Toen ik onlangs langs een zwaar christelijke kerk in onze buurt liep en daar een lijkwagen voor de deur zag staan omringd door in het zwart geklede lieden die kennelijk betrokken waren bij een uitvaart waarbij psalmen en verhalen uit de Bijbel hun werk zouden doen, kreeg ik toch een wat ondeugende ingeving. Hoe zou het die overledene zijn vergaan. Gewoon licht uit en weg? Of toch scheiding van geest en lichaam en dan ontdekken dat er niet zoiets is als een Hemel waardoor je ‘boven’ voor een dichte deur komt te staan? Of zou dat licht er echt zijn geweest en keek die ziel nu gelukkig terug naar zijn/haar stoffelijke resten die zo trouw te kerke waren gegaan en met volle overgave de wereld der voorgangers had aangehoord en naar de kern van het geloof teruggekeerd?
Ik heb ooit wat documentaires bekeken over mensen die in de bloei van hun leven vol in het geloof stonden en ‘zeker wisten dat..’ maar op oudere leeftijd en voor de deur van het eeuwige ineens ernstig twijfelden. Sommigen vonden daarbij dat ze bij leven hun tijd hadden verspild aan al die regels en voorschriften van hun kerkgenootschap, anderen accepteerden lijdzaam en bedachten zich dat het in de Bijbel levend van hen een beter mens had gemaakt.
Toch lijkt het me aardig confronterend als blijkt dat al die informatie die je een leven lang tot je nam of neemt eigenlijk berusten op een grote leugen. Dat er niks is! Geen Hemel, geen maagden die op die mannen wachten, vrouwen komen er uberhaupt bekaaid af, of dat blijkt dat die Hemel eigenlijk gewoon de Hel is en dat het leven zoals tot de dood geleid min of meer die Hemel moest voorstellen. Ik hou wel van het gesprek hierover. Stellig zijn sommige standpunten van de ware gelovigen.
Twijfel toch vooral bij hen te vinden die hun geloof gedag zwaaiden en verder leefden in de waan van de dag. Veel in alle haarvaten slechte mensen trekken zich van het hierna…weinig aan. Die leven als God in Frankrijk en zien wel wat er zal gebeuren als ze n u of straks aan hun eindje komen. Ik zelf geef er geen echte mening over hoor. Simpelweg omdat we niets weten over dat fenomeen. We zijn vaak abstract in acceptatie of afwijzing, maar geen van beide stromingen heeft bewijzen voor het een of ander. We volgen de voorgangers die er mooie verhalen over vertellen, of we lopen in een grote boog om alles heen wat met godsdienst van doen heeft. Hoe dan ook, je ziet dat je met een simpele observatie zo kunt komen tot een aardig blogverhaal. In de hoop dat jullie in je reactie ook mee willen praten over hoe je zelf naar deze materie kijkt…Dank daarvoor! (Beelden: Archief)
We waren zeer benieuwd hoe het eten er zou zijn en zeker ook de vaak door andere bezoekers geroemde ambiance. Ron Gastrobar in Ouderkerk a.d. Amstel is een van de vestigingen van deze door meesterkok en prima ondernemer Ron Blauw opgezette keten. Befaamd om de goede keuken, in dit geval een Indonesische. Meester Ron Blauw zelf was tijdens ons bezoek aan deze vestiging niet te vinden in het restaurant. Het wordt gedreven door een team van zijn gespecialiseerde chefs. Deze zaak is te vinden aan de Amstelveense en zuidelijke kant van Ouderkerk, vlak bij het vermaarde Groot Paardenburg en Loetje. De entree doet niet vermoeden dat hier een redelijk ruim restaurant achter ligt. Dat is in een soort T-vorm opgezet, waarbij de bovenste streep van de T aan de achterkant te vinden is. Mooi ingericht dat restaurant, weinig mis mee. Dat geldt ook voor de menukaart, al is dat meer een folder dan een echte kaart. De gerechten zijn interessant, maar de prijzen ‘stijf’. De grote rijsttafel die wij bestelden was nog wel te doen, maar alles wat je extra bestelde kostte geld. Een fles water (zonder bubbels) zelfs 6 euro. De wijn, van behoorlijke kwaliteit, 22 Euro. Toetjes zijn allemaal 9 Euro. Dat zijn geen budgetprijzen.
Altijdmijnmening 