Aansluitend op wat ik op 13/11 jl beschreef kom ik nu terecht bij een verhaal wat ik jullie niet wil onthouden. Er zijn mensen die heilig geloven in de particuliere marktwerking in de zorg. Nu heeft die ons tot nu toe vooral giga-hoofdkantoren vol medewerkers van zorgverzekeraars opgeleverd, veel administratieve rompslomp en fikse stijgingen van de kosten per Nederlandse burger, maar ook een zorgsysteem dat ons doet uitstijgen boven het niveau in veel buurlanden of de Derde Wereld. Een van de zaken die de laatste jaren steeds meer op de schop zijn gegaan is die van de ouderenzorg. Men sloot verpleeghuizen, zorgklinieken en zo meer en ‘bespaarde’ zo op de zorgkosten voor die ouderengroepen. Niet erg als het jou zelf niet treft, maar als je dan met een mens op hoge leeftijd moet gaan leuren of zeuren om een plekje in een of ander oord waar nog wel zorg wordt verleend is er iets mis met het systeem.
Een van de familieleden op hoge leeftijd werd onlangs door omstandigheden zodanig onwel dat ze in het AMC (waar ik in die wachtkamer vertoefde..) op de Eerste Hulp terechtkwam. Na vele onderzoeken werd bedacht dat zij werd uitgeplaatst naar de niet te ver van het het grote ziekenhuis vallende wijkkliniek van de Stichting Cordaan. Een geweldig idee. In een door het AMC aangestuurde kliniek waar men volwaardige medische zorg kan verlenen die met name oudere patienten weer op de been kunnen helpen. Een eigen kamer, altijd mensen om je heen die je helpen, doktoren die er alles aan doen om je beter te maken dan wel niet verder te laten aftakelen. De aandacht en intenties van dit personeel is er buitengewoon professioneel, geen probleem te groot. Maar…. Om een of andere idiote reden die komt vanuit die zelfde zorgverzekeraars moet deze kliniek zeer binnenkort sluiten. Het personeel komt op straat te staan, de boel wordt omgebouwd en de oudere patienten geloosd. De paniek en chaos groot, de ontevredenheid ook.
Maar de aandeelhouders bij de verzekeraars kijken tevreden toe. Hun winstuitkering komt tenminste niet in gevaar. Het goede werk van deze vorm van zorgverlening telt kennelijk minder of niet. En direct gevolg, waar men nu vanuit ziekenhuizen in de omgeving mensen kan overdragen die extra zorg behoeven en anders een bed in de ziekenhuizen zouden bezetten, komen deze patienten na 1 december a.s. dus wel in die positie. En dat vind ik schandelijk. Voor ons familielid zoekt men nu een passende oplossing. Pleegzorg zal vermoedelijk de oplossing moeten bieden. Naar huis terug geen enkele optie meer. Daarvoor is de conditie te slecht. Maar telkens als we met haar bezig zijn zien we ook die arme mensen die hun uiterste best doen maar weten dat hun banen op de tocht staan. Een dikke schande! En bij toeval dat wij dit nu zelf meemaken. Anders ontgaat je dat volkomen. Tientallen mensen op straat gezet, het is vaak niet meer dan een nieuwsbericht. Ik heb al aangeboden dat als ze met spandoeken of borden de straat op gaan ik mee kom doen met de demonstratie. Want dit is een niet te begrijpen beslissing! (beelden: internet)
Als je echt op zoek gaat (of moet) naar een spoedkliniek voor dieren kom je zonder het te willen letterlijk en figuurlijk in een wat andere wereld terecht. Een wereld waarin je maar weinig van die voorzieningen zult vinden. Wij mogen blij zijn dat in onze omgeving een tweetal van deze klinieken te vinden is. Een daarvan benutten we net aan het begin van de corona-ellende voor een probleem met onze grote en trotse maar nog zo jonge kater Presley. Doorgestuurd door de dierenarts die er geen heil in zag zelf echt onderzoek te doen. Het kostte ons uiteindelijk 700 Euro om het diertje te kunnen laten behandelen, maar de uitkomst was dat men eigenlijk niet wist wat er loos was. Dier knapte op, we namen ons verlies en gingen verder met ons leven. Gelukkig deed Presley dat ook. Een andere kliniek zit in Amsterdam-Sloterdijk. Zat vroeger aan de Weesperzijde in onze stad en heeft een aantal ‘experts’ in huis op diverse terreinen.
Met drie katten in huis zoek je natuurlijk naar mogelijkheden om de beste zorg in geval van nood te koppelen aan een betaalbare prijs. En dat laatste speelt best een rol als je ziet hoeveel de normale dierenartsen tegenwoordig vragen voor een simpel consult. Nu speelde voor ons ook mee dat we in de afgelopen jaren niet alleen kapitalen brachten naar het professionele adres om de hoek (relatief dichtbij) maar ons meteen ook koppelde aan kort na elkaar voorkomend leed en verdriet. De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn wat ik daarmee bedoel. Kortom, toen we onze veestapel dus weer wat opbouwden met kittens zochten we naar een betaalbaar alternatief. Nou dat was er. Los van elkaar kregen we van de lieve mensen die ons deze kittens leverden het advies om toch vooral te gaan voor de dierenklinieken die zijn gevestigd in een tuincentrumketen die in ons deel van Nederland te vinden is.
Slordig. Dat vervolg gaven we daarom niet aan het verzoek. Eerst weten wat die uitval had veroorzaakt. Snapte men niet. Vond ons wat vreemd. Onlangs kreeg onze grote grijze vriend (net 1,4 jaar oud) last van zijn blaas. Leek op blaasgruis, maar daar was hij wel erg jong voor. Wij brachten hem dus weer voor onderzoek naar dat tuincentrum. Waar men liefdevol keek, voelde, en foto’s maakte. Maar niet echt wist wat te doen. Dezelfde dag tegen de avond bleek het probleem niet opgelost en belden we opnieuw. ‘Wat moeten we nou???’ ‘Helaas is de dierenarts er nu niet dus ik verwijs u door naar de spoedkliniek’. En die zat dus in een plaats op 20 minuten rijden. Gedaan…natuurlijk. Maar zonder echt resultaat. Men vond niks bijzonders. Maar het dier had wel last van spasmen. En de rekening voor dat consult was best pittig. Volgende dag weer naar de dierenarts in het tuincentrum. Die nam de kat op. Wilde zelf wel eens na een dag zien wat er loos was. Bij ophalen na die hele dag kliniek was er weinig goeds te melden. Men had nl. eigenlijk niets te melden.
Niets gevonden. Maar de kat had ook slechts een drupje geplast. Niet goed, maar ja , wat moet je er mee… Dat was definitief het einde v.w.b. ons vertrouwen in die lui.. We brachten wat urine van de kat naar onze oude dierenarts om de hoek. Onderzoek daar leerde dat hij geen gruis of bacteriele infectie had. Maar als advies voor de compleetheid nog even naar dezelfde kliniek buiten de stad waar we eerder waren voor nog een zekerheidscheck. Deden we. De rekening was intussen opgelopen tot een aardig bedrag. Maar je wilt het beste voor je diertje. Trauma’s uit het verleden geven garanties voor heel wat ellendige frustraties in het heden. Met een pilletje en de zekerheid dat het vermoedelijk geen fysieke oorzaken had wat de kat meemaakte, wachtten we het af. Twee dagen later was het dier weer monter en gezond. Het lijkt uiteindelijk iets stressachtigs te zijn. Kan komen door geluiden uit de omgeving, maar ook door de andere katten. Hoe dan ook, daar houden we rekening mee. En voor de rest hebben we toch het kaf van het koren kunnen scheiden. Geld maakt niet gelukkig. Verkeerd besparen ook niet. Dan maar over die trauma’s heen zien te komen en de kliniek om de hoek onze dieren in geval van nood toevertrouwen…Scheelt ook veel rijden..En de liefde voor die dieren gaat toch boven veel, zo niet alles..(Beelden: Yellowbird)
Altijdmijnmening 