Respect of net niet?

Respect of net niet?

Als ik de berichtgeving en sociale media zoal volg lijkt het wel of we in dit land en-masse zoeken naar respect voor ons zelf als mens, groep, religie of wat ook. We (..) verwachten dit van anderen zonder enig voorbehoud omdat we onszelf wellicht veel belangrijker of hoger achten dan al die anderen. Het is die instelling die vaak leidt tot een hoop narigheid en ingegraven standpunten. Komt ook doordat de meeste respectvragers zelden of nooit bereid zijn respect op te brengen voor anderen. Altijd gaat het om ‘mij’, ik, mijn of soortgelijke standpunten. Dat zorgt vanuit zijn beperkingen ook voor veel vooroordelen.

Niets menselijks is ons vreemd, mij als meninggever al helemaal niet. Mijn respect voor jou of jullie moet je echt verdienen. (de meeste medebloggers of Sociale media vrienden deden dat…) En met dikke verhalen zonder onderbouwing kan ik weinig tot niets. Feiten spreken me aan, kennis van zaken ook, ervaring, of leeftijd. Jawel, zelfs ik heb mijn positieve kanten op dat punt. Maar in die respectdiscussie voel ik me niet geroepen anderen ruimte te gunnen als van die andere kant slechts vooroordeel, amateurisme, gebral, geleuter of geneuzel komt. Respect moet je dus verdienen. En wie dat niet verdient weet, als je me echt kent, dat het dan zelden of nooit goed komt.

Hoe kneedbaar ik ook kan zijn, voor ‘nulmensen’ heb ik geen geduld. Dat hebben chefs en collega’s in de bedrijven en branches waar ik ooit werkzaam was best wel eens gemerkt. Ik had niks op met dronkenlappen, niksnutten, namaakmanagers of zelfs bewezen vreemdgangers. Dat moest ik wel eens bekopen met stevige reacties of erger. Kan zijn, maar de rug bleef altijd recht en de principes overeind. Je bent manager of chef, of niet. Respect en zo..? Maling als je zelf een niksnut bent of gewoon niet genoeg bagage bezit om mij aan te sturen. Zou ook in de politiek voor mij een valkuil zijn. Want ik vind omhoog gevallen ambtenaren die zichzelf een politiek kopstuk vinden meestal vallen in het vakje dombo of erger. Ik heb er geen geduld voor of mee. U heeft vast wel eens meegekregen dat ik dat zelfs in de sociale media toepaste. Ben je onaardig, drammerig, klimaatgelovige of nog erger linksextremist, toedeledokie! Net als in het echte leven. Respect moet je verdienen. Mijn respect wordt slechts uitgedeeld aan de Eredivisie van de mensheid. Als je hier leest en je het met me eens bent behoor je daar toe…..zo niet….Foei toch! (beelden: Prive-archief)

Ultieme liefde..

O zeker, hij had er heel wat gekend, zowel oppervlakkig als intiem. Hij was er gek op geweest, achterna gelopen, had er kapitalen voor uitgegeven om hen goed gestemd te krijgen, had huizen verbouwd, vakanties georganiseerd, maar op enig moment toch ontdekt dat het kennelijk aan hem lag dat niets blijvends ontstond. Nooit de mooiste van de klas geweest tussen al die binken met hun strakke lijven, krullende haardossen, sterke verhalen en versierpogingen uit het boekje. Hij was wel slim en had daarbij de zakelijke genen van zijn vader overgenomen. Geld speelde op enig moment geen rol meer. Dus kon hij ‘kopen’ wat anderen met veel moeite bereikten. Maar hij was geen man met een wasbord als buik, licht kalend, hield van voetballen en auto’s, maar ook van zijn rust. Tuurlijk wilde hij dat allemaal delen met die vrouw van zijn leven die hem alles kon geven en echt ook het diepere van zijn wezen zag, maar buiten de eerder genoemden die vooral vroegen voordat ze iets gaven, was het geluk hem min of meer ontglipt. En dus nam hij een drastisch besluit. Voortaan hield hij het bij die blonde schoonheid die hem zoveel gaf en weinig vroeg. Die onbaatzuchtig was in de liefde, een eigenschap die hij bij al die vorige types nooit had ontdekt. Hij noemde haar zijn lieveling, en in feite was ze dat ook. Zeker als ze zich bij hem nestelde in zijn riante bed. Mira noemde hij haar, vond hij lekker klinken. En ze luisterde er ook naar…die lieve Labrador die hij als puppie in huis haalde en nu zo leuk jong volwassen werd. Hij verheugde zich op dat uitje naar het strand straks….Toch maar een goed jack aan doen, het zou vast fris zijn daar…..

Begin eens met opvoeden….

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk krijg nog wel eens het verwijt niet zo erg van kinderen te houden. In de goede zin van het woord dan. Niets is minder waar. Maar ik geef toe dat naar mate de jaren vorderen mijn geduld voor en acceptatie van dreinende, jengelende en schreeuwende kinderen is afgenomen. Mij ontgaat het ook vaak waarom ouders niet gewoon ingrijpen als weer een van hun kleine prinsjes of prinsesjes zich op aarde heeft gestort voor een hoop misbaar dat er slechts op is gericht een of andere zin door te drijven. Je kunt geen speelgoedwinkel inlopen of het gezeur begint al. Dat kinderen in zo’n winkel worden aangestoken door een virus snap ik nog wel. Dat ze dan ‘alles’ wat ze zien willen hebben vind ik ook nog wel te verteren. Maar als dit dan niet wordt omgezet in daden ontstaat pas het probleem. Afhankelijk van hun gevoel voor theater storten die kleintjes zich dan op de grond, beginnen hartstochtelijk te huilen, met hun beentjes te trappen en zijn niet meer voor reden vatbaar. Tot vader of moeder de juiste of verkeerde beslissingen neemt. Juist is beetpakken, meesleuren, in het wagentje smijten of over de knie leggen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAHoezo theater?! Verkeerd is het kleine acteur- of actricetje de zin te geven en alsnog iets te kopen wat vooral meneer Blokker gelukkig maakt en voor even een glimlach op het verwende smoeltje van de kleine oproerkraaier brengt. Toegeven is een bijdrage leveren aan het hoge verwengehalte. Dat doet zeker ook het met zo’n urk praten op de toon van een volwassene. Discussies aangaan heeft geen zin, beste ouders die dit doen. Corrigeren wel. Omdat het geen pas geeft de hele winkel op stelten te zeten voor zoiets onbenulligs als je zin doordrammen. Ga thuis maar lekker me je nageslacht babbelen volgens het poldermodel, maar stuur dat kleine krengetje intussen wel vroeg naar bed. Zonder eten of cadeautjes. Leert het snel om dat drammen achterwege te laten en gewoon een ‘wenslijstje’ in te vullen voor de bekende feestdagen voor zolang die nog bestaan.

KInderen moeten zorgenloos kunnen opgroeien...Weet je hoeveel keer wij vroeger iets kregen van de ouders (of Sint)? Twee tot drie keer per jaar. En niet per week! En daar keek je naar uit. Ik koester nog de zaken die ik toen heb gehad. Omdat ze veel waard waren en zijn. Als ik nu zie wat er vrijwel ongebruikt richting kringloopwinkels en vrijmarkten of kofferbakverkopen gaat denk ik dat al dat gejengel niet leidt tot veel speelgenot en de bevrediging van het hebmoment maar zeer gering is. Kortom, opvoeden die kleine lieden, en bedenken dat de uitstraling van een jengelaar altijd terug gaat richting de opvoeders. Zou het nu echt rustiger worden in al die winkels? Ik vrees het niet. Verwend als we allemaal zijn geworden. Och, eens zien of ik met jengelen een nieuwe camera o.i.d. voor elkaar kan krijgen. Ik heb nog een paar maanden….