De periode waar wij momenteel doorheen gaan is best gevuld met mixed emotions. Daarover later nog eens meer. Maar op enig moment kwam daar nog eens bij dat onze enige poes in huis, de fraaie witte Prebbles, blaasontsteking bleek te hebben. Nu waren wij er van overtuigd dat dit vooral bij gesteriliseerde katers soms een dingetje is, wij hebben het met heel wat katachtigen meegemaakt, maar niets bleek minder waar. Dus de witte godin moest naar de D.A. voor controle en dus opname. Nu heeft dit diertje vanaf haar kittenjaren de bijnaam en faam van een ‘pittige tante’ te zijn, wat zij soms ook goed waarmaakt. 1 op 1 is ze een schatje, ze kroelt, knort als een bezetene en ligt graag bij je, maar o wee als er iets met/voor haar moet gebeuren waardoor je haar lijf met aanraken met een kam of schaar.
Dan verandert ze in een feeks van de zuiverste orde. En is mij al vaker overkomen dat ik als ‘vasthouder’ de nodige krabwonden opliep. Het diertje heeft een dusdanige haargroei dat ze in de zomer last krijgt van plakkende klitvorming. Niet fijn en dus weg te knippen of te scheren. Met gevaar voor eigen lijf en leden doen we dat dan toch maar regelmatig, maar ik trek er vaak dikke handschoenen bij aan. Hoe dan ook, dit karakterbeeld vertelden we de DA op die bewuste dag van haar opname en de term ‘pittige tante’ werd genoteerd op haar CV. Na enige uren werden we gebeld, ze kon worden opgehaald, diagnose was vastgesteld, blaasontsteking, dus medicatie etc.
We haalden het diertje op en dat reageerde gelaten op het transport naar huis. De assistente van de kliniek waar zij te gast was stelde wel dat ‘ze hartstikke lief was geweest en dat ze toen ze toch bezig waren meteen maar even wat klitten op haar buikje hadden weg geschoren…’. Een lichte verbijstering was ons deel. Huh…?? Hoe dan ook, eenmaal thuis moesten we de volgende dag tussen alle drukte door haar eerste medicatie toedienen. No problemo bij de andere katten hier in huis, maar nu ging het even anders. Het ‘lieve poesje’ had er geen enkele zin in en haalde mij in een angstsprong compleet open. Ik overdrijf niet, maar het bloed spoot alle kanten op en ik keek half wankelend op de benen naar een fiks opengescheurde pols. Een stevig verband (‘je moet naar de eerste hulp….’) deed op dat gebied wonderen en ik ging vanwege het effect van bloed op mijn watjes observatievermogen even een half uurtje zitten. Wat was er met dat dier bij de DA gebeurd dat ze als meegaand en lief werd betiteld? Onder de indruk van die opname, dat ze in haar eigen transportkooitje had moeten verblijven etc? Ze hadden haar daar niet verdoofd of zo, want niet nodig geweest. Hoe dan ook, op het moment dat ik dit schrijf is de wond aan het genezen. Een litteken zal denk ik nog lang zichtbaar blijven. Knorrend en half op haar rug liggend kijkt Pebbles me aan. Heel tevreden, lief als altijd, maar onbetwist nog steeds een ‘pittige tante’…. ( Beelden: Prive)
Sinds januari, ik heb u als lezer indertijd meegenomen in onze wereld van kattenliefde en verdrijven van toenmalig heftig verdriet, hebben wij twee jonge gasten in huis. Broer en zus, Main Coon katten van de leuke en (gelukkig meestal)gezonde soort. In de tussenliggende maanden groeiden die twee in rap tempo op. De socialisering werd deels door onze iets oudere (2 jaar) Ragdollkater Prins Percy gedaan, de rest probeerden wij als butler en dienstmeisje die twee bij te brengen. Met een kattenervaring die toch al een dikke halve eeuw teruggaat weet je dan wel wat je in de poezenkuip aantreft zou ik denken. Maar in dit geval pakt(e) dat toch iets anders uit. Het groeiproces van deze twee gaat zo rap dat ze als 8 maanden oude kittens op enig moment 4 resp. 5 kilo wogen. Het hoort bij het ras en dat verschil in gewicht zit ook in geslachtsonderscheid. Vrouwtjes bij deze kattensoort lichter dan de mannetjes. Maar er is nog iets wat ons toch wat parten speelt.
Het mannetje, door ons Presley genaamd, eet als een bootwerker en heeft kennelijk nooit genoeg. Want wat je ook op de mensentafel zet, als hij de kans heeft steelt hij het onder je handen vandaan. Worst, kaas, groenten, aardappels, maar ook verpakkingen, servetten, het moet allemaal meegesleurd. Alsof we een wilde boskat in huis hebben. En hij is nergens bang voor. Nou ja voor echte bedreiging, maar dat willen we nou ook niet steeds doen. Kortom, we zijn er constant mee bezig. De keuken moet dicht blijven, de kamer als we aan het eten zijn, altijd is er wel een reden om bang te zijn voor de acties van deze panterachtige rover. Opvallend genoeg werkt hij soms samen met zijn zus. Die is ook erg ingesteld op eten, maar heeft nog een extra slimmigheidje aangeleerd. Vanaf moment 1 dat ze hier binnen stapten weet die kleine alles open te maken. Van kasten tot ritsluitingen op tassen, ze rommelt even en hup. En wat open is wordt dan door broerlief grommend doorzocht op etenswaar. Je zou bijna denken bij het lezen van e.e.a. dat wij die dieren slecht verzorgen, maar de waarheid is juist dat we er altijd extra goed voor zorgen.
En we ons daarbij aan de maatbekers houden, het juiste voedsel kopen (grotere brokken voor deze katten opdat ze goed leren kauwen..). Afstemming met de dierenarts leerde ons het advies om als dit gedrag zich voor doet de kat af te leiden met een speeltje. Geprobeerd….werkte echt niet. Eten gaat voor alles. Op de fora en Facebook-groepen die deze katten tot onderwerp hebben lees je wel dat ze vaak zijn geobsedeerd door alles wat eetbaat is, maar zo erg dat je er voor dwars door roeien en ruiten gaat komen we dan weer niet tegen. We overwegen nog wat we moeten op het moment dat ik dit schrijf. Het moet afgeleerd worden zoals het diertje het ook zichzelf heeft aangeleerd. Gek genoeg is alles rustig en vooral aanhalig lief als het eten buiten beeld is. Dan is die grote lummel een van de liefste en meest aanhalige katten denkbaar. Nooit vechterig, maar juist knuffelig. Tot hij het idee heeft dat er iets te halen valt. Opmerkelijk. En wij kennen het, ik herhaal mezelf daarin, niet van eerdere katten die we als personeel dienden. Hebben we dan toch een roofridder in huis gehaald? We gaan het nog even aankijken en dan Doctor Phil maar eens benaderen. Zou dat helpen??? Wie het weet mag het zeggen (of schrijven)….(foto’s: Prive-archief)
Altijdmijnmening 