Nog maar een paar dagen en het lopende jaar 2024 maakt plaats voor het nieuwe jaar 2025. Het bijna uitlopende jaar was net als vorige edities weer voorzien van de nodige hoogte- en dieptepunten. Net als altijd gingen de conflicten en oorlogen in de wereld gewoon verder met hun destructieve rol. Of we het nu hebben over die in Israel, Syrie, Libanon, Soedan, Lybie, Yemen, Oekraine of waar ook, overal strijden mensen om de macht of kiezen ze voor uitroeien van een niet gewenst regime. In eigen land kreeg de democratie weer ruimte na de oprichting van het Kabinet Schoof.
Gevolg van de uitslagen van TK23 waarbij de meerderheid in ons land koos voor centrum-rechts in plaats van links. Dat het allemaal lastiger was dan vooraf bedacht komt met name door de wisselvallige Pieter Omtzigt die ook nog een zwakke geestelijke gesteldheid vertoont. Intussen rollen de linkse partijen over straat in hun wens om dit kabinet pootje te lichten en ook de haat t.o.v. alles wat Israelisch is tot ongekende hoogten op de stoken. Daarbij wordt propaganda niet geschuwd. Net zo min als de criminelen in dit land het afsteken van zwaar vuurwerk bij vermeende vijanden voor de deur leggen geen probleem lijken te vinden.
Doden en gewonden het gevolg en ons justitiele apparaat weet niet goed hoe dit effectief aan te pakken. Verder maakten we diverse sportieve evenementen mee, de Olympische Spelen bijvoorbeeld, waarbij Oranje een prima resultaat wist te behalen. Bij het EK voetballen ging het een stuk minder, maar dat zit hem ook in de moraal van de ploeg zoals die nu in dat shirt van ons land optreedt. De tijden van Cruyff en van Hanegem liggen ver achter ons. Ook bij het Eurovisie Songfestival was het een puinhoop.
Nederland gediskwalificeerd vanwege wangedrag van die mallotige zanger Joost Kleine. Volgende keer maar weer een normaal type uitsturen?? Het lijkt er op dat we dat wel gaan doen… Max Verstappen deed wat hij moest doen. Ondanks een matig presterende bolide, toch wereldkampioen geworden. That’s the spirit. Qua spirit, prive ging het ook met de bekende hoogte/dieptepunten. Een fysieke erfenis uit 2023 deed zich voor mij ook gelden in 2024 en de medische molen was mij vooral in de eerste maanden van dit jaar dan ook niet onbekend. Uiteindelijk leidde dat tot niets en moet je leren leven met dat wat misschien niet goed is maar ook onverklaarbaar. We klooiden daarnaast wat met een van onze huisdieren.
Ook dat blijft een zorgendingetje. En onze kinderen verhuisden naar een plek op meer dan 1.5 uur rijden van onze woonstek. Best een dingetje. Net emigratie. Een reunie met de ploeg van de oude werkgever uit de periode 1992-2000 was een gezellige gebeurtenis. Gekoesterd. En verder ruimde ik de collectie van mijn overleden vriend Cees op. Mixed emotions maar ook nodig. Kortom, een jaar vol vermeldenswaardige evenementen waarvan ik slechts een heel klein stukje kon meenemen in een leesbaar blogverhaal. En dat wordt komend jaar echt niet anders. Want de wereld draait door. Zelfs zonder Matthijs van Nieuwkerk. En dat relativeert. Wens wat je wilt, verlang wat je mooi vindt, houdt van wie je meent dat die het nodig heeft, geniet en hef straks het glas…. Proost, op naar een nieuw jaar. Ik wens jullie allen het beste toe voor dat nieuwe jaar…2025! (beelden: Archief/internet)
Kom er nu maar eens om. Kinderen die consequent buiten spelen. Ondenkbaar zo lijkt het wel eens. Was in mijn jonge jaren wel anders. Wij leefden min of meer op straat. Logisch want je zat een deel van de week opgesloten in een strenge katholieke school of een stringent regime thuis. Orde moest er zijn en ledigheid was het kenmerk van de duivel. Maar buiten was alles vrij en los en kon de fantasie haar werk doen. Zo waren wij als jongens van die Amsterdamse straat veel bezig met gezamenlijke spelletjes. Of het nu oorlogje, naspelen van de Olympische spelen, schieten met pijltjes of slagbal met rondjes betrof. Altijd buiten. Zowel na school tot het eten klaar stond, als daarna. TV speelde nog nauwelijks een rol. Wat we om ons heen zagen was voldoende inspiratiebron. Ik had het ‘geluk’ dat in die straat een aantal grote autobedrijven te vinden was. Kon toen nog in dat deel van de stad, waar het ook nog wemelde van de mkb-ers. Die lui reden met trucks en bestelauto’s door onze straat heen en weer en dat gaf een aparte impuls aan een spel waar we als 11-13-jarigen best gek op waren.
Het op de stoeptegels krijten van hele wegen en steden en daar dan met je miniatuurauto’s overheen rijden. Dinky Toys was in die jaren een bekende fabrikant van dat spul en als je geluk had kreeg je er wel eens een voor de verjaardag. En dan combineerden we samen die vloten voertuigen tot een nabootsing van het toen actuele verkeer. Ik weet nog goed dat ik bij elke Dinky-Toys truck die ik dan eens per jaar als cadeau ontving altijd weer te horen kreeg dat ik er niet mee naar buiten mocht. Logisch, want zo’n model kostte een rib uit het familielijf. Op mijn achtste een Brits busmodel van de BOAC. waarmee ik dan alsnog hele routes reed op straat. Op mijn 11e kreeg ik de zo lang begeerde Dinky Transporter met Bedford trekker. Daarmee kon je dan vier (Britse)personenwagens vervoeren. Zo’n Bedford kostte indertijd 11 gulden. Dus moest ik heel voorzichtig mee doen en ook lang als het even mocht…
Ook een grote Leyland Octopustruck met aanhanger werd zo mijn deel. Nou…ze deden al snel dienst op de straatstenen en liepen daardoor uiteraard links en rechts toch wat lakschade op. Jammer, maar helaas. Je speelde er zo voorzichtig mogelijk mee, maar die Leyland moest ook zand en stenen vervoeren…. Niet bevorderlijk, al bleef de basis-constructie gewoon onaangetast. Toen ik wat later in mijn leven overstapte naar de wereld van de luchtvaart en me vooral interesseerde voor alles wat vliegen kon kwamen de Dinky’s in een doos te staan en bleven daar tot er in de familie een opvolger gevonden was die er mee kon spelen.
Liefst niet buiten uiteraard want….. Twee generaties na mij vermaakten zich alsnog met de Britse voertuigen op schaal. Ergens in de jaren tachtig kwamen ze terug bij mij. En werden gerenoveerd. Mooi gemaaklt en toonbaar. Gek genoeg met nog steeds de originele bandjes. Dat was een wonder maar ook een teken voor hoe sterk die miniatuurwagens van toen werden gemaakt. Al weer decennia lang staan ze te pronken in mijn bescheiden maar qua vloot wel wat gegroeide miniatuurmuseum. Met al die herinneringen van vroeger gekoppeld aan die fameuze naam Dinky Toys. Kom daar nu nog maar eens om. Het bedrijf zelf ging overigens eind jaren zeventig financieel onder water toen jongelui uit die generatie liever achter een spelcomputer zaten dan speelden met miniatuuur-auto’s. Was een teken aan de wand. Niet veel veranderd….Ik wel! (foto’s: Yellowbird collectie)
Altijdmijnmening 