een geliefd familielid op zijn 41e, dus ik wist wel dat het kon gebeuren, maar toen waren al die lui die in de kring verzameld om me heen leefden er nog wel allemaal. Het wordt nu steeds stiller. Net als op het kerkhof. Telkens weer confronterend….En duidelijk makend dat al dat belangrijke gedoe, nergens over gaat. Maar ja, dat komt ook omdat ik zelf er nu wat anders tegenaan kijk. Ben benieuwd hoe jullie dat doen. Al denk ik dat veel van jullie die ervaringen van mij vast ook hebben moeten ondergaan en delen. Maar toch…. (beelden: archief)







Met onze Soester vriendjes waren we onlangs weer eens op stap. In de hoofdstad, mijn stad! Hoewel wij zelf veel wandelen in die stad is het zoeken van een locatie waar voor bezoekers aan onze stad iets te beleven valt, soms best lastig. We deden in het verleden alle grote musea al eens met hen aan en nog wat andere dingen die niet voor de hand lagen of liggen. Dit keer kozen we op aanraden van derden voor de Nieuwe Kerk op de Dam waar op dat moment een expositie van World Press Photo gehouden werd. Nou dat was geen vrolijke toestand. Goed nieuws, blij nieuws, vrolijk makend nieuws, nee dat is niets voor de moderne pers. Ellende en narigheid moet het zijn en vooral leed van mensen die het ‘lastig hebben’. Dus veel conflictgebieden, slachtoffers, vluchtelingen (of wat daarvoor door gaat tegenwoordig), dierenleed, bedenk het en het wordt in foto’s vastgelegd.
Het maakte ons niet vrolijker. Integendeel. Dat deed wel het praalgraf van onze zeeheld Michiel de Ruyter in die aardig grote kerk. Met een enorm standbeeld plus grafmonument aan de ene kant en blik op zijn kist aan de andere. Een zeeheld die de Britten in de pan hakte indertijd en heel wat zilver en goud onze kant op wist te halen. In deze tijden van mallotige geschiedvervalsing door LTB’ers die alles wat maar riekt naar vaderlandsliefde meteen veroordelen en het liefst vervangen door tragische beelden van onderdrukten in die geschiedenis, een verademing. Ik werd er plaatsvervangend trots door.
Want laten we wel zijn, hadden we deze zeeheldensoort niet gekend spraken we hier vermoedelijk Engels, Spaans, Frans, Duits of wellicht zelfs Arabisch of Turks. Want al dat volk deed pogingen onze Europese streken aan de Noordzee onder de knoet te krijgen. De grote Admiraals van onze geschiedenis staken daar een roeispaan voor en daarom zongen wij op die mooie lentedag even in stilte het Wilhelmus. Om in stijl te blijven staken we daarna het IJ over richting oude NDSM werven in Amsterdam-Noord. Vrijplaats, museum, ontwikkelingsgebied. Alles is er te vinden voor een gezellig dag uit.
Van leuke terrasjes tot kunst. Men bouwt daar in hoog tempo appartementengebouwen en bedrijfshallen. Er komen supermarkten en zo meer. Een nieuwe leefwijk van de stad op een plek waar vroeger de grote zeeschepen van de Nederlandse handelsvaart werden gebouwd. Amsterdam pakt hier echt door en als je langs de oevers van het IJ staat en naar de overkant kijkt zie je dat ook daar nieuwe woonwijken uit de grond worden gestampt die hun weerga niet kennen.
Zelfs onder GroenLinks juk kan een stad zuchten en toch ruimhartig expanderen. Ook al bouwt men dan meestal voor lieden die nu nog niet in Amsterdam wonen maar er graag neerstrijken om daarna te mekkeren over de drukte en het lawaai. Hoe dan ook, we zagen en beleefden veel. Werden geïnterviewd door drie jonge dames die een schoolopdracht moesten maken over Amsterdam-Noord. Het compliment over mijn uiterlijk en lager geschatte leeftijd maakte mijn hele dag nog beter dan goed. Op wolkjes liepen we naar het centrum terug, zegen neer op een terras en genoten (..) van de steedse herrie. Blijft leuk dat Amsterdam, jammer dat er van die rare types wonen soms…die ook nog eens de stad besturen. Maar het blijft de mooiste stad van het land. Doen die groenen niks aan af…(Beelden: Yellowbird archief)

