Als we terugkijken op dit bijna aflopende jaar 2023 krijgen we toch wel de nodige mixed emotions in de bol. Want het waren bepaald niet alleen maar rozengeur en maneschijn die ons leven verrijkten met nieuwe ervaringen. Zowel in onze eigen microwereld als daarbuiten speelden zich zaken af die aan de ene kant blijheid gaven en aan de andere onrust of het gevoel alsof de wereld zoals we die kenden min of meer op instorten staat. De wereld in stormachtige omstandigheden…. Van alle tijden natuurlijk. Laten we eens naar het grote kijken voor we het kleine laten passeren.
Die oorlog in Oekraine ging maar door. En hoewel de Nederlandse media zich vooral richten op andere gebieden is dat conflict nog steeds even bloederig en wreed als bij het begin er van en laten er dagelijks vele honderden mensen het leven. Aan beide kanten wordt zo heftig gevochten dat hele generaties jonge mensen worden weggevaagd en de schade zo groot dat heropbouw een kwestie van decennia gaat worden. In onze streken ging de massa-immigratie intussen gewoon door.
Veelal niet zo zeer echte vluchtelingen als wel economische migranten zoeken hun weg naar Noord-Europa. De weigering een dam op te werpen had meteen een stevige invloed op de uitslagen van verkiezingen in diverse landen. Een ruk naar rechts zorgt voor hoop dat men nu eindelijk eens wat doet aan deze materie die haar effecten heeft op alles in onze samenleving, van huisvesting tot zorg of criminaliteit. En dan was er nog die afgrijselijke terreuraanslag van Hamas in Israel op 7 oktober. 2200 doden, honderden gijzelaars, en een wreedheid die nauwelijks te bevatten is.
De daarmee uitgelokte reactie van Israel was en is voorspelbaar vernietigend. Dat juist links en islam in ons land daar tegen protesteren is ook bijna voorspelbaar. De gruweldaden van 7 oktober veegt men onder het tapijt met twee woorden ‘ja maar’. Maar zo simpel is het allemaal niet. Wie ooit oplette bij geschiedenislessen weet dat de historie van het beloofde Joodse land doordrenkt is van bloed en agressie door buurlanden en terreur. Komt er ooit een oplossing? Ik vrees van niet.
Op microniveau beleefden we een jaar met pieken en dalen. Een andere auto, een nieuwe CV-ketel (zuiniger, milieuvriendelijker…), trips, reizen, vrienden met wie het goed toeven is. Maar ook met heftig verlies, ik schreef er al eens over. Daarbij sloten we het jaar niet af in fijne omstandigheden. Los van een soort Japanse griep die heftiger was dan ooit meegemaakt overkwam mij een euvel dat tot in 2024 zijn gevolgen zal hebben. De medische molen leerde ik in december weer eens goed kennen. Nu maar hopen dat men in het nieuwe jaar oplossingen heeft voor dat wat me overkwam.
Al die onderzoeken maakten wel duidelijk dat ik (gek genoeg) wel in goede conditie verkeer. Dat is al weer positief. Kortom, ook 2023 was weer een bijzonder jaar. Net als de vorige jaren en ongetwijfeld voorspelbaar richting de nieuwe periode die begint met 2024. Dan wensen we elkaar alle goeds, geluk, gezondheid, liefde en vooral vrede. Maar willen we dat echt bereiken moeten we daar zelf aan werken. De haat en nijd de wereld uit helpen, naar elkaar leren luisteren, haatdragende doctrines of religies ontmantelen en medemenselijkheid niet verwarren met naiviteit. Maar of dat allemaal haalbaar is? Ik wens het jullie allemaal zeker toe. Al doende leert men tenslotte. Laten we daarmee vandaag beginnen….(beelden: prive/internet)
Nog een paar dagen en we mogen onze stem weer uitbrengen. Door die daad helpen we verschillende mensen aan een goed betaalde baan voor de komende vier jaren. En als ze het zelf ook goed doen wellicht nog wel veel langer. Want anders dan je vaak ziet in het bedrijfsleven zorgt de politieke arena er voor dat je eenmaal binnen het systeem zelden in de goot eindigt als je onverhoopt niet bevalt of om welke reden ook eerder weg moet dan gepland. Wie zijn werk slim doet komt altijd wel weer ergens boven water op een positie die je niet kon bedenken van te voren en bij een organisatie waar je als gewone burger eerder nog nooit van had gehoord. Zo werkt dat en dus zijn die verkiezingen ook een soort arbeidsbureau voor werknemers in het politieke bedrijf. Dit jaar doen er meer partijen mee dan ooit. Van links tot rechts zitten er oude en nieuwe namen tussen die opnieuw of voor het eerst een gooi doen naar de gunst van ons, de kiezers. Vroeger was het allemaal simpel. Je had pakweg 12 partijen en vanuit je achtergrond koos je voor de stroming die het dichtste bij jouw sociale status stond. Arbeiders kozen zelden voor de VVD, een protestant niet voor de KVP en een lid uit een familie van ondernemers ging niet voor de Communisten. Tegenwoordig is er voor iedere stroming wel iets te halen.
Voor of tegen de islam, voor of tegen witte mensen, voor of tegen ouderen, de dieren, het milieu, er is er zelfs een die de islamitische dictatuur van Ankara verheerlijkt. Allemaal het gevolg van onze typisch Nederlandse verzuiling die nu nog wat meer paaltjes heeft om op te zitten dan voorheen. Wat wellicht het meest duidelijk is geworden in de afgelopen periode, we zijn op dit punt tot op het bot verdeeld. Je hebt nog steeds mensen die menen dat coalitievorming en besluiten nemen hoort bij een stel afgevaardigden die vanuit hun zelf opgeworpen wijsheid alles over het volk heen beslissen. Eenmaal in functie luisteren ze niet meer naar wat die kiezers willen. De nieuwe groepen zijn juist daar sterk op tegen. Die willen inspraak, geen rare beslissingen meer, geen zaken waar ze niet op zitten te wachten. Brussel ligt verkeerd sinds het bewees dat het de eigen grenzen van Europa niet weet te sluiten, de financiele problemen van sommige lidstaten niet kan oplossen, en vooral met zichzelf bezig is in plaats van met het democratiseren van de besluitvorming.
Wie zit te wachten op regels over de zuigkracht van een stofzuiger binnen het Europese gebied, als intussen honderdduizenden per jaar ongestoord hun economische heil in Europa zoeken en daar de totale economie en samenleving ontwrichten. Wie anti-Europa is kreeg hulp van de Brexit. De Britten stoppen er mee en gaan hun eigen gang, voor zover ze dat al niet deden. En het is maar de vraag hoe Europees Duitsland zal blijven als Mevrouw Merkel niet meer wordt herkozen. Dit alles speelt een rol als we straks met het rode potlood een vakje inkleuren van een partij die wij zien zitten en een mens die namens ons de komende vier jaar een aardig salaris mag gaan binnenhalen. Ik stem per definitie op een vrouw. Die vertrouw ik wat meer, omdat ze wellicht beter nadenken over wat ze zeggen en doen. Al zijn er heel wat voorbeelden te geven vanuit het heden of verleden van vrouwen die er niks van bak(k)ten. Maar dit terzijde. Ik wens u allen wijsheid bij de keuze en hoop dat u verder zult denken dan alleen maar een keuze voor een aardig gezicht of mooie praatjes. U geeft als werkgever zo iemand een baan voor het leven wellicht. Betaald door ook U! Zorg er dan ook voor dat de mens van uw keuze zal waar maken wat ook u wilt dat hij/zij doet. Na de verkiezingen praten we weer verder. Dat moet wel want er zal hoe dan ook weer moeten worden onderhandeld over wie de regering zal gaan vormen. Altijd interessant in een zo verdeeld land.
Altijdmijnmening 