Zodra iemand mij een verhaal vertelt met allerlei medische informatie of als ik in een of ander tv-programma dan wel op YouTube mensen pijnlijke dingen zie meemaken voelt het direct of het mij zelf overkomt. Ik ben er niet van, en kan er ook niet tegen. Dat heb ik niet van mijn moeder, want die had een grote voorkeur voor juist dat soort zaken en kon op tv b.w.v.s. genieten van operaties of zoiets. Maar een dokter of tandarts bezocht ze dan weer liever niet!
Ik gruwel al bij de gedachte. Bloed tappen, wat me intussen meermalen is gebeurd, doe ik met veel tegenzin, kijk altijd weg en red het daarna net om rechtop zonder wankelen weg te lopen. Meestal valt het best mee allemaal, maar toch. Daarbij ben ik erg gevoelig voor de pijn van geliefden of pakweg onze huisdieren. Dat vind ik wellicht nog erger dan wanneer ik het zelf moet ondergaan. Die pijn en ellende spiegelt zich vaak in mijn eigen lijf. De medische wereld is niet de mijne. Maar ik ben natuurlijk wel respectvol voor hen die deze richting kozen en daar zelf goed mee om kunnen gaan.
Je hebt van die mensen die op TicToc of soortgelijke kanalen kunnen genieten van mensen die in beeld allerlei ellendige zaken meemaken. De hoofdrolspelers vallen op hun snuit, in het water, glijden uit, lopen met hun kop tegen een plank of deur etc. En die lefhebbers van andermans ellende moeten er als kijkers dan enorm om lachen. Beter ellende van een ander bekijken dan het zelf moeten ondergaan? Ik ben er niet van. Op dat punt ook een watje. Op veel andere niet, integendeel zelfs. Mensen die het zelf opzoeken gun ik hun pijntjes en wonden. Wie Nico Verhoeven uitdaagt voor een vuistgevecht moet niet raar kijken als zijn neus er na afloop bij bungelt of als de knie of enkel ineens uit meer onderdelen bestaat dan door de Schepper bedacht. Geldt ook voor malloten die met een veel te hoge snelheid rijdend een bocht missen of pakweg een rotonde rechtdoor nemen. Jammer maar helaas, moet je het maar niet opzoeken. Maar een kitten die van een stoel of kast valt door jeugdige onachtzaamheid dan wel een mensenkleuter die pijn lijdt door iets stoms….ik kan er niet tegen.
Het allerergst zijn de beelden van mensen die op een of andere uitstekende rots, hoge toren of soortgelijk gebouw met hun armen los ‘on top of the world zijn’. Het liefst met de armen los en net doende of de zwaartekracht hen niet in de greep heeft en mij wel. Ik voel de schokken dan door mijn hele lijf. Net als de pijnen van onschuldigen, geliefden of soms mijzelf. Als ik soms terugdenk aan wat ik allemaal aan schade en schande heb opgelopen door vreemd en vaak ondoordacht gedrag….Ik kan er nog wel eens over dromen….En die zijn dan niet fijn. Hoe vergaat dat jullie?? Zijn jullie wel in staat om te gaan met ellende van anderen zonder er zelf last van te hebben? Ik ben oprecht benieuwd. Intussen mijd ik die beelden en verhalen zoveel mogelijk. Zonder ze te negeren hoor, want de wereld is zelfs in dit nieuwe jaar niet altijd even leuk…. (Beelden: archief)
Terwijl we in deze maand een beetje bij komen van de pandemie die afgelopen half jaar over de wereld raasde en niet alleen een gezondheidsrisico voor iedereen in zich had, maar ook een economische crisis met grote gevolgen, is het goed om eens te kijken naar een ander virus dat wij als mensen nog steeds niet hebben kunnen bedwingen. Wel de gevolgen, niet de infecties. Ook al zou dat laatste wel moeten. Het waarom ligt vast in veiligheidsmaatregelen. In dit geval bij intermenselijk verkeer. Of dat nu geslachtelijk is of via bloedtransfusies. Want dit virus verspreidt zich langs de wegen van het lichaamsvocht. HIV (Human Immunodeficiency Virus) heet het en het stamt volgens de moderne geschiedschrijving over dit onderwerp uit Centraal Afrika waar het te vinden is in apen. In de jaren zeventig en vooral tachtig sloeg het ongenadig toe in bepaalde gemeenschappen. En net als bij het huidige COVID-19 virus ging het vanuit slechts een enkel persoon heel snel. Het waarom zat ook in de manier waarop mensen indertijd leefden. De seksuele moraal was erg veranderd, we wisselden sneller van partner en we lieten ook actieve homoseks toe.
En dus springt het virus mee met al dat vocht dat wij mensen daarbij rond sproeien of via ons bloed en nestelde zich in de volgende mens. Zonder dat de dragers het merkten. En die brachten dat dan weer over op anderen. Vanuit Afrika trok het virus naar Haiti, van daar naar Amerika. Binnen de kortste keren sprong het van de een op de ander. Raakte ook mensen die aan de drugs waren en vervuilde spuiten gebruikten. Man/man, maar zeker ook man/vrouw-contact op seksgebied de primaire verspreidingsvorm. Het waarom er zo weinig mee werd gedaan zit vooral in de gluiperige aard van dit specifieke virus. De ziekten die het veroorzaakt komen pas na een jaar of tien naar buiten. En dan is het eigenlijk oncontroleerbaar te laat. Het virus trekt je hele immuniteitssysteem aan stukken en een simpele keelontsteking kan al dodelijk zijn. Patienten die ziek werden kregen de verwante ziekte AIDS en hadden meestal nog maar heel even te gaan voor ze er bijzonder pijnlijk aan overleden. We kennen allemaal nog wel de ernstige beelden van vermagerde slachtoffers met de meest vreselijke kwalen, overdekt door vlekken en zweren.
Je ging er akelig lijdend aan dood. Het antwoord van de medische wetenschap liet even op zich wachten. Eerst vond men het een typisch Afrikaans probleem, later een homoprobleem, dan een voor de drugsscene, maar toen men er echt eens voor ging zitten bleek dat het toch wel een paar miljoen mensen wereldwijd bedreigde in het voortbestaan. Met name in de homoscene woedde AIDS als in een bos vol droge brandende bomen. Ook bekende mensen werden getroffen, Hollywood en de artiestenwereld sidderden. Gelukkig heeft men sindsdien niet stil gezeten. Men vrijde veiliger met condoom voortaan, nam properheid in acht bij die drugsspuiten, er werd veel meer getest en uiteindelijk kwamen er geneesmiddelen om de stap van HIV-geinfecteerd naar AIDS af te remmen of zelfs te stoppen. Ellendig genoeg is daarna een sfeer ontstaan waarin HIV zelf als minder erg wordt ervaren omdat er pillen tegen zijn. Onveilig vrijen kwam weer voor, niet alleen in de homoscene, zeker ook in het oorsprongsgebied; Afrika. Daar is het nog steeds een grote bedreiging voor de volksgezondheid.
Zeker ook omdat men de meest wonderlijke culturele gedragsregels hanteert. Vrije seks is iets wat kennelijk moet en ontmaagden van jonge meiden als middel tegen AIDS komt er nog steeds voor. Overigens stamt dit virus al van heel erg lang geleden. Bij dieren zelfs al miljoenen jaren oud. Verwanten van het HIV-virus vond men in oude kadavers van muizen en kon men traceren tot de tijd van ver voor de huidige primaten. En al die tijd bleef het onopgemerkt. Tot we ineens in contact kwamen met wilde dieren die het bij zich droegen. En daar vinden we meteen de parallel met het huidige COVID-19 virus. We hebben nog lang niet door welke gevaren er nog schuilen voor ons mensen op microscopisch niveau. Wellicht goed om daar toch nog eens over na te denken…(Beelden: Internet)
In die periode voor het Coronavirus ons landje aardig lam legde, maakten we dus op een wat regenachtige zaterdag een ritje Midden-Nederland. Beetje kringlopers bezoeken die we nooit eerder hadden bezocht en eens zien wat ons land in dat groene hart nog meer te bieden had dan de bekende plekjes waar we wel vaker langsfietsen, maar dan op vier wielen. Na een hele serie van die plaatsjes en steden in het gebied te hebben bezocht kwamen we ook terecht in Boskoop. Waar het centrum klein, de kringloper idem dito en het horeca-aanbod nog kleiner is. Gelukkig heeft men in het toch wat bescheiden centrum wel een Albert Heijnwinkel zitten en die bezochten we voor wat boodschappen. Nadat we daar zoals dat hoort hadden afgerekend en de uitgang opzochten liep ik voorop door de schuifdeuren naar buiten en sloeg linksaf richting parkeerplekken. Achter me hoorde ik een doffe klap en daarna een kreet. Vrouwlief was tegen een aan de gevel van de winkel opgehangen kast aangelopen, die montageplek was op zijn zachtst gesteld onhandig.
Het gevolg van die botsing was heftig. Ze lag op straat, was achterover geslagen en bloedde heftig uit een flinke snijwond. De hoeken van die kast bleken messcherp. Nadat we haar overeind hadden geholpen, omstanders hielpen daarbij, nam ik haar mee naar de auto en benutte de EHBO-kit die gelukkig meestal niet nodig was of is. De schok (klap) moest even verwerkt. Je bent toch uit het veld geslagen door zoiets stoms. Maar we reden naar huis en verzorgden haar wonden. Daarna kwam de pijn. Hoofdpijn, later bleek dat het gevolg van een lichte hersenschudding. Maar erger, die klap bleef niet zonder gevolgen. Een soort bloedverzakking sloop door haar gezicht naar beneden en bereikte haar ogen die er snel uitzagen alsof ze een rondje had lopen sparren met Nico Verhoeven. Dikke rode plekken rond haar ogen, voor een vrouw toch een ramp natuurlijk. Opgeteld vonden we wel dat we de manager van AH in Boskoop maar eens moesten aanspreken op die verrekte kast. Geen idee of dat ding van hem was of van de Gemeente of pandeigenaar. Op internet vonden we plaatjes van de winkel waarbij men reclameborden precies voor die kast plaatste waardoor je er niet tegen aan kon lopen, juist op die zaterdag dat wij er waren stond er niks en kon dit incident dus plaatsvinden.
Mijn brief met vermelding van feiten en aanbevelingen rond die kast was snel gemaakt, met foto’s van o.a. het gezicht van mijn eega als bijlage meegestuurd. Maar even wachten wat er zou gebeuren. Nou de reactie kwam snel. De manager belde zelf en putte zich uit in excuses. Kast was van AH zelf en had eigenlijk geen functie meer. Maar men was eigenlijk laks geweest met verwijderen. Zou meteen gebeuren. Vond het vreselijk wat er was gebeurd en die kast zou meteen worden weggehaald. Helpt ons niets, maar eventuele verder slachtoffers wel. Zijn mededogen leek oprecht. Een enorme bloemenbos de volgende dag een uiting daarvan. Hij snapte het. Ging niet eens om die bloemen, meer over het besef dat je door een simpel feit grote gevolgen kunt krijgen. Vrouwlief lijdt nog steeds onder hoofdpijn, de schrik is nu wat weg, de ogen weer een beetje op normale dikte en kleur, maar of we nog naar Boskoop gaan is zeer de vraag. Wel een erg matige ervaring, alles opgeteld, maar dat heeft dan niet meteen van doen met dit incident. Buiten de rondfladderende meeuwen is er voor ons net even te weinig te doen. En om telkens zelf te zorgen voor het entertainment…nee! Dat doen we dan thuis wel.
Dat blijft toch bijzonder met die artsen in dit land. Zodra je met wat ook hun kant op komt schrijven ze vrijwel direct een verwijsbrief uit voor een bezoekje aan de familie van Graaf Dracula die met enige belangstelling hun tapuitrusting in je lijf steken om zo jouw bloed tot zich te nemen voor nader ‘onderzoek’. U snapt vast wel wat ik bedoel. Onlangs ging er iets in mijn lijf tekeer dat zich in al die jaren daarvoor nooit had voorgedaan. Alsof er een bougie te veel vonken af gaf waardoor de motor die ons aller leven in stand houdt een tandje bij liep. Nu verkeer ik met dank aan een vrij gematigde (..) levensstijl in aardige conditie. Benauwd was ik niet bij het kilometers wandelen en trappen op of afrennen. Nee, alleen die overslag die het een paar dagen vol hield. Ga dan maar niet Googlen mensen, want je schrikt je gek of maakt je tenminste ongerust. Ik in ieder geval deed dat wel en sprak toch maar af met de altijd lieve huisarts waar ik alleen heen ga als het echt niet anders meer kan.
Had daar de bloeddruk zijn gemeten was die vast extra hoog geweest. Niet direct door haar verschijning, hoewel het vast heeft bijgedragen, maar vooral door dat getap. Ik ben er niet van en kijk er ook niet naar. Op een nuchtere maag zijn er leukere zaken om te consumeren. In ieder geval is het gedaan en moet ik wachten op de uitslag. De Huisarts wil aan de hand daarvan een ‘behandelplan’ opstellen. Ik ben zelf daarmee alvast begonnen. Helemaal geen suiker meer in de thee, minder vet of tussendoortjes en nog wat meer bewegen. Ik weet het allemaal zelf wel en was al zo aardig onderweg. Als dat hart me niet in de war had gebracht. En opmerkelijk, een dag na mijn bezoek aan de huisarts, eind vorig jaar, was de kwaal weg. Net zo plotseling als die was gekomen. Dus…hoezo behandelplan? (Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 