Vanaf het moment dat zij zichzelf had herkend in de spiegel van het vroegere ouderlijk huis was ze ervan overtuigd geraakt dat alles wat zij meemaakte of vond dat het aandacht vroeg, gedeeld moest worden met anderen. Dat deed ze eerst met gewone foto’s. Die maakte ze dan net als iedere Japanse toerist op vakantie bij belangrijke gebouwen, of zo maar met vriendinnen. En zette die dan op het forum waar ze in eerste instantie actief raakte op jonge leeftijd. Later, de moderne sociale media werden haar ding, deed ze dit elke dag een paar maal. Eerst met foto’s, later filmpjes. En die werden steeds professioneler, want je kunt jezelf natuurlijk maar op het allerbest laten zien uiteraard.
Ze vertelde dingen over make-up, eten, drinken, vakanties, haar familie, de hond, haar verkering, hoe de seks verliep (niet in beeld, maar ze deed wel verslag van hoe bevredigend het allemaal was geweest). Al snel had ze vele fans die haar volgden. Het succes was niet zo maar, immers, zij was een interessant type, en zo vond ze ook dat ze weinig hoefde te weten over de wereld om zich heen. Zij was het centrum in haar eigen universum. En grote thema’s waren niet aan haar besteed, maar zeker niet aan haar volgers. Het succes was zodanig groot dat de aanbieders van die media reclame verkochten rond haar accounts. Ook deed ze aan gesponsorde inhoud, waarbij nogal eens wat gratis spullen op haar af kwamen als ze die maar aan den volke showde.
En dat deed ze. Immers, die spullen maakten dat zij nog mooier, slimmer en knapper, maar ook belangrijker leek. Een relatie was meestal van korte duur. De meeste daarvan, en ze was niet kieskeurig geweest, konden niet aan haar tippen of stelden haar op veel fronten teleur. De ergsten waren die lui die zelf ook actief waren op die media en haar naar de kroon trachtten te steken. Niks daarvan, in haar universum kon er maar een godin zijn. Zij! En zo leefde zij voort. Haar spiegelbeeld vertelde haar elke keer weer dat zij toch echt de knapste vrouw in het land was.
Zij geloofde daar ook zelf in. En daarom had ze niet door dat er meer knappe meiden (en jongens) waren die snel opstoomden naar die toppositie waar zij zelf zo geloofde die te bezitten. Toen het succes uit begon te blijven en ze minder relevant werd, zocht ze een leuke man, meldde dat nog even en genoot van alle lieve berichtjes van haar fans. Ze werd serieus, ging nu praten over eten en drinken en toen haar eerste kind geboren was, over hoe dat voelde en welke nachten ze al dan niet geslapen had. Ze zag er moe uit, geen make-up kon dat meer verbergen. En toen ze op een dag de wallen onder haar ogen zag en bijna huilde van vermoeidheid, stopte ze met haar vlog….en werd weer gewoon mens. Er was meer dan haar eigen spiegelbeeld. Haar genen verpakt in dat kleine mormeltje in haar wiegje. En ze voelde zich na een tijdje weer helemaal senang. Maar dat deelde ze nu niet meer…(Beelden: Archief en internet)
Als je een deel van je werkend leven besteedde aan het versterken van een imago voor de automerken waarmee jij te maken had, wordt je toch wel iets jaloers bij dat wat kleeft aan het Italiaanse merk Ferrari. Bijna sekte-achtig is het gevolg van merkgekken in hun gedrag als het om Ferrari gaat. Ik mocht dat zelf een aantal jaren geleden ervaren bij een bezoek aan Maranello, een van de merkstekken. Ongekend om daar mensen te zien die elke auto welke de fabriekspoort verlaat om te worden getest op de foto zetten. Ik zag in dat Italiaanse stadje shops, een fraai museum, en waar je koffie dronk was ook alles ingesteld op het merk met het steigerende paard. Nu is Ferrari natuurlijk niet zo maar een merk en het verkocht nooit saaie auto’s. Niks voor het gezin, niet voor de gemiddelde leaserijder. Ferrari’s zijn peperdure raspaardjes. Het merk dankt haar naam aan de nu nog steeds als ‘heilig’ gevierde Enzo Ferrari die zijn fabriek in de jaren veertig van de vorige eeuw op de benen zette.
Hij maakte auto’s voor de rijken en sportieven van de wereld en bouwde al snel een geweldige naam en faam in dat segment. Met schitterende wagens, uitgerust met een V12 motor van soms maar net 2 liter inhoud. Snelheden van 200km/u toen al haalbaar. Toch waren de productie-aantallen veel kleiner dan we nu wel eens vermoeden. Maakt de nog rijdende en overgebleven exemplaren tot waanzinnig dure verzamelaarsstukken. Een deel van die wagens nu gekoesterd in musea over de hele wereld. Opmerkelijk dat Ferrari ook zo’n geweldige klank heeft in die wereld. Prestaties op het circuit hielpen daarbij. Zeker in de Formule 1 was Ferrari een niet weg te denken deelnemer, tot op de dag van vandaag. Maar ook op de circuits van Le Mans waren Ferrari’s heel lang dominant en bouwde men voor homologatie soms racewagens terug naar straatversies (Stradale).
Met een vijf liter grote V12 achterin, een sterk wigvormige carrosserie opklapdeuren en een geluid dat alleen in superlatieven uit te drukken viel. De auto werd 7 jaar lang gebouwd en er kwamen er dik 7000 van de band. Zelfs een enkele ondernemer nam er een in de lease. Maar dat duurde vaak niet zo lang. Want wie met een Ferrari bij klanten komt voorrijden heeft toch iets niet goed begrepen. Of te veel zwart geld. In 1988 bestond Ferrari 40 jaar en bracht men een supercar uit in de vorm van de F40. 478pk in een meer dan opvallende carrosserie, een top van 325km/uuur en een inrichting die meer bij een circuitracer dan bij een wegauto paste. Meer dan indrukwekkend en goed verkocht, want er gingen er dik 1300 van weg. Wie er nu een zoekt moet in tonnen denken….best veel geld. Ferrari, tegenwoordig bouwt men aan de lopende band, alles met computergestuurde robots in elkaar gestoken. Fiat is haar moeder geworden, V8-motoren met de modernste milieuvriendelijk technieken beschikbaar en zelfs hybrides of vol-elektrische motoren in het vooruitzicht. Dominant tijdens de Formule 1, met een stel topcoureurs om de naam van het merk hoog te houden. En dan nog steeds die schare volgers. Een supermerk met prachtige wagens. Ferrari…..alleen die naam al…..(Beelden: Archief Yellowbird)
Ik waarschuw alvast vooraf. De inhoud van dit blogje kan dit keer een paar mensen direct op de ziel trappen. Mensen die gek zijn op rapmuziek en de daarbij behorende ‘artiesten’ en/of mensen die houden van kickboksen. Die tweede categorie haal ik er even bij om aan te geven dat dit voor mij net zo’n aantrekkelijke sport is als die rapmuziek klinkt in mijn oren. Namelijk…verschrikkelijk! Het is voor mij een uiting van het grote niks. Mensen compleet lens slaan in een zaal vol uitzinnige mensen is niet aan mijn creatieve geest besteed, maar zingen over hoe je denkt dat de wereld in jouw optiek moet veranderen wil jij daar enig respect voor hebben raakt mij evenmin. Allereerst omdat rappen geen zingen is, maar ook en vooral omdat die zelfbenoemde sterren vaak menen dat ‘aap’ op ‘raak’ rijmt en elke vrouw mag worden benaderd alsof zij tegen betaling diensten verricht die deze lieden vaak als plezierig ervaren.
Als er dan iemand tussen zit die ineens meent dat hij vanuit zijn zelf benoemde ‘sterrenstatus’ alle vrouwen, dus niet alleen de beroepsmatig met seks bezig zijnde dames, mag beschouwen als ‘hoer’ als zij zich niet ingehouden gedragen, waarbij hij zijn eigen cultuur neemt als uitgangspunt, is voor mij het kookpunt bereikt. Hoe durft zo’n lummel, wie denkt hij wel dat hij is? Heeft hij dan echt niet door dat Nederland een ander land is dat het land waaruit hij kennelijk naar hier kwam? Loeiend lees ik de reacties die hij veroorzaakte. Nederland splitste qua reactie op dit orakel van de negativiteit, direct in twee delen. Je hebt nu eenmaal altijd een bevolkingsdeel dat alles wat uit de hoek van de nieuwkomers komt omarmt alsof het een gouden bijdrage is aan onze cultuur. En aan de andere kant staan mensen zoals ik, die verafschuwen dat sommige lieden echt met een totaal gebrek aan respect (wat zij omgekeerd wel verlangen) spreken over de samenleving waarin ze verkeren.
Gevaarlijke tendensen, want de grenslijnen voor het conflict worden steeds strenger bewaakt en de standpunten daardoor steeds meer ingegraven. Excuses helpen niet meer, je moet door het stof. Waarbij we voor Meneer Eurlings andere normen hanteren dan voor Meneer Pechtold. Maar dit terzijde. Rapper ‘Boef’, ik noem zijn naam nog maar eens in dit verband, kreeg de wind van voren en stamelde wat excuuswoorden. Hij was dronken geweest (drie keer, wat ook wel iets zegt over zijn instelling..) toen hij deze tendentieuze zaken oreerde, en hij bedoelde het allemaal niet zo. Hij hield juist van vrouwen en in zijn jargon werd nu eenmaal gesproken over ‘bitches en kechs’, wat ook staat voor hetzelfde; vrouwen zijn hoeren. Alsof je het daarmee goed praat. Dat deze stellingen worden geponeerd geeft duidelijk aan wat er mis is in die rapwereld. Kennelijk is het leuk om vrouwen denigrerend te behandelen en neem je dan en-passant je afkeer mee van die liberale en moderne samenleving waarin we ons in Nederland bewegen. Ik vrees met grote vrezen voor het volgende conflict waarbij afkomst of wonderlijke gedachten over vrouwen of homo’s voorbij komen. De loopgraven zijn gegraven, de wapens uitgedeeld. Het zal niet het laatste conflict blijken waarin maatschappelijke geschillen worden uitgevochten. Al dan niet op rijm. Misschien is het nog niet zo gek om op kickboksen te gaan. Dan heb je tenminste iets om je extra mee te wapenen…..
Altijdmijnmening 