In het algemeen was 2021 eigenlijk gewoon 2020Plus. Dat verrekte virus had ons allemaal van het begin van dit jaar tot het einde opnieuw in de tang. De beloofde verlichting van ons vrije leven zoals we dat voor 2020 nog kenden kwam er eigenlijk niet in dit bijna in de agenda van de geschiedenis bijgezette jaar. Ondanks vaccinaties en zo meer, steeg het aantal patienten ook nu weer naar ongekende hoogten, vierden nieuwe varianten bot op hen die te dicht bij elkaar verkeerden en raakte de wereld daardoor weer extra in onbalans. En die wereld om ons heen lijkt echt in chaos veranderd. Dat begint al in de VS waar de presidentswisseling van Trump naar Biden wellicht leuk is voor de linkse brigades die hier de media bevolken, maar in de echte wereld is het imago van de Amerikanen bepaald niet beter geworden.
Laten we wel zijn, de echte dictatoren van de wereld trekken zich weinig aan van wat de VS allemaal roept of zegt. De Taliban namen moeiteloos het land Afghanistan over en passen hun terreurbewind weer net zo toe als voordat wij uit het westen daar ‘orde op zaken gingen stellen’. Miljarden aan militair materieel werd door de geallieerden daar achtergelaten en men ging de strijd met die barbaren om een of andere reden ook niet aan. Biden durfde niet. Het Afghaanse volk aan haar lot over latend. Net zoals dat al dik 100 jaar lang gebeurde. Verder zagen we dat welke oorlogsmisdaden je ook hebt begaan, een Nederlands paspoort kennelijk een vrijbrief is voor terugkeer naar dit landje aan de Noordzee, waar je dan een schijnproces wacht en hereniging met je soort of cultuurgenoten.
We zagen ook in ons land demonstraties van links en rechts, we zagen plunderingen, vernielingen, mensen die menen dat het recht om te vernielen slechts hen toebehoort. We zagen de loopgraven waarin de tegenstanders zich steeds meer terugtrekken rond thema’s als klimaat, immigratie en vaccinatie. We zagen gelukkig wel weer dat de economie opnieuw aantrekt naar normaal Nederlands niveau. Maar ook hoe veel bedrijven slechts door staatssteun overeind bleven in 2021. Op persoonlijk vlak namen we weer verliezen tot ons. Van nabij, soms verder weg, groot en klein leed dwars door elkaar, bekende namen verdwenen weer, en worden soms zeer gekoesterd. We genieten maar van het kleine als het grote dat niet meer toestaat. En accepteren dat voor velen van ons gezondheid en geluk groter moet worden ingeschat dan principes en verrijking of carriere. Volgend jaar zal vermoedelijk een worden met dezelfde soort optelsom van mooi en lelijk, van oorlog en vrede, van mallotig en onfatsoen, van voor en tegen. Maar het is ook een jaar van nieuwe kansen. Ik hoop oprecht dat we allemaal de ruimte krijgen om die kansen dan ook in te vullen en en waar te maken. En bij goede gezondheid en plezier zal ik mijn mening blijven geven. Dus hoop dat u mij dan weer wilt of kunt volgen…..Dank voor dit jaar in ieder geval!
Noemde computerproblemen als oorzaak, maar later bleek dat men toch echt onderuit was gegaan. Nagegeven, men betaalde uiteindelijk wel de uitstaande schulden. Wij waren aan het klooien met onze toen nog maar zo jonge kater Punkie. Dat arme diertje redde het niet en moest helaas aan zijn eind geholpen worden. Wat een emoties. 1,5 jaar oud geworden. En de oorzaak? Een auto-immuunziekte die zijn hele gestel aantastte bij gebrek aan eten en drinken na zijn geboorte. Zo triest. Tijd heelt vele wonden, het dempt tenminste de scherpste pijnen. Het regende ook in die bewuste week drie jaar terug. Maar dat weerhield niet om een paar dagen later in de trein te stappen en Roermond weer eens te bezoeken. Leidde af. En blijft een lekkere stad aan de Maas.
Zou er nu niet eens over nadenken. Niet om die stad, wel om het gedoe in het OV. Zo’n trip van 2 uur met een mondkapje op in een gele rups vol mensen waarvan je niet weet wat ze allemaal hebben gedaan aan preventie, of juist niet, het bekruipt me nu, toen totaal niet. Blijft toch vreemd niet? Sommige zaken zullen nooit meer helemaal hetzelfde worden. Ongedwongen ergens heen is nu best een dingetje geworden. Niet omdat je zelf de regels niet volgt of accepteert, meer omdat je weet dat er lieden zijn die er toch wat onbeholpen naief mee omspringen. Een bezoekje aan een supermarkt vertelt het verhaal. Men kruipt je in de nek, ook het daar werkende personeel, het deed me toen niks, nu wel. In drie jaar tijd veranderde de wereld. Zowel in het groot als in het klein. En wij allemaal hebben er mee van doen. Of we nu willen of niet. (Beelden: Yellowbird collectie)
Altijdmijnmening 