Toen hij weer een beetje bij zinnen was gekomen ontdekte hij dat hij terug in bed lag. Opnieuw constateerde hij dat hij geen kleding aan had. Hij bekeek zijn hand die hij zo had geblesseerd door de kortsluiting en tot zijn stomme verbazing zag hij dat die hand onbeschadigd was. Het was intussen donker geworden buiten, de dag was voorbij gevlogen zonder dat hij er echt weet van had gehad. Kreunend kwam hij overeind. Wat was er met hem gebeurd en waarom was hem overkomen wat kennelijk allemaal voorbij was gekomen. Hij deed het licht aan. Meer om te kijken of dat nu functioneerde of niet. En verdraaid, het werkte. Voor de zekerheid knipte hij het nog een paar keer aan en uit. Niks aan de hand. Voorzichtig liep hij naar de buitendeur waar de sleutelbos nog in stak die hij had gebruikt om zo te zien of hij naar buiten kon. De sleutels draaiden gewoon om. Deur opende zich, en hij deed ook dat openen en sluiten een paar maal. Niks aan de hand. Wat was er dan gebeurd? Hij bekeek de stoppenkast, niks aan te zien. Zijn smartphone deed het gewoon en ook de radio en tv functioneerden. Op zijn smart stonden wel wat boodschappen van zijn vriendin. Ze had aan de deur gebeld, later aan de deur geklopt en hem geroepen, maar zonder resultaat. Hij belde haar terug en meldde dat hij weer wakker was en geen idee had waarom hij zoveel uur had geslapen. Zij beloofdem met een vlakke stem dat ze over een uur of anderhalf nog even langs zou komen. Hij vond dat vooruitzicht gezellig en stapte onder de douche. Het water spoelde zijn suffe kop schoon, hij overdacht alle gebeurtenissen en wat er toch aan de hand was geweest toen alles mis ging wat maar mis kon gaan. Hij kon niets bedenken wat dit zou kunnen veroorzaken. Het leek wel magie. Ineens bedacht hij zich dat het fout ging sinds dat beeldje bij hem binnen was gekomen. Verdraaid, het zou toch niet betoverd zijn of zo? Hij stapte onder de douche vandaan, liep naar de kamer en zocht naar het beeldje. Kon het nergens vinden. Ook raar…hij wist zeker dat hij het had neergezet op een bepaalde plek en zocht nu door het hele huis heen naar dat verrekte ding. Maar omdat zijn vriendin er aan kwam maakte hij ook het huis even aan kant, zette de koffiemachine aan, haalde wat lekkers uit de koelkast en trok nog even een lekkere broek en shirt aan. Toen de bel ging deed hij open. Alles leek weer normaal. Zijn vriendin stapte binnen. Maar…..tot zijn schrik zag hij dat zij enorm was veranderd. Zij was schitterend mooi, strak van lijf, droeg een nauw zittende jumpsuit en leek wel 20 jaar jonger. Hij deed wat stappen achteruit. Dit was toch gewoon een vreemde voor hem. Hij keek nog eens goed naar haar gezicht en ontdekte toen haar ogen die vol vuur naar hem keken. Ze liep op hem af en hij rook de geur van muskus vermengd met een soort zwavel. Zij kuste hem en vanaf dat moment was hij verloren. Het licht ging uit, de deur draaide vanzelf op slot en hij werd op de grond gesmakt…Maar hij zag alleen haar ogen.. Het was het laatste wat hij ooit zou zien. Pas een jaar na zijn verdwijning werd zijn lichaam ontdekt. Het was niet veel meer dan een vervallen kadaver met wijd open staande oogkassen en verwrongen gezichtsuitdrukking. De politie kon niet veel meer dan constateren dat het een verdacht overlijden was en dat men dit dossier nog eens moest uitzoeken. Temeer omdat het veel leek op het overlijden van die jonge vrouw aan de andere kant van de stad. Die men ook had gevonden onder dezelfde omstandigheden. Er moest wel een link zijn…..
Tagarchief: geest
Scheiding der geesten…
Als er een opvallend ding is dat ongeveer alle volkeren op Aarde verbindt dan toch wel de mystiek van het leven of het evt. voortbestaan na de dood. Of je nu te gast bent bij rijke westerlingen, arme sloebers in de krotten van Manilla of in de oerwouden van Brazilië, de mens gelooft in ‘iets’ dat hoger is gesteld dan ons mensen zelf. Dat is best opmerkelijk. Zeker ook omdat zelfs die oerbewoners van onze planeet het idee hebben dat we na onze dood terug zullen komen als geesten of goden. Een beetje zoals ook de Germanen dat al deden voor de komst van de Romeinen in onze streken. En die Romeinen, Grieken, Egyptenaren of Assyriërs waren buitengewoon gelovig in hun hoogtij-jaren, ver voor de komst van de predikers die later zorgden voor verspreiding van het christelijke of islamitische geloof. Allemaal geloofden ze dat die ‘God’ iets meer was dan een gewoon mens en dat na de dood een scheiding van geest en lichaam zou plaatsvinden. Dat is best een mysterieus fenomeen.
Nog los van het feit dat wij mensen eigenlijk best vreemd in elkaar steken. Anders dan de ons omringende diersoorten of planten zijn we in staat tot duidelijke communicatie, we vinden van alles en nog wat uit, we bouwen er vrolijk op los, zingen., maken muziek, schrijven, en zo meer. Dat is best vreemd als je alle andere zoogdieren er nog eens op naslaat. Dat filosofen en theologen er op af kunnen of konden studeren verbaast mij niks. Is er echt een scheiding mogelijk van lichaam en ziel op het moment van het definitieve afscheid nemen? Het zou mooi zijn, al vrees ik zelf het ergste. Die vrees ligt bij veel gelovigen op een heel ander niveau. Daar is men vaak bang voor wat het hiernamaals zal bieden. Wordt het de Hemel (al dan niet gevuld met maagden…)of toch de Hel waarin we naar rato van het aangehangen geloof min of meer eeuwig kunnen branden of tenminste nagezeten met een drietand. Ook daarin zie je veel parallellen tussen de geloven. Al dan niet van elkaar overgenomen, maar dat is een andere kwestie.
Mij gaat het hier even over dat moment van splitsen. Zoef, vliegt de geest uit het lijf en wenen wij over de stoffelijke overblijfselen. Kijken we dan vanuit een nevelige situatie zelf toe? Of is het echt over en uit. Het blijft opmerkelijk en iets om de kop over te breken als je er gevoelig voor bent. Gelukkig voor hen zijn veel gelovigen dat niet. Die nemen aan, accepteren en gaan ervoor. In de hoop dat het hiernamaals leuker is dan het heden. En dat is voor mij net een brug te ver. Wie het echt zeker weet, of uit de eerste hand verslag gedaan kreeg, mag het zeggen.
Zeef
Mijn geheugen is heel wonderlijk ingericht. Vraag me wanneer ‘iets’ plaatsvond en ik refereer in mijn geheugen dan onmiddellijk aan de auto waar ik toen mee reed en weet het jaartal. Ik kan soms feilloos aangeven hoe iemand er uit zag of ziet, maar als je me dan vraagt hoe hij of zij heetten of heten zit er een zwart doek over die informatie heen. Gelukkig dat vrouwlief weer beter is in de namen en bijvoorbeeld verjaardagen van ongeveer alles en iedereen kan onthouden. Ik zelden of nooit. Ik zet zelfs mijn eigen verjaardag nog in de agenda, kan ik die maar niet vergeten…. Handig als er ineens iemand voor je staat om je te feliciteren. Hoe het komt weet ik niet hoor, maar ik heb op namengebied een geheugen als een vergiet. Maar gezichten vergeet ik zelden. Ik weet zeker dat ik bepaalde mensen wel eens ooit ergens heb ontmoet. Zo zag ik eens iemand zitten met zijn kleinkinderen bij de Sligro in het restaurant. Ik wist zeker dat ik hem kende. Maar brak me de hersencapaciteit compleet over waar en wanneer ook al weer. Het liet me niet los…
Tot ik twee weken later ineens het licht zag. Ja hoor, het was een toeleverancier voor het autobedrijf waar ik ooit medeverantwoording droeg. De naam van dat bedrijfje schoot me te binnen en ik wist meteen weer wat hij altijd zei tegen een van onze mensen. Een vaste uitdrukking die de betrokkene telkens weer ergerde. Tijdens een andere situatie liepen we in een historisch plaatsje ergens in het midden van het land, toen ik iemand zag die er net als wij met zijn gezin wandelde. Ik zag een man mijn kant opkijken, ik groette hem en hij mij vriendelijk. Maar ik had geen flauw idee wie hij ook al weer was. Na veel nadenken kwam het ook in dit geval boven. Iemand die ooit naast mij op de afdeling zat bij Pon waar ik nog eens een aantal jaren mijn managementtaken verrichtte. ‘Verrek ja, dat was die en die’. Maar hoe hij heette? Geen idee meer. Namen en mijn geheugen, het gaat niet samen. En dat is al heel lang zo, heeft niets van doen met ouder worden of zo.
Ik kan dan ook bijna verzekeren aan al die lui die ik onlangs tijdens de buurt-BBQ tegenkwam dat ik hen vriendelijk zal groeten, maar er absoluut geen naam meer aan kan hangen. Triest natuurlijk. Maar ik weet nog wel waar ze mee rijden en bijna wat ze zoal dronken. Dat is ook handige informatie toch? Moet je je voorstellen dat ik onlangs een boek afrondde en dat zowat helemaal uit hoofd en geheugen peurde voor wat betreft de inhoud en de geschiedschrijving. Maar ja, dat ging ook over auto’s en dan is het simpel combineren….
Altijdmijnmening 