Klantvriendelijk…of niet?

Klantvriendelijk…of niet?

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_7470.jpg

Wie mij intussen al een jaartje of 20 volgt weet dat ik graag een paar maal per jaar afreis naar de Oosterburen. Niet alleen omdat de benzine daar fiks goedkoper is, ook de boodschappen zijn dat en een kofferbak vol lekkers en nuttigs bespaart je zo 50-150 euro t.o.v. onze vaderlandse winkels. Daarbij vind ik daar meer op mij gerichte artikelen zoals boeken die hier nergens te vinden zijn en ook tegen acceptabeler prijzen. Kortom, reden genoeg om af en toe even een 1,5 tot 2 uur te sturen (enkele reis uiteraard). Maar door die decennia heen dat ik deze ondernemingen doe valt mij nog iets anders op aan die Duitse mensen. Zij zijn over het algemeen gek op procedures en regels.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa030067.jpg

En pas er maar op dat je die moet naleven. Niet alleen in het verkeer, men controleert er op van alles (de boetes vallen echter zeer mee, zijn nog niet een derde van de achterlijke niveaus hier..) maar ook in winkels. Zo werden wij daar onlangs bij het passen van kleding in een warenhuis door een duidelijk oudere dame een paar maal gewezen op het feit dat we slechts 2 (Zwei!) stuks kleding mee mochten nemen in het pashokje. Nu is bij ons 2 x 2 = 4, maar dat zag de dame toch anders.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa040110.jpg

Daarbij…samen in een pashokje (dat had nooit gepast binnen 80x80cm..) was helemaal Verboten! Ik moest er wel om lachen, vrouwlief heeft dan net even minder humor in huis. Die was net bezig haar garderobe stevig aan te vullen met allerlei leuks en wilde na deze terechtwijzing bijna alles weer terughangen in het rek… Maar gelukkig, we lieten het maar zo. Kochten wat we wilden, rekenden af en vertrokken. In Duitse winkels en warenhuizen zijn oudere medewerk(st)ers overigens heel normaal. Het pensioen is er veel lager dan bij ons, dus doorwerken tot je er bij neervalt helemaal niet zo vreemd. Ooit, we waren nog regelmatig te gast in Essen (Ruhrgebied), bezochten we een groot en bekend warenhuis in die grote stad.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa020006.jpg

Als altijd sloegen we een mandje vol in en deden dat op elke er toe doende etage. In het souterrain, waar het vaak erg druk was, maar nu zo tegen de zomervakantie helemaal, stonden mensen dik in de rij voor de enige kassa die bemenst was. Er werd wat gezucht en gemopperd in de rij en we stonden als schapen in slagorde tot halverwege deze winkelafdeling. Ineens stond de dame achter de kassa op, gaf blijk van haar ongenoegen over al die mensen en gaf luidkeels min of meer aan dat zij het zat was (klinkt op zijn Duits toch heftiger dan in onze eigen taal..) en raadde dringend aan een kassa op te zoeken op een andere etage. Duidelijk boven haar theewater geraakt…Ik bleef gewoon staan, een paar keurig nette Duitsers zetten hun mandje neer en vertrokken. Het warenhuis bestaat niet meer, het zal van doen hebben met dit soort klantontvriendelijk gedrag…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa030084.jpg

En toen moest Corona nog komen. Want toen bij de Duitsers de maatregelen die met dat virus van doen hadden van kracht werden kwamen de oerkrachten van onze Duitse buren bij winkels en andere organisaties naar boven. Je werd afgeblaft vanwege een verkeerd mondkapje, slechts je QR-code gaf toegang tot ieder nietig winkeltje of koffiehuisje, men was strikt en streng. Het was even wennen. Maar in zijn algemeenheid kan ik die Duitsers goed velen hoor. En zij mij. Met mijn Rudy Carrell accent en mijn poging Amsterdamse humor om te zetten naar het Duits. Niet voor niets dat ik er graag kom. Gelukkig lopen er ook genoeg jonge mensen rond met wie het goed kakelen en lachen is…. Wellicht dat mijn instelling daarbij helpt? Geen idee. Nu zit ik mijn geld te tellen. Even zien hoever ik kom als ik weer die kant op rijd… (Beelden: Prive)

Straf en boete…

Straf en boete…

Op een of andere manier hebben wij langzaam aan een justitieel rechtssysteem gekregen dat grote ongelijkheid tussen burgers lijkt te willen vasthouden. De een krijgt voor moord een taakstraf, de andere moet voor het dragen van een fakkel in de buurt van een mislukte politica een half jaar de cel in. Dat geldt ook voor al die uitvoerders die in opdracht van een of andere crimineel een vuurwerkbom of erger bij mensen aan de deur hangen die nog iets moeten betalen aan schuld of zo. De schade daarvan loopt in de miljoenen, de daders zijn als ze al worden opgepakt zo jong dat ze met een boete of een voorwaardelijke straf zo weer op straat staan.

Dat werkt lekker motiverend voor anderen om zich niet aan de wetten die dit land kent te houden. Zo denken met name types die in de extreme hoek van de samenleving bewegen en snelwegen of vliegvelden bestormen en lam leggen, of die een haat aan de dag leggen voor joodse medeburgers die zijn weerga niet kent. Vaak komen die lui uit de zelfde hoek van het politieke spectrum of juist uit de krochten van de onderste samenlevingslagen. Worden ze al opgepakt of nog fraaier, aangepakt, krijgen ze fluwelen handschoenen dragende agenten om ze beet te pakken en af te voeren.

Veelal is de rit niet naar het politiebureau of het gevang maar gewoon naar een of andere industrieterrein waar ze dan zonder straffen mogen teruglopen naar hun holen. Dat die agenten niks doen toch vooral verbonden aan de instructies van linkse stadsbesturen of het korps zelf. Anarchisme en activisme lijkt daar op grote sympathie te mogen rekenen. Zeker als je ziet hoe een paar jaar terug demonstranten werden behandeld uit een heel andere hoek, zoals de types die niet gevaccineerd wensten te worden tegen corona. Toen ging de lange lat er over heen en de waterspuit van de rijdende kanonnen met dit spul stonden op standje oorlog. Gewonden meteen het gevolg. En bij een boerenprotest in het oosten van het land was een agent zelfs bereid om meteen met scherp te schieten op een 16-jarige bestuurder van een trekker. Voor mij is het simpel, wie zich niet aan de wet houdt dient daarvoor een straf te krijgen.

En zeker die jonge gasten die maar menen dat iemand in elkaar trappen of een meisje aanranden gewoon normaal gedrag is mogen wat mij betreft wel wat steviger in hun ego worden aangepakt. Wat te denken van het uit de middeleeuwen bekende schandblok? Zet die zichzelf als het centrum van de aarde ziende daders daar maar eens een weekje in. Naar gelang hun daden zou je zo daarbij ook kunnen ontkleden om de schaamte te laten voelen die veel van hun slachtoffers ook moesten beleven tijdens de misdaden die tegen hen werden begaan. Wat mij betreft geen onderscheid tussen mannen en vrouwen. Wie zich misdraagt, de wetten aan de ongepoetste laars lapt of meent dat jouw doelstellingen boven die van de democratie gaan, moet maar eens ondervinden hoe dat is dan. Echt straffen. Tien tegen een dat we dan snel al dat gepeupel kwijt raken. Want een groot ego is belangrijk voor dat vaak domme spul. En als we dit te zwaar vinden stel ik voor dat we dan maar besluiten om ze een weekje onder de dwang van instructeurs als Ray en Dai brengen zoals ik dat voorbij zag komen in dat geweldige TV-format ‘Kamp van Koningsbruggen’. Als je ziet dat zelfs half volwassen ego’s binnen 24 uur gebroken zijn, is het een koud kunstje (letterlijk) om die dadergroepen klein te krijgen. En als ze toch die discipline ondergaan worden ze meteen gewassen. Want de stank die van dat straatvolk afkomt is vaak onverdraaglijk. Alsof Lucifer zelf zijn zwavelputten heeft geopend om dat soort volk de straat op te sturen. Kortom….voor van alles en nog wat goed. Maar toekijken is dat niet. Gelijke monniken, dito kappen. Toch? (beelden: Internet)

Nut en noodzaak van katholiek onderwijs…

3)Leo - 6e klas lagere school Broeder Monaldus Scan10040Toen ik onlangs weer eens met mijn in ‘dienstjaren’ oudste vriend Cees zat te babbelen over vroeger en wat er in de huidige generaties aan scheelt, kwamen we al gauw uit op begrippen als opvoeding en onderwijs. Maar ook op zaken als gebrek aan discipline. Beiden afkomstig uit een katholiek milieu ondergingen we de bijbehorende opleiding uit de jaren dat een corrigerende tik nog best aan kon komen en naast het geloof ook de actuele kennis van geschiedenis, heden en toekomst grote aandacht kreeg. Er was geen aandacht voor het individu, wie niet mee kon bleef zitten, en als je na de lagere school te dom bleek voor de MULO ging je naar de Ambachtsschool. Onze beider carrières werden bepaald door het al vroeg gaan werken. Bij een bankinstelling waar discipline en ontzag min of meer standaard regels waren. Een directeur of procuratiehouder was nog ‘meneer die en die’ en als die lui met hun vingers knipten diende jij als vertegenwoordiger van de jongste bedienden direct te reageren.

Leo op LHR 240272 Scan10017Het maakte dat hiërarchie voor ons geen geheimen kende en Cees een jaar lang mijn mentor was voor het werk wat ik toen moest doen. Hij was even ouder, en al een jaar langer in dienst bij de bank waar je je thuis voelde. Het werk wat we daar leerden bleek een goede ondergrond voor een latere carrière. Wij bleven maar een paar jaar werken bij die bank, door allerlei oorzaken (militaire dienstplicht of de grote liefde) kozen we individueel en los van elkaar voor iets anders. Om na jaren elkaar weer werktechnisch op Schiphol tegen te komen. Cees bij een overheidsdienst en ik in de luchtvrachtlogistiek op kantoor. Het legde voor beiden geen windeieren. Waarom vertel ik dit persoonlijke verhaal?  Omdat al die stukjes en beetjes hielpen om een mens te worden zoals we die nu zijn.

Leo op kantoor Hoogewerff Schiphol medio 1975 Scan10593We kijken op een bepaalde manier naar de wereld, zien al dat gevraag om respect, zelfs bij jongelui die nog niets hebben gepresteerd, het ge-ju en jij, gebrek aan goede manieren. Niet dat we nu van die houdegens zijn die nu op dezelfde wijze elke vorm van initiatief zouden willen onderdrukken hoor, maar het is wel eens stuitend als je ziet hoe weinig basiskennis er bestaat in jeugdige kring. En zij die hun geschiedenis niet kennen hebben weinig te zoeken in de toekomst. Opvallend bericht onlangs bevestigde onze mening. Het katholieke onderwijs is nog steeds het beste van Nederland. Over de hele linie doen scholen met deze achtergrond het beter wat betreft het niveau van hun leerlingen. Geeft dat te denken? Nee. Want wat je van die katholieken ook mag denken en vinden, ze leveren beter op het leven voorbereide mensen af. Kijk maar naar Cees en mij! Toch?

Schrijven; niet altijd even eenvoudig…

BookCoverJaapVanRij_2Al eerder beschreef ik via mijn meningblog de ingezeepte helling die het schrijverschap nu eenmaal (b)lijkt te zijn als je besluit om bepaalde verhalen uit te brengen waarvan jijzelf als auteur overtuigd bent dat anderen het moeten lezen. Dat schrijfproces op zich is voor mij zelf niet zo ingewikkeld. Als ik er echt voor ga zitten, afhankelijk van het onderwerp, schrijf ik zo drie hoofdstukken achter mekaar op. Daarna herlees je dat nog eens, corrigeert en zet soms wat zinnen om. Maar dan is het ook klaar. Hoe meer je moet wijzigen, hoe slechter het verhaal. Als het een verhaal is met veel inhoud, moet je ook research plegen rond feiten. Zit het wel echt zo of is/was het net even anders? Na enige tijd kom je dan tot de ontdekking dat je min of meer klaar bent met je verhaal en dat de afwerking van het geheel moet worden gedaan. Ik geef eerlijk toe dat ik die fase de minst leuke vind. Komt bij dat je het dan moet gaan onderbrengen bij een uitgever of POD-drukker. Als dan de eerste proeve van bekwaamheid op de mat ligt en je jouw levenswerk in gedrukte vorm oppakt is het dan wel weer even opwindend. Je leest in die vorm (of digitaal voor de liefhebber van dat soort schrijfsels) wat je met flink wat inspanning of discipline allemaal uit de creatieve kop en bijbehorend toetsenbord hebt laten vloeien.

Ponboek - Martinairboek Scan10530Familie en vrienden mogen dan vaak even meelezen en dan komen vanzelf de complimentjes. Afbraak van het geheel komt in die kring maar zelden voor. Men zou eens moeten durven…. Volgende fase is de daadwerkelijke verkoop. Bij een beetje uitgever gaat het boek dan ook richting Centraal Boekhuis, Bol.com en AKO/Bruna-ketens. Ter bestelling, lering of vermaak. En wie een leuk boekje schreef mag dan rekenen op verkopen tussen de 50-500 exemplaren. Wie het voor het geld doet kan beter besluiten tot het bedenken van een aardiger en vrijblijvender hobby. Je moet wel Saskia Noort of Heleen van Royen heten om naar de grotere getallen te komen hoor. Specialistische boeken of pure verhalen die komen uit de eigen (vaak zeer gemiddelde) levens van de auteurs hebben het lastig. Of je moet er dan wel zelf mee van deur tot deur gaan om ze ‘weg te zetten’.

Skoda - oerlogo indianentooiGeen BN-er? Dan zijn de kansen klein dat je aandacht krijgt in de media of je moet die publiciteit zelf kopen. Handiger is het dan om op zoek te gaan naar schrijfklussen die worden gesponsord. In opdracht schrijven geeft een stukje zekerheid, op vrijwel elk terrein. Moet je wel binnen bepaalde deadlines kunnen werken. Mijn derde boek is nu net af. Ik moet nu nog schaven en vijlen en dan richting uitgever en markt. Het tweede boek kende juist zijn Engelse vertaling en ging o.a. richting Amazon. Maar de plannen voor het vierde en zelfs vijfde boek dienen zich achter de horizon al aan. Anders van opzet, minder inzet nodig, maar even leuk. Leuke klus voor de donkere maanden van herfst en winter. En als ik dan even niks te doen heb moet ik dat boek wat nu klaar ligt maar eens gaan verkopen….ook hier!