Stockholm….

Stockholm….

Nee, dit verhaal gaat niet over de Zweedse hoofdstad waar ik ooit eenmaal in mijn leven drie dagen zakelijk verkeerde maar om het aan die naam van de stad gekoppelde syndroom.

Een syndroom dat bekend werd na een gijzeling van een bank in die stad die een paar dagen duurde en zorgde dat de gegijzelden het uiteindelijk voor de gijzelnemers opnamen, zelfs voor de rechters die de daders moesten veroordelen. Daarna zijn er heel wat psychologen afgestudeerd op het verschijnsel. En daarbij zagen ze steeds weer dezelfde reflexen. Door mensen te onderdrukken en te indoctrineren met angst en eventueel geweld, buigen mensen vaak mee, overleving is belangrijker dan trots, en kopieren daardoor vaak als slachtoffers het gedrag van de gijzelnemers.

Elke doctrine baseert op vrijwel dezelfde gedachte. Het eerste wat een totalitair regime (of geloof) doet is elke afwijkende gedachte de kop indrukken en soms een heel volk gijzelen opdat men vanzelf van de leiders gaat houden. Zie de beelden van Iran, Noord-Korea, Rusland en Turkije. Om er maar een paar te noemen. En het werkt. Pedofielen die kinderen ontvoeren en in hun macht nemen of houden, vaak voor langere tijd maken het op enig moment heel normaal dat ze kinderen misbruiken of zelfs mishandelen. De kinderen van Ruinerwold (kijk de indrukwekkende documentaire daarover nog maar eens na) ondergingen zo’n behandeling, vluchtten uiteindelijk voor een deel weg, maar behielden wonderlijk genoeg respect voor de dader, hun compleet gestoorde en wrede vader.

Ook in andere gevallen is dat geestelijk ontwrichte zelfbeeld van toepassing. Indoctrinatie met geweld, met constante leugens, verdraaide cijfers, angstscenario en het aanwijzen van ‘anderen’ als de schuldigen. Elke historie over sektegedrag vertelt je hetzelfde verhaal. En zij die zich alsnog weten te ontworstelen aan de geestelijke dwang of druk, moeten vaak jarenlang in therapie om hun eigenwaarde terug te vinden. Of de echte waarheid te kunnen zien. Onderdrukkers en indoctrinerende types zijn daders, en de slachtoffers niet meer of minder dan juist dat. Het blijft opmerkelijk dat sommige mensen bevattelijker zijn voor dit syndroom dan anderen. Je ziet dat vaak in het stemgedrag bij verkiezingen.

Men stemt op politici die duidelijk maken dat ze eenmaal aan de macht, alles zullen doen om het leven van de kiezers (ook de eigen)ten nadele te veranderen. De rekening voor zgn. progressief beleid neer te leggen bij hen die part noch deel hebben aan de oorzaak van dat waarvoor dat beleid zogenaamd nodig is. Juist die stromingen vertellen bijvoorbeeld angstverhalen over het klimaat en wat de gewone man allemaal moet doen of vooral laten om de aarde te redden. Of dat immigratie niet juist dat is maar de ‘opvang van arme vluchtelingen’, en daarnaast natuurlijk gewoon een economische industrie waaraan met name die progressieven veel geld verdienen. En al snel blijkt dat in ons land 20% van de bevolking leidt aan dat genoemde syndroom. Is dat iets voor links alleen? Nee hoor, want ook de geschiedenis van de afgelopen 80 jaar maakt duidelijk dat ook op rechts soortgelijk gedrag mogelijk was of nog is. Of in orthodox-gelovige kring. Maling aan de Nederlandse wetten, God heeft altijd gelijk, hekel aan joodse medeburgers, de oorlog vergeten of nooit in de opvoeding meegenomen. En dan als kakelende kippen de meest abjecte meningen mee lopen verkondigen. ‘Moet kunnen’. Het arme Oostenrijkse meisje Natascha Kampusch werd door haar ontvoerder van haar 10e tot haar 18e opgesloten, misbruikt, en na afloop van deze ellende zelf gaf ze aan dat de seks met haar ontvoerder ‘vrijwillig’ was. Tuurlijk was het dat niet. Maar zij was in al die vreselijke jaren van opsluiting gehersenspoeld. Gelukkig kwam het uiteindelijk na haar bevrijding goed met haar. Je zou hopen dat al die extremisten die soms delen van de bevolking gijzelen met hun akelige doctrines, dezelfde behandeling zouden moeten ondergaan. Want ik zie veel mensen die vanuit dat syndroom nu meekakelen met hun eigen ontvoerders. Sterke geesten bieden weerstand. Uw meninggever is er daar een van…..Nog wel! (Beelden: Internet)

Spoedkliniek – tegen een prijs…

Als je echt op zoek gaat (of moet) naar een spoedkliniek voor dieren kom je zonder het te willen letterlijk en figuurlijk in een wat andere wereld terecht. Een wereld waarin je maar weinig van die voorzieningen zult vinden. Wij mogen blij zijn dat in onze omgeving een tweetal van deze klinieken te vinden is. Een daarvan benutten we net aan het begin van de corona-ellende voor een probleem met onze grote en trotse maar nog zo jonge kater Presley. Doorgestuurd door de dierenarts die er geen heil in zag zelf echt onderzoek te doen. Het kostte ons uiteindelijk 700 Euro om het diertje te kunnen laten behandelen, maar de uitkomst was dat men eigenlijk niet wist wat er loos was. Dier knapte op, we namen ons verlies en gingen verder met ons leven. Gelukkig deed Presley dat ook. Een andere kliniek zit in Amsterdam-Sloterdijk. Zat vroeger aan de Weesperzijde in onze stad en heeft een aantal ‘experts’ in huis op diverse terreinen.

Komt de gewone dierenarts er niet uit, of wordt jouw dier net ziek in het weekend dat de jou bekende dierartsenkliniek niet open is, ‘mag je’ naar de spoedkliniek. En dan is het te hopen dat je saldo op de rekening toereikend is. Zo niet? Jammer maar helaas. Onlangs maakten wij iets soortgelijks mee met een kat van een familielid. In de nacht ziek geworden, de dierenarts pas om 9 uur beschikbaar voor een afspraak (ben je nog niet binnen want afspraak maken) dus verwezen naar de dierenkliniek in Amsterdam. De woonplaats van het familielid is Almere, je zou toch verwachten dat men daar ook zo’n voorziening heeft intussen, maar nee, dus ik diende als spoedambulance in de vroege ochtend die door alle perikelen in het verkeer (Almere en files, het blijft een dingetje) lang deed over de weg heen en weer naar de hoofdstad. Eenmaal daar werd het dier aangenomen, een rapportje opgemaakt over de conditie van het (jonge) diertje en de kat meegenomen.

De baasjes mochten door de corona-protocollen niet mee naar binnen. Maar hopen dat men goed had begrepen wat er loos was. Wij konden vertrekken. In de middag belde een internist. Moest nog aan het onderzoek begonnen en wilde even weten wat er loos was. Geen rapport gelezen. Leek wel een mensenziekenhuis. Lang verhaal kort, volgende dag (diertje moest overblijven) mocht de trotse kater weer worden opgehaald. Men had van alles en nog wat gedaan, maar een echte conclusie over oorzaak en gevolg bleef uit. De hoogte van de rekening zodanig dat je daar een aardige tweedehandsauto van kunt kopen, zij het zonder garantie. Geen persoonlijk gesprek, vragen stellen moet via mail.

Dat laatste was nodig, omdat het dier eigenlijk nog steeds het euvel vertoonde waarvoor hij eerder al eens bij deze kliniek was geweest. Maar de mailvragen bleven lang onbeantwoord. Ach…voor dat geld… Het is jammer dat er zo weinig van deze klinieken bestaan. Ook dat dit allemaal zo peperduur moet zijn. Want laten we wel zijn, niet iedereen is bij machte deze goede vorm van zorg voor huisdieren te betalen. En zal wellicht besluiten om een ziek dier dan maar niet te laten nakijken met alle gevolgen van dien. Maar een gemiddeld maandsalaris besteden aan een kat, hond of ander klein huisdier is best een beslissing. En omdat er weinig van deze klinieken bestaan is er ook geen concurrentie. Kortom, het was even een dingetje allemaal. En iets om goed over na te denken. Wellicht dat dierenartsen zelf de boel eens wat kunnen opwaarderen en niet alleen meer onderzoeken zelf gaan doen, maar ook de openingstijden wat kunnen verbreden waardoor je als ‘baasje’ van huisdieren niet meteen wordt veroordeeld door de gang naar zo’n duur en exclusief instituut. Zelf ook ervaringen op dit punt? Ik ben benieuwd. (Beelden: Yellowbird archief)