Dat woord en begrip uit de kop boven dit blogverhaal slaat zeer zeker op hoe ik karaktertechnisch in elkaar steek. Ik ben redelijk trouw, dus loyaal en houd daardoor ook vast aan bepaalde principes. Mensen die goed (of lief) voor me zijn mogen rekenen op mijn steun in lastige tijden of de bekende knuffel. Maar ik val ze ook niet af of aan. Dat is een karaktereigenschap die me veelal het nodige bracht maar me soms ook aardig de bol deed stoten. Immers, veel bedrijven en mensen zijn niet zo van de loyaliteit. Die zoeken de randen op, lopen geld achterna of lieden die mooie(re) verhalen vertellen waardoor de volgers zonder principes het eigen gewin meteen zien. Loyaliteit is overigens niet dat je dom en onnadenkend door het leven gaat. Je kiest voor een positie en voelt je ook ergens senang bij.
Dat kan zijn in een menselijke relatie, vriendschap, maar ook werkkring. Wie mij kent weet wat ik bedoel. Zelfs mensen die me in het verleden hebben gekwetst kan ik soms nog wel eens naar waarde schatten. Mits ze niet over een bepaalde streep van wat nog acceptabel was of is, heen zijn getrokken. Dan word ik als Meninggever getergd en blijf die man/vrouw veroordelen tot op het bot. Veel meegemaakt en dus een grote afvalput vol van dat soort lieden. Messen in de rug kreeg ik genoeg om van die afvalput geen spijt te hebben. Maar zij die me beetpakten en meesleepten naar fraaie avonturen, nieuwe uitdagingen of mooie en warme genegenheid kunnen rekenen op die oude Steenbok die zijn bewondering dan niet onder stoelen of banken steekt. Onlangs zag ik weer wat mensen die loyaal waren aan hun eigen bankrekening en overstapten van het ene naar het ander bedrijf. Alle zaken die zij voorheen hadden uitgedragen waren ineens niets meer waard. Ik kan daar slecht tegen. Ben nog steeds trouw aan het automerk waaraan ik zoveel te danken heb of had maar waar ik bij de bedrijven die er mee te maken hadden de bol soms fiks stootte. Wellicht ben ik op dat punt wel een dromer, maar voor mij voelt dat goed. Zo ook bij mensen uit de vriendenkring. Of in de familie. Niet dat die laatste nu nog zo groot is, maar die enkeling die er nog is kan op mijn aandacht rekenen. Zij die dat omgekeerd nooit op kunnen brengen veeg ik naar dat eerder genoemde afvalputje. Het is niet anders… En jij, waarde lezer van mijn betoog, hoe zit jij in elkaar? Laat maar even weten. Ik ben benieuwd of ik de enige ben die vasthoudt aan principes en of ik daarin naief ben of toch nog aardig realistisch. (Beelden: Archief)
Zoek maar eens op; het Wartburg-college. Een puur Hollands reformatorisch bolwerkje in een omgeving waar het bijbelse geloof nog deel uitmaakt van de dagelijkse gang er dingen. Reformatorisch in de ware zin des woords. Lange rokken, ongeschoren vrouwenbenen en zeker geen lange broeken voor de meiden-leerlingen. Maar ook gewenst keurige aankleding voor de jongens en een onbesproken gedrag voor de leerkrachten. Onbesproken als in, de ware zin van het daar als basis dienende geloofstrominkje onderschrijven en niet afwijken van de (niet zo heel goed gedocumenteerde)schoolregels. Of zelfs maar de indruk wekken dat te willen doen. Op zich niks mis mee, maar net als bij sommige politieke stromingen (denk aan D66) zijn principes aardig voor de buhne, ze zeggen weinig over hoe mensen zich binnen die doctrine dan gedragen. Barmhartig? Nee! Inlevend? Nee! Christelijk? Nee! Men liegt en bedriegt als het zo uitkomt en zoekt naar wegen om mensen die wellicht 1% van de koers afdwalen tot de orde te roepen of zelfs te ontslaan.
De stroming zelf moet in stand gehouden worden en die ‘ene’ uitleg van de bijbelse woorden zoals men die daar beleeft telt als de enig ware. Nu ben ik zelf ooit streng katholiek opgevoed. En in die opvoeding zat ook de afwending van hen die zouden of waren gaan dwalen, afvalligen van de enige Heilige Moederkerk. Je speelde niet met protestantse (..) kinderen en heidenen waren helemaal uit den boze. Dit om de interpretatie van de enig juiste woord in perspectief te plaatsen….. Die naam Wartburg komt overigens voort uit het oosten van Duitsland. Voor autoliefhebbers zoals ik is het meer een verwijzing naar een reeks typische Oostblokmodellen met een pruttelende tweetaktmotor die hun naam ook al dankten aan dat kasteel met die naam. Maar die zelfde naam van dat bewuste kasteel kende nog een historisch diepere betekenis en vermoedelijk dankt deze school in het Dordtse zijn naam en faam daar aan. Ooit was er de ketter Maarten Luther. Die was het gedoe in de toenmalige katholieke kerk zat en spijkerde wat stellingen aan een kerk in het Duitse Wittenberg. Hij werd er voor vervolgd door de Roomse inquisitie. Immers, afwijkingen van de leer van de kerk van Petrus, hoe corrupt ook, werden niet op prijs gesteld. Ik druk me daarbij nog mild uit.
Luther moest vluchten en kon uiteindelijk terecht op het kasteel van een hem goed gezinde vorst. Op de Wartburg. Hij verschool zich daar voor zijn verantwoording en ging wat andere zaken doen. Kortom, die naam Wartburg moet alleen daarom al beschermend werken, verwijzend, verwarmend bijna. Nou, niet als je er werkt(e) en van die ene procent van de leer afweek. Dan blijkt dat de nakomelingen van Luther in naam veel lijken op de oude inquisitie en echt elk middel gebruiken om jou te excommuniceren. En dan blijkt ook dat ze de mazen in de wet weten te vinden om je te dumpen. Ik ben dan zelf al snel in staat tot rituele moorden, maar ja, dat mag niet volgens de tien geboden. Maar kruizigen mag wel toch? Laten we wel zijn, dat deden de Farizeeers met Jezus, trouwens, samen met de Romeinen. De Wartburgers deden dat onlangs met iemand die mij na aan het hart ligt. Samen met hun buitengewoon enge jurist. Afgescheept met een financiaeel schijntje, en daar dan ook nog ruim anderhalf jaar over steggelen. Je zou ze ophangen aan hun………
Maar goed. We blijven een soort van fatsoenlijk. Denk bij Wartburg dus maar liever aan die Oostduitse limousines. Die waren stuk voor stuk van een betere kwaliteit dan het schoolbestuur bij dit college. Wil heel wat zeggen. En je kreeg er nog garantie bij ook. Ook dat is in deze bijbelse kringen onbekend. Kortom, eigenlijk gewoon afvalligen, en als het er op aankomt!? Gewoon heidense methoden! Niks christelijks aan te ontdekken! Jezus zou zich diep schamen voor zulke volgelingen. Gelukkig heb ik de echte gelovige christen in het lijdend voorwerp gedurende al die maanden van onzekerheid zonder moeite kunnen ontdekken. En die werkt (gelukkig) niet meer op het Wartburg. Dat is een ballentent! (Mijn mening slaat in dit geval uiteraard op de leiding, de directie, de mensen die daar vroeger de leiding hadden en allen die nu de handen in schijnheilige onschuld wassen….)
Altijdmijnmening 