Een periode terug, voor de Corona-ellende, maakten wij samen met onze Soester vriendjes na een lange stadswandeling met museumbezoek gebruik van de diensten van een Chinees restaurant aan de Amsterdamse Zeedijk. Ik was toen, ook hier, nogal lyrisch over de keuken, de bediening en iets minder over de staat van het toilet. Best een aardig cijfer nog gegeven. Onlangs waren wij daar opnieuw. Twee maal zelfs. Eerst samen met vrouwlief, een week of wat later opnieuw met de Soester vrienden. Dat heerlijke typisch Chinese eten, onvergelijkbaar met die bekende Chinees om de hoek zoals je ze overal in Nederland tegenkomt, en de atmosfeer deden verlangen naar een herhaling van wat we toen meemaakten. Nou, die eerste keer met vrouwlief alleen, bleek het zelfs nog beter te kunnen dan voorheen.

De boel lijkt overgenomen, de toiletten keurig netjes en vernieuwd, de bediening nog steeds aardig, maar de taal ook nu een dingetje. Want toen we bij een bepaald gerecht ‘noodles’ bestelden om zo de maaltijd wat op te fleuren (..), kregen we een extra gerecht vol vlees en zo meer. Zalig hoor, daar niet van, maar wel wat veel allemaal. We sloegen ons er kranig doorheen. Het was de lieve jongedame die ons alles serveerde niet uit te leggen dat we net als een schaaltje witte rijst zonder inhoud verder, ook noodles wilden. Het was een gerecht of niets, zo bleek de logica, dus laat maar. Na een wel erg copieuze maaltijd zijn we daarna maar een lange wandeling gaan maken door de mooie binnenstad om het wat te laten zakken. Met onze Soester vrienden ging het kort daarna eigenlijk ook een beetje zo. De bestelling werd duidelijk doorgegeven aan een voor ons nieuwe, Nederlands sprekende en duidelijk hier geboren jonge man. Voorgerecht, hoofdgerecht, water, rijst etc. Onze vriend H wilde een apart gerecht met veel pepers, hij kon er tegen stelde hij, en dus vertrok de man die ons verzorgde richting keuken. Al snel nadat we in een als altijd humorvol gesprek zaten kwamen de gerechten. ‘Huh?’ Waar is het voorgerecht?? ‘O ja, vergeten…’. Dus dat kwam ook op tafel tussen al die andere zaken die er zo heerlijk uitzagen. En smaakten.

De kwaliteit is hier echt consequent prima voor de bakker. Maar dat speciale gerecht voor H bleek wel even een dingetje. Al snel zagen we hem zuur kijken. En dat zat niet in de scherpte van het gerecht. Hij zat op iets te kauwen wat hij niet weg kreeg. Even later weer. Het bleek dat de pepers die in het gerecht zaten verwerkt zo hard waren als karton. Niet weg te krijgen. Eigenlijk ook niet eetbaar. De rest van het maal was prima te doen, maar H had al snel een stapel op zijn bord liggen dat te vergelijken viel met wat een mosseleter aan schelpen opzij legt. Beetje jammer, en zonde van de centen. H was geprikkeld, en dat kwam niet door de gepeperde smaak. We vroegen de jongeman uit de bediening hoe dit gerecht in elkaar stak, want een dergelijke situatie hadden we nog nooit meegemaakt. Hij ging het navragen in de keuken. Bij terugkomst daar vandaan meldde hij keurig netjes dat het zo bedoeld was. Je moest die pepers uitkauwen en dan opzij leggen. ‘Tja, maar waarom leggen jullie dat dan niet even uit bij de bestelling??’ was de terechte vraag. De man had er geen antwoord op en putte uit in excuses. Maar de sfeer was wel wat bedorven. Net als dat gerecht. Je wilt een volledig gerecht en ook meer uitleg. Dat ging die eerste keer dat we hen bezochten toch beter. Zo zie je maar, elke verandering is niet meteen een verbetering. In dit geval zeker niet. Volgende keer nemen we wel een een Chinees woordenboek mee, wellicht dat dit helpt de communicatie te verbeteren. Overigens barst het hier elke keer van de Aziatische eetgasten. Die zullen het wel begrijpen….wij niet. (Beelden: Prive)