Het blijft mij opvallen dat we anno 2025 in een wereld leven waarin het individu steeds belangrijker wordt en het algemeen belang van het collectief lijkt weg te vallen tegen het decor van selfiegedrag. Of het nu gaat om politici, zakenmensen, influencers, mediatypes of zelfs mensen die floggen of bloggen, men zendt vooral alleen uit dat het eigen spiegelbeeld belangrijker is dan wat ook. Voor mensen met enig gevoel voor empathie is dat een gruwel en ik behoor tot die laatste categorie. Zenden moet altijd leiden tot ontvangen. Je boodschap uitschreeuwen of dragen is leuk, maar er moeten ook mensen zijn die het willen aanhoren/lezen en er dan op kunnen of willen reageren.
Liefst op inhoud want mekaar de huid volschelden doen alleen zij die de grens van fatsoen voorbij zijn gegaan. Tuurlijk, er zitten bij die zenders ook zuigers, zeurders, claimers, klagers, maar het gros bedoelt het goed, snapt echter niet zo goed hoe communicatie werkt. Een telefoon/smartphone bijvoorbeeld heeft twee functies. Een hoor- en een spreekgedeelte. Soms lijkt het wel of men alleen dat onderste deel van zo’n apparaat interessant vindt. Wie niet luistert zal ook nooit goed horen en mist details, onderliggende emoties, gevoelens van wanhoop of bijvoorbeeld de behoefte aan troost.
Toch zie ik ook in onze kringen van bloggers en andere sociale mediagebruikers nog steeds (en ik verhaalde er al eerder over..) dat men vooral zendt, weinig hoort, ziet of leest en zeker niet opneemt wat anderen communiceren. Best frustrerend want we zenden met zijn allen niet voor de kat zijn sigaar natuurlijk. Als iemand zijn/haar best doet om een verhaal te dichten met een leuke inhoud of interessant zaken is het plezierig om daar reacties op te krijgen. En reacties leiden zelf weer tot retourreacties. Zo bouw je een netwerk op. Zitten er types tussen die je niet liggen staat het vrij om die los te koppelen van jouw netwerk. Met anderen bouw je banden op ‘voor het leven’. Of het nu over bloggers gaat of pakweg Facebookies, ik zelf ben wel eens kritisch over de inspanningen die andere ‘zenders’ verrichten ten aanzien van mijn inbreng in die media en als ik van sommigen niets (meer) hoor is mijn delete-knop geduldig. Wie sociaal zegt te zijn moet dat ook waarmaken. Dus, binnenkort hier en daar de stofkam er weer doorheen…..en zien welke ‘zenders’ sociaal zijn en wie niet…Wie daarna nog kan meelezen (ook op Facebook, Twitter, Linkedin, X) ontsnapte aan de kam…:) Wordt het daarna stil van mijn kant dan is dat vast geen verlies. Want je liet toch al nooit weten ook te kunnen ontvangen….Toch? (Beelden: archief)
De eerder genoemde overname door dat veembedrijf uit Amsterdam zorgde niet alleen voor nog meer extra druk op de werkketel, ook mijn charterafdeling moest een tandje bij zetten, er kwam ook op enig moment een reorganisatie op ons af. De oud-manager van het Rotterdamse kantoor werd tussen mij en Ruud Breems ingezet. Met als portefeuille om de zaken te stroomlijnen en het management in toom te houden. Winst maken was de boodschap en dat Rotterdamse kantoor had kennelijk het e.e.a. over de gang der dingen op Schiphol gehoord. Ik vond deze constructie niet acceptabel. Het zorgde ook dat ik nu ineens met twee bazen boven me van doen had, waarvan een de handel toch wat minder begreep dan mijn oud-directeur die nu toch wat onder curatele werd gesteld. In de lagen onder mij ontstond ook beroering. Er waren mensen die hun eigen afdeling belangrijker vonden dat een goede stroomlijn van de organisatie en die hun best deden om de stoelpoten onder mij vandaan te zagen. Zeker als ik voor zaken in Maastricht zat merkte ik bij terugkomst dat men gewoon zaken had aangepast. Daarbij was ik als al eerder aangegeven moe geworden. Al die uren en dan ook nog wat weinig dank voor dat harde werken. Ik had intussen ook nog wat auto’s verkocht voor een Skoda-dealerbedrijf in Amsterdam-Zuid, waarmee de contacten steeds warmer werden. Als in mijn vorige verhaal (Leven met de Vliegende Pijl) al aangehaald moest dat bedrijf op enig moment haar organisatie opwaarderen om de ‘Nieuwe Skoda’ te mogen verkopen.
En daartoe wilde die importeur dat er een echte showroom werd gebouwd en een verkoopman werd aangenomen die de zaak zou kunnen representeren op waardige wijze. Mijn liefde voor het merk, ik had intussen mijn derde nieuwe aangeschaft in 1976, een S110Ls met een batterij lampen in en aan de neus en flink wat meer vermogen dan de voorgangers, en mijn wens iets anders te gaan doen leidde tot onderhandelingen. Die duurden best lang, want ik was voor dat dealerbedrijf een zwaargewicht, zeker salaristechnisch. Maar een gesprek met de eigenaar waar een adelijke vertegenwoordiger van de toenmalige importeur bij aanwezig was, zorgde voor een positief besluit. Begin 1977 zou ik overstappen van de luchtvaartwereld naar die van de auto’s. Toen dat nieuws op Schiphol naar buiten kwam waren de reacties tweeledig. De mensen van het importblok waren overgelukkig, want konden nu hun eigen ding ongecontroleerd (..) doen.
Op export was dat toch heel anders. Ook veel vertegenwoordigers van de airlines waarmee we werkten snapten het niet. Mister Luchtvaart werd ineens Mister Skoda?! Victor werd intussen benoemd tot mijn opvolger, maar wij hadden meer dan een collegiale band. Gelukkig ging de vriendschap nog jaren lang verder. In februari 1977 stond ik al een aantal dagen voor de dealer op de AutoRAI. En bleek ik een talent te bezitten om die wagens te verkopen. Zelfs zonder enige ervaring op dat gebied. Vanaf 1 april dat jaar was ik officieel in dienst. En begon dat nieuwe verhaal wat ik al eerder vertelde. Het bedrijf Hoogewerff werd intussen opnieuw doorverkocht. Het verdween uiteindelijk in een grotere combinatie. Enkele collega’s van toen sprak ik af en toe nog wel. Maar het was en werd nooit meer zoals in die beginjaren. Pionieren lag me wel. Het zal u duidelijk zijn geworden uit dit verhaal. Wat overigens later nog een verrassend staartje zal krijgen. Maar vermoedelijk deel ik dat stukje uit mijn carriere pas in het nieuwe jaar….nog even geduld…(Beelden: Archief) (voor de beschrijving van mijn overstap vanuit een ander gezichtspunt verwijs ik even naar: Leven met de Vliegende Pijl – 4 – Baanwissel – 29/7/18 hier gepubliceerd)
Altijdmijnmening 